Czarny Wiatr

5

Zodiac przybił do zachodniego brzegu Yunaski. Dwaj laboranci w skafandrach ochro

Po zakończeniu operacji kapitan Burch skierował statek ku oddalonej o ponad dwieście mil wyspie Unalaska z portem o tej samej nazwie. Przez całą noc płynęli z maksymalną prędkością i zawinęli do portu przed dziesiątą rano. Na brzegu już czekała karetka pogotowia, która miała zabrać Sarę, Irva i Sandy na małe lotnisko, skąd mieli odlecieć wyczarterowanym samolotem do Anchorage. Dirk zawiózł Sarę do ambulansu w fotelu na kółkach. Kiedy znalazła się w środku, pocałował ją w policzek.

– Mamy randkę w Seattle, zgadza się? Jestem ci winien kolację z krabami – powiedział z uśmiechem.

– Za nic nie przepuściłabym takiej okazji – odrzekła nieśmiało. – Polecę tam z Sandy, jak tylko pozwolą nam opuścić szpital.

Po odjeździe karetki Dirk i Burch spotkali się z terenowym inspektorem bezpieczeństwa publicznego. Złożyli mu pełny raport o incydencie i szczegółowo opisali tajemniczy trawler. Inspektor obiecał zdobyć od władz stanowych rejestr statków rybackich, a także zasięgnąć informacji w lokalnej flocie rybackiej, nie miał jednak wielkiej nadziei, że czegoś się dowie. Japońscy i rosyjscy rybacy, którzy wpływali nielegalnie na amerykańskie wody terytorialne w poszukiwaniu bogatych łowisk, na ogół znikali bez śladu, kiedy władze próbowały ich ścigać.

Burch nie tracił czasu na dłuższy postój w Unalasce. Skierował statek na południe i popłynął do Seattle. Miał mnóstwo pytań w związku z wydarzeniami poprzedniego dnia, ale niewiele odpowiedzi.

Dwusilnikowy samolot, który zabrał Sarah, Irva i Sandy, wylądował w Anchorage późnym wieczorem. Na lotnisku powitali ich dwaj młodzi lekarze z regionalnej placówki Centrum Zwalczania Chorób i zabrali do miejskiego szpitala na badania. Do tego czasu cała trójka odzyskała już siły i nie miała żadnych zewnętrznych objawów zatrucia. Badania nie wykazały u nich niebezpiecznego stężenia toksyn ani żadnych śladów i

Sześć dni później „Deep Endeavor" wpłynął do cieśniny Puget i skręcił na wschód do zatoki Shilshole na północ od Seattle. W Ballard Locks woda w śluzie uniosła go do śródlądowego kanału żeglugowego, którym dotarł do jeziora Union. Burch wprowadził statek do prywatnego basenu portowego przy małym nowoczesnym biurowcu, gdzie mieściła się siedziba północno-zachodniego oddziału terenowego NUMA. Na brzegu czekały rodziny członków załogi.

– Widzę, że masz własny komitet powitalny, Dirk – zauważył Burch, wskazując dwie machające postacie na końcu nabrzeża.

Dirk wyjrzał przez okno na mostku i rozpoznał w wesołym tłumie Sarę i Sandy. Sarah wyglądała wspaniale w żółtej satynowej bluzce i niebieskich spodniach, które podkreślały jej zgrabną figurę.

– Wyglądacie na okazy zdrowia – przywitał je Dirk.

– W dużej części dzięki tobie – odparła Sandy.

– Co z Irvem?

– Wszystko w porządku – zapewniła Sarah. – Został na kilka tygodni w Anchorage, żeby koordynować nasze badania lwa morskiego ze stanowym departamentem rybołówstwa i łowiectwa. Obiecali nam pomoc w terenie.

– Cieszę się, że wszyscy jesteście zdrowi. Jaka była diagnoza? – zapytał Dirk.

Sandy i Sarah zerknęły na siebie i wzruszyły ramionami.

– Lekarze nic nie znaleźli – odparła Sarah. – Badanie krwi i moczu nic nie wykazało. Jeśli wchłonęliśmy jakąś toksynę, to wydaliliśmy ją z organizmu przed dotarciem do Anchorage.

– Dlatego przyjechałyśmy tu po lwa morskiego. Mamy nadzieję, że w jego tkankach będą jakieś ślady – dodała Sandy.

Dirk zmarszczył czoło.

– Więc nie przyjechałyście zobaczyć się ze mną?

– Przepraszam, Dirk – roześmiała się Sarah. – Może wpadniesz do naszego laboratorium po południu, jak skończymy analizy? Zjemy razem późny lunch.

– Jestem bardzo ciekaw wyników – przyznał i wprowadził je na pokład, żeby zabrały z chłodni lwa morskiego.

