Страница 5 из 106
Nie była w nastroju.
– Dziękuję – odparła oschle.
Na jego ustach ponownie ukazał się uśmiech – pewny siebie, swobodny uśmiech mężczyzny, który wie, że większość dziewcząt cieszy się, gdy je zagadnie, bez względu na to, czy mówi do rzeczy.
– Sam też gram trochę w tenisa i pomyślałem sobie… – zaczął.
– Jeśli grasz tylko trochę, nie należysz chyba do mojej ligi – stwierdziła krótko i wyminęła go.
– Czy mam z tego wnosić – dobiegł ją wesoły głos z tyłu – że romantyczna kolacja we dwoje i namiętna noc jest raczej wykluczona?
Nie mogła powstrzymać uśmiechu. Facet nie dawał za wygraną, mimo że potraktowała go bardziej obcesowo, niż to było konieczne.
– Nie, ale dziękuję za propozycję – odparła przez ramię, nawet się nie zatrzymując.
Zeszła z kortu i ruszyła w stronę szatni. Zastanawiała się, co teraz porabia mama. Musiała już dawno zjeść kolację; było wpół do ósmej, a w tego rodzaju instytucjach zawsze karmią ludzi wcześniej. Oglądała teraz pewnie telewizję w świetlicy. Może znajdzie sobie jakąś przyjaciółkę, kobietę w tym samym wieku, której nie będą przeszkadzać jej zaniki pamięci i która zainteresuje się zdjęciami jej wnuków. Mama miała kiedyś dużo znajomych – przyjaźniła się z koleżankami z pracy, klientkami, sąsiadkami, ludźmi, których znała od dwudziestu pięciu lat – ale ciężko im było podtrzymywać tę znajomość, kiedy zapominała, kim, do diabła, są.
Mijając boisko hokeja na trawie, spotkała Lisę Hoxton. Lisa była pierwszą prawdziwą przyjaciółką, którą poznała po przyjeździe miesiąc temu do Baltimore. Pracowała jako laborantka w pracowni psychologicznej. Miała dyplom, ale nie chciała robić kariery naukowej. Podobnie jak Jea
– Właśnie próbował mnie poderwać jakiś dzieciak – oznajmiła z uśmiechem Jea
– Jak wyglądał?
– Jak Brad Pitt, ale wyższy.
– Powiedziałaś mu, że masz przyjaciółkę w bardziej odpowiednim dla niego wieku? – zapytała Lisa. Miała dwadzieścia cztery lata.
– Nie. – Jea
– I co w tym złego?
– Daj spokój.
– Ucieka się przed szpetnymi, a nie przystojnymi, Jea
– Nie chcę o tym więcej słyszeć.
– Mogłaś mu przynajmniej dać numer mojego telefonu.
– Powi
Lisa, która miała dość duży biust, stanęła w miejscu. Przez chwilę Jea
– Wspaniały pomysł – zawołała Lisa. – „Mam 36D, jeśli chcesz się dowiedzieć czegoś więcej, zadzwoń pod ten numer”. Och, jakie to subtelne.
– Jestem po prostu zazdrosna. Zawsze chciałam mieć wielkie cycki – powiedziała Jea
– Naprawdę klęczałaś przy łóżku i prosiłaś: „Panie Boże, powiększ mi cycki”?
– Dokładniej rzecz biorąc, modliłam się do Najświętszej Panienki. Wydawało mi się, że to sprawa między nami kobietami. I nie używałam oczywiście słowa „cycki”.
– A jak mówiłaś? Piersi?
– Nie. Uznałam, że nie mówi się „piersi” do Matki Boskiej.
– Więc jak je nazwałaś?
– Bufory.
Lisa parsknęła śmiechem.
– Nie wiem, skąd mi się wzięło to słowo. Musiałam pewnie podsłuchać jakichś mężczyzn. Wydawało mi się dość grzecznym eufemizmem. Nikomu o tym jeszcze nie mówiłam.
Lisa obejrzała się przez ramię.
– Nie widzę za nami żadnych adonisów – stwierdziła. – Domyślam się, że zgubiłyśmy Brada Pitta.
– I bardzo dobrze. Był dokładnie w moim typie: przystojny, seksowny, przesadnie pewny siebie i kompletnie niegodny zaufania.
– Skąd wiesz, że był niegodny zaufania? Miałaś z nim do czynienia raptem dwadzieścia sekund.
– Żaden mężczyzna nie jest godny zaufania.
– Chyba masz rację. Wpadniesz dzisiaj do Andy'ego?
– Tak, ale tylko na godzinkę. Muszę najpierw wziąć prysznic. – Koszulka Jea
– Ja też. – Lisa miała na sobie podkoszulek i szorty, na nogach tenisówki. – Trenowałam z drużyną hokeja na trawie. Dlaczego tylko na godzinę?
To był ciężki dzień. – Mecz pozwolił Jea
– Och, Jea
Jea
– A co na to twój ojciec? Nic o nim nigdy nie mówisz – zdziwiła się Lisa, kiedy zrzuciły z siebie przepocone ubrania.
Jea
– Mój ojciec jest w więzieniu – odparła.
– O mój Boże… Nie powi
– Nic nie szkodzi. Siedział w więzieniu przez większość mego życia. To jego trzeci wyrok.
– Na ile go skazali?
– Nie pamiętam. To nie ma znaczenia. Kiedy wyjdzie, i tak nie będzie z niego żadnego pożytku. Nigdy się nami nie opiekował i nie ma zamiaru robić tego teraz.
– Nigdy nie miał normalnej pracy?
– Tylko kiedy przygotowywał jakiś skok. Zatrudniał się na tydzień lub dwa jako dozorca, odźwierny albo ochroniarz, a potem okradał to miejsce.
Lisa bacznie się jej przyjrzała.
– To dlatego tak cię interesuje genetyka przestępczości?
– Może dlatego.
– A może nie. – Lisa machnęła ręką, jakby nie chciała o tym dłużej mówić. – Tak czy owak nienawidzę amatorskiej psychoanalizy.
Przeszły do łazienki. Jea
Wcierając odżywkę we włosy, usłyszała dziwne odgłosy. Znieruchomiała i przez chwilę nasłuchiwała. Przypominały przerażone piski. Przeszedł ją dreszcz niepokoju. Nagle poczuła się zupełnie bezbro
Natychmiast poczuła, że coś się pali. Nie było widać ognia, ale pod sufitem waliły gęste kłęby czarnoszarego dymu. Wydobywał się chyba z przewodów wentylacyjnych. W budynku wybuchł pożar.
Ogarnął ją strach. Nigdy jeszcze nie znalazła się w środku pożaru.
Bardziej odważne dziewczyny złapały swoje torby i ruszyły szybkim krokiem do drzwi. I
Jea