Ognisty Lód

– Dziwne, że to zjadły – odrzekł Razow. – Są żywione dużo lepiej niż większość ludzi. Jestem gospodarzem tej małej uroczystości. Nazywam się Razow.

Wyciągnął rękę i zerknął na identyfikator na szyi Austina.

– Tak, wiem. Słyszałem pańskie przemówienie. Wywarło na mnie duże wrażenie. Nazywam się Kurt Austin.

Austin tak mocno ścisnął dłoń Razowa, że zatrzeszczały kości. Rosjanin omal nie skrzywił się z bólu.

– Sły

– Wzajemnie. Jest pan dużo niższy niż myślałem.

Razow nie chwycił przynęty.

– Nie wiedziałem, że przeniósł się pan do telewizji. O ile pamiętam, przedtem pracował pan w NUMA.

– To tylko chwilowe zajęcie dodatkowe. Nadal jestem w NUMA. Ostatnio poszukiwaliśmy pewnego skarbu w Morzu Czarnym.

– Mam nadzieję, że było warto.

– Ktoś mnie ubiegł w dotarciu do wraku “Odessa Star”.

– Niestety, w tej branży jest duża konkurencja.

– Nie rozumiem tylko, dlaczego ktoś, kto ma już nieprawdopodobny majątek, zadał sobie tyle trudu, żeby wydobyć kilka błyskotek.

– Nas, Rosjan, zawsze fascynowały “błyskotki”, jak pan to określił. Wierzymy, że oprócz wartości materialnej dają właścicielowi potężną moc.

– Skarb nie pomógł carowi i jego rodzinie.

– Rodzina carska padła ofiarą zdrady.

– Przypuszczam, że chce pan zwrócić skarb narodowi rosyjskiemu.

– Nic pan nie wie o moich rodakach – odparł Razow. – Nie obchodzą ich kosztowności. Potrzebują twardej ręki przywódcy, który zwróci im dumę narodową i odstraszy kraje czyhające na Rosję jak sępy.

– Domyślam się, że pańska tajna operacja “Trojka” to sukces.

– “Trojka” nie jest tajna – odrzekł Razow z nieukrywaną pogardą. – To skrótowa nazwa mojego planu otwarcia centrów handlu w Bostonie, Charlestonie i Miami. Niech pan się rozejrzy, panie Austin. Moje interesy nie są groźne.

– A masakra na statku NUMA? Co pan o niej powie?

– Czytałem o tym w prasie. To z pewnością tragedia, ale nie mam nic wspólnego z tamtym nieszczęśliwym wypadkiem.

– Nie dziwię się, że nie przyznaje się pan do tej akcji. To była partacka robota. Spieprzyłeś sprawę, Razow. Twój wściekły pies pomylił statki. Nie było mnie na “Sea Hunterze”. Twoi ludzie wymordowali całą załogę na darmo. Ale oczywiście już wiesz o tym.

Austin dostrzegł w oczach Razowa błysk wściekłości.

– Rozczarowuje mnie pan, panie Austin. Naprawdę. Wkrada się pan na mój jacht w tym idiotycznym przebraniu, pije moją wódkę, je moje zakąski i odpłaca mi się za gości

– Miałem jeszcze i

Maska uprzejmego polityka zniknęła. Zastąpiła ją mina ulicznego bandziora.

– Ty chcesz załatwić mnie?! Jesteś tylko małą wszą.

– Być może. Ale tam, skąd przychodzę, jest dużo takich wszy. I wszystkie gryzą.

– NUMA i twój rząd nie wystarczą, żeby mi przeszkodzić – odparł Razow. – Kiedy przywrócę Rosji dawną świetność, Ameryka stanie się żebrakiem świata. Amerykańskie zasoby wyczerpią się, a jej przywódcy będą słabi i bezradni…

Razow nagle urwał. Zdał sobie sprawę, że przeholował.

– Nie jest pan tu mile widziany, panie Austin. Moja ochrona odprowadzi pana do motorówki.

– Sam trafię. Do następnego spotkania, panie Razow.

Razow uśmiechnął się złowieszczo.

– Nie będzie następnego spotkania.

Zrobił dyskretny gest. Goryle ruszyli. Austin gwizdnął cicho. Charty nastawiły uszu, zamerdały ogonami i wyrwały się Razowowi. Austin uśmiechnął się i spojrzał Rosjaninowi prosto w oczy. Razow wpatrywał się w niego z czystą nienawiścią. Austin odwrócił się, poszedł szybko w kierunku rufy i wmieszał się w tłum. Psy biegły za nim. Musiał się pozbyć chartów. Rzucały się w oczy i ściągały na niego uwagę.

Przystanął i poklepał je po łbach. Potem wręczył smycze zaskoczonej młodej kobiecie w kasztanowej kurtce. Zdjął perukę i ciemne okulary i wetknął dziewczynie do kieszeni.

– Mogłaby pani zwrócić to panu Razowowi? Z wyrazami szacunku.

