Dobry omen

— Widzę światła - powiedział. - Nareszcie jest, sukinkot.

— Czym on jedzie? Co to jest? - zapytał Ligur.

— Samochód. Pojazd bezko

— Wtedy z przodu siedział facet z czerwoną chorągiewką.

— Wygląda na to, że poszli ostro do przodu - skomentował Hastur.

— Jaki jest ten Crowley? Hastur splunął.

— Za długo tu siedzi. Od samego początku. Po mojemu to się całkiem znaturalizował. Jeździ samochodem z telefonem.

Ligur wpadł w zadumę. Jak większość demonów miał bar­dzo mgliste pojęcie o nowoczesnej technice i już otwierał usta, żeby powiedzieć coś w rodzaju: zakład, że to zużywa strasznie du­żo drutu, gdy spostrzegł, że czarny bentley zatrzymał się przed bramą.

— I nosi ciemne okulary - prychnął szyderczo Hastur. - Na­wet kiedy wcale nie ma potrzeby. - Nieco głośniej dodał: - Niech będzie pochwalony Szatan.

— Niech będzie pochwalony Szatan - powtórzył jak echo Ligur.

— Cześć. - Crowley machnął ręką na powitanie. - Przepraszam za spóźnienie, ale sami rozumiecie, że o tej porze są straszne kor­ki na A40 przy Denham. Chciałem pojechać skrótem przez Chorley Wood i wtedy...

— Ale teraz jesteśmy już w komplecie — powiedział Hastur to­nem dającym sporo do myślenia. - Czas podsumować Dokonania Dnia Dzisiejszego.

— No tak. Dokonania - potwierdził Crowley z miną, jakby tra­fił na mszę po ładnych paru latach przerwy i nieco odwykł od mi-nistrantury.

Hastur odchrząknął.

— Kusiłem księdza - powiedział - kiedy szedł ulicą i ujrzał pięk­ne dziewczęta w letnich sukienkach. Sprawiłem, że w jego umyśle zagościło ZWĄTPIENIE. Zostałby świętym, gdyby nie to, że za dzie­sięć lat będzie nasz.

— Nieźle - mruknął zachęcająco Crowley.

— Przekupiłem jednego polityka - oznajmił Ligur. - Dzięki moim podszeptom doszedł do wniosku, że mała łapóweczka raz na jakiś czas nie zaszkodzi. Za rok będzie nasz.

Skończył i obaj spojrzeli na Crowleya. Odpowiedział im sze­rokim uśmiechem.

— To wam się na pewno spodoba - powiedział i poszerzył uśmiech jak stary, wytrawny konspirator. — Zablokowałem wszystkie przenośne telefony w City i West Endzie na czterdzieści pięć minut w porze lunchu.

Zapadła cisza. Z oddali dobiegał szum samochodów na auto­stradzie.

— Tak? - Hastur nie krył zdziwienia - i co dalej?

— Słuchajcie, to wcale nie było takie proste - bronił się Crowley.

— I to wszystko?

— Ale, słuchajcie, koledzy...

— Może zechcesz wyjaśnić dokładniej, w jaki sposób to zagwa­rantuje ciągłość dostaw dla naszego Pana? - zapytał Hastur.

Crowley zebrał się w sobie.

Jak im to wytłumaczyć? Że co najmniej dwadzieścia tysięcy lu­dzi dostało piany. Że tysiąc gardeł zabulgotało z wściekłości, że potem ocean szału wylał się na sekretarki, policję drogową i każ­dego, kto akurat się nawinął i nieopatrznie pozostał w zasięgu gło­su - czytaj: ryku rozszalałego szefa. Że wszyscy mścili się na wszyst­kich, wymyślając coraz to nowe i bardziej wyrafinowane podłości, byle tylko kogoś zgnębić? Trwało to tylko jeden dzień, do półno­cy, a usunięcie skutków zajmie ładnych parę lat. I wcale nie trze­ba było ich do tego namawiać. Dziesiątki tysięcy ludzi skutecznie sobie nawrzucało, a tak zwany diabeł wcale się przy tym nie na­pracował.

Niestety, średniowieczne mózgi Hastura i Ligura nie zrozu­mieją tego nigdy. Uparcie polują całymi latami na jedną duszę. Nie ulega wątpliwości, że są profesjonalistami w swojej dziedzinie, ale dzisiaj potrzeba i

Manchester. To była prawdziwa przyjemność.

— Następca Wielkiej Mocy był raczej zadowolony — odparł naresz­cie Crowley. — Czasy się zmieniają. No więc, o co chodzi tym razem? Hastur schylił się, szukając czegoś za grobowcem.

— O to - powiedział.

Crowley wpatrywał się w koszyk.

— O, nie!

— Ależ tak - odparł Hastur i wykrzywił twarz w półuśmiechu.

—Już?

— I... e... to ja mam...?

— Ty i nikt i

— Ale dlaczego znowu ja? — zapytał zrozpaczony Crowley. - Przecież znasz mnie, Hastur. Wiesz, że to nie jest mój numer...

— Ależ jest, zapewniam cię - ciągnął Hastur. - To twój numer. Twoja życiowa rola. Bierz ją. Czasy się zmieniają.

— No pewnie - wtrącił kąśliwie Ligur. — Na początku trzeba przede wszystkim powiedzieć, że koniec już się zbliża.

— Ale dlaczego właśnie ja?

— Widocznie masz wejścia - powiedział złowrogo Hastur. - Li­gur na przykład z chęcią oddałby prawą rękę, żeby tylko dostąpić takiego wyróżnienia!

— Właśnie! - przytaknął skwapliwie Ligur. No, może nieko­niecznie swoją. Tyle prawych rąk dokoła. Jest z czego wybierać, nie tracąc dobrej prawej ręki.

Hastur wyciągnął z pomiętego prochowca kołonotatnik.

— Podpisz. Tutaj - powiedział, robiąc aż trzy “brzemie

Crowley leniwym ruchem wyjął z kieszeni czarne pióro, które zalśniło jak szlachetny kamień w pięknej oprawie.

— Niezłe cacko - pochwalił Ligur.

— Pisze nawet pod wodą - mruknął Crowley.

— Ciekawe, co jeszcze wymyślą - zastanawiał się głośno Ligur.

— To bez znaczenia, ale lepiej niech wymyślą to zaraz - od­powiedział Hastur. - O, nie. Nie A. J. Crowley. Prawdziwym naz­wiskiem.

Crowley skinął głową posępnie i narysował na arkuszu serię poplątanych zawijasów. Przez chwilę napis jarzył się czerwonawym światłem, po czym zgasł. - Co mam z tym zrobić? - zapytał.

— Dostaniesz instrukcje. — Hastur spojrzał gniewnie. — Nie de­nerwuj się, Crowley. Nadchodzi chwila, do której przygotowywali­śmy się przez te wszystkie lata. Od samego początku.

— Tak... Pewnie - powiedział Crowley. W niczym nie przypomi­nał gibkiego osobnika, który parę minut temu wyśliznął się jak wąż z wnętrza czarnego bentleya. Miał minę zaszczutego zwierzaka. — Czeka nas ostateczne zwycięstwo.

— Tak... Ostateczne... - powtórzył Crowley.

— A ty będziesz narzędziem, które pozwoli, by spełniło się przeznaczenie.

— Narzędziem... No pewnie - mruknął Crowley i podniósł koszyk, tak jakby ten miał eksplodować lada chwila, co, nawiasem mówiąc, i tak wkrótce miało nastąpić. - No, dobra - powiedział. -To ja, ee... znikam. Mogę? Żeby załatwić się z tym jak najprędzej. Nie, nie, wcale nie chodzi o to, że coś mi się nie podoba — dodał pospiesznie, zdając sobie doskonale sprawę, jak bardzo mogłoby zaważyć na jego dalszych losach niezbyt pochlebne sprawozda­nie Hastura. - Wiecie przecież, że u mnie zawsze wszystko na błysk!

Starsze diabły milczały.

— To ja się zmywam! - bełkotał Crowley. - Czołem chłopaki, do miłego... ee... Bomba. Świetnie. Buźka. Ciao.

Gdy czarny bentley zniknął w ciemności, Ligur zapytał:

— A to co znaczy?

— To po włosku - odparł Hastur. - Zdaje mi się, że coś do je­dzenia, chyba “ciacho".

— Śmiesznie się żegnają ci Włosi. Ufasz mu? - zapytał Ligur, odprowadzając wzrokiem znikające w oddali tylne światła bentleya.

—Nie.

— I słusznie - powiedział Ligur. Nasunęła mu się pewna reflek­sja: gdyby diabły zaczęły sobie ufać, ten stary świat byłby naprawdę zabawny.

* * *

Na zachód od Amersham czarny bentley mknął przez noc, robiąc właściwy użytek z tego, co miał pod maską. Crowley wziął pierwsze z brzegu pudełko i manipulując jedną ręką, wyjął kasetę. Drugą ręką starał się utrzymać samochód na szosie. W poświacie reflektorów przeczytał, że taśma zawiera na­granie “Czterech pór roku" Vivaldiego. Bardzo potrzebował teraz kojącej muzyki.