Страница 16 из 17
Яна магла аддацца мне ў самым нечаканым месцы. Аднойчы гэта была пляцоўка агляду над агнямi рэкламаў начнога горада. Другi раз - цёмны мiжгароднi аўтобус з рэдкiмi соннымi пасажырамi на пярэднiх сядзеннях.
Словы бываюць бездапаможныя i нiколi не перададуць усёй пранiзлiвай асалоды першага дотыку i таго, як сrеsсеndо распускаецца кветка перарывiстага дыхання i як яна ападае пялёсткамi ўскрыкаў.
Нiколi раней у мяне не было жанчыны, здольнай падараваць такiя пералiвы асацыяцыяў i адчуванняў. Калi вы чулi пра Гераклiта Эфескага, вам няцяжка будзе здагадацца, як я перафразаваў у дачыненнi да маёй спадарожнiцы яго знакамiтае выслоўе.
Кожная новая блiзкасць была падарожжам у падарожжы. Калi нашыя целы авалодвалi левiтацыяй... Калi, трымаючы Яе ў абдымках, я iмчаў па рацэ, па яе рацэ, у лёгкiм вастраносым каноэ... Калi неспатольнасць яе вуснаў нараджала жаданне раздваiцца i растраiцца, каб зведаць Яе даастатку...
Калi адчуваў, як рэгенеруюцца мае адмерлыя яшчэ ў дзяцiнстве i, напэўна, найлепшыя клеткi...
Не выключана, што я ўжо пiсаў пра гэта; тады паўтару: несканчоная чарада падарожжаў нагадвала ўзыходжанне - ад простага да больш складанага, ад зразумелага - да таго, што трэба проста ўзяць на веру.
У гэты шлях калiсьцi даўным-даўно мы выправiлiся ў лодцы з уратаванай птушкай...
Старажытныя iндыйцы валодалi iсцiнай: найпаўней спасцiгнуць адна адну душы могуць толькi ў злiццi сваiх зямных абалонак.
Неяк мы iшлi па вясновай вулiцы насустрач паўднёваму ветру. Нашы рукi не дакраналiся, але ў мяне ўзнiкла пачуццё, што я ўзяў Яе за руку, што раз-пораз, дзелячыся цеплынёй, датыкаюцца нашы плечы, i я зразумеў: гэта ўзаемапранiкаюць мая i яе аўры.
Яна сталася першай жанчынаю, што падаравала мне адчуванне Вечнасцi. Яно ўзнiкала, калi рытмы дзвюх iстотаў паступова i няўхiльна злiвалiся ў адзiн суладны рытм, якi ўключаў у сябе ўсе астатнiя мелодыi сусвету i, пульсуючы, замяняў сабою сам гэты сусвет, каб узарвацца сляпучай успышкаю, што нязменна абуджала мяне ў iншай рэальнасцi.
Так, кожная блiзкасць з Ёю пераносiла мяне ў мае чатыры сцяны. Блiзкасць была бiлетам назад, але з аплачаным зваротным шляхам - з маёй рэчаiснасцi ў ейную, дзе нас падпiльноўвалi новыя адкрыццi i новыя ўспышкi, што вярталi ў свет, якi я меў усё меншае права называць сваiм.
Жыццё падзялiлася на дзве часткi, i першая сцiскалася, як шчыгрынавая скура.
Аднае ранiцы я з радасным, зусiм нястрашным страхам усвядомiў, што незнаёмы горад, адкуль я вярнуўся, больш рэальