Het goud van Kamtsjatka

Zonder te gaan staan begon Anton Savich, met een arm nonchalant over de rugleuning van zijn stoel, het reddingsplan voor de banken uiteen te zetten. Dat duurde tien minuten, zonder dat hij onderbroken werd, en op de gezichten van de bankiers was zowel schrik, woede als hevige afkeer te lezen. De Nederlandse bankier leek zelfs lichamelijk ziek te worden. Zelfs de geharde New Yorkers — Volkma

wist dat een van hen een Vietnam veteraan was — werden asgrauw.

Er is geen andere mogelijkheid, heren,' zei Bern Volkma

. Niemand kon hardop instemmen. Volkma

keek een voor een strak naar de gezichten, en hij wist dat ze instemden, als ze wegkeken of nauwelijks waarneembaar knikten. De Nederlander was het laatst aan de beurt. De man kreunde zachtjes bij de gedachte waar hij mee akkoord ging en sloeg daarna zijn ogen neer.

'Ik zal de maatregelen nemen,' besloot Volkma

. 'Wij zullen nooit meer zoals nu bij elkaar komen.'

De New Yorker die eerder over Ford Knox had gesproken zei: 'O, ik weet zeker van wel. In de hel.'