Страница 45 из 55
Zirytował mnie na nowo.
– Ale nie rozdziewasz z płaszcza staruszka z końca korytarza! I staruszek nie łypie na ciebie uwodzicielskim oczkiem! Nie wdzięczy się porozumiewawczo, nie upuszcza ci paczuszek pod nogami, nie majta rączką pod nosem, nie czeka z obiadkiem i kolacyjką, aż ty zejdziesz! Ani razu nie widziałam, żebyś staruszkowi zapalał fajeczkę…!
– Dostałbym pewnie tą fajeczką po łbie…
– Ciekawe, którą z nas byś ratował, gdybyśmy razem wpadły do wody! Typowa okazja, żeby o to spytać! Pewnie ją, przez uprzejmość…
– Ona wygląda na to, że umie pływać…
– Ja za to umiem wiosłować! A gdyby nie umiała, to co?!
– Zdaje się, że jestem obiektem klasycznej sceny zazdrości?
– Jak to, dopiero teraz to zauważyłeś? Cóż za refleks!…
– Dobrze, nie będę się nią zajmował. Jeśli jej coś upadnie, celnym kopem usunę to pod przeciwległą ścianę, drwiąco przy tym rechocząc.
– Mam nadzieję, że będzie to surowe jajko – powiedziałam mściwie i wreszcie przestałam się wygłupiać. Myśl o kopaniu surowego jajka usatysfakcjonowała mnie dostatecznie.
Cała awantura okazała się niepotrzebna, bo nazajutrz dziewczyna zniknęła. Nie znaczy to, że ktoś ją porwał albo że przepadła jakoś tajemniczo, po prostu wyniosła się ze swojego pokoju, w którym zamieszkał ktoś i
Wszystko byłoby dobrze, gdyby nie to, że wylęgły się nowe problemy. Nocne życie na ulicy pod Grand Hotelem przybrało rozmiary nie do zniesienia i grzmiało tak, jakby się tam odbywał co najmniej start do rajdu Monte Kalwaria. Mnie to specjalnie nie przeszkadzało, bo sen mam, chwała Bogu, kamie
Sama wysunęłam propozycję, żeby Marek na te trzy dni przeniósł się może do Grand Hotelu, co przy okazji pozwoli mu się wyspać, pełna obaw, jak też on to przyjmie. Mężczyźni mają na ogół dziwną awersję do ustępstw na rzecz pracy zawodowej ukochanych kobiet. Ku mojej wielkiej uldze przyjął to w sposób naturalny, przyznając, że też o tym myślał i rozwiązanie uważa za jedyne rozsądne. Aż dziw bierze, jak dokładnie wyleciało mi z głowy, że nigdy w życiu żadne przejawy rozsądku nie wyszły mi na dobre.
Maszynopis wisiał nade mną jak wyrzut sumienia, chciałam tę korektę już zacząć i już skończyć, zostawiłam mu zatem załatwienie wszystkiego, nie wdając się w szczegóły i zadowalając informacją, że dostał pokój na drugim piętrze Grand Hotelu. Bóg ustrzegł, że nie obejrzałam nawet tego pokoju! Wyłącznie dzięki temu moja korekta odjechała do Warszawy w terminie, gdybym bowiem wcześniej stwierdziła to, co stwierdziłam później, wątpliwe jest, czy zrozumiałabym bodaj jedno słowo własnego tekstu.