Ognisty Lód

Gu

– Mam informację na ten temat. Kiedy dowiedzieliśmy się o uprowadzeniu waszej łodzi podwodnej, znaleźliśmy jego nazwisko na liście załogi. Skontaktowaliśmy się z Instytutem. Nigdy nie słyszeli o tym facecie.

Chorąży pokręcił głową.

– Szkoda, że go nie sprawdziliśmy, zanim wszedł na pokład. W każdym razie nasza operacja zakończyła się sukcesem. Wydobyliśmy manipulatorem wiele artefaktów. Kiedy przygotowywaliśmy się do wynurzenia, Pułaski wyciągnął pistolet. Kapitan poinformował nas o tym ze sterowni przez interkom. Łódź uniosła się nieco w górę i zawisła w bezruchu.

– Na jak dna go? – zapytał Austin.

– Na prawie dwadzieścia pięć minut. Potem na monitorach pojawił się wielki cień. Wyglądał jak wieloryb albo rekin podpływający pod łódź. Rozległ się głośny łomot. Łódź tak się zatrzęsła, że kto nie zdążył się czegoś przytrzymać, upadł na podłogę. Usłyszeliśmy zgrzyty i drapanie, jakby po kadłubie zewnętrznym pełzały wielkie metalowe żuki. To byli nurkowie. Widzieliśmy ich na monitorach. Jeden nawet pomachał do kamery. Potem nurkowie zniknęli i popłynęliśmy szybko przez morze.

– Gdzie był przez cały czas kapitan, sternik i ten naukowiec? – spytał Austin.

– W sterowni.

– Czy kapitan mówił coś jeszcze?

– Tak, sir. Prosił o kawę i kanapki.

– Co robił statek ubezpieczający?

– Wywoływali nas przez radio, dopóki Pułaski nie kazał zerwać łączności.

– Jak długo płynęliście pod wodą? – zapytał Austin.

– Kilka godzin. Kiedy wynurzyliśmy się, było ciemno jak w Hadesie. Nigdzie ani światełka. Potem do NR-1 wtargnęli przez właz uzbrojeni faceci.

– Rosjanie?

– Trudno powiedzieć, ale chyba widziałem u nich AK-47. Mieli kombinezony kamuflujące i zachowywali się jak zawodowi żołnierze. Nie to, co tamte świry na koniach. Nie odezwali się ani słowem. Gadał tylko Pułaski. Kazał nam wyjść z NR-1 i znaleźliśmy się na pokładzie wielkiego okrętu podwodnego.

– Ile mógł mieć długości? – spytał Gu

Kreisman rozejrzał się po sali.

– Jak sądzicie?

– Na początku służby w marynarce pływałem na okrętach podwodnych – powiedział jeden z mężczyzn. Sądząc po szerokości pokładu, tamten okręt musiał mieć długość klasy Los Angeles. Mniej więcej sto dziesięć metrów.

– NR-1 ma tylko czterdzieści pięć – zauważył Austin. – Bez trudu wzięli was na grzbiet.

Marynarz przytaknął.

– Tamten okręt podwodny był większy od naszego statku ubezpieczającego.

Austin zerknął po sali.

– Może ktoś widział oznaczenia?

Nikt nie odpowiedział.

– To była ciemna, bezksiężycowa noc – wyjaśnił Kreisman.

– Więc przenieśli was na ten wielki okręt podwodny?

– Tak. Zamknęli nas w kajucie załogi. Nie wystarczyło koi dla wszystkich, więc spaliśmy na zmianę. Od czasu do czasu przynosili nam jedzenie. Zanurzyliśmy się na dwadzieścia cztery godziny. Kiedy wypłynęliśmy na powierzchnię, była noc. W powietrzu nie czuło się zapachu soli, do którego przyzwyczailiśmy się na Morzu Egejskim.

– Powiedz o odgłosach statków – podpowiedział któryś z podwodniaków.

– Przed wynurzeniem w kajucie było cicho jak w grobie. I wtedy usłyszeliśmy odgłosy silników.

– Znaleźliście się w rejonie dużego ruchu statków?

– Na to wyglądało. W końcu hałasy ucichły. Kilka godzin później wynurzyliśmy się obok czekającego na nas statku. Następnego dnia rano kazano nam wyjść na pokład. Pilnowali nas faceci ze spluwami. Okręt podwodny zniknął. Pojawił się Pułaski. Uśmiechnął się i palnął nam mowę powitalną tym swoim dziwnym akcentem: “Dzień dobry panom. W zamian za ten wspaniały rejs musimy was poprosić o wykonanie dla nas pewnej roboty”. Powiedział, że chodzi o wydobycie ładunku z wraku. On i jeszcze jeden będą z nami. Władowaliśmy się do NR-1 i zeszliśmy w dół.

– Na jaką głębokość?

– Poniżej stu dwudziestu metrów. Dla NR-1 to żadna sprawa. Tyle tylko, że w tamtym morzu potrzebowaliśmy mniej balastu, żeby się zanurzyć. Dno było muliste, pochyłe. Wrak osiadł na zboczu podwodnego kanionu.

