Страница 15 из 64
Naprawdę mają tu paranoję. Jak mu, głupku, chcesz pomóc? Masaż serca zrobić?
– Mam jego adres! Wychodź! Wychodź! – krzyczał Norman.
– Zaczekaj…
Zwolniłem i zatrzymałem się przy limuzynie Bruna. Zajrzałem do kabiny. Za szklaną kopułą dostrzegłem znajome łoże, a przy nim trzy piękne dziewczyny pochylające się nad nieruchomym ciałem.
– Wychodzę.
W Dream Space grę można zapisać wyłącznie na lądowiskach. Błyskawicznie przyziemiłem, wydałem dyspozycję sejwu i wylogowałem się. Pasek rewitalizacji pełzł niewiarygodnie wolno. Ledwo poczułem życie w prawdziwym ciele, zerwałem kask, wypiąłem nanowtyczkę i podniosłem się z łoża. Harry czekał z gotowym ubraniem.
Pasek od spodni dopinałem w samochodzie. Mój blond przyjaciel prowadził jak pijany. Dookoła kołysały się pojazdy, trąbiąc i oślepiając nas reflektorami. Nad Warsaw City zalegał półmrok.
– Która godzina? – spytałem. – Czwarta rano.
Drzwi wejściowe do apartamentu Bruna nie wyglądały dobrze ani przed, ani po wyłamaniu przez Harryego Normana, z zawodu programisty, w wolnych chwilach wandala amatora. W środku panował zaduch i bałagan. Tak wyobrażałem sobie meliny. Przedarliśmy się przez niezidentyfikowane graty w korytarzu, potknęliśmy się o puste kartony po płynach infuzyjnych i dotarliśmy do dużego pokoju, którego centralną część zajmowało łoże.
Spoczywało na nim nieruchome ciało starca. – Bruno… – wyszeptałem.
Kontrolki sygnalizowały ustanie funkcji życiowych przed trzydziestoma siedmioma minutami. Ściągnąłem z siwej głowy hełm. Otwarte, wyschnięte oczy patrzyły w niezmierzoną dal. Głos Harry’ego wyrwał mnie z osłupienia.
– Dzwoń na policję, ja zajmę się komputerem. – A gdzie tu jest telesens…
Zjawili się za pół godziny. Obejrzeli, zapisali, pocmokali, a potem spojrzeli na nas jak na morderców. – Skąd pan zna denata? – zapytał wyższy.
– Z gry…
– Doprawdy? – odezwał się niższy. – Więc jak pan tu trafił?
– Zasłabł w trakcie… – Sprawdzimy…
Harry oderwał się od monitora.
– Mam! – krzyknął. – Niech panowie ustalą jego personalia! Datę! Datę urodzenia!
Wyższy funkcjonariusz wyglądał na urażonego. – Co pan mi tu… my lepiej wiemy…
– Daj spokój, Tex – uspokoił go niższy. – Sprawdź, Mężczyzna pokręcił głową i zerknął w notes. Wystukał instrukcje.
– Bronisław Adamski, urodzony w 2155 roku… Co? – spojrzał na ciało. – On ma… czterdzieści lat? Wygląda na dziewięćdziesiąt!
– Otóż to. – Norman westchnął. – Masz swojego cheata, Torkil. Przyspieszał czas. W obrębie faktorii. Dlatego jego fabryki produkowały więcej niż i
Leciałem w nieznanym kierunku, wpatrywałem się w przepastny kosmos i wspominałem wydarzenia, które miały miejsce po wizycie w mieszkaniu Adelheima. Dla policji wyjaśnienia mojego przyjaciela były zbyt skomplikowane. Zanim oczyszczono nas z podejrzeń, upłynął miesiąc drobiazgowych ekspertyz, analiz i eksperymentów. W końcu naukowcy potwierdzili słowa Harry’ego: Bruno, implementując swój program, przypadkowo odkrył wpływ gierczanych impulsów na temporalne tory metaboliczne żywych organizmów. Świat dowiedział się, że gry nie tylko udają czas, symulując dnie i noce, lecz poprzez wytworzenie doskonałej iluzji rzeczywistości generują go w nieuchwytny sposób Twórca cheatu, decydując się na akcelerację, skazał się na przyspieszone starzenie. Fenomenem zajęło się kilku jajogłowych, zapowiadając rewolucyjne publikacje. Zanim ich dzieła ujrzały światło dzie
Ominąłem niewielką planetoidę i ponownie zanurzyłem się w przeszłości. W głowie dudnił jego głos: „Czas to pieniądz!”, „Dlaczego miałbym marnować ce
Syndr’om Adelheima (SA) – po raz pierwszy wykryty w 2195 roku przez pracownika >Służb Wewnętrznych >Nanotronic Arts, Stanleya Ciehowsky’ego w >świecie sensorycznym >Dream Space (DS), polegający na przyspieszonym starzeniu organizmu >gracza wskutek wprowadzenia w >grę nielegalnego oprogramowania skracającego >wirtualny czas. Pierwszą ofiaą SA padł Bronisław Adamski (BA) (ur. 2155, zm. 2195) wykazujący silne objawy >uzależnienia od gier, znany w Świecie Dream Space jako >Bruno Adelheim. Sekcja zwłok wykazała wiek biologiczny ok. 95 lat, mimo metrykalnych 40. BA opracował i zaimplementował w DS ww. >cheat, dzięki czemu rozwinął imponującą sieć fabryk i w ciągu trzech wirtualnych lat stał się najbogatszym człowiekiem w DS. W rzeczywistości ubogi kawaler uzyskujący realne profity na zaspokojenie podstawowych potrzeb od zamożnych graczy w zamian za bonusy w DS. Patrz również: >osobowość graniczna, >eskapizm, >choroby graczy.
Powszechna Encyklopedia Multisensoryczna wydanie XXXIII
5. Rajska Plaża
Dziwne są koleje losu i niezbadane ścieżki ludzkiego serca. Przysłowie mówi, że człowiek szuka szczęścia daleko, nie dostrzegając, że ono kryje się tuż za rogiem. Była kiedyś bajka o koziołku głupołku, czy jakoś tak, opowiadająca o podróżach w odległe krainy które skończyły się konkluzją: „Szukał biedaczysko tego, co miał bardzo blisko”. O prawdziwości tych słów miałem okazję się przekonać niedługo po telesensycznej rozmowie:
– Pan Torkil Aymore? – średnio atrakcyjna blondynka w nieokreślonym wieku, wystrojona w elegancki żakiet, patrzyła na mnie podejrzliwie.
– Do usług, pani…
– Lena Ray, jestem asystentką senatora Roberta O’Neila.
Zatkało mnie. Miewałem zlecenia od najrozmaitszych osób, ale kręgi rządowe?
– Czy coś się stało? – spytała z udawaną troską. Miała oko.
– Nie, wszystko w porządku – chrząknąłem.
– Czy znalazłby pan czas, by spotkać się z senatorem?
– Pani żartuje.
– Jutro? O jedenastej?
Biuro senatora O’Neila mieściło się w sporym budynku zaaranżowanym na modny w świecie politycznym styl technoklasycystyczny: jońskie kolumny z tytanowymi inkrustacjami na głowicach, tympanom z ruchomymi figurami wyobrażającymi walkę dobra ze złem, zamiast akroterionu holoprojekcja lilii, po bokach wejściowej rampy misy z wirtualnym ogniem i i
W pokoju Leny Ray pachniało wiosną. Domyśliłem się, że używa dodatków zapachowych do odświeżania ubrań. Aromat bardzo mi odpowiadał. Nie mogłem tego samego powiedzieć o jej zachowaniu. Spojrzała krzywo.
– Jest pan. Świetnie.
Jakoś tego „świetnie” nie widziałem w jej twarzy. Wstała zza biurka. Marchewkowy kostium był idealnie dopasowany i utrzymany w doskonale neutralnym tonie. Podobnie jak cała jej postawa.
– Proszę za mą.
Zerknęła na mnie jak na złodzieja. Otworzyła dębowe drzwi. Za nimi pysznił się dygnitarski gabinet. – Panie senatorze, przybył pan Aymore – spojrzała na mnie z wyraźnym wyrzutem. – Gamedec…