Страница 2 из 49
I nagle uświadomiła sobie, że jest zawiedziona. Czy to bardzo głupie? Może faktycznie sądziła, że ten facet będzie i
Po co się oszukiwać? To dlatego czeka w ciemności na odludziu. Kiedyż to po raz ostatni wzbudziła poważne zainteresowanie w mężczyźnie? Ona, a nie jej nowa szczupła figura i farbowane blond włosy.
Wyłączyła lampkę nad głową i patrzyła na oświetlone miasto w dole. Całkiem ładny widok. Gdyby była w i
Zaczęła na powrót bębnić palcami po kierownicy i czujnie zerkać w boczne lusterka, a potem znowu we wsteczne.
Czemu So
Wzięła torebkę i włożyła rękę do środka, aż usłyszała na dnie znajomy szelest. Wyjęła paczuszkę drażetek M amp;M. Wysypała je na dłoń i po jednej wrzucała do ust jak tabletki antydepresyjne zoloft, licząc na to, że czekolada uspokoi nerwy. Zazwyczaj jej pomagała.
– Ależ przyjedzie, oczywiście, że tak – oświadczyła głośno z pełnymi ustami, jakby musiała usłyszeć swój głos, żeby słowa nabrały znaczenia. – Coś go zatrzymało. To bardzo zajęty facet.
W minionym tygodniu tyle dla niej zrobił… Cóż, to jasne, że na niego poczeka. Oszukiwała się, wmawiając sobie, że śmierć babci wcale jej nie obeszła. Tymczasem babcia była jedyną osobą, która naprawdę ją rozumiała i wspierała. Jedyną, która jej broniła i uparcie twierdziła, że Joan mieszka sama mimo ukończonej czterdziestki, bo to jest zgodne z jej niezależną naturą i nie ma w tym nic godnego litości.
A teraz babcia, jej obrończyni i powiernica, jej adwokat, odeszła. Żyła długo i szczęśliwie, ale ta świadomość nie wypełniała pustki, którą pozostawiła po sobie w życiu Joan. So
Uśmiechnęła się na wspomnienie jego poważnej miny z przecinającą czoło zmarszczką. Zawsze był taki poważny i opanowany. A ona na tym etapie życia potrzebowała siły i autorytetu.
Raptem, jakby w nagrodę za cierpliwość, pojawiły się reflektory samochodu. Wóz wił się między drzewami. Gładko i spokojnie pokonywał zakręty, jakby kierowca zmierzający do sekretnego, górującego nad miastem miejsca dobrze znał nieoświetloną drogę. Jakby często nią jeździł.
Joan ścisnęło w żołądku. Podniecenie. Niepokój. Nerwy. Cokolwiek to znaczyło, udzieliła sobie reprymendy. Takie emocje przystoją nastolatce, ale nie kobiecie w jej wieku.
Samochód zbliżył się, Joan poczuła na karku ostre światło reflektorów, zupełnie jakby to były silne dłonie So
Nad głową Joan grzmotnęło porządnie, z chmur spadało coraz więcej kropli, które rozpluskiwały się na szybach samochodu i zamazywały widok. Dostrzegała teraz tylko cień mężczyzny, czarną sylwetkę w kapeluszu, która wysiada z auta. Wyłączył silnik, ale zostawił światła, przez co jeszcze trudniej było go zobaczyć.
Potem wyjął coś z bagażnika, jakąś torbę. Ubrania na zmianę? Może przywiózł jej pożegnalny prezent? Uśmiechnęła się znowu.
Gdy podszedł bliżej, spostrzegła, że mężczyzna niesie długi i wąski przedmiot. Trzymał go za rączkę. Może to worek marynarski?
Stał już przy drzwiach jej wozu. W świetle błyskawicy przed oczami Joan mignął metal. Poznała podobny do łańcucha mechanizm wokół ostrza. Chyba wzrok ją myli. To jakiś żart. Tak, żart. Po co przynosiłby piłę łańcuchową?
Potem zobaczyła jego twarz.