Kiedy Sandy i Sarah odeszły, Dirk i Dahlgren pomogli zabezpieczyć statek i przenieść do magazynu na lądzie czuły sprzęt badawczy. Załoga rozeszła się stopniowo, żeby wykorzystać kilka dni urlopu przed następnym rejsem.

Dahlgren podszedł do Dirka z kulami pod pachą. Po postrzale w łydkę jeszcze lekko utykał.

– Mam randkę z seksownąkasjerką, którą poznałem przed wyjściem w morze – oznajmił. – Poprosić ją, żeby przyprowadziła jakąś ładną koleżankę?

– Nie, dzięki. Wezmę prysznic, przebiorę się i pojadę zobaczyć, co Sarah i Sandy odkryły w ciele naszego lwa.

– Zawsze miałeś słabość do mądrych dziewczyn – zachichotał Dahlgren.

– Po co ci kule? – spytał Dirk. – Nie używasz ich od trzech dni.

Dahlgren wyszczerzył zęby w uśmiechu.

– Żeby wzbudzić współczucie. – Oparł się na jednej kuli i udał, że ledwo chodzi.

– Uważaj, żeby cię nie rozszyfrowała- roześmiał się Dirk. – Szczęśliwych łowów.

Dirk pożyczył dżipa cherokee NUMA i pojechał do swojego wynajętego domu z widokiem na jezioro Waszyngton. Choć na stałe mieszkał w stolicy, podobał mu się czasowy pobyt na północnym zachodzie. Lubił tutejsze bujne lasy, zimne, czyste wody i pełnych życia mieszkańców, którym nie przeszkadzała zła pogoda.

Wziął prysznic, ubrał się w ciemne spodnie i sweter i zrobił sobie kanapkę z masłem orzechowym. Jadł ją, popijając piwem przy odsłuchiwaniu wiadomości na automatycznej sekretarce. Zadowolony, że w czasie jego nieobecności Ziemia nie przestała się obracać, wsiadł do dżipa i pojechał na północ drogą międzystanową numer 5. Za polem golfowym w parku Jacksona skręcił na wschód, potem na północ i wkrótce wjechał do dawnego kompleksu wojskowego Fircrest Campus. Teren przekazano władzom stanu i teraz mieściły się tu siedziby różnych instytucji. Dirk zatrzymał się przy kompleksie prostokątnych białych budynków otoczonych drzewami przed dużą tablicą z napisem LABORATORIA SŁUŻBY ZDROWIA STANU WASZYNGTON.

Energiczna recepcjonistka zadzwoniła do biura CZC przy laboratorium stanowym i po chwili w holu zjawiły się Sarah i Sandy. Nie były takie wesołe jak wcześniej.

– Dobrze, że przyjechałeś, Dirk – powiedziała Sarah. – W głębi ulicy jest mała włoska knajpka. Będziemy tam mogli spokojnie porozmawiać i zjeść wspaniałe spaghetti.

– No to chodźmy – rzekł Dirk. – Panie przodem – dodał, otwierając frontowe drzwi.

Kiedy usiedli w czerwonej winylowej loży w pobliskim lokalu, Sarah wyjaśniła, co odkryły.

– Ustaliłyśmy, że przyczyną śmierci lwa morskiego była niewydolność dróg oddechowych. Znalazłyśmy klasyczne oznaki. Ale wstępne badanie krwi nie wykazało żadnego stężenia toksyny.

– Tak jak u waszej trójki – zauważył Dirk.

– Dokładnie tak – przytaknęła Sandy. – Przylecieliśmy do Anchorage bez objawów choroby niebezpiecznej dla życia. Byliśmy tylko osłabieni, dokuczały nam bóle głowy i mieliśmy podrażnione drogi oddechowe.

– Przeprowadziłyśmy dokładniejsze analizy krwi i tkanki i w końcu natrafiłyśmy na pierwiastki śladowe toksyny – ciągnęła Sarah. – Nie mamy jeszcze pewności, ale wygląda na to, że lew morski zdechł na skutek zatrucia cyjanowodorem.

Dirk uniósł brwi.

– Cyjankiem?

– Tak – potwierdziła Sandy. – To ma sens. Organizm ludzki szybko wydala cyjanek. W przypadku Sary, Irva i mnie nasze organizmy pozbyły się większości albo nawet całej toksyny, zanim trafiliśmy do Anchorage. Dlatego w naszej krwi nie było żadnych śladów trucizny.

– Skontaktowałam się ze stanowym biurem koronera na Alasce i poinformowałam ich o naszych odkryciach. Nie mają jeszcze raportu z autopsji dwóch członków Straży Przybrzeżnej, ale teraz będą wiedzieli, czego szukać. Jestem pewna, że przyczyna zgonu była taka sama – powiedziała Sarah.