Страница 42 из 57
La Kuriero estis senkonscia kaj peze spiranta. Estis plu nenio, kion mi povis fari krom sidi kaj atendi.
— Via glavo, — diris Drenel, prezentante ĝin al mi.
— Vi prizorgu ĝin dum momento. Ĉu vi sentas vin kapabla?
Li mallevis la okulojn kaj ree ektremis.
— Mi deziras esti batalisto, sed mi tiom timis. Mi ne povis moviĝi por helpi vin.
— Sed vi tamen moviĝis — finfine. Memoru tion. Ne estas homo vivanta, kiu ne timis iam aŭ tiam. Nur kuraĝulo povas senti timon kaj tamen iri antaŭen.
— Nobla penso, junulo, — diris la profunda voĉo. — Kaj penso, kiun vi ĉiam memoru.
La Kuriero rekonsciiĝis, kaj ridetis palan rideton.
— Nu, Jim, kiel mi diris, antaŭ ol ili funkciigis sian maŝineton, mi estis certa, ke vi estos ĉi tie hodiaŭ matene. Vi estis libera — kaj mi sciis, ke vi ne lasus min sola en tiu malicejo. Ekestis grandega alarmo, kiam vi eskapis, kun multe da “tien kaj reen”, ĝis oni fermis la pordegon por la nokto. Estis evidente, ke vi ne povis veni tiam. Sed ĉe tagiĝo la pordego malfermiĝos, kaj mi ne havis eĉ etan dubon, ke vi estos apude, penante eltrovi kiel atingi min. Simpla logiko. Do mi plisimpligis la ekvacion venante al vi.
— Tre simple! Vi preskaŭ vin mortigis.
— Sed mi ne mortis. Kaj ni ambaŭ estas for de ili. Kaj mi vidas ankaŭ, ke vi sukcesis rekruti aliancanon. Bona laboro por unu tago. Nun la plej grava demando: Kion ni faru nun?
Kion, do?