Гапееў Ведзьміна тоня

Ні дзед Васіль, ні старая Адарка, вядома ж, за год не змаглі забыць, як лазіў у іх сад па “залатыя ранеты” Сяргей, як спрытна ноччу з-пад самага акна выбіраў апошнія клубніцы. Адно дадавала смеласці – тое, што ўчора дзед заступіўся за Сяргея і Нэлу перад гэтым зэкам.

Дзед толькі зірнуў быў з-пад ілба, працягваў работу, а вось Адарка прыпынілася, цікавала за Сяргеем.

– Добры дзень, памагай Бог, – хутка выпаліў Сяргей, падышоўшы бліжэй. – Я вось за мінулагоднія яблыкі разлічыцца прыйшоў. Ну, і, можа, зараблю на паданкі крыху, а?..

Ён выпаліў гэта хутка, быццам і абыякавым тонам, але ўнутры сцяўся – што скажуць?

– То чаго стаў? – дзед Васіль размерана махаў граблямі, збіраючы сена ў валок, дадаў спакойна, як аб раней дамоўленым: – Давай, станавіся перад бабай. Яна за табой заграбе.

“Цьфу ты, як проста”, – Сяргей адчуў незвычайную палёгку. Рукі вось толькі крыху трымцелі, зубы вілаў чапляліся за зямлю, але ўжо праз хвілін пяць праца пайшла спора.

– Мо не граблі б, дзед? – Адарка трымала ў руках шматок сена. – Нейкае яно вохкае.

– У валку прадзьме, – адазваўся стары. – Пакуль зграбем – якраз добра будзе.

Нэла была перад Сяргеем – набірала колькі магла сена ў рукі, несла да валка.

– Ай, дзіця, не хадзі ты там, не таміся. Ідзі лепш у садок, яблычкаў назбірай, – гукнула яе Адарка.

Нэла спынілася, запытальна глянула на Сяргея.

– Ідзі. Але яблыкаў бяры, колькі з’ясі, – папярэдзіў Сяргей.

Нэла паслухмяна кіўнула, пайшла ў садок. Сяргею і самому хацелася яблыка, адчуць кісла-салодкі смак цвердаватага “залатога ранета” у роце, ды і піць хацелася. Але ж не пабяжыш услед за Нэлай. Крок за крокам, крок за крокам, ставіш вілы блізка-блізка да зямлі, ш-шах – два метры чыстага лужка, нават і грэбці ўслед не трэба, яшчэ ш-шах – і валок з боку Сяргея аформіўся. Высакаваты валок, ветрык яго прадзімае.

Дзед Васіль з другога боку адстаў – ён і закідвае ў валок, і падграбае сам. “Нічога, дайду да канца, развярнуся насустрач,” – думае Сяргей. А старая Адарка ўвішна з граблямі ўпраўляецца, не спяшаецца, але і тэмпу не збаўляе, не адстае далёка ад Сяргея.

Канец лужка не так і блізка – метраў сто пяцьдзесят. Доўгі лужок. Затое на коз хопіць – дзед з бабай трымаюць не карову, а коз. Адна навязана ў садку, і цяпер на яе дзівіцца Нэла. А каза перастала есці і дзівіцца на Нэлу.

Праз гадзіну на лужку ляжаў доўгі, пышны вал сена, які, папраўдзе кажучы, быў не вельмі роўны, віхляўся ў розныя бакі.

– Ну, пайшлі пасядзім, пакурым у цяньку, – дзед паклаў граблі на валок. – Ты, баба, прынясі папіць нам чаго.

Адарка пайшла ў хату, клікнула Нэлу:

– Хадзем, дзіця, дам табе малака.

Нэла адмоўна заківала галавой, потым азірнулася на Сяргея.

– Ідзі, не бойся, – дазволіў ён.

Дзед, не спяшаючыся, дастаў бляшанку з нарэзаным самасадам, складзеную ў стосік газетную паперу, запалкі. Разважліва скруціў тугі скрутачак, прыпаліў, смачна зацягнуўся.

– Ідзі, назбірай ранетаў. Трасі не надта, ломіцца голле.

Сяргей адышоў да яблыні, сабраў некалькі паданкаў у траве. Прысеў ля дзеда, з задавальненнем стаў грызці яблык

– Бач, слухае як цябе... Без дазволу нікуды, – сказаў нечакана дзед Васіль, маючы на ўвазе Нэлу.

Сяргей паціснуў плячыма.

– Слухае.

– Вось і я бачу, што слухае. А ты таму рады?

– Ну… – разгубіўся Сяргей. – Добра, калі слухае…

– Ага, добра… Вось да цябе яе адна сволач трэніравала, як сабачку…

Сяргей ледзь не папярхнуўся яблыкам.

– Ды… Я ж за яе… Яна мне сястра, малодшая. Што вы раўняеце! – абурыўся ён.

– А ты сам на сябе збоку паглядзі, – хітравата прыжмурыўся стары. – Што, вялікая розніца для Нэлы – хто ёй дазваляе ці загадвае? Не, браце…

– Яна… яна мяне любіць, – саромячыся невядома чаго, прамармытаў Сяргей.

– А калі любіць, то трэба баяцца? Сястра яна табе ці не сястра, а ў першую чаргу яна – чалавек. Добра, што цябе слухае. Але ты ёй не загадвай. Ніколі і нічога. Яна нацярпелася. І загадаў, і болю.

