La Smeralda Urbo de Oz

Ĉapitro 4

Kiel la Regho de la Knomoj Planis Venghon

La plej multaj personoj estas malbonaj ĉar ili ne penas esti bonaj. Nu, la Reĝo de la Knomoj neniam penis esti bona, do li estis vere tre malbona. Decidinte konkeri la Landon Oz kaj detrui la Smeraldan Urbon kaj sklavigi ĝian tutan popolon, Reĝo Rokato la Ruĝa planadis metodojn fari tiun fiagon, kaj ju pli li planis des pli li kredis ke li povos plenumi ĝin.

Ĉirkaŭ la tempo kiam Doroteo iris al Ozma, la Reĝo de la Knomoj vokis sian Ĉe fintendanton al si kaj diris:

“Kaliko, mi kredas ke mi faros vin Generalo de miaj armeoj. ”

“Mi kredas ke vi ne faros tion, ”respondis Kaliko, emfaze.

“Kial ne? ”demandis la Reĝo, etendante sian manon por preni sian sceptron kun la granda sa firo.

“Ĉar mi estas via Ĉe fintendanto, kaj scias nenion pri militado, ”diris Kaliko, preta sin ekklini se io estos ĵetita kontraŭ lin. “Mi mastrumas vian regnon pli bone ol vi mem povus, kaj neniam vi trovos egale bonan Intendanton. Sed cent Knomoj pli taŭgas por komandi vian armeon, kaj viaj Generaloj estas tiel ofte forĵetataj ke mi ne deziras esti inter ili. ”

“Ha, estas iom da vero en viaj komentoj, Kaliko, ” komentis la Reĝo, decidante ne ĵeti la sceptron. “Alvoku mian armeon kuniĝi en la Granda Kaverno. ”

Kaliko riverencis kaj foriris, kaj post kelkaj minutoj li revenis por diri ke la armeo estas kuniĝinta. Do la Reĝo eliris sur balkonon de kiu estis videbla la Granda Kaverno, kie kvindek mil Knomoj, ĉiuj armitaj per glavoj kaj pikstangoj, laŭvice staris pretaj por militi.

Kiam ne bezonataj kiel soldatoj ĉiuj tiuj Knomoj estis metalistoj kaj ministoj, kaj ili tiom marteladis per la forĝiloj kaj tiom forte fosis per pioĉoj kaj ŝoveliloj ke ili akiris grandegan muskolan forton. Ili estis kurioze formitaj uloj, iom rondaj kaj ne tre altaj. Iliaj pied fingroj estis buklemaj kaj iliaj oreloj estis larĝaj kaj plataj.

Dum milito ĉiu Knomo forlasis sian forĝilon aŭ minon kaj fariĝis parto de la granda armeo de Reĝo Rokato. La soldatoj surhavis rokkolorajn uniformojn kaj estis tre bone trejnitaj.

La Reĝo rigardis tiun gigantan armeon, kiu staris silente envice antaŭ li, kaj kruela rideto kurbigis la angulojn de lia buŝo, ĉar li vidis ke liaj legionoj estas tre potencaj. Li parolis al ili de la balkono, dirante:

“Mi forĵetis Generalon Blug, ĉar li ne plaĉis al mi. Do mi volas alian Generalon por komandi ĉi tiun armeon.

Kiu estas laŭvica komdandisto? ”

“Mi, ”respondis Kolonelo Ĉif, elegantaspekta Knomo, dum li antaŭenpaŝis por saluti sian monarkon.

La Reĝo rigardis lin zorge kaj diris:

“Mi volas ke vi marŝigu ĉi tiun armeon tra subteran tunelon, kiu mi boros, al la Smeralda Urbo de Oz. Mi volas ke, veninte tien, vi konkeru la popolon de Oz, detruu ilin kaj ilian urbon, kaj alportu iliajn tutajn oron kaj arĝenton kaj valorajn ŝtonojn al mia kaverno. Ankaŭ vi devos rekapti mian Magian Zonon kaj redoni ĝin al mi. Ĉu vi faros tion, Generalo Ĉif? ”

“Ne, via Moŝto, ”respondis la Knomo; “ĉar tio ne estas farebla. ”

“Ho, ĉu! ”kriis la Reĝo. Post tio li turnis sin al siaj servistoj kaj diris:“Bonvolu konduki Generalon Ĉif al la torturoĉambro. Tie bonvolu tre maldike distranĉi lin.

