Czarny Wiatr

– I co? – zapytała Summer.

Dirk zerknął w kierunku cuchnącej restauracji.

– Obawiam się, że musimy skorzystać z propozycji naszego wybawcy i spróbować tutejszego kimchi, kiedy będziemy czekać na transport – odpowiedział, masując pusty żołądek.

Dirk i Summer byli tak głodni, że wręcz pochłonęli koreańskie śniadanie, które składało się z gorącej zupy, ryżu, tofu przyprawionego suszonymi wodorostami i wszechobecnego kimchi – potrawy ze sfermentowanych warzyw, tak ostrej, że niemal poszedł im dym z uszu. Ledwie skończyli jeść, do restauracji weszli dwaj potężnie zbudowani żandarmi Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych. Summer przywołała ich gestem.

– Starszy sierżant Bimson, żandarmeria wojskowa 51. Pułku Myśliwskiego – przedstawił się jeden z nich, po czym wskazał głową młodszego kolegę. – To sierżant Rodgers. Mamy rozkaz eskortowania państwa do bazy sił powietrznych w Osan.

– Będzie nam bardzo miło – zapewniła Summer. Wstali i poszli za podoficerami do samochodu.

Pojechali z Inczhon na południe do bazy w Osan, gdzie w czasie wojny koreańskiej powstało lotnisko polowe. Teraz w bazie stacjonowały gotowe do walki myśliwce F-16 i samoloty szturmowe A-10 Thunderbolt II, które były pierwszym rzutem sił obro

Minęli bramę i zatrzymali się kawałek dalej przy szpitalu. Wysoki pułkownik zaprowadził Dirka i Summer do izby przyjęć. Dirkowi opatrzono rany, potem pozwolono im się umyć i dano czyste ubrania. Summer wybuchnęła śmiechem, kiedy włożyła workowaty mundur polowy.

– Co z naszym transportem? – zapytał pułkownika Dirk.

– Za kilka godzin do kraju odlatuje C-141. Wyląduje w bazie lotniczej McChord. Zarezerwowałem dla was dwa miejsca w pierwszej klasie. Ludzie z NUMA załatwili wam przelot z McChord do Waszyngtonu rządowym samolotem. Na razie trochę odpocznijcie, a potem zabiorę was do klubu oficerskiego, żebyście zjedli coś gorącego. Lot do domu będzie trwał dwadzieścia godzin.

– Chciałbym sięjeszcze tutaj skontaktować z jakąś jednostką operacji specjalnych, najchętniej marynarki woje

Na wzmiankę o marynarce woje

– Jest tu tylko jedna mała baza morska. W Chinhae niedaleko Pusan. Przyślę oficera z naszej jednostki operacji specjalnych, powinien panu pomóc.

Dwie godziny później Dirk i Summer weszli na pokład szarego transportowca C-141B Starlifter, którym leciał do kraju duży oddział żołnierzy. Kiedy zajęli miejsca, Dirk znalazł na oparciu fotela przed sobą osłonę na oczy i zatyczki do uszu. Włożył zatyczki i odwrócił się do Summer.

– Obudź mnie w kraju – powiedział. – Byle nie w takim, gdzie dają na śniadanie wodorosty.

Potem zasłonił oczy, wyciągnął się na siedzeniu i zasnął.

40

Pożar był niewielki i został ugaszony po niecałych dwudziestu minutach. Ale ogień zdążył wyrządzić takie szkody, jakie zaplanowano. Dochodziła druga nad ranem, kiedy na pokładzie „Sea Launch Commandera" zadźwięczały dzwonki alarmowe, wyrywając Christiana z głębokiego snu. Kapitan natychmiast pobiegł na mostek i popatrzył na monitory kontrolne. Na obrazie graficznym statku pulsowała czerwona dioda. Wskazywała pożar na dolnym poziomie górnego pokładu.

– Ogień w rozdzielni elektrycznej przed centrum kontroli startów – zameldował ciemnowłosy marynarz, który pełnił wachtę w sterowni. – Uruchomił się automatyczny system mgły wodnej.

– Wyłącz zasilanie w tamtej części statku – rozkazał Christiano. -Zostaw tylko awaryjne. Zawiadom portową straż pożarną, że potrzebujemy pomocy.

