Страница 9 из 19
Eindelijk kwamen ze op de afgesproken plek in de oceaan, en Eddie liet het vaartuig opstijgen van tachtig voet diepte. De onderkant van de romp van deOregonwas geschilderd met rode anti-fouling. Het grote schip rees hoog op boven de kleine onderzeeboot. Juan zag tevreden dat het onderwaterschip nog nergens aangroei had en er even nieuw uitzag als toen hij het schip aanschafte. Om goed gebruik te maken van de enorme stuwkracht die met de revolutionaire motoren werd opgewekt, had deOregoneen MDV-vorm, zoals de snelle Europese veerboten. De romp had een scherpe Y-vorm, waardoor het schip met grote vaart door de golven kon klieven. De stabiliteit werd verzekerd door draagvleugels en intrekbare, verstelbare vi
Eddie pakte een apparaat zo groot als een afstandsbediening, wees ermee naar deOregonen drukte op een knop.
Een dubbele deur, wel vijfentwintig meter breed, scharnierde langzaam open in de scheepsromp. Helder licht uit het ruim straalde door het water, zodat het onderschip in een groen schijnsel baadde. Eddie manoeuvreerde met de straaljets en hij veranderde de ballast, zodat de Discovery recht voor de opening kwam. Twee ma
De kikvorsman zwom voor de cockpit en wuifde naar Eddie en Juan. Hij maakte een snijdende beweging voor zijn nek. liddie stopte de motoren. Een seconde later was er een ruk aan de Discovery en het vaartuig steeg langzaam omhoog. Zodra het aan de oppervlakte in het ruim kwam, opende Seng de afsluiters van de ballasttanks om die leeg te laten lopen.
Juan zag Julia Huxley, de scheepsarts van deOregon.Ze stond met een paar ziekenbroeders aan de rand van het bassin. Hij stak zijn duim omhoog naar haar, en haar bezorgde blik veranderde in een glimlach. Ze was bij de Corporatie gaan werken na een carrière bij de marine, waar ze de laatste vier jaar leidinggevend arts op de marinebasis van San Diego was. Onder haar laboratoriumjas was Julia welgevormd en stevig, maar niet echt dik. Juan zag maar zelden dat haar donkere haren niet in een paardenstaart waren gebonden, en ze gebruikte alleen wat make-up om haar donkere zachte ogen wat te accentueren.
De kraan liet de miniduikboot zakken op de steunen en een matroos klauterde op het vaartuig om het dekluik te openen. Toen het luik openzwaaide hoorden de ma
'Ik zat hier twee weken hermetisch opgesloten,' riep Eddie, overeind komend uit zijn stoel. Hij had de rits van zijn overall al opengetrokken als voorbereiding op de eerste douche sinds vijftien dagen. Zijn borst en buik waren zo mager dat de spieren goed zichtbaar waren. Eddie had het postuur van Bruce Lee en evenals Lee beheerste hij verschillende oosterse vechtsporten.
Juan liet zijn ma
'Begrepen,' antwoordde de matroos.
Zodra de deuren in de scheepsromp weer gesloten waren werd het bassin leeggepompt en er werden roosters over de bovenkant gelegd. Monteurs waren al bezig de schade op te nemen, veroorzaakt door de aanvaring van de Discovery met de patrouilleboot, en andere matrozen kwamen met grote flacons schoonmaakmiddel om het interieur te ontsmetten.
Julia kwam naar Juan toe toen hij de ladder afdaalde. 'We hoorden die explosie hier, dus ik hoef niet te vragen of het gelukt is.'
'Je klinkt niet erg blij, zo te horen,' zei Juan terwijl hij zijn kolonel Hourani-uniformjas uittrok.
'Alleen verveeld. Afgezien van wat verrekte spieren behandelen had ik hier niets te doen.'
Juan glimlachte. 'Ik dacht dat een arts daar juist blij om zou zijn?'
'Een arts wel, maar voor een werknemer is het saai.'
'Ach, Julia, je kent ons toch. Over een paar dagen, hoogstens een week, komen we wel weer in de problemen.'
Cabrillo zou al spoedig spijt krijgen van die opmerking. Over vier etmalen zou dr. Julia Huxley letterlijk tot haar ellebogen in het werk zitten.
Hoofdstuk 4
'Bi
DeOregonwas veilig buiten het bereik van de Noord-Koreanen, afgezien van hun beste straaljagers, maar het leek onwaarschijnlijk dat die het schip zouden bereiken voordat het ook buiten hun bereik was. Cabrillo had zichzelf getrakteerd op een uur in de koperen jacuzzi, en hij was bijna klaar met zich weer aankleden. Hij hield niet van formaliteiten aan boord en droeg een katoenen broek en een poloshirt.
Anders dan in zijn vermomming als kolonel Hourani, en ondanks zijn Spaanse naam en achtergrond, waren de ogen van Juan Cabrillo blauw, zijn piekerige haar was helblond, een heri
Linda Ross, onlangs gepromoveerd tot de nieuwe adjunctdirecteur Operaties, stapte de hut in. Ze hield een klembord tegen haar borst gedrukt. Linda was ook een marineveteraan: ze had gediend als inlichtingenofficier aan boord van een Aegis- kruiser, gevolgd door een functie in het Pentagon. Slank en atletisch had Linda een zachte uitstraling, maar een vlijmscherpe geest. Toen Richard Truitt, de vorige adjunct-directeur, onverwacht ontslag nam na de Sacred Stone-zaak, wisten Cabrillo en Hanley allebei dat Linda de enige was die hem kon opvolgen.
Ze bleef bij de deuropening staan, als gehypnotiseerd door de aanblik van Juan die zijn prothese verstelde en daarna zijn broekspijp omlaag rolde. Hij stapte in een paar Italiaanse bootschoenen. Linda wist wel dat Cabrillo een kunstbeen had, maar toch was het altijd weer een schok voor haar, omdat Cabrillo het ke
Cabrillo sprak zonder op te kijken. 'Aan boord van deAsia Starknalde een Noord-Koreaan mijn been tegen de reling, en het plastic kraakte. Hij was nogal verbaasd dat ik doorvocht, met een ke
'Daarmee heb je bewezen dat de Noord-Koreaanse propaganda toch waar is,' zei Linda met een lachje.
'Wat bedoel je?'
'Nou, dat wij Amerikanen gewoon robots van een imperialistische regering zijn.'
Ze lachten allebei. 'En, wat is er gebeurd sinds wij naar Afghanistan vertrokken?'vroeg hij.
'Heri
Cabrillo moest even nadenken om die naam te plaatsen. 'Hiro? Aan hem heb ik nooit meer gedacht sinds we op de universiteit zaten. Zijn vader was de eerste miljardair die ik ooit ontmoette. Een grote redersfamilie. Hiro was de enige knaap op de campus die een Lamborghini had. Maar ik moet zeggen dat die rijkdom hem nooit naar het hoofd steeg. Hij was heel gewoon en heel vrijgevig.'