Brama mroku I krąg światła

– Przyciągnęła nas ku sobie – odezwała się po raz pierwszy Dziewica – byśmy ją chroniły.

Znów wszystkie trzy przemówiły jednym głosem:

– Ja jestem podstawą, na której wspierają się szale.

Roland złożył dłonie w trójkąt, a potem zlikwidował jeden kąt.

– Tak właśnie – przyznała Starucha. Zwróciła się do Evana: – Jeśli zabierzesz naczynie ze sobą, Matka będzie mogła swobodnie przenieść się dalej i po raz drugi nie będzie już tak łatwo naruszyć równowagi świata.

A jeśli Matka odejdzie, pomyślał Roland, ile zostanie z Rebeki?

Evan zdawał się nie mieć żadnych wątpliwości.

– Pójdziesz, Pani? – znów spytał, tym razem z własnej woli, nie z powodu obietnicy.

Rebecca skinęła głową i oczy jej lśniły.

– Tak.

– Stało się! – rzekła bogini i w powietrzu pojawiła się migotliwa zasłona. – Wracajcie do Światłości z naszym błogosławieństwem.

– Zaczekajcie! – Rebecca wyrwała się z uścisku Evana i rozłożyła ręce. Zmasakrowane strzępy Toma zespoliły się i na trawie leżał bladoszary, pręgowany kot z połyskującym dumnie białym czubkiem ogona. Uklękła przy zwierzaku i przesunęła dłonią po całym jego ciele. – Zegnaj, drogi przyjacielu, nigdy cię nie zapomnę. – Srebrna łza skapnęła na miękkie futro. Następnie Rebecca wyciągnęła ręce i kot zapadł się pod ziemię. – Wędruj bezpiecznie, dopóki nie znajdziesz tłustych myszy, gęstej śmietanki i kochającej dłoni zawsze gotowej podrapać cię za uszami.

Roland wytarł oczy i pociągnął nosem. Przecież nie lubisz kotów, przypomniał sobie, lecz stary argument stracił na sile.

Rebecca ujęła jego twarz w dłonie i przyciągnęła do siebie, by ucałować go w czoło.

– Daję ci swój znak – powiedziała – swą opiekę i miłość.

To jest bogini, oznajmił cichy głos w głowie Rolanda.

To jest Rebecca, odparł Roland.

Uściskał ją mocno.

– Bądź szczęśliwa, dziecino.

– Ty też, Rolandzie. Myślę, że znalazłeś już swą muzykę.

– Też tak myślę, dziecino.

Wyciągnęła z przedniej kieszeni dżinsów klucz do swego mieszkania i podała mu go.

– Zaopiekujesz się moimi roślinami?

– Jasne.

– I dopilnujesz, żeby mały ludek dostawał mleko?

– Miseczkę co noc – obiecał.

Uśmiechnęła się do niego i nagle okazało się, że warto było zapłacić cierpieniem i grozą za cały ten przeklęty tydzień.

Odeszła i jej miejsce zajął Evan, delikatnie dający swoje błogosławieństwo.

Roland przyjrzał mu się dobrze – będzie musiał się tym zadowolić – i rzekł:

– Szkoda, że nie zdążyliśmy…

W narastającej ciszy Adept też mu się przyglądał. Potem puścił do niego oko.

– Może następnym razem.

Następnym razem! – wrzasnął cichy głosik w głowie Rolanda. Następnym razem!

Zamknij się, rozkazał mu Roland.

Objęci ramionami, Evan i Rebecca przestąpili próg bramy i przez chwilę Rolandowi wydawało się, że widzi wojownika w błękicie i srebrze z wysadzanym klejnotami mieczem u pasa, jaśniejącą istotę, której olbrzymie, białe skrzydła ocierały się o szczyt bramy i Evana, którego znał, połączonych w jedno. Świetliste kręgi otoczyły również Rebeccę, choć zamiast miecza trzymała w rękach snopek zboża.

Potem – tylko na chwilę – zasłona przestała migotać i zajrzał w głąb Światłości. Zrobił krok naprzód, jeszcze jeden i wtedy brama zniknęła, a pani Ruth położyła mu dłoń na piersi i zatrzymała go.

– Bardowie Widzą, lecz nigdy nie mogą przejść na drugą stronę – wyjaśniła, nie bez współczucia. – To jeden z powodów, który czyni ich bardami.

– Ale…

– Zapomnij o tym, koleś.

Popatrzył na nią, naprawdę popatrzył na nią i ujrzał jedynie grubą, starą, bezdomną kobietę, opiętą starą, czarną suknią. Daru była ubrana w białe szorty i podkoszulek, a jedynym śladem Dziewicy-wojownika był znak na jej czole.

– To rzeczywiście koniec – westchnął.

Pani Ruth parsknęła.

– Czy ty w ogóle słuchasz, koleś? Nic się nie kończy. Krąg zawsze wraca do punktu wyjścia. – Wyciągnęła rękę i poklepała go lekko po policzku pulchną dłonią. – Wracaj do domu. Prześpij się trochę. Naucz się grać na tej fikuśnej harfie, którą zdobyłeś. Nie bądź obcym człowiekiem. A ty – machnęła ręką do Daru – jedz więcej. Jesteś za chuda.

Odwróciła się i poczłapała przed siebie. Roland przyklęknął, by schować Cierpliwość do futerału. Uniósł głowę i zobaczył, że Daru mu się przygląda.

– Co teraz zrobisz? – spytała.

Roland wzruszył ramionami i wstał.

– Chyba to, co mi kazała.

– Tak jest zawsze najmądrzej. – Daru przytaknęła.

– A ty…

– Jestem tylko sobą. Jutro nie będę już nawet pamiętać, że byłam kimkolwiek więcej.

– Ale ona? – Roland skinął głową w kierunku, w jakim poszła pani Ruth.

– Starucha Pamięta. To część jej zadania. – Daru westchnęła i przeciągnęła się. – Nie wiem jak ty, aleja napiłabym się kawy.

Roland pomyślał nad tym przez chwilę.

– Tak – odrzekł – ja też.

Poszli przez zieleniec w stronę świateł na College Street i normalnego rodzaju niezwykłości, jaką można znaleźć w otwartych całą dobę barach z pączkami.

– No więc, ehm, w sprawie tej Dziewicy, ty nie…

– Nie.

– Och.

Po drugiej stronie parku posterunkowi Patton i Brooks otrząsnęli się z odrętwienia, jakie ich ogarnęło, i wrócili do samochodu. Osoba – albo istota, tego już nie byli pewni – odpowiedzialna za śmierć co najmniej dwóch osób nigdy nie stanie przed sądem, niemniej jednak swoista sprawiedliwość została wymierzona i byli zadowoleni.

– I co, złożymy o tym raport? – spytał posterunkowy Brooks, stukając palcami o deskę rozdzielczą. Jego towarzyszka uniosła sarkastycznie brew i policjant zaczerwienił się.

Posterunkowy Patton nacisnęła guzik mikrofonu.

– Słucham, 5234.

– Właśnie opuszczamy rondo.

– A fajerwerki?

– Problem sam się rozwiązał. 5234, bez odbioru.

Wrzuciła bieg i samochód zanurzył się w ciemność, która nie była niczym i

Nad ich głowami stworzenie, które nie było zwykłą wiewiórką, biegło po przewodach elektrycznych, żeby roznieść wieści.