Страница 5 из 16

Sanety

Шекспир Уильям

Što moža być dla muzy cikaviejšym.

Kali natchnie

Tvoj vobraz varty, kab piarom najlepšym

Jamu u honar byŭ napisan vierš.

Kali sustrenieš dobraje što ŭ tvory,

Sabie samomu i padziakuj ty,

Bo tolki toj, chto zmałku nie havoryć,

Tvajoj nie budzie słavić pieknaty.

Dziesiataj muzaj budź, razoŭ u dziesiać

Za tyja lepš, što lubiać ryfmačy,

Kab tvoj pakło

Što pamahło b niabyt pieramahčy.

Nastupny čas pa pravu dasć nam słavu:

Za pracu mnie, tabie za ŭzlot jaskravy.

Jak ja prasłaŭlu vartasci tvaje,

Kali adna istota my z taboju,

I pachvała dla častki adnaje

Prydacca moža samapachvalboju?

Nam paasobna treba žyć zatym,

Nie nazyvać adzinstvam družbu našu.

Tady, ŭ razłucy, budzie ŭsio tvaim,

Što pra ciabie maja luboŭ ni skaža.

Harčej za ŭsio, razłuka, ty ŭ žycci!

Ale dajuć latunki nam zbavie

Kab asałodu my mahli znajsci

I ašukać samotnyja imhnie

Razłuka nadvaja nam dzielić serca,

Kab lepš chvalić taho, chto zastajecca.

Vaźmi luboŭ, lubimy moj, vaźmi!

Ci budzieš tolki, ŭziaŭšy, bahaciej?

Luboŭ, moj luby, znanaja ludźmi,

Tvaja i tak usia była raniej.

Kali luboŭ, lubimy, ŭsia tvaja,

Ci vinavaču ja ciabie na tym?

Dakor adzin, moj luby, maju ja,

Što pahardziŭ kacha

Cudoŭny złodziej! Hrech daruju tvoj,

I navat toj, što skryŭdziŭ žabraka.

Ale lubovi kryŭdy, luby moj,

Dla nas ciažej, čym voraha ruka.

Luboŭ maju prašu ja ab adnym:

— Zabi, dy voraham nie budź maim!

Kali mnie ŭ sercy miesca nie staje,

A zachaple

I maładosć i pryhažosć tvaje

Darujuć drobnyja pachiby ŭsie.

Spakusa chodzić za taboju ŭsled,

Za pieknatoj pryvablivaj tvajoj.

A pierad łaskaj zmuslivych kabiet

Ustoić syn kabieciny jakoj?

Ale, na žal, junacki tvoj zapał,

Ale, na žal, junacki tvoj impet

Pryjazni našaj litasci nie daŭ,

A dvojčy pakryšyŭ jaje uščent:

Zaplamiŭ zdradaju dušu svaju

I spadabanku spakusiŭ maju.

Moj žal nie ŭ tym, što ty uładaješ joj, —

Choć ja, pryznacca, sam lublu jaje, —

A što jana ŭładaryć nad taboj,

Razbiŭšy nas, voś heta žal daje!

Ja ŭsio ž, harezniki, prabaču vas:

Jaje ty lubiš, bo lubiŭ mianie,

Jana ž, pravodziačy z taboju čas,

Vykazvaje zamiłava

Jaje hublaju — ty znachodcy rad,

Ciabie — darunak dla jaje taki ž.

A sam, pasla maich padvojnych strat,

Ja zmušany padniać nialohki kryž.

Josć tut i radasć: ty — adno sa mnoj,

Dyk tolki ja lubimy joj samoj.

Pryjemna mnie, kali zaplušču vočy,

Bo što b udzień pabačyli jany?

Cudoŭny vobraz tvoj skroź ciemru nočy

Mnie zichatlivyja prynosiać sny.

Kali tvoj scień i noč pieramahaje,

Sviatłom barvovym razhaniaje zmrok, —

Dyk jak ža ŭdzień krasa sviaciła b taja,

Tvoj jasnaviejny, pramianisty zrok?

Jakim by dzień pryhožym staŭ raptoŭna,

Kab ty zjaviłasia ŭ svajoj krasie,

Kali adzin tvoj tolki scień cudoŭny

Takuju słodyč dla mianie niasie!

Mnie biez ciabie i dzień — jak noč hłuchaja,

Z taboju ž noč — jak jasny dzień byvaje.

Kab dumkaj stała płoć maja kali,

Jaje tady b adlehłasć nie spyniła,

I da ciabie, ŭ daloki kraj ziamli,

Jana b mianie svajoj adniesła siłaj.

Mnie abyjakava było b zusim,

Dzie ja staju i dzie ty ŭ hetym časie.

U niebie jasnym, nad usim ziamnym

Ja dumkaj borzdaj da ciabie b imčaŭsia.

Dy nie pazbycca mnie svajoj žurby,

Nijak mnie dumka nie raskryje kryłlaŭ.

Pakul, jak stvorany z ziamli j vady,

Ja nie mahu siahnuć praz biezlič milaŭ.

Ziamla daje pavolnasć u chadzie,

Vada slazami horkimi idzie.

Ahoń z pavietram — roznyja stychii:

U pieršaj — pałkasć, dumka u druhoj.

Jany latuć, niastrymnyja takija,

U nieparušnaj jednasci svajoj.

Kali jany, jak pasłancy kacha

K tabie kirujuć volny svoj palot,

Ziamli j vady nastupić panava

A ŭ im tak mnoha smutku i turbot.

Sumuju ja až da taje časiny,

Pakul pasolstva prylacić nazad

I skaža mnie, što luby moj adziny

Žyvy, zdarovy, pryvita

Jakoje ščascie! Ale biez adkładu

Znoŭ mknuć jany tabie maju spahadu.

U voč i serca viečnaja vajna:

Nie padzialili ŭłady nad taboj.

I taja i druhaja starana

Tvajoju zachaplajucca krasoj.

Havoryć serca, što žyvieš ty ŭ im

I ŭ tajniku schavany tam na dno.

A vočy kažuć, što ŭ sviatle svaim

Adlustravali vobraz tvoj daŭno.

Kab skončyć sprečku, sklikany byŭ sud.

Pasieli suddzi — dumki — la stała.

Kamu naležyć što, — skazaŭ prysud,

A ŭ im razvaha mudraja była:

— Nad sercam — serca budzie uładar,

Znadvornasć — vočam dastaniecca ŭ dar.

U serca i vačej umova josć

Dapamahać zaŭždy adno druhomu,

Kali tvaja pryvabić pryhažosć,

A ŭ serca mlavaja prychodzić stoma.

Jak vočy namiłujucca krasoj,

Jany dajuć i sercu nahladziecca.

A vočam asałodaju svajoj

Daje usmak naciešycca i serca.

Ci tak, ci nakš — a ŭsio ž tki ty pry mnie

I letucie

Dalej maich ty dumak nie siahnieš,

Ja z imi zaŭsiahdy, jany — z taboju.

Zasnieš — tvoj vobraz zjavicca u snie,

Abudzić dumki, serca schamianie.