Напярэймы жаданьням

абдымае чужыя сьцягі, —

тройчы сьлёз сваіх горкіх выпі ты,

каб ня ўпасьці пласьмя ад смагі.

1933-1934

На небе — зоры й месяц. За вакном —

пажар рабінавы... І мне здаецца,

што, чэшучы ручайкі валакна,

у сенцах маці неўзабаве азавецца.

«...Ці мала працы ўсякай на таку,

а ты штодня на гэтыя вячоркі...»

Як запаведзь, на зломаным вяку

трымаю ў сэрцы матчыну гаворку.

1933-1934

Зь першых вершаў

1

Каму-ж паскарджуся і напішу,

як не табе і не сабе самому?

Пра ўсё: чым жыў, жыву і што нашу

па сьвежых сьцежках пералому —

раскажа верш праўдзівы мой. Душу

раскрыў яму на зайздрасьць часу злому:

мой супакой часовы у бядзе,

мо’ ён да ладу думкі давядзе.

2

Цяпер і я пазнаў сваю віну:

стаіць перад вачыма чорнай плямай...

Ня выкуплю, напэўна, ня міну

учынку грэшнага...

Да сьмерці самай

на грудзі ўпаў цяжар такі... Крану —

тужэй сьціскаецца: на моцны клямар

прымкнула дні праклятая віна,

і цяжка выбрацца душы на шлях відна.

1933-1934

Маўклівасьць дум

Песьні выгнаньня

Бывае так, што думаеш адно,

на справе — іншае і не такое

насустрач вынікне, і так яно

душу і сэрца непакоіць.

Стаіш на ростані —

маўклівасьць дум,

і песьні прарастаюць плачам;

няўжо спачыну, ласкі не знайду

і сэрца блізкага і любага ня ўбачу?

О, не, ня верыцца...

Навошта сум?

Я крокі новага выразна чую,

убачу край і родную красу,

і стрэча гэтая да сьлёз расчуліць.

І зноў я буду там,

дзе медзі бродзіць шум

абветранага восеньскага лісьця,

аддам сябе і кволую душу,

як не даваў раней яе, калісьці.

Сібір, 1934

Гады крылатыя

Гады крылатыя, юнацкія гады,

як зыбкі цень, мільгнулі, і ня стала...

Гавораць мне, што я немалады,

што ўжо даўно сустрэла мяне сталасьць;

што скроні бель абходзіць, серабрыць

смоль валасоў няпрошаная госьця,

што і каханьне ў сэрцы не гарыць,

калі няма у сэрцы маладосьці;

што стар мой твар, і страчанай красы

не аднавіць, ня стрэць яе вачыма;

што дзесьці ёсьць на сьвеце нейкі сын

і што кахаю... сотую дзяўчыну...

Няхай сабе.

Я-ж ведаю, сябры,

што ёсьць мана і праўда ёсьць на сьвеце,

і калі тлее іскра, не гарыць,

гатоў яе разьдзьмухаць злосьнік-вецер...

Гады крылатыя, юнацкія гады,

як зыбкі цень, мільгнулі, і ня стала.

... Ў жыцьці ня суджана быць двойчы маладым,

калі ўжо вандруе дзесьці старасьць.

1937

На папялішчы руж

С. А-ку

Пачаў ды хутка змоўк.

І сэрцу прыкра гэтак.

Палескіх песьняў шоўк —

пялёсткі першых кветак —

крывёю тлум затоўк,

і песьня не дапета...

На папялішчы руж

расьце чырвоны вехаць...

Адважся і паруш,

крані знарок ці нехаць:

зірне пярэсты вуж —

ні думак і ні сьмеху...

Куды пайсьці? І як

ушчунуць гора роскат?

Сьцігуе сьлед хіжак

на могільніку костак...

Халодны бляск нажа

сьвіціцца ў зрадзе лёстак...

Зіхцяць «Смарагды кроз»

на сьцежках долі карнай.

І сум бэнгальскіх рос

над вуліцай Гарбарнай

п’е чару горкіх сьлёз

із поўсьці ночы хмарнай...