Страница 32 из 33
- Доктар Кемп... - пачаў ён i адразу спынiўся. - Храбры хлопец гэты доктар Кемп, - сказаў ён, звяртаючыся да таварыша, якi зазiрнуў цераз яго плячо.
Акно ў сталовай было расчынена насцеж. Нi пакаёўкi, нi Кемпа.
Сваю думку пра доктара Кемпа другi палiсмен выказаў коратка i энергiчна.
Раздзел XXVIII
ЦКАВАННЕ ПАЛЯЎНIЧАГА
Мiстэр Хiлас, гаспадар суседняй дачы, спаў у сваёй альтанцы, калi пачалася асада дома Кемпа. Мiстэр Хiлас належаў да той упартай меншасцi, якая нiяк не жадала верыць "недарэчным байкам" пра Невiдзiмку. Жонка яго, аднак, чуткам верыла i не раз потым напамiнала аб гэтым мужу. Ён выйшаў пагуляць па свайму саду, як нiчога i не было, а пасля абеду, па даўно заведзенай звычцы, лёг спаць. Увесь час, пакуль Невiдзiмка бiў вокны ў доме Кемпа, мiстэр Хiлас спакойна спаў, але раптам прачнуўся з такiм адчуваннем, быццам навокал штосьцi нядобра. Ён зiрнуў на дом Кемпа, працёр вочы i зноў глянуў. Потым ён спусцiў ногi i сеў, прыслухоўваючыся. Ён памянуў чорта, але дзiўнае вiдовiшча не знiкла. Дом выглядзеў так, як быццам яго пакiнулi з месяц назад пасля моцнага пагрому. Усё шкло было разбiта, а ўсе вокны, акрамя вокнаў кабiнета на вышцы, былi знутры пазакрываны аканiцамi.
- Я гатовы паклясцiся, - мiстэр Хiлас паглядзеў на гадзiннiк, - што дваццаць хвiлiн таму назад усё было ў парадку.
Здалёку чулiся мерныя ўдары i звон шкла. А затым, пакуль ён сядзеў з разяўленым ртом, адбылося нешта яшчэ больш дзiўнае. Аканiцы сталовай расчынiлiся, i пакаёўка ў капелюшы i палiто з'явiлася ў акне, сутаргава стараючыся падняць раму. Раптам каля яе з'явiўся яшчэ нехта i стаў памагаць. Доктар Кемп! Яшчэ хвiлiна - акно расчынiлася, i пакаёўка вылезла з яго; яна кiнулася ўцякаць i схавалася ў кустах. Мiстэр Хiлас устаў, невыразнымi воклiчамi выказваючы сваё хваляванне з нагоды такiх надзвычайных падзей. Ён убачыў, як Кемп узлез на падаконнiк, выскачыў у акно i ў тую ж хвiлiну з'явiўся на дарожцы, абсаджанай кустамi; ён бег, прыгнуўшыся, нiбы хаваючыся ад кагосьцi. Ён знiк за ракiтавым кустом, потым паказаўся зноў на агароджы, якая выходзiла ў адкрытае поле. У адно iмгненне ён пералез цераз агароджу i кiнуўся бегчы ўнiз па адхону, прама да альтанкi мiстэра Хiласа.
- Госпадзi! - усклiкнуў уражаны страшнай здагадкай мiстэр Хiлас. - Гэта той нягоднiк, Невiдзiмка! Значыць, усё праўда!
Для мiстэра Хiласа падумаць так азначала - дзейнiчаць неадкладна, i кухарка яго, якая назiрала за iм з акна верхняга паверха, са здзiўленнем убачыла, як ён кiнуўся да дома с хуткасцю добрых дзевяцi мiль у гадзiну. Пачулася бразганне дзвярэй, звон калакольчыка i голас мiстэра Хiласа, якi крычаў на ўсё горла:
- Зачынiце дзверы! Зачынiце вокны! Зачынiце ўсё! Невiдзiмка iдзе!
Увесь дом адразу ж напоўнiўся крыкамi, загадамi i тупатам бягучых ног. Мiстэр Хiлас сам пабег зачыняць балконныя дзверы, i тут з-за агароджы паказалася галава, плечы i калена доктара Кемпа. Яшчэ хвiлiна - i Кемп, прабегшы па градцы спаржы, паiмчаў па тэнiснай пляцоўцы да дома.
- Нельга, - сказаў мiстэр Хiлас, засоўваючы завалу. - Мне вельмi шкада, калi ён гонiцца за вамi, але ўвайсцi сюды нельга.
Да шкла прыцiснуўся твар Кемпа, скажоны жахам. Ён стаў стукаць у балконныя дзверы i шалёна тузаць ручку. Бачачы, што ўсё дарэмна, ён прабег па балкону, саскочыў у сад i пачаў грукаць у бакавыя дзверы. Потым выбег цераз бакавыя веснiчкi, абагнуў дом i кiнуўся бегчы па дарозе. I ледзьве паспеў ён схавацца з вачэй мiстэра Хiласа, якi ўвесь час спалохана глядзеў у акно, як градку спаржы бязлiтасна змялi нябачныя ногi. Тут мiстэр Хiлас памчаўся па лесвiцы наверх, i далейшага палявання ён ужо не бачыў. Але, прабягаючы мiма акна, ён пачуў, як грукнулi бакавыя веснiчкi.
Выскачыўшы на дарогу, Кемп, натуральна, пабег пад гару. Такiм чынам, яму давялося самому здзейснiць той жа самы прабег, за якiм ён сачыў такiм крытычным позiркам з акна свайго кабiнета ўсяго толькi чатыры днi таму назад. Для чалавека, якi даўно не трэнiраваўся, ён бег нядрэнна, i хаця ён пабляднеў i аблiваўся потам, думка яго працавала спакойна i цвяроза. Ён нёсся буйнай рыссю i, калi траплялiся нязручныя мясцiны, рознае каменне цi асколкi разбiтага шкла, якiя ярка блiшчалi на сонцы, бег прама па iх, дазваляючы нябачным босым нагам свайго праследавацеля выбiраць шлях па асабiстаму жаданню.
Упершыню ў сваiм жыццi Кемп пераканаўся, што дарога па ўзгорку, як нi дзiўна, вельмi доўгая i бязлюдная i што ўскраiна горада там, ля падножжа гары, знаходзiцца занадта далёка. Нiколi яшчэ не iснавала больш цяжкага i марудлiвага спосабу перамяшчэння, чым бег. Дамы i дачы, што драмалi пад паўдзённым сонцам, вiдавочна, былi замкнуты, зачынены наглуха. Праўда, яны былi замкнуты i зачынены па яго асабiстым загадзе. Але хаця б хто-небудзь здагадаўся на ўсялякi выпадак сачыць за тым, што адбываецца наўкола! Здалёку паказаўся горад, мора знiкла з поля зроку, унiзе былi людзi. Да падножжа ўзгорка якраз пад'язджала конка. А там палiцэйская ўправа. Але што гэта чутна ззаду, крокi? Ходу!
Людзi знiзу глядзелi на яго; некалькi чалавек кiнулiся бегчы. Дыханне Кемпа стала хрыплым. Цяпер конка была зусiм блiзка, у шынку "Вясёлыя крыкетысты" шумна зачынялiся дзверы. За конкай былi слупы i груды шчэбню для дрэнажных работ. У Кемпа мiльганула была думка ўскочыць у вагон конкi i зачынiць дзверы, але ён вырашыў, што лепш накiравацца прама ў палiцыю. Праз хвiлiну ён мiнуў "Вясёлых крыкетыстаў" i апынуўся ў канцы вулiцы, сярод людзей. Кучар конкi i яго памочнiк перасталi выпрагаць коней i глядзелi на яго, разявiўшы рот; з-за груды шчэбню выглядвалi здзiўленыя землякопы.
Кемп крыху суцiшыў бег, але, пачуўшы за сабой хуткi тупат свайго праследавацеля, зноў прыбавiў хаду.
- Невiдзiмка! - крыкнуў ён землякопам, няпэўным жэстам паказваючы назад, i, па шчаслiваму натхненню, пераскочыў канаву, так што памiж iм i Невiдзiмкам апынулася некалькi дужых мужчын. Кемп перадумаў бегчы ў палiцыю, ён звярнуў у завулак, прамчаўся мiма каляскi зяленшчыка, прамарудзiў iмгненне каля дзвярэй каланiяльнай карчмы i пабег па бульвары, якi выходзiў на галоўную вулiцу. Дзецi, што гулялi пад дрэвамi, з крыкам разбеглiся пры яго з'яўленнi; расчынiлася некалькi вокнаў, i разгневаныя мацi штосьцi крычалi яму наўздагон. Ён зноў выбег на Хiл-стрыт, ярдаў за трыста ад станцыi конкi, i тут жа ўбачыў натоўп людзей, якiя крычалi i беглi.
Ён зiрнуў уверх па вулiцы, у напрамку да ўзгорка. Ярдах у дванаццацi ад яго бег рослы землякоп, гучна лаяўся i адчайна размахваў рыдлёўкай; следам за iм iмчаў, сцiснуўшы кулакi, кандуктар конкi. За iмi беглi яшчэ людзi, гучна крычалi i замахвалiся на кагосьцi. З другога боку, у напрамку да горада, таксама спяшалiся мужчыны i жанчыны, i Кемп убачыў, як з адной карчмы выскачыў чалавек з палкай у руцэ.
- Акружайце яго! - крыкнуў хтосьцi.
Кемп раптам зразумеў, наколькi змянiлася сiтуацыя. Ён спынiўся i агледзеўся, ледзьве пераводзячы дух.
- Ён дзесьцi тут! - крыкнуў ён. - Ачапiце...
Кемп атрымаў страшэнны ўдар па вуху i захiстаўся; ён паспрабаваў абярнуцца да нябачнага працiўнiка, але ледзьве ўстаяў на нагах i ўдарыў па пустой прасторы. Потым ён атрымаў моцны ўдар у скiвiцу i звалiўся на зямлю. Праз секунду ў жывот яму ўперлася калена, i дзве рукi моцна схапiлi яго за горла, але адна з iх была слабейшая. Кемпу ўдалося сцiснуць кiсцi рук Невiдзiмкi; пачуўся гучны стогн, i раптам над галавой Кемпа ўзвiлася рыдлёўка землякопа i з глухiм стукам апусцiлася на нешта. На твар Кемпа штосьцi капнула. Рукi, якiя трымалi яго за горла, раптам аслабелi; сутаргавым намаганнем ён вызвалiўся, ухапiўся за абмяклае плячо свайго працiўнiка i навалiўся на яго, прыцiскаючы да зямлi нябачныя локцi.
- Я злавiў яго! - завiшчаў Кемп. - Памажыце! Ён тут! Трымайце яго за ногi.
Секунда - i да месца бойкi рынуўся ўвесь натоўп. Выпадковы глядач мог бы падумаць, што тут разыгрываецца нейкi асаблiва бескампрамiсны футбольны матч. Пасля выкрыкаў Кемпа нiхто ўжо не сказаў нi слова, - чуўся толькi шум удараў, тупат ног i цяжкае дыханне.