Страница 13 из 57
— Tio estas recepto por memmortigo, — mi diris. — Estas kvarcentvolta lineo tie.
— Ĉu vi povas fari pli bone, bubo? — li grincis. — Ili estas viaj maŝinaĉoj. Eklaboru.
— Jen la solvo! — Mi malfermis mian grandan ilarujon, kiu entenis nur brilan metaltubeton. Mi prenis ĝin. — Tio plenumos la taskon, — mi diris turnante la valvon ĉe ĝia supro kaj ĵetante ĝin for de mi. La lasta afero, kiun mi vidis, estis iliaj rondokulaj mienoj, dum la nigra fumo elfluis kaj plenigis la ĉambron, tute malebligante vidadon.
Mi atendis tion; ili ne. La ilarujo estis en miaj brakoj, dum mi paŝis kvar mezuritajn paŝojn en la mallumo kaj atingis la flankon de la monujo. Iu bruo, kiun mi farus, estus dronigita de iliaj krioj kaj de la senĉesa bruado de la ĵetonmaŝino. La monujo malfermiĝis facile; la kovrilo de la ilarujo bone kongruis kun la malsupra rando. Mi klinis min, tuŝis la biletamason, kaj ŝovis ĝin en la atendantan skatolon. Ĝi estis rapide plenigita kaj refermita. Mia sekvanta tasko estis certigi, ke la ĝusta persono respondecu pri tiu krimo. La karto kun la mesaĝo estis en mia supra poŝo. Mi prenis ĝin kaj metis ĝin zorge en la monujon, kiun mi reŝlosis por certigi, ke la mesaĝo estu trafe ricevita kaj ne perdiĝu dum la ĉirkaŭkurado. Nur tiam mi prenis la nun pezan skatolon kaj stariĝis dorse al la monujo kaj orientis min.
Mi sciis, ke la eliro estis tie, en la mallumo, naŭ facilajn paŝojn for. Mi estis paŝinta kvin, kiam mi koliziis kun ulo, fortaj manoj kaptis min, kaj raŭka voĉo kriis en mian orelon:
— Mi kaptis lin! Helpu min!
Mi lasis la skatolon kaj donis al li la ĝustan helpon, kiun li bezonis, movante miajn manojn laŭ lia korpo ĝis lia kolo kaj farante la ĝustajn aferojn tie. Li gruntis kaj forglitis. Mi palpserĉis la skatolon — dum timoplena momento mi ne povis trovi ĝin. Trovis ĝin, prenis la tenilon, ekstaris…
Kaj ekkonstatis, ke mi plene malorientiĝis dum la baraktado.
Mia freneziĝo estis malhela kiel la fumo, kaj mi tremis tiel forte, ke mi preskaŭ perdis la skatolon. Deksepjara kaj tute sola, kun la nekonata mondo de la adoltoj fermanta sin ĉirkaŭ mi. Finite, estis finite.
Mi ne scias, kiom longe tiu krizo daŭris — verŝajne kelkajn sekundojn, kvankam ĝi sentiĝis senfine pli longe ol tiom. Tiam mi metafore prenis min je la kolo, kaj ekskuis min forte.
— Vi deziris ĝin tiel, memoru? Sola kun ĉies manoj kontraŭ vi. Do cedu al ili, aŭ ekcerbumu. Rapide!
Mi cerbumis. La kriantaj kaj batantaj homoj ĉirkaŭ mi estis nek helpo nek minaco; ili estis tiel konfuzitaj kiel mi mem. Bone. Mano antaŭ mi. Iru antaŭen. Iun ajn direkton. Atingu ion identigeblan pertuŝe. Post tio estus eble ekkalkuli, kie mi estas. Mi aŭdis batbruon antaŭ mi. Devus esti unu el la ĵetonmaŝinoj. Mi ektuŝis ĝin.
Je la sama momento aerfluo tuŝis mian vangon, kaj konata voĉo elkriis sufiĉe proksime:
— Kio okazas tie?
La gardisto. Kaj li malfermis la pordon. Kiel ĝentile. Mi laŭiris la muron, facile evitinte lin, ĉar li ankoraŭ staris kriante al la mallumo, kaj sekvis la fumnubojn al la taglumo. Palpebrumante al la brileco, kaj al la alia gardisto, kiu ekkaptis min.
— Nu, atendu ĉi tie; vi iras nenien.
Li ne povus pli malpravi, ĉu, ekkaptinte Nigran Zonon tiel? Mi ĝentile mallevis lin al la tero, por ke li ne dolorigu sin falante, ĵetis la skatolon en la kamioneton, ĉirkaŭrigardis por certigi, ke mi estis nevidita, startigis la motoron, kaj veturis malrapide kaj zorge el la plezurplena Lunatikparko.