Стары закончыў з ноткамі просьбы ў голасе – Сяргей выразна гэта адчуў. Імгненна ў яго галаве пранесліся гэтыя два дні тут – і ён пабачыў сябе збоку, пабачыў Нэлу побач з сабой. І незразумелае пачуццё – ці то крыўда на самога сябе, ці то адчай: вось ізноў атрымалася не так, як жадаў, – захліснула сярэдзіну. Нэла на самай справе выглядала ў асобныя моманты маленькім сабачкам побач з ім…

– Ну, якія смачнейшыя: крадзеныя ці заробленыя? – спытаў дзед Васіль, быццам і не было размовы пра Нэлу. Спытаў з непасрэднай цікавасцю, не ўпікаючы, быццам яго надта хваляваў адказ на гэта пытанне.

– Тым летам – крадзеныя, – на хвіліну задумаўшыся, адказаў Сяргей сур’ёзна. – А ў гэтым годзе яшчэ не краў.

– Бач ты! – дзед усміхнуўся. – То і не крадзі – прыходзь ранкам і збірай, што за ноч нападалі. Ніхто крычаць не будзе. У вас жа ў садку няма ранетаў?

– Не, няма… А праўда, што вы з… маім прадзедам, ваявалі разам?

– Так. Ён старэйшы за мяне быў, не адзін раз утрымліваў ад глупстваў. А сам Пракоп – так твайго прадзеда звалі – адчайным чалавекам быў. Як вызвалілі нас, то з партызан – і ў войска. Загінуў… Многа нашых, бадай усе з атраду, загінулі на Эльбе. Усіх партызанаў штурмаваць тыя крэпасці адправілі…

Падышла баба Адарка з літровым пластмасавым кубкам бярозавіку.

– Піце, мужыкі. А Нэла твая ў хаце бліны з малаком есць, – павярнулася яна да Сяргея.

“Нэла твая…” У Сяргея нечага засвярбела ў вачах і ў носе. Мабыць, бярозавік быў занадта рэзкі...

Потым гадзіны дзве яны прыбіралі сена – накладвалі яго на вялікі кавалак чорнай поліэтыленавай плёнкі, цягнулі яго на надворак, заносілі сена ў хлеў.

Пасля Адарка запрасіла “мужыкоў” у хату: на стале сыходзілі парай талеркі з баршчом, стаяла патэльня ці не з дзесяткам жаўткоў і скваркамі. Нэла ўжо наелася, была ў садзе – пасябравала з казой Бялянкай.

– А на Ведзьмінай тоні рыба добра бярэ? – спытаўся Сяргей, калі заканчвалі абедаць.

Дзед Васіль ужо скручваў чарговую цыгарку, прыўзняў зацікаўлены позірк выцвілых вачэй.

– Чаго цябе панясе туды? У копанцы ж рыбы хапае...

– Ды... Не дадуць мне тут... – нечакана прызнаўся Сяргей. – І многа мне рыбы трэба...

– Так... – дзед выпусціў цэлы клуб густога сіняга дыму. – На золку добра бярэ, на захадзе. Начаваць трэба будзе, каб на самы клёў патрапіць.

– Заначую, – упэўнена сказаў Сяргей.

– Ну, глядзі, – стары ўважліва агледзеў хлопца. – Крупы трэба ячныя, кроплю-другую алею. Вечарам падкарміць, ранкам толькі трошкі сыпнуць. І на крупы лавіць. І соль з сабой бяры.

– Няма ў мяне солі. І круп няма, – са скрухай адказаў Сяргей. – Можа, пазычыце? Я аддам.

– Пазычу. Бабе скажу – яна сыпне. Пачакай у садку. На Заікіным востраве лаві. На Заечы яшчэ можна прайсці, ён леваруч будзе. А далей і ўправа не сунься – багна, зацягне – загінеш.

У садок баба Адарка вынесла Сяргею вузельчык. Ён падзякаваў.

– І табе дзякуй за дапамогу. Заходзьце з Нэлай па яблыкі, і малака кубачак дзіцяці будзе, – запрасіла бабка.

У будане Сяргей вытрас з-за пазухі назбіраныя яблыкі, развязаў вузельчык.

Акрамя некалькіх жменяў круп у мяшэчку, пакета з соллю і невялікай бутэлечкі з алеем у вузельчыку было паўбохана хлеба і велікаваты кавалак сала.

– Жывём, Нэлка!

Сонца ўжо выразна хілілася да захаду. Трэба было яшчэ накапаць чарвякоў на заўтрашнюю рыбалку, але надта ж хацелася спаць: стаміўся і ад працы, і ад уражанняў. У будане быў прыемны халадок, і заснуў Сяргей адразу ж, нават не пачуў, як да яго прыціснулася Нэла, паклала голаў на яго плячо і заснула з лёгкай усмешкай дзіцяці.

Частка 6

Свята не атрымалася. І ўсё з-за Віцькавага носа – ён балеў, распух і самому здаваўся неверагодна вялікім. Такі нос маці не заўважыць не магла. А хлусіць Віцька чамусьці не стаў, хоць і змог бы – ці мала дзе можна ўпасці? Расказаў, як было.

– А Божа, мо пералом ёсць, – маці хацела памацаць нос, але Віцька рэзка падаўся назад.