Prawo do powrotu

12

Gdy Kamil, jak codzie

– Jest, widzicie? – Kamil wskazał jakiś ciemny punkt na ekranie. – Nie leży na naszym kursie, a gdyby nawet… Jest niewielki, rozsypie się w polu ochro

– Co tam macie ciekawego? – Kamil spojrzał na ekran między głowami patrzących.

– Nic nadzwyczajnego – powiedział Steve. – Chyba bolid albo maleńka planetoida, należąca jeszcze do układu Tamiry. Okrąża ją po bardzo odległej orbicie i porusza się niezmiernie wolno w tej samej płaszczyźnie, co obie planety układu. Nie powi

Kamil przyglądał się chwilę maleńkiemu punkcikowi, nie odcinającemu się wyglądem od reszty dalekich gwiazd nieba. Sam nigdy nie odróżniłby tego światełka od tysięcy i

– Zignorujemy chyba ten drobiazg… – mruknął Steve na wpół do siebie.

– Oczywiście. Nie przeszkadza nam przecież – powiedział Kamil i odwrócił się ku wyjściu. W drzwiach zderzył się z Piotrem, który zajrzał tu także.

– Coś nowego? – spytał Piotr, mijając Kamila.

– Mała planetoida Tamiry – wyjaśnił Kamil i skierował się do kabiny radiowej.

Krystyna czytała książkę. Kamil podszedł i dotknął jej ramienia. Popatrzyła na niego i przecząco pokręciła głową. Kamil zrozumiał: miało to oznaczać, że nikt nie próbował naprawić przerwanego połączenia.

– A komputer? – spytał Kamil.

– W porządku. Nie zauważyłam żadnych niepokojących objawów. Odbiorniki także milczą.

Kamil kolejno wstąpił jeszcze do sekcji komputerów i do ambulatorium, porozmawiał chwilę z Adamem, a potem skierował się do sekcji napędu. Po drodze, mijając drzwi windy, zauważył, że jest ona w ruchu. Zdziwiło go to trochę. Kto i po co uruchomił dźwig ciągu ewakuacyjnego?

Dźwigiem tym można było dotrzeć do doków mieszczących rakiety zwiadowcze i ratunkowe. Kamil, zaintrygowany nieco, otworzył drzwi sąsiedniego szybu i wszedł do klatki drugiej windy. Ruszyła szybko w górę i wyniosła go na galerię dziobową. Wyszedł na szeroki, słabo oświetlony, pierścieniowaty korytarz, z którego promieniście rozchodziły się kanały prowadzące do wyrzutni rakiet średniozasięgowych. Spojrzał na drzwi pierwszej windy. Były zamknięte, pusta klatka dźwigu stała za nimi. Spojrzał w lewo i w prawo, lecz w widocznym stąd łuku galerii nie było nikogo. Powoli przeszedł wzdłuż szeregu zaryglowanych drzwi prowadzących do komór startowych.

Nagły krzyk, odgłosy uderzeń i szamotania, głuchy łoskot upadającego ciała rozległy się gdzieś po przeciwległej stronie galerii. Kamil pobiegł tam.

Za zakrętem, na zewnętrznej ścianie, wyłonił się oświetlony zarys odsłoniętego włazu, a na jego tle dwie tarzające się, splecione postacie. Jedna z nich była ubrana w skafander próżniowy. Drugą Kamil rozpoznał bez trudu po krótkiej, szczeciniastej czuprynie.

– Brian! – krzyknął Kamil, podbiegając. – Co tu się dzieje?

Brian, który wyraźnie górował nad przeciwnikiem, uniósł głowę i widocznie rozluźnił chwyt dłoni zaciśniętych na fałdzie skafandra leżącego pod nim człowieka, bo ten wyrwał się, wyśliznął i jednym skokiem dopadł drzwi włazu. Zniknął za nimi.

Brian wyprostował się, spojrzał na zamykający się właz i otrzepał machinalnie ubranie.

– Co tu się dzieje? – powtórzył Kamil.

– Widziałem, jak wsiadał do windy. Był ubrany w skafander. Przyjechałem tu za nim – wyjaśnił Brian. -Po tej historii z nadciętą izolacją staram się uważać na tych, którzy kręcą się, gdzie nie powi

Brian podszedł do stalowych drzwi i uderzył w nie pięścią.

– Teraz nie ma sposobu wywlec go stamtąd. Chyba, że palnikiem…

– Kto to był?

– Jak to, nie poznałeś? Przecież to Piotr. Pojęcia nie mam, czego tu szukał!

– Patrz! On chce wystartować patrolówką! – Kamil podbiegł do drzwi, wskazując żółte, migające rytmicznie światło, które zapaliło się nad nimi.

– Rzeczywiście… Oszalał chyba!

– Chodźmy! – Kamil pchnął Briana w stronę włazu sąsiedniej komory startowej.

– Co chcesz zrobić? Gonić go?

Odpowiedź Kamila zagłuszył łoskot silnika startującej rakiety. Bez słowa rozwarli właz i spiesznie podbiegli do rakiety ratunkowej leżącej na torze startowym. Właz zatrzasnął się samoczy

– Tam! – Kamil pokazał na ekranie pomarańczowy punkt. To był wylot dysz rakiety, którą uciekał Piotr. -Wariat! Wariat! – powtarzał, wpatrując się w ekran.

Brian tylko skinął głową, zaciskając dłonie na dźwigniach sterowniczych. Kamil czul, jak przyspieszenie narasta do niebezpiecznej granicy. Spojrzał na wskaźnik. W pierwszym okienku paliła się czerwona czwórka, a w drugim, po przecinku, kolejno zapalały się coraz to większe cyfry. Kamil poczuł, że ciężar własnego ciała gniecie go ponad wytrzymałość. Wydał jakiś nieartykułowany dźwięk i wtedy dopiero poczuł, że Brian zmniejszył ciąg co najmniej o połowę.

– Nie rób takich rzeczy! – wychrypiał. – Zerwałeś plombę bezpieczeństwa, to mogło skończyć się fatalnie. Przy takich przyspieszeniach można stracić panowanie nad rakietą!

Spojrzał na twarz Briana i zdumiał się. Pierwszy Automatyk nawet nie skrzywił się, nawet nie pobladł na twarzy, jakby udar przeciążeniowy nie wywarł na nim najmniejszego wrażenia.

– Jeśli chcemy go dogonić, nie możemy inaczej… – mruknął Brian. – On też nieźle wystrzelił. Zobacz, jak daleko odskoczył w ciągu kilkunastu sekund.

– Ależ to szaleniec!

– Może tak, a może… O, spójrz! Teraz zmienia kierunek. Czego on szuka w tej pustce?

Teraz dopiero Kamil przypomniał sobie. Planetoida! Piotr był w sterowni, interesował się wykrytym przez pilotów ciałem, czyżby… chciał do niego dotrzeć? Po co?

Chwycił mikrofon radiostacji i uruchomił nadajnik.

– Piotrze, czy mnie słyszysz? – krzyknął wpatrując się w ekran, na którym pomarańczowa plama ognia zataczała szeroki łuk. Odpowiedzi nie było. Kamil zawołał jeszcze kilkakrotnie, a potem połączył się z astrolotem. W kilku słowach wyjaśnił sytuację Krystynie i przekazał polecenia dla pilotów.

– On chce zniszczyć tę planetoidę! – powiedział nagle. – On obsesyjnie boi się wszystkiego, co astrolot napotyka w próżni! Pamiętasz, jak zachowywał się podczas spotkania z antymaterialnym stworem?

Brian przytaknął ruchem głowy.

– To możliwe – powiedział. – Myślę, że to on spowodował manewr, który zniszczył obiekt z antymaterii.

– Ze strachu przed spotkaniem z nim…

– Tego nie twierdzę – mruknął Brian sceptycznie. -Może ma i

Kamil w milczeniu przyglądał się manewrom rakiety Piotra. Najwyraźniej zmierzała w stronę coraz bliżej domniemanej planetoidy.

– Ile wynosiła prędkość astrolotu w chwili, gdy wystartowaliśmy? – spytał łącząc się ze Stevem.

– Piętnaście setnych.

– Nieźle. Obliczcie opóźnienie, z jakim Piotr będzie musiał hamować, gdyby zechciał przycumować do planetoidy.

Steve przekazał dane do komputera i po chwili padł wynik obliczenia.

– To leży w granicach możliwości. Przeciążenie będzie spore, ale chyba do wytrzymania – powiedział Kamil do Briana. – Gorzej będzie z powrotem do astrolotu.

– Każ im zredukować przyspieszenie, bo my również możemy mieć trudności przy powrocie, jeżeli trzeba będzie hamować przy planetoidzie.

Kamil zgodził się z tym i przekazał odpowiednie polecenia. Spojrzał na wskaźnik odległości. Dystans dzielący ich od rakiety Piotra nie powiększał się.

Po kilkunastu minutach zauważył, że Piotr zaczyna hamować.

Iskierka światła, ku której zmierzał, świeciła na ekranie coraz jaśniej.

– Uważaj. Redukuję prędkość – powiedział Brian.

Kamil odczuł niemiłą zmianę kierunku siły bezwładności. Opóźnienie sięgało trzech jednostek.

Sięgnął do schowka pod fotelem, długo szukał po omacku, wreszcie odpiął pasy, wstał z fotela i z trudem utrzymując równowagę, zajrzał tam.

– Brian! Tu nie ma hełmu. – Otworzył schowek pod fotelem Briana. – U ciebie także nie ma!

– Widocznie przemyślał to wcześniej i wyrzucił hełmy z rakiet patrolowych – skonstatował Brian spokojnie, jakby dawno to przewidział. – Cała ta eskapada jest dokładnie zaplanowana. On doskonale wiedział, kiedy należy wystartować. Miał obliczone parametry lotu.

– Oznaczałoby to, że… spodziewał się spotkania z płanetoidą, zanim ją wykryli piioci.

– To jedyae wyjaśnienie – mruknął Brian, nie odrywając oczu od ekranu.

Kamil zastanowił się nad tym, co usłyszał. Zauważył już dawniej, że Brian jest zawsze chłodny i logiczny w swych wnioskach. Traktował fakty bez uprzedzeń: nie zastanawiał się, tak jak Kamil, nad tym, czy Piotr jest człowiekiem, czy kosmicznym potworem. Dla niego istniały po prostu fakty, prowadzące do logicznych wniosków.

– Nasz pościg nie ma właściwie sensu! – zauważył. -Jeśli jemu przyjdzie ochota wyjść z rakiety, nie będziemy mogli niczego zdziałać bez skafandrów próżniowych. Myślę, że on chce jednak zniszczyć tę planetoidę. Jego rakieta ma baterię miotaczy, ale nie sądzę, by zdołał nimi rozwalić tak duże ciało…

– Skąd wiesz, że duże?

– Wnioskuję z natężenia odbitego światła. Chociaż… Zaraz, sprawdzimy to. Steve – zwrócił się do mikrofonu. – Sprawdźcie rozmiary tej planetoidy.