– Czy na kadłubie była nazwa?

– Nie widzieliśmy. Oblepiały go skorupiaki i wodorosty. Dziób skierowany był bardziej w górę niż na zdjęciach “Titanica”.

– W jakiej pozycji osiadł wrak?

– Stał tak przechylony, że chyba wystarczyłoby mocnej go pchnąć, żeby runął. W sterburcie była duża dziura.

– Widzieliście, co jest w środku?

– Rumowisko. Byliśmy tam tylko minutę. Tamtych bardziej interesowała druga burta. Umieścili w manipulatorze palnik. Usiedliśmy na przechylonym pokładzie. Ryzykowna zabawa sadzać łódź pod takim kątem. Baliśmy się, że lada chwila wrak się przewróci. Kazali nam wyciąć dziurę w nadbudowie.

– Nie w ładowni?

– Też się zdziwiliśmy, ale woleliśmy nie dyskutować. Zrobiliśmy otwór mniej więcej trzy na trzy metry. Łatwo poszło, bo metal już przerdzewiał. Musieliśmy jednak pamiętać, że wystarczy jeden fałszywy ruch i statek opadnie w głębię. Zobaczyliśmy stare koje i materace. Pułaski i jego kumpel wkurzyli się. Zaczęli o czymś ze sobą rozmawiać, oglądając szkic wraku.

– Po rosyjsku?

– Chyba tak. Najwyraźniej kazali nam ciąć w złym miejscu. Próbowaliśmy jeszcze dwa razy, zanim znaleźli to, czego szukali. Chodziło im o dużą kajutę pełną metalowych skrzyń wielkości starych kufrów podróżnych, jakie widuje się w sklepach z antykami.

– Ile ich było?

– Kilkanaście. Leżały na kupie. Pułaski kazał nam je wyjmować ramieniem manipulatora. Ważyły tyle, że ramię ledwo wytrzymywało. Ułożyliśmy skrzynie przy otworze i zawiadomiliśmy statek, żeby spuścił liny z hakami. Zaczepiliśmy je, odsunęliśmy się i dźwig wciągnął cały ładunek na górę.

– Też tak bym zrobił – powiedział Austin, który miał doświadczenie w ratownictwie głębinowym.

– To był pomysł kapitana Logana. Duma zawodowa nie pozwoliła nam schrzanić tej pracy.

– Nie róbcie sobie wyrzutów. Gdybyście nie wykonali tego, czego żądano, pewnie by was rozwalili.

– Kapitan też tak powiedział.

– Widzieliście, co było w skrzyniach?

– Nie dali nam tam spojrzeć, ale słyszeliśmy, jak otwierali je łomem. Byli strasznie podnieceni. Potem zapanowała cisza i zaczęli się kłócić. Zjawił się Pułaski i zaczął na nas wrzeszczeć po rosyjsku, jakby to była nasza wina. Wyglądał tak, jakby czegoś się bał.

– Nie wiecie, o co chodziło?

Kreisman pokręcił głową.

– Kazali nam zejść na dół. Kiedy znów wyprowadzili nas na pokład, była noc. Wrócił okręt podwodny. I pojawił się jakiś statek. Nie widzieliśmy go dobrze w ciemności, ale po odgłosach zorientowaliśmy się, że jest duży. Władowali nas do okrętu podwodnego. Znów ta sama kajuta. Zatrzymali tylko kapitana i sternika. Płynęliśmy pod wodą krócej niż przedtem. Wypuścili nas w hali wielkości hangaru lotniczego.

– W schronie dla okrętu podwodnego. Co się stało z NR-1?

– Nie wiemy. Kiedy odpływaliśmy, była przycumowana do statku ratowniczego. Mam nadzieję, że kapitanowi i sternikowi nic się nie stało. Dlaczego nas zamknęli, a ich nie?

– Może mieli jeszcze robotę dla NR-1 albo po prostu potrzebowali zakładników. Co było dalej?

– Przenieśli nas do następnej kajuty. Przesiedzieliśmy tam kilka dni w fatalnych warunkach. Nic się nie działo, jeśli nie liczyć wybuchu gdzieś na dole.

– Zablokowali drogę do schronu dla okrętu podwodnego.

– Po co?

– Baza została odkryta i nie chcieli, żeby ktoś tu wszedł. Okręt podwodny użyty do porwania spełnił swoje zadanie. Nie zdziwiłbym się, gdyby potem zablokowali wejście z lądu. Może z wami w środku. Kto was tam pilnował?

– Ta sama banda, co na statku ratowniczym. Wojskowe typy z pistoletami maszynowymi. Dawali nam czarny chleb i wodę. Potem zjawili się ci goście w śmiesznych czapach i workowatych portkach. Od razu dołożyli kilku naszym, wywlekli nas na zewnątrz i zagonili na tamto wielkie boisko. Resztę pan zna.

Austin rozejrzał się po sali.

– Jakieś pytania?

– Zauważyliście może, jaką pozycję wskazywał GPS, kiedy pracowaliście na NR-1? – zapytał Gu