– Tak jest. Wysłałem do rozdzielni dwóch ludzi i czekam na ich meldunek.

Podczas postoju „Commandera" w porcie na pokładzie przez całą dobę była tylko szkieletowa załoga. Niewielu jej członków przeszło szkolenie strażackie. Christiano wiedział, że szybko rozprzestrzeniający się pożar może ogarnąć cały statek, zanim nadejdzie pomoc. Kapitan wyjrzał przez szybę sterowni. Obawiał się, że zobaczy dym i płomienie, ale ich nie było. Poczuł tylko drażniący swąd spalonej instalacji elektrycznej i usłyszał odległe wycie syreny portowego wozu strażackiego, który pędził w kierunku nabrzeża. Po chwili uwagę kapitana przykuło radio przy pasie załoganta na mostku.

– Tu Briggs – dobiegło z głośnika. – Pali się tylko w rozdzielni. Kabina komputerowa jest w porządku. Otworzyły się tam zawory gazu FM-200 obniżającego temperaturę zapłonu. Ale nie wygląda na to, żeby uruchomił się system gaśniczy w rozdzielni. Może uda nam się stłumić ogień gaśnicami ręcznymi, zanim się rozprzestrzeni.

Christiano chwycił radio.

– Tu mostek. Róbcie, co możecie, Briggs. Pomoc w drodze. Bez odbioru.

Z rozdzielni wydobywał się gęsty dym. W pomieszczeniu wielkości dużej ście

– Tu Briggs. Pożar ugaszony. Bez odbioru.

Choć ogień został stłumiony, szkoda już się stała. Minęły dwie godziny, zanim stopiona masa przewodów, izolacji i złączy przestała się tlić i portowa straż pożarna w Long Beach uznała statek za bezpieczny. Swąd spalonej instalacji elektrycznej było czuć na pokładzie jeszcze przez kilka dni. Da

– Pożar nie mógł wybuchnąć w gorszym miejscu – powiedział zdenerwowany inżynier. – Przez tę rozdzielnię przechodzą przewody zasilające wszystkich komputerów centrum. Będziemy musieli wymienić całe okablowanie. Koszmar.

Stamp pokręcił głową.

– A co z samym sprzętem? – zapytał.

– Dzięki Bogu, nie ucierpiał. Bałem się, że uszkodzi go woda z węży strażackich, ale na szczęście załoga ugasiła pożar, zanim przyjechała straż pożarna.

– Więc wystarczy wymienić instalację elektryczną. Ile to potrwa?

– To nie takie proste. Trzeba naprawić rozdzielnię, zamówić i sprowadzić kilka kilometrów kabli, niektórych bardzo nietypowych, przeciągnąć je i połączyć. W normalnych okolicznościach zajęłoby to trzy do czterech tygodni.

– Okoliczności są takie, że za opóźnienie startu grozi nam cholernie wysoka kara – odparł Stamp i popatrzył surowo na szefa komputerowców. – Ma pan osiem dni.

Wykończony inżynier wstał.

– Chyba będę musiał wyciągnąć kilka osób z łóżek – mruknął i wyszedł.

– Myśli pan, że da radę? – spytał Christiano, kiedy zamknęły się drzwi.

– Jeśli to wykonalne, powinien zdążyć.

– A co z „Odyssey"? Zatrzymamy ją w porcie, dopóki wszystko nie będzie naprawione?

Stamp zastanowił się.

– Nie. Zenit jest załadowany i zabezpieczony. Wyślemy ją w morze zgodnie z planem. „Commander" dotrze do równika dwa razy szybciej niż platforma. Nic się nie stanie, jeśli „Odyssey" zaczeka tam na nas kilka dni, gdybyśmy mieli opóźnienie. Załoga platformy będzie miała więcej czasu na przygotowania do startu.

Christiano skinął głową i się zamyślił.

– Zawiadomię naszego klienta o zmianie planu – ciągnął Stamp. – Pewnie będę musiał wykonać taniec brzucha, żeby ich uspokoić. Znamy już przyczynę pożaru?

– Rano przyjdzie inspektor straży pożarnej. Wszystko wskazuje na zwarcie, prawdopodobnie z powodu awarii któregoś złącza.