Post tio vi povos ĵeti lin kiel manĝaĵon al la sepkapaj hundoj. ”

“Kion ajn via Majesto deziras, ”respondis la servistoj, ĝentile, kaj ili forkondukis la kondamniton.

Post ilia foriro la Reĝo denove parolis al la armeo.

“Aŭskultu! ”diris li. “La Generalo kiu komandos miajn armeojn devos promesi plenumi miajn ordonojn. Se li ne faros tion li havos saman faton kiel povra Ĉif. Nu, do, kiu proponos sin por gvidi miajn armeojn al la Smeralda Urbo? ”

Dum kelka tempo neniu moviĝis kaj ĉiuj silentis. Post tio maljuna Knomo kun blanka barbo tiel longa ke ĝi estis ligita ĉirkaŭ lia talio por neebligi ke ĝi stumbligu lin, paŝis el la vico kaj salutis la Reĝon.

“Mi deziras fari kelkajn demandojn, Moŝto, ”li diris.

“Demandu, ”respondis la Reĝo.

“Tiuj Ozanoj estas tre bonaj, ĉu ne? ”

“Bonaj kiel pomtorto, ”diris la Reĝo.

“Kaj mi supozas ke ili estas feliĉaj? ”pludiris la maljuna Knomo.

“Feliĉaj kiel longas la tago, ”diris la Reĝo.

“Kaj kontentaj kaj prosperaj? ”demandis la Knomo.

“Tre multe, ”diris la Reĝo.

“Nu, Moŝto, ”komentis la blankbarbulo, “mi opinias ke mi volas entrepreni la taskon, do mi estos via Generalo.

Mi malamas bonulojn; mi malamegas feliĉulojn; mi kontraŭas ĉiun kontentan kaj prosperan personon. Tial mi tiom amas vian Moŝton. Faru min via Generalo kaj mi promesos konkeri kaj detrui la Ozan popolon. Se mi malsukcesos, mi akceptos esti maldike distranĉita kaj ĵetita kiel manĝaĵo al la sepkapaj hundoj. ”

“Tre bone! Vere tre bone! Tiel parolu! ”kriis Rokato la Ruĝa, al kiu multe plaĉis la respondo. “Kiel vi nomiĝas, Generalo? ”

“Oni nomas min Guf, Moŝto. ”

“Nu, Guf, venu kun mi al mia privata kavo kaj ni diskutos la detalojn. ”Poste li turnis sin al la soldatoj.

“Knomoj kaj soldatoj, ”diris li, “vi obeu la komandojn de Generalo Guf ĝis li fariĝos hundomanĝaĵo. Kiu ajn malobeos sian novan Generalon estos tuj forĵetita. Nun foriru. ”

Guf iris al la privata kavo de la Reĝo kaj sidiĝis sur ametistan seĝon kaj metis siajn piedojn sur la brakon de la rubia trono de la Reĝo. Post tio li ardigis sian pipon kaj ĵetis la ardantan karbon kiun li prenis el sia poŝo sur la maldekstran piedon de la Reĝo kaj blovis la fumon en la okulojn de la Reĝo kaj komfortigis sin. Ĉar li estis saĝa maljuna Knomo, kaj li sciis ke la plej bona metodo amikigi Rokaton la Ruĝan estis montri ke li ne timas lin.

“Mi pretas por la diskuto, Moŝto, ”li diris.

La Reĝo tusis kaj feroce rigardis sian novan Generalon.

“Ĉu ne tremigas vin tiel senrespekte trakti vian monarkon? ”li demandis.

