Naski?o de la Rustimuna ?talrato

Ĉapitro 1

Kiam mi proksimiĝis al la ĉefa pordo de La Unua Banko de Paradizeto, ĝi sensis mian ĉeeston kaj svinge malfermiĝis en aŭtomata bonvenigo. Mi haste trapaŝis, kaj haltis. Sed mi estis nur tiom enirinta, ke la pordo ne povis fermiĝi post mi. Dum ĝi komencis glitfermiĝi, mi prenis la arkileton el mia sako, kaj fulme turnis min, tuj kiam ĝi estis sin plene ferminta. Dum antaŭaj vizitoj al la banko mi mezuris per klikhorloĝo ĝian mekanikan reflekson, do mi sciis, ke mi havis nur 1,67 sekundojn por fari ĉion necesan. Sufiĉe da tempo.

La arko zumis kaj lumis kaj veldis la pordon sekure al ĝia framo. Post tio la pordo povis nur zumadi, senefike kaj senmove, ĝis io en la mekanismo fandiĝis, kaj ĝi eligis kelkajn kraketajn sparkojn kaj mortis.

— Detruado de banka posedaĵo estas krimo. Vi estas arestita.

Dum ĝi parolis, la robota bankgardisto etendis siajn grandajn remburitajn manojn por kapti min kaj teni min ĝis la alveno de la polico.

— Ne hodiaŭ, lamanta ladulo! — mi rikanis, ŝovante la erinapran incitilon al ĝia brusto. La du metalaj pintetoj produktis 300 voltojn kaj multe da amperoj. Sufiĉe por kapti la atenton de milkilograma erinapro. Sufiĉe por tute fandi la robotajn cirkvitojn. Fumo ŝprucis el ĝiaj artikoj, kaj ĝi trafis la plankon en tre kontentiga frakaso.

Malantaŭ mi. Ĉar jam mi estis antaŭsaltinta, kubute forŝovante maljunulinon de la kasofenestro. Mi tiris la grandan pistolon el mia sako, celis per ĝi al la kasisto kaj elgruntis mian ordonon.

— Vian monon aŭ vian vivon, franjo. Plenigu ĉi tiun sakon per spesoj.

Tre impone, kvankam mia voĉo ja iomete rompiĝis, tiel ke la lastaj vortoj elvenis kiel pepo. La kasisto ridetis pri tio kaj provis trakuraĝi.

— Iru hejmen, bubo. Ĉi tie ne estas …

Mi tiris la ellasilon, kaj la 0,75-senrefrapa pistolo tondris ĉe ŝia orelo; la fumonubo blindigis ŝin. Ŝi ne estis trafita, sed la rezulto estus sama, se ŝi estus. Ŝiaj okuloj ruliĝis supren en ŝia kapo, kaj ŝi malrapide forfalis suben el mia vido sub la giĉeton.

Oni ne malsukcesigas Jimĉjon diGriz tiom facile! Per unu salto mi transiris la tablon por svingi la pistolon al la ceteraj grandokulaj dungitoj.

— Paŝu malantaŭen, ĉiu el vi! Rapide! Mi ne volas, ke ies fingreto puŝu la silentan alarmilon. Jen kiel. Vi, buterbulo! — mi gestis al la dika kasisto, kiu ĉiam kutimis ignori min antaŭe. Nun li estis atentega. — Plenigu ĉi tiun sakon per spesoj, grandaj biletoj, kaj faru tuj!

Li obeis, fuŝante kaj ŝvitante, sed laborante tiom rapide, kiom li povis. La klientoj kaj dungitoj ĉirkaŭstaris en strangaj pozoj, ŝajne paralizite pro timo. La pordo de la oficejo de la direktoro restis fermita, indikante, ke li verŝajne ne estis tie. Buterbulo jam estis pleniginta la sakon per bankbiletoj kaj etendis ĝin al mi. La polico ankoraŭ ne aperis. Estis tre eble, ke mi evitus kaptiĝon.

Mi duonvoĉe grumblis ion, kio espereble estas fia sakraĵo, kaj montris al unu el la sakoj plenaj de tuboj da moneroj.

— Elŝutu tiujn monerojn kaj plenigu ankaŭ tion, — mi ordonis, rikanante kaj grumblante samtempe.

Li obeis kun plena hasto kaj baldaŭ estis plenŝtopinta ankaŭ tiun sakon. Kaj ankoraŭ estis nenia signo de polico. Ĉu eblis, ke eĉ ne unu el tiuj sencerbaj dungitoj premis la silentan alarmilon? Eblis. Drastaj rimedoj estis bezonataj.

Mi etendis mian brakon por kapti alian sakon de moneroj. — Plenigu ankaŭ ĉi tiun, — mi ordonis, ĵetante ĝin al li.

Tion farante mi sukcesis trafi la alarmbutonon per mia kubuto. Je certaj tagoj necesas ĉion fari mem.