Za zasłoną równo padającego deszczu i w świetle błyskawic twarz mężczyzny była posępna i złowroga. Patrzył na nią spod kapelusza. Miał wściekłą minę i przeszywający wzrok, który mimo zalanej szyby nie pozwolił Joan opuścić oczu. Coś się stało, coś przerażającego. Mężczyzna wyglądał jak obłąkany.
Wpadła w panikę, jej myśli uległy kompletnemu rozproszeniu. A on tkwił przy jej drzwiach i patrzył. Podskoczyła na dźwięk grzmotu, jakby ktoś poddał ją wstrząsom elektrycznym. Instynktownie wyciągnęła ręce w stronę zamka. Szukała po omacku, a serce waliło jej jak oszalałe. A może to kolejny grzmot? Naciskała, pchała, wbijała paznokcie w przyciski. Szyba zjechała w dół z cichym świstem. Zły przycisk – przeklęty wynajęty wóz. Zaczęła znowu naciskać.
O Jezu, za późno.
Mężczyzna otwierał drzwi. Szum silnika towarzyszył szumowi deszczu. Ten wkurzający szmer ostrzegał ją, że kluczyki są nadal w stacyjce.
– Dobry wieczór, Joan – powiedział jak zwykle łagodnie, za to z grymasem gniewu na twarzy, co tylko potwierdzało, że kompletnie stracił rozum.
To właśnie wtedy Joan Begley uświadomiła sobie, że nikt nie usłyszy jej krzyków. Nikt nie usłyszy jej ostatniego krzyku.
ROZDZIAŁ DRUGI
Poniedziałek, 15 września
Wallingford, Co
Luc Racine udawał, że to tylko gra. Dwa miesiące temu tak to się właśnie zaczęło. Głupie zgadywanki, w które grał sam ze sobą. Teraz, stojąc w skarpetkach na końcu podjazdu, patrzył na zafoliowaną gazetę, która leżała na ziemi, jak gdyby ktoś dla kawału podrzucił mu bombę zegarową. A jeśli to nastąpi właśnie dzisiaj? A jeśli dziś się pomylił? Co by to znaczyło, do diaska?
Odwrócił się o całe sto osiemdziesiąt stopni, żeby sprawdzić, czy sąsiedzi go nie podglądają. Mieliby z tym zresztą nie lada kłopot. Ze swojego trawnika Luc ledwie widział ich domy, nie wspominając już o oknach, doskonale ukrytych za gęstymi krzewami. Słońce, które akurat wyjrzało zza łańcucha górskiego, nie zdołało przeniknąć przez gęste sklepienie listowia potężnego dębu i orzechów, które rosły wzdłuż Whippoorwill Drive. Z trawnika nie było też widać przejeżdżających samochodów.
Kręta, zygzakowata droga wysadzana była z obu stron winoroślą i drzewami, których gałęzie miejscami splatały się u szczytu, ograniczając kierowcom widoczność do jakichś piętnastu metrów. Przypominało to jazdę kolejką górską, najpierw niekończący się stromy podjazd, później nagły spadek, a na dodatek zakręty pod kątem dziewięćdziesięciu stopni. I całkiem jak na trasie wyścigu samochodowego, żołądek podchodził do gardła, a stopa zawisała nad hamulcem.
Przepiękna okolica, tak samo jak dramatyczne, gwałtowne spadki, dosłownie zapierała dech. To była jedna z tych rzeczy, które Luc Racine tak bardzo tutaj lubił. Powtarzał to każdemu, kto chciał go słuchać. Tak, właśnie tutaj, w samym środku Co
Córka często z niego żartowała, że mógłby służyć za „pieprzoną reklamę dla wydziału turystyki”. Na co za każdym razem odpowiadał: „Nic wychowałem cię po to, żebyś klęła jak marynarz. Nie jesteś jeszcze za duża, żeby oberwać, jak będziesz się tak wyrażać”.
Myśl o córce przywołała uśmiech na jego twarz. Wygadana mała, zwłaszcza teraz, kiedy została ważnym detektywem w… Do diaska! Czemu nie pamięta nazwy tego miasta? To prosta nazwa. Tam siedzą wszyscy politycy, Biały Dom tam jest i prezydent. Miał to na końcu języka.
Wówczas zdał sobie sprawę, że doszedł niemal do drzwi, a ręce ma puste.