“Ho, ne, ”diris Guf trankvile, kaj li blovis ringon de fumo kiu ĉirkaŭis la nazon de la Reĝo kaj ternigis lin.

“Vi volas konkeri la Smeraldan Urbon, kaj mi estas la sola Knomo en via regno kiu kapablas konkeri ĝin. Do vi devos tre atenti ne damaĝi min ĝis mi plenumos viajn dezirojn. Post tio —”

“Nu, kio post tio? ”demandis la Reĝo.

“Post tio vi estos tiom dankema al mi ke vi ne volos damaĝi min, ”respondis la Generalo.

“Jen tre bona argumento, ”diris Rokato. “Sed se vi malsukcesos? ”

“Do ekfunkcios la distranĉilo. Mi akceptas tion, ” anoncis Guf. “Sed se vi obeos miajn ordonojn ne estos malsukceso. Via problemo, Rokato, estas ke vi ne zorge pripensas. Mi jes. Vi ekmarŝus tra via tunelo en Ozon kaj estus venkita kaj repuŝita. Mi ne. Kaj la kaŭzo estas ke kiam mi marŝos mi estos farinta ĉiujn miajn planojn, kaj mi havos aron da alianculoj por helpi miajn Knomojn. ”

“Kion vi celas diri? ”demandis la Reĝo.

“Mi klarigos, Reĝo Rokato. Vi intencas ataki felandon, potencan felandon. Nenia forta armeo ekzistas en Oz, sed la Princino reganta ilin havas fesceptron; kaj la knabineto Doroteo havas vian Magian Zonon; kaj Sude de la Smeralda Urbo loĝas lerta sorĉistino nomata Glinda la Bona, kiu komandas la aerspiritojn. Ankaŭ mi aŭdis ke estas mirinda Sorĉisto en la palaco de Ozma, kiu estas tiel lerta ke oni pagadis monon al li en Usono por rigardi lin agi. Do komprenu ke ne estos facile superi tiom da magio. ”

“Ni havas kvindek mil soldatojn! ”kriis la Reĝo fiere.

“Jes; sed ili estas Knomoj, ”komentis Guf, prenante silkan tukon el la poŝo de la Reĝo kaj viŝante siajn proprajn pintigitajn ŝuojn per ĝi. “Knomoj ne povas morti, sed ili ne estas magie fortaj. Kiam vi perdis vian faman Zonon la plejparto de via propra forto forlasis vin.

Kontraŭ Ozma vi kaj viaj Knomoj tute ne povus sukcesi. ”

La okuloj de Rokato ardis kolere.

“Do for al la distranĉilo! ”li kriis.

“Ankoraŭ ne, ”diris la Generalo, plenigante siajn pipon per tabako el la privata ujo de la Reĝo.

“Kion vi proponas fari? ”demandis la monarko.

“Mi proponas akiri la povon kiun ni bezonas, ” respondis Guf. “Ekzistas tre multaj mavuloj kiuj havas magian potencon su fiĉan por detrui kaj konkeri la Landon Oz. Ni amikigos ilin, kungrupigos ilin ĉiujn, kaj surprizatakos Ozman kaj ŝian popolon. Estas tre simple kaj facile kiam oni scias la kielon. Solaj ni tute ne povus damaĝi la Reganton de Oz, sed helpe de la mavaj potenculoj alvokeblaj ni facile sukcesos. ”

Reĝo Rokato ĝojegis pro tiu ideo, ĉar li komprenis kiom lerta ĝi estas.

“Certe, Guf, vi estas la plej granda Generalo kiun iam mi havis! ”li kriis, kaj liaj okuloj scintilis pro ĝojo. “Iru tuj aranĝi ke la mavaj potencoj helpu nin, kaj intertempe mi komencos fosi la tunelon. ”

“Mi kredis ke vi konsentos kun mi, Rokato, ”respondis la nova Generalo. “Mi komencos jam ĉiposttagmeze, vizitante la Ĉefon de la Kapricloj. ”