Tio donis la deziratan efikon. Kiam la tria sako estis plena, kaj mi komencis stumbli al la pordo kun mia rabaĵo, la polico komencis aperi. Unu teraŭto sukcesis kolizii kun alia (policaj krizokazoj estas sufiĉe maloftaj ĉi-regione), sed fine ili kontentige ordigis sin kaj viciĝis ekstere kun pretaj pafiloj.

— Ne pafu! — mi pepis. Kun vera timo, ĉar la plejparto de ili ne aspektis tro inteligentaj. Ili ne povis aŭdi min tra la fenestroj, sed ili povis vidi. — Ĝi estas imitaĵo, — mi vokis. — Rigardu!

Mi metis la pistolon al la flanko de mia kapo kaj tiris la ellasilon. Kontentiga fumnubeto venis el la fumproduktilo, kaj la bruefiko de la pafo sufiĉis por tintigi miajn orelojn. Mi forfalis malantaŭ la tablon, for el ilia terurita rigardo. Mi atendis pacience, dum ili kriis kaj sakradis kaj fine rompmalfermis la pordon.

Nu, vi eble trovas ĉion ĉi konfuza. Se jes, mi ne kulpigas vin. Unu afero estas rabi bankon; alia afero estas fari tion en maniero, kiu certigas, ke oni estos kaptita. Kial, oni rajtas demandi, esti tiom malsaĝa?

Mi plezuros rakonti al vi. Por kompreni miajn motivojn vi devos kompreni, kia estas la vivo sur ĉi tiu planedo, kaj kia estis mia vivo. Lasu min klarigi.

Paradizeton fondis antaŭ kelkaj jarmiloj ia ekzota religia kulto, kiu intertempe plene malaperis, bonŝance. Ĝi venis ĉi tien el alia planedo; iuj diras, ke ĝi estis Koto aŭ Tero, la mita originejo de la tuta homaro, sed tion mi dubas. Ĉiuokaze, aferoj ne iris glate. Eble la senfina laborado superis ilin; ĉi tiu certe ne estis piknika planedo en la frua tempo. Kiel nin rememorigas la lernejaj instruistoj tiom ofte kiom eble, speciale, kiam ili rakontas al ni, kiom trodorlotitaj estas la hodiaŭaj junuloj. Ni klopodas ne diri al ili, ke ankaŭ ili devas esti trodorlotitaj, ĉar certe nenio ŝanĝiĝis ĉi tie en la lastaj mil jaroj.

En la komenco estis malfacile, certe. La tuta plantaro estis pura veneno por homa metabolo, kaj oni devis forpurigi ĝin por kreskigi manĝeblajn plantojn. La indiĝena faŭno estis same venena, kun dentoj kaj ungoj konforme. Estis malfacile. Tiom malfacile, ke ordinaraj bovoj kaj ŝafoj havis ŝoke mallongan vivekspekton. Selekta genmanipulado solvis tion, kaj oni alsendis la unuajn erinaprojn. Imagu, se vi kapablas, kaj vi bezonos bonan fantazion, milkilograman apron kun akraj dentegoj kaj tre sovaĝa humoro. Tio estas jam konsterna, sed imagu la beston kovrita de longaj pinglegoj kvazaŭ freneza histriko. Kvankam stranga, tamen la plano funkciis: ĉar la bienoj ankoraŭ bredas erinaprojn grandkvante, ĝi devas esti funkciinta. Paradizetaj Fumaĵitaj Erinapraj Ŝinkoj estas famaj tra la tuta galaksio.

Sed vi ne trovos la tutan galaksion hastanta por viziti ĉi tiun porkecan planedon. Mi kreskis ĉi tie, do mi scias. Ĝi estas tiom enuiga, ke eĉ la erinaproj dormas.

La stranga afero estas, ke mi ŝajnis esti la sola persono, kiu rimarkis tion. Ĉiuj rigardis min strabe. Mia patrino ĉiam opiniis, ke mi nur suferas kreskajn dolorojn, kaj bruligis erinaprajn pinglegojn en mia dormoĉambro: popola kuracilo por tio. Mia patro ĉiam timis freneziĝon kaj konstante tiris min al kuracisto proksimume unufoje jare. La kuracisto ne povis trovi ion malĝustan kaj havis teorion, ke eble mi estas refalinto al la pratipo de la originaj koloniistoj, malgajninto en la mendela hazardludo. Sed tio okazis antaŭ jaroj. Min ne plu ĝenas gepatra zorgado, de kiam mia patro ĵetis min el la domo en la aĝo de dek kvin jaroj. Tio okazis, post kiam li traserĉis miajn poŝojn iun nokton kaj trovis, ke mi havis pli da mono ol li. La patrino fervore samopiniis kun li kaj eĉ malfermis la pordon. Mi pensas, ke ili ĝojis vidi lastfoje mian dorson. Certe mi estis tro granda agaco en ilia bova ekzistado.

Kaj kion mi opinias? Mi opinias, ke kelkfoje povas esti diable solece esti elpelito. Sed mi ne pensas, ke mi preferus ion alian. Soleco havas siajn problemojn; sed problemoj havas solvojn.

