Dobry omen

Dopiero powyższa kalkulacja jest dokładna. Absolutnie! W każ­dym punkcie. No, może z wyjątkiem sałatek.

Noc wcale nie była ciemna i burzliwa.

Chociaż właśnie taka powi

Przeciętna spokojna noc jak ta (z okresowymi zamgleniami, przelotnym deszczem i ochłodzeniem do 5°C) daje czasem jakże złudne poczucie większego bezpieczeństwa. Jeśli na dworze jest spokojnie, to w żaden sposób nie należy poddawać się zwodniczej nadziei, że sił ciemności nie ma w pobliżu, bo wyjechały gdzieś do ciepłych krajów. Owszem, tam też są. Wcale nie musiały wyjeż­dżać. Ani tam, ani gdzie indziej. Po prostu są wszędzie.

Zawsze. I w tym cała rzecz.

Dwie postacie przemykały chyłkiem między zrujnowanymi grobami. Dwa cienie. Jeden zgarbiony i przysadzisty, drugi chudy i budzący grozę. Mistrzowie olimpijscy w skradaniu się i chodze­niu chyłkiem. Gdyby Bruce Springsteen kiedykolwiek nagrał pły­tę “Urodzony, by chodzić chyłkiem", ci dwaj znaleźliby się na okładce. Skradali się tak już od godziny, trzymając odległość i bez­błędnie trafiając na swoje ślady mimo gęstniejącej mgły. I mogliby się skradać dalej, przez całą noc, kiedy to drzemiące w nich złe moce zostaną uwolnione, siejąc grozę ostatniego wielkiego skra­dania przed świtem.

Po kolejnych dwudziestu minutach myszkowania i skradania jeden z nich odezwał się:

— Świetny kawał, nie ma co. Powinien tu na nas czekać od pa­ru godzin.

Miał na imię HASTUR. Był księciem Piekieł.

* * *

Wiele zjawisk zachodzących we współczesnym świecie — wojny, epidemie, kontrole z urzędu skarbowego itp. — zaistniało za sprawą niewidzialnej ręki Szatana sterującej człowiekiem. Jednak najwybitniejszym osiągnięciem w tej dziedzi­nie, zdaniem większości studentów demonologii stosowanej, jest obwodnica M25 wokół Londynu, która na wystawie diabelskich wynalazków zdobyłaby bezapelacyjnie grand prix.

Wszyscy demonolodzy mylą się. Przeklęta droga wcale nie jest symbolem zła wszelakiego li tylko dlatego, że codzie

W gruncie rzeczy niewielu chodzących po ziemi wie, że kształt obwodnicy M25 przypomina plątaninę linii żywcem wzię­tych z ideogramu pisma Czarnych Księży w starożytnym Kró­lestwie MU. I znaczy, ni mniej, ni więcej, tylko: Bądź pozdro-wion, o Bestio, Pożeraczu świata. Nawet rzesze zmotoryzowanych, którzy przemykają tędy, zostawiając za sobą jedynie swąd spalin, nie decydują o złej mocy drogi, chociaż, trzeba uczciwie przy­znać, nacznie wzbogacają smog rozchodzący się po obydwu stro­nach i zatruwają tym samym metafizyczny klimat w promieniu wielu mil.

Autostrada M25 była jednym z ważniejszych dokonań Crow-leya. Realizacja tego przedsięwzięcia trwała wiele lat i wymagała wielu poświęceń włącznie z trzema implantacjami wirusów komputerowych, dwoma karkołomnymi włamaniami do bloku programów i jedną aferą łapówkarską. Gdy jednak zdawało się, że wszystko zawiodło, pewnej deszczowej nocy trzeba było prze­sunąć paliki o kilka pozornie nieistotnych, ale w gruncie rzeczy bardzo ważnych centymetrów na rozmiękłym polu, gdzie każde­mu krokowi towarzyszyło obrzydliwe mlaśnięcie gliniastej ziemi. Oglądając pierwszy oddany do użytku trzydziestopięciomilowy od­cinek obwodnicy, Crowley doznał rzadkiego, ale miłego uczucia satysfakcji z solidnie wykonanego kawałka wyjątkowo wrednej roboty.

Wyczynem tym zyskał dobre imię i jeszcze lepszą reputację profesjonalisty.

Crowley jechał teraz szosą na południe od Slougk ze zwykłą dla niego prędkością stu dziesięciu mil na godzinę. Nawet najbystrzejszy wzrok demonologa nie dopatrzyłby się w jego wyglądzie czy manierach żadnych oznak diabelskości, nie mówiąc o rogach czy ogonie. Słuchał co prawda kasety “Best of Queen", ale nie na­leży z tego wyciągać żadnych pochopnych wniosków, gdyż dowolna kaseta z nagraniem dowolnie wybranej muzyki po dwu tygodniach intensywnego odtwarzania w jego samochodzie ulegała nieuchron­nej metamorfozie w składankę “Best of Queen". Ponadto obecnie Crowley wcale nie zaprzątał sobie głowy sprawami par excellencede­monicznymi. Prawdę powiedziawszy, leniwie rozważał, kim byli MOEY i CHANDON.

Miał ciemne włosy i wydatne kości policzkowe. Nosił buty z wę­żowej skóry - przynajmniej tak wyglądały - potrafił wyczyniać nie­samowite sztuczki językiem. Czasem, kiedy się zapomniał albo przesadził, wydawał atawistyczny syk.

Nie puszczał także szatańskich oczek.

Podróżował obecnie czarnym bentleyem, rocznik 1926, który tylko raz zmienił właściciela. Pierwszym był również Crowley i bar­dzo dbał o swój wehikuł.

Powodem spóźnienia była wyjątkowa sympatia, jaką Crowley darzył dwudziesty wiek. Czuł się w nim o wiele lepiej niż w wieku siedemnastym i o całe niebo lepiej niż w czternastym. Cenił upływ czasu za to, że pozwalał mu nieusta

Spojrzał na zegarek. Był to chronometr przeznaczony do prac podwodnych na dużych głębokościach. Pokazywał dokładny czas w dwudziestu jeden najważniejszych stolicach, gdy jego właściciel brnął w niezbadane głębie[4].

Z piskiem opon skręcił w boczną dróżkę pokrytą świeżo spa­dłymi liśćmi. Niebieskie światełka nie zrezygnowały.

Westchnął, zdjął jedną rękę z kierownicy i w dość akrobatycz­nym półobrocie wykonał serię skomplikowanych gestów za plecami.

Światełka przygasły i zniknęły w oddali. Wóz policyjny stanął, ku zdziwieniu jego dwóch pasażerów. Ale naprawdę obydwaj otwo­rzą oczy ze zdumienia, dopiero gdy podniosą maskę i zobaczą, w co zamienił się silnik.

* * *

Na cmentarzu Hastur, diabeł chudy, przekazał prowadze­nie Ligurowi, diabłu krępemu i bieglejszemu w sztuce skradania się.