Szybko utorował sobie drogę przez tłum. Wychodząc z salonu, wpadł na Kaelę.

– Gdzie się tak spieszysz? – zapytała.

– Znikaj stąd jak najszybciej.

– Dokąd idziesz?

– Nie wiem. Spotkamy się za godzinę w barze u Ritza.

Austin cmoknął Kaelę w policzek i skierował się do schodów prowadzących do motorówek. Miał nadzieję, że uda mu się odpłynąć, ale musiał zrezygnować. Zejścia pilnowali dwaj ochroniarze. Obserwowali tłum. Austin myślał, że Razow nie zaryzykuje żadnego incydentu przy tylu świadkach. Mylił się. Razow za dużo powiedział i musiał zaryzykować. Austin przepchnął się z powrotem przez tłum, żeby zyskać na czasie i ułożyć jakiś plan. Nagle ktoś złapał go za ramię.

Austin stężał. Odwrócił się błyskawiczne i przyjął postawę do walki. Pietrow zwolnił uścisk. Uśmiechał się, ale jego oczy byty śmiertelnie poważne.

– Nie tędy – doradził.

Przez tłum przedzierał się ochroniarz. Patrzył na Austina i mówił do mikrofonu w klapie marynarki. Pietrow poprowadził Austina do salonu. Ominęli parkiet i przez drugie drzwi przedostali się na pokład. Skierowali się do i

Pietrow podszedł do niego z uśmiechem i powiedział coś po rosyjsku. Facet przyjrzał mu się podejrzliwie i sięgnął pod marynarkę po spluwę. Pietrow walnął go pięścią w żołądek. Ochroniarz zgiął się wpół i stracił oddech. Kiedy wyprostował się, żeby nabrać powietrza, dostał od Austina prawym sierpowym. Runął jak ścięte drzewo.

Przeszli nad leżącym ochroniarzem i zbiegli po schodach. Austin zobaczył takie same drzwi, jak po drugiej stronie jachtu, którędy wchodzili goście. Pietrow nacisnął klamkę i pchnął je. Austin zastanawiał się, czy będą musieli uciekać wpław, ale światło z otwartych drzwi padło na motorówkę. Silnik pracował na wolnych obrotach. Mężczyzna przy sterze uśmiechnął się na widok Piętrowa i pomachał ręką.

– Pozwoliłem sobie załatwić alternatywny środek transportu – wyjaśnił Pietrow.

– Myślałem, że jesteś tu sam.

– Niech pan nigdy nie wierzy byłemu agentowi KGB.

Austin skrzywił się, niezadowolony z siebie. W przeciwieństwie do Pietrowa, nie docenił przeciwnika. Tak mu się spieszyło do konfrontacji z Razowem, że nie ułożył żadnego planu ucieczki. Obaj z Pietrowem przeszli z jachtu na łódź. Sternik pchnął przepustnicę do oporu. Silnik zawył i motorówka wystrzeliła do przodu. Austin i Pietrow omal nie wylądowali w wodzie.

Austin obejrzał się na jasno oświetlony statek i zaśmiał się na myśl o tym, jak wystawili do wiatru Razowa. Ale radość nie trwała długo. Ktoś otworzył do nich ogień z broni z tłumikami; nie z jachtu, lecz od strony portu. W ciemności widać było wyraźnie bezgłośne błyski z luf. Seria trafiła sternika. Krzyknął i zwalił się na koło sterowe. Łódź skręciła gwałtownie.

Pietrow odciągnął zabitego na bok i Austin chwycił ster. Na motorówkę padło światło reflektorów. Razow nie był głupi. Otoczył jacht kordonem strzelców w łodziach.

Była tylko jedna droga ucieczki – przebić się przez nich. Austin skierował motorówkę w lukę między reflektorami. Ochroniarze Razowa wstrzymali na chwilę ogień w obawie, że wytłuką się nawzajem. Kiedy jednak Austin wydostał się na otwartą przestrzeń, znów nacisnęli spusty.

Wokół uciekającej łodzi wybuchały gezjery wody. Kilka pocisków roztrzaskało szybę. Pietrow chwycił się za głowę i upadł na pokład. Nisko pochylony Austin wyciskał z silnika pełną moc. Motorówka była szybka, ale łodzie pościgowe doganiały ją. Z obu stron zbliżały się reflektory. Austin zerknął w kierunku brzegu. Nie zdążą. I nagle pojawiła się szansa. W oddali zobaczył maszty i żagle “Old Ironsides”, oświetlone lampami pokładowymi.

Seria z flanki trafiła w burtę motorówki na wysokości linii wodnej i podziurawiła kadłub ze szklanego włókna. Dziury były tak duże, że łódź szybko nabierała wody. Silnik zadymił i zgasł. Motorówka zanurzała się niczym okręt podwodny. Austin nagle znalazł się w wodzie. Pietrow zniknął pod powierzchnią. Austin zanurkował za nim, chwycił go za kark i wyciągnął. Kiedy się wynurzył, oślepiły go jasne światła i usłyszał okrzyki.