Ekzemple, unu problemo, kiun mi solvis, estis, ke la pli grandaj knaboj konstante batadis min. Tio komenciĝis tuj, kiam mi komencis vizitadi la lernejon. Mi faris la unuan eraron sciigante ilin, ke mi estas pli inteligenta ol ili. Frap! Jen nigra okulo. La lernejaj tiranetoj tiom ĝuis tion, ke ili devis viciĝi por batadi min. Mi rompis la punado-ciklon nur per tio, ke mi subaĉetis lernejan sportinstruiston por doni al mi lecionojn pri senarmila batalado. Mi atendis, ĝis mi estis vere sperta, antaŭ ol rebati. Tiam mi draŝis mian draŝonton kaj pluiris por tani la haŭton de tri aliaj tiranetoj unu post alia. Mi povas certigi vin, ke ĉiu knabeto estis mia amiko post tio kaj neniam laciĝis rerakonti al mi, kiom grandioze estis rigardi, kiel mi ĉasis ses el la plej aĉaj brutuloj laŭ la strato. Kiel mi diris, el problemoj venas solvoj, se ne plezuroj.

Kaj de kie mi prenis la monon por subaĉeti la instruiston? Ne de mia patro; tio estas certa. Tri spesoj semajne estis mia alimento, sufiĉe por aĉeti eble du Gaspo-Ŝaŭmojn kaj malgrandan Farĉu-Vin-bombonon. Neceso, ne avido, instruis al mi la unuan lecionon pri ekonomiko. Aĉetu malkare kaj vendu kare kaj gardu la profiton por vi mem.

Evidente mi povis nenion aĉeti, ne havante kapitalon, do mi decidis pagi nenion por la baza varo. Ĉiuj geknaboj ŝtelas de vendejoj. Ili trairas tiun fazon, sed ĝenerale oni forbatas el ili la emon, kiam oni kaptas ilin. Mi vidis la malfeliĉajn kaj larmomakulitajn sekvojn de malsukceso kaj decidis fari merkatan esploradon kaj eĉ studon de la daŭroj kaj movoj antaŭ ol ekpaŝi sur karieron de krimeto.

Unue: Restu for de la etaj komercistoj. Ili konas sian stokon kaj havas fortan motivon ĝin protekti. Faru do vian butikumadon en la grandaj magazenoj. Tiam vi devas zorgi nur pri la magazenaj detektivoj kaj alarmsistemoj. Atenta studado de ilia funkciado liveros metodojn por ĉirkaŭiri ilin.

Unu el miaj plej fruaj kaj plej primitivaj metodoj (mi hontruĝiĝas malkaŝante ĝian simplecon) mi nomis la kaptolibro. Mi konstruis skatolon, kiu aspektis precize kiel libro. Sed ĝi havis risortopuŝatan fundon kun ĉarniroj. Mi bezonis nur puŝi ĝin suben sur nesuspektantan Farĉu-Vin-brikon por igi, ke la bombono formalaperu el la vido. Ĝi estis kruda sed uzebla aparato, kiun mi uzadis dum longeta periodo. Mi volis forlasi ĝin favore al pli efika metodo, kiam mi ekvidis okazon fini ĝin en plej pozitiva maniero. Mi volis pritrakti Odorulon.

Lia nomo estis Belfront Oderbruko, sed Odorulo estis la sola nomo, kiun ni uzis pri li. Same kiel kelkaj homoj naskiĝis por esti dancistoj aŭ pentristoj, aliaj estas destinitaj por malpli altaj oficoj. Odorulo estis denaska denuncisto. La sola plezuro en lia vivo estis denunci siajn lernejajn kamaradojn. Li spionis kaj rigardis kaj informis. Neniu geknaba peketo estis tiom malgrava, ke li ne notis ĝin kaj raportis al la aŭtoritatoj. Kaj pro tio ili amis lin, kio diras al vi multon pri kiajn instruistojn ni havis. Kaj oni eĉ ne povis batadi lin senriske. Lian vorton oni ĉiam kredis, kaj la punadon suferis la batpunintoj.

Odorulo estis farinta al mi ian etan malkomplezon. Mi forgesis, pri kio temis precize, sed ĝi sufiĉis por kirligi malhelajn konsiderojn, kaj fine por produkti agadplanon. Fanfaronadon ŝatas ĉiu knabo, kaj mi akiris altan statuson malkaŝante mian libroforman bombono-kolektilon al miaj samklasanoj. Aŭdiĝis ho-oj kaj ha-oj, kiuj iĝis eĉ pli ho-aj kaj ha-aj, kiam mi disdonacis parton de la ŝtelaĵo. Ĉi tio ne nur kontribuis al mia junula statuso, sed mi samtempe certigis, ke ĝi okazis, kie Odorulo povis subaŭskulti. Mi ankoraŭ memoras ĝin kvazaŭ de hieraŭ, kaj la memoro varmigas mian koron.