Апошняя арбіта

П. К. сумеўся, адышоў. Цэлы дзень ён адчуваў сябе няёмка. Тым болей што мы не-не ды і паміналі светафільтр, жартуючы з чаго-небудзь няўдалага. То я ледзь не ўзняў трывогу, убачыўшы на экране лакатара светлую кропку,— думаў метэарыт. То С. В., забыўшыся, даў мне рашаць дыферэнцыяльнае ўраўненне, прызначанае для студэнтаў матфака трэцяга курса. Аднак, калі нарэшце падколкамі мы надта дапяклі П. К., ён упарта заявіў:

— Гэта апарат не паспеў!

Вядома, і аўтаматыка можа падвесці, такія выпадкі раз на мільён здараюцца. I ўсё-такі ў даным выпадку П. К. проста не хацеў прызнаць памылку. Таму выраз «Дайце светафільтр», думаю, прыжывецца. Калі хто з нас выказвае нешта неверагоднае, перабольшвае, яму кажуць: «А ці не падаць светафільтр?»

2 студзеня. I ў думках не было ніколі, што Новы год давядзецца сустракаць не тое што не дома, а нават не на Зямлі. С. В. даў экіпажу з выпадку свята два вольныя дні — трыццаць першага і першага. Гэта, праўда, не тычылася вахты каля цэнтральнага пульта. Але ў астатнім мы святкавалі па-сапраўднаму.

У карабельным садзе растуць дзве елачкі. 3 іншых дрэў, як і мае быць у зімовы сезон, лісці абсыпаліся, а яны стаяць і цешаць вока свежым зялёным убраннем. Пад кожную мы пасадзілі дзеда-мароза і каля елачак сустракалі Новы год. Было цудоўна! Адчуванне такое, нібы ты на ўскраіне зімовага лесу. А-а, я ж яшчэ нічога не расказваў пра наш натуральны сад, а без гэтага цяжка ўявіць, як у нас было на свята. Сад займае самае вялікае памяшканне, з прызначаных для людзей. Але дзіўныя не дрэвы, не трава, не глеба. Гэта ёсць у звычайнай аранжарэі, цяпліцы. У нашым садзе своеасаблівыя сцены, яны валодаюць эфектам аб’ёмнасці. Глядзіш на сцяну, і сад нібы працягваецца ўдалячынь, а там поле, лес, што табе хочацца бачыць — зімовы, летні, асенні... I на Новы год мы пабывалі быццам у зімовым бары, заснежаным, марозным. Здавалася, зрабі крок, працягні руку і ты патанеш у глыбокім пухлым сумёце. Такой елкі яшчэ ні ў кога нідзе не было!

Пагаварыў па відэатэлефоне з бацькамі, Валяй.

Усе святочныя дні не выключалі тэлевізары, глядзелі перадачы зямных станцый. I неяк забывалася, што дом, сябры далёка. Космас абжываецца! Чалавек ужо не так адчувае адлегласці.

А «Набат» набліжаецца да мэты.

7 студзеня. Самы магутны карабельны тэлескоп цяпер пастаянна нацэлены на Марс. Я пакуль не часта заглядаю ў акуляр. Хоць і засталося да планеты якіх трыццаць мільёнаў кіламетраў, усё роўна не вельмі што ўбачыш. Вось прыбудзем, высадзімся — тады нават рукамі памацаю. А С. В. і П. К. толькі пра Марс і думаюць. Увогуле гэта не дзіўна. Кожны з іх мае пра Марс сваё ўласнае ўяўленне, вось і спадзяюцца праверыць.

С. В. давярае даследаванням аўтаматычных станцый і не сумняваецца, што Марс у нечым паўтарае Месяц. Але ён кажа, што чужая прырода і мёртвая можа адкрыць шмат невядомага чалавеку, нават карыснага, цікавага. У гэтым з С. В. можна пагадзіцца. Знайшоў жа ён на Месяцы, дзе да яго пабывалі касманаўты, каштоўныя выкапні.

П. К., калі яны абмяркоўваюць план будучых даследаванняў, з С. В. не пагаджаецца. Ён таксама не думае, што на Марсе ёсць сапраўднае жыццё, у гэта цяпер не паверыць нават першаклашка. П. К. лічыць, што Марс зусім іншы, чым Месяц, бо мае атмасферу. Нават разрэджаная, сцвярджае ён, яна значна ўплывае на прыроду планеты і магла стаць прычынай існавання ніжэйшых форм арганічнага жыцця. Чаму яго не заўважылі аўтаматычныя станцыі? Надта малыя ўчасткі яны абследавалі, паверхневыя. I з П. К. мне хочацца пагадзіцца. Калі там ёсць жывыя арганізмы, хай сабе клетачныя, то чалавек зможа іх развіць, удасканаліць. Будзе тады і Валі работа на Марсе з яе астрабіялогіяй.

Пашукаем. Чалавек можа ўбачыць больш, чым самы дасканалы аўтамат.

20 студзеня. У вас можа скласціся ўражанне, што наша жыццё ў космасе аднастайнае, нуднае — праца, сон, праца. А мы ж выкарыстоўваем свой вольны час не горш, чым гэта было на Зямлі,— цікава, змястоўна, выбіраючы заняткі па душы. Апошнім часам раптам захапіліся шахматамі. Відаць, таму, што зараз і на Зямлі ідзе турнір мацнейшых гросмайстраў памяці Чыгорына.

Спачатку мы проста гулялі паміж сабой, не надта падлічваючы, хто і колькі ў каго выйграў. Галоўным быў сам працэс гульні. А потым С. В. прапанаваў і нам правесці турнір. Па-шчырасці, высвятляць свае шахматныя адносіны маглі толькі ён з П. К. Яны звычайныя аматары, хаця і тэорыю збольшага ведаюць і камбінацыю закруціць на дошцы часам могуць такую, што не адразу разбярэшся, як адказаць. Але ў параўнанні з імі я амаль прафесіянал, усё-такі кандыдат у майстры. Ды не будзеш жа адмаўляцца, бо ім цікава са мной спаборнічаць. Праўда, у наш турнір можна было б уключыць некалькі спецыялістаў з Цэнтра кіравання палётам, сярод іх ёсць нават майстры. С. В. запярэчыў, сказаў: «Абыдземся, мы тут самастойная тэрытарыяльная адзінка». Правільна сказаў, да таго ў космасе яшчэ не праводзіліся шахматныя чэмпіянаты. Наш будзе першы. А вынік?.. Я ўскочыў і заявіў:

— Няхай жыве першы касмічны турнір!

Я не сумняваўся, ведаў, што першым чэмпіёнам назавуць мяне.

Ды так яно і здарылася пазней. Турнір у чатыры кругі я выйграў, зрабіўшы з С. В. і П. К. па адной нічыёй. Перамога была ўнушальная, і, закончыўшы апошнюю партыю, я не вытрымаў (не ўвесь жа час быць сур’ёзным), узлез на крэсла і пракрычаў:

— Я — самы моцны! Я — чэмпіён «Набата» і ваколіц! Слава!

— Дзе ж нам лаўравы вянок узяць? — заклапочана сказаў С. В.

Не ведаўшы яго, можна было падумаць, што ён сапраўды пра вянок думае. Але я з ім ужо, як кажуць, пуд солі з’еў. Таму прывалок нейкую зашмальцаваную анучу (як гэта робаты-чысцілыпчыкі празявалі) і абматаў ёю галаву. Чым не вянок?

П. К., як бывалы рэферы, узняў маю руку і пачаў урачыстую прамову:

— Абвяшчаю зямляніна Віцю Асадчага чэмпіёнам «Набата» і бліжэйшых, а таксама далёкіх ваколіц. Абяцаю ўзнагародзіць першага касмічнага чэмпіёна шахматнай каралевай, вытачанай з марсіянскага...— Тут ён запнуўся, нахіліўся да мяне: — Віця, з чаго табе зрабіць каралеву, га?

С. В. рагатаў больш за ўсіх. Але, калі я ўжо наважыўся злезці са свайго трона, раптам падміргнуў П. К. і сказаў;

— Мацнейшы, Павел Канстанцінавіч? А ці самы?

— Даказаць? — Я надаў твару самы ваяўнічы выраз. Што-што, а шахматную перавагу мне, здаецца, даказваць патрэбы не было.

I нібы пацвярджаючы гэта, П. К. пакланіўся:

— Здаюся!

— Асабіста і я таксама, але...— С. В. пасміхнуўся, ён яўна забаўляўся.

Прызнацца, я не звярнуў увагі на гэтае «але». Мне не было чаго непакоіцца. Нават каб С. В. і П. К. мудравалі над дошкай удвух разам, я з імі справіўся б.

С. В. паглядзеў на мяне, паківаў галавой — відаць, я выглядаў дурнавата ад сваёй ганарыстасці — і сказаў у мікрафон унутранай сувязі:

— Вундэркінд, зайдзі ў кают-кампанію.

Во, дзіва, падумаў я. Вундэркінда я бачыў раней за С. В. Гэтага унікальнага кібернетычнага робата падарылі П. К. таварышы з Інстытута прыкладной матэматыкі. Ён мае рукі і ногі, тулава і твар з ротам, вачамі, вушамі, носам, апрануты ў сапраўдны касцюм, ходзіць так, што ззаду не адрозніш ад чалавека. Вядома, з пункту гледжання тэхнічнай неабходнасці не ўсе гэтыя дэталі былі патрэбныя, хапіла б дасканалага мозгу. Але творцы кібера нібы закінулі наперад, жартуючы ў свой час, што даюць П. К. вернага памочніка для блукання па чужых планетах — П. К. даўно марыў стаць касманаўтам, гэта ведалі. Таварышы П. К. разважалі, што ўжо калі спадарожнікам будзе машына, то хай яна мае чалавечы воблік.

Задума ўдалася. Помню, як Валя ўпершыню сустрэлася з Вундэркіндам. П. К. тады толькі атрымаў яго і запрасіў нас паглядзець падарунак. Я прыйшоў раней. Сядзім, размаўляем. А тут стук у дзверы. Робат, як асоба выхаваная, павярнуўся на стук і сказаў:

— Калі ласка, просім!

Валя ўварвалася і застыла, здзіўленая.

— А ты хто такі? — апамятаўшыся, спытала яна робата, які сціпла стаяў перад уваходам, чакаючы ці каманды, ці пытанняў.

— Вундэркінд! — Звычайна кібернетычныя сістэмы на эмоцыі не праграміруюцца, відаць, гэта пакуль немагчыма, аднак у адказе нашага робата мне пачулася прыхаваная годнасць.