Przekl?ta Bariera

– Tego, że śrubę ktoś obluzował, jestem pewien – mówił Roman. – Pytanie: kiedy, gdzie i kto. Musiało to nastąpić dopiero co, bo długo ona wytrzymać nie mogła, wobec czego tu, w Trouville, może nawet ostatniej nocy. Krótka robota, symulował, powiedzmy, zmianę koła… I gotowe. Samochód stał w naszym garażu, wyprowadziłem go dopiero o świcie, a postawiłem wczoraj po południu. Jaśnie pani się już nigdzie daleko nie wybierała, a ja sam poszedłem i

Słuchałam jego rozważań z niecierpliwością, bo bardziej ciekawiła mnie osoba sprawcy.

– I Roman uważa, że kto by to mógł być, ten, co psuł?

– Sam nie wiem. Ktoś, kto po jaśnie pani dziedziczy. Albo ktoś, komu jaśnie pani w interesach przeszkadza. Mam swoje podejrzenia, ale wolę nic nie mówić, póki paru drobiazgów nie sprawdzę.

– Jakich drobiazgów? Roman milczał przez chwilę.

– Jaśnie pani zechce wybaczyć, że się może zbytnio wtrącam – rzekł tonem, który niewiele miał wspólnego z prośbą o wybaczenie. – Ale ja się na ludziach dosyć dobrze znam. Chciałem pana Armanda wczoraj znaleźć, bo jakoś znikł nam z oczu, a on dla jaśnie pani może być… nie mówię, że zaraz niebezpieczny… ale, no, nieprzyjemny. I wolałbym wiedzieć, co robi.

Teraz ja zamilkłam, bo Roman potwierdził moje głupie przeczucia. Cóż mi właściwie ten Armand mógł złego zrobić? Nic. Skompromitować mnie? O, nie, to nie te czasy. Wystarczyłoby Gastonowi zawczasu wyznać prawdę o jego natręctwie i żadne głupstwa już by nie miały do niego dostępu. A opinia ludzka…? Cóż teraz kogoś obchodziła opinia ludzka, im gorzej ktoś się w jej oczach prezentował, tym większe wywoływał zainteresowanie, sama wyraźnie to stwierdziłam na podstawie publicznych wiadomości, w prasie, w telewizji, w stosunkach towarzyskich… Gdybym kokotą była, kurtyzaną, utrzymanką, nawet i kilku protektorów razem, zazdrość najwyżej mogłabym budzić…!

Porwać mnie, gwałtu dokonać…? Ależ wśród ludzi ciągle się znajdowałam, krzykiem bodaj mogłabym pomoc sprowadzić. A i on sam też nie wyglądał na takiego, któremu by powodzenia wśród płci pięknej brakowało, na cóż mu były gwałty i przemoc? Nie zakochał się przecież we mnie aż tak, żeby świat z oczu stracić!

Nie wyjaśniłam z Romanem tej kwestii, bo dojechaliśmy do domu, gdzie Florentyna śniadanie szykowała, a co ni kwadrans nie minął, jak się Gaston pojawił. Przebrać się później musiałam i z włosami jakiś porządek zrobić, co nigdy łatwe nie było, a przez ten czas oni obaj z Romanem w doskonałą komitywę wpadli. Musiał mu Roman o tej śrubie powiedzieć, bo Gaston wydał mi się zarazem zły i zatroskany.

Roman wystąpił, nim zdążyłam usta otworzyć.

– Jaśnie pani pozwoli, że się na parę godzin oddalę – rzekł. – Na wszelki wypadek mercedesa do przeglądu oddam, a gdyby to miało potrwać, peugeota będziemy używali. Pan de Montpesac jaśnie panią się zaopiekuje.

– A dlaczego… – zaczęłam, chcąc dalej buntowniczo spytać, czemuż to nie miałabym zaopiekować się sama sobą, ale nie zostałam dopuszczona do głosu.

– Moja miła, płetwonurek żartem pod wodę cię wciąga, a tajemnicza ręka zabezpieczenie ci z piasty wykręca, też zapewne żartem – powiedział Gaston zarazem czule i stanowczo. – Przy następnych dowcipach pozwolisz, że postaram się być obecny. Czemu miałyby służyć jakieś przejawy straceńczej odwagi z twojej strony? Jeśli ci moja obecność niemiła i jeśli sobie jej nie życzysz, będę cię pilnował ukradkiem i z daleka.

O, przeciwnie, wolałam mieć go przy sobie jawnie i z bliska. Przypomniała mi się ta okropna próba topienia mnie w morzu, o której niemal zdążyłam zapomnieć, i jakoś mi się dziwnie zrobiło. Na miły Bóg, czyżby naprawdę ktoś na moje życie nastawał…?! Trudno uwierzyć!

Może i potrafiłabym zadbać sama o siebie, nawet trzęsąc się ze strachu, ale o ileż przyjemniej mi było czuć nad sobą opiekę kogoś, do kogo i tak serce mnie ciągnęło. I po cóż miałam to ukrywać? Poprosiłam tylko Romana, żeby postarał się wrócić przed przyjazdem pani Łęskiej, co nie wątpiłam że pojął doskonale. Poradził, żebym, na wszelki wypadek, nie pojawiała się w domu zbyt wcześnie, co było w pełni zgodne z moimi zamiarami.

Tym sposobem, spędziwszy z Gastonem pół dnia, mogłam Przyjąć panią Łęską w progu domu już w obecności Romana…Około siedemdziesiątki…? Dobry Boże! Pięćdziesięciu bym jej nie dała I

Z samochodu, który sama prowadziła, wysiadła dama średniego wzrostu, nie gruba i nie chuda, żywa i zręczna, zarazem godna i energiczna. Jasne włosy bez śladu siwizny pięknie miała uczesane, a twarz, choć przywiędłą, to jednak kwitnącą. Tak mnie powitała, jakbyśmy się nie dawniej niż przed miesiącem rozstały.

– Jak się masz, moja Kasiu? Masz tu kogoś do bagażu…? A, to, zdaje się, Roman… Zaraz pójdziemy na obiad, tylko się trochę ogarnę. Mój pokój, mam nadzieję, Florentyna przygotowała?

W tym momencie z przerażeniem uświadomiłam sobie, że nie wiem, jak jej na imię i jak się powi

Na szczęście, Florentyna doskonale wiedziała, co powi

– Patrycja – odparł na moje gorączkowo wyszeptane pytanie. – A jaśnie pani może mówić do niej po imieniu, “pani Patrycjo”. Dzieckiem, raz w życiu, jaśnie pani ją widziała.

O masz ci los, a z powitania mogłam wnioskować, że znałyśmy się całe życie! No nic, jeśli dzieckiem, miałam prawo niewiele pamiętać i nawet pytania jej zadawać…

Nie musiałam wcale. Pani Łęska najwidoczniej spragniona była rozmowy i sama z siebie udzielała mi informacji istnym potokiem wezbranym. Od razu dowiedziałam się, że zawsze jada w tej dużej restauracji na rogu, że w Paryżu na ostrygi nie sezon, zatem tu będzie jadła wyłącznie ostrygi, po to specjalnie przyjeżdża, że nie życzy sobie ustawicznego towarzystwa, chce mieć święty spokój i mam się nią w ogóle nie zajmować, że śniadania lubi jadać samotnie w swoim pokoju, ale obiady w liczniejszym gronie, że będzie robiła, co jej się spodoba, i ja również mogę robić, co zechcę.

Nawet nie czułam się ogłuszona jej gadaniem, bo mówiła jakoś zabawnie, choć spokojnie, nie był to terkot, tylko jakby relacja, bardzo składna i rzeczowa. Po czym zamilkła na długą chwilę i tylko patrzyła na mnie.

– No, słucham – rzekła wreszcie niecierpliwie. Prawie się przestraszyłam.

– Czego…?

– Jak to? – zdziwiła się. – Nie masz nic do opowiadania? Po tych wszystkich sensacjach, które ostatnio nastąpiły?

– Pani wie…?

– Oczywiście, że wiem, tyle że bez szczegółów. Nareszcie będę mogła pojechać do Montilly. Podobno już zaczęłaś remontować pałac? Czy mój apartamencik bardzo został zniszczony?

A diabli mogli wiedzieć, który to był jej apartamencik. Miałam to pamiętać z dzieciństwa?

– Nie wiem, który to… – zaczęłam mężnie.

– No pewnie, że nie wiesz, nawet go nie widziałaś. Ale jeśli jest tam gdzieś jakaś ruina…

Przerwałam jej od razu.

– Nie, żadnej ruiny nigdzie nie ma, wszystko podniszczone jednakowo i tylko remontu wymaga. To prawda, że już zaczęty, Martin Beck ludzi znalazł.

– Martin Beck…? A tak, za moich czasów to był taki młody chłopiec, dwudziestu lat nie miał, ale bardzo solidny. To dobrze. No cóż, nie spodziewałam się, że pa

– Który?

– Ten diamentowy. Wart majątek!

– Tak. Miała go w paryskim mieszkaniu.

– Zatem to istny cud, że się znalazł. Sądzę, że w ostatniej chwili. Skoro go już wywiozła do Paryża, bez wątpienia miał go dostać jej kochaś. Chyba wiesz, że utrzymywała go za pieniądze twojego pradziadka?

Zainteresowałam się gwałtownie, bo temat robił się znacznie ciekawszy niż przyzwyczajenia pani Łęskiej.

– Tak podejrzewałam. Pani wie może, kto to był? – Jak to? A ty nie wiesz?

– Nikt nie wie. Wszyscy się nad tym zastanawiają i policja go szuka. Pani wie?

– Cóż za głupota! – wykrzyknęła pani Łęska. – Oczywiście, że wiem. Nie musiałam tam osobiście bywać, żeby mieć informacje, od tego są ludzie. No i, rzecz jasna, widywałam ich w Paryżu, chociaż bardzo się kryli, szczerze mówiąc, trafiłam na nich przypadkiem, przemyśliwałam nawet, żeby ich ujawnić, ale nie miało to sensu, bo ona w twojego pradziadka mogła wmówić wszystko. Nie uwierzyłby mi.

– Więc kto…?! – wysyczałam dziko.

– Ależ to jasne, że Armand Guillaume. Ta podstępna idiotka zakochała się w nim do szaleństwa, a on wiedział, co robi. Wątpił, czy uda mu się zagarnąć sukcesję, chociaż bardzo się starał, liczył zatem na jej małżeństwo z twoim pradziadkiem, na jego rychłą śmierć, zamierzał potem sam się z nią ożenić i zdobyć wszystko. Jakoś by się jej szybko pozbył, jak sądzę.

Teraz wreszcie poczułam się ogłuszona doszczętnie. Więc jednak…! Nasze luźne i niejasne przypuszczenia okazały się trafne! Tajemniczym amantem pa

– Moja droga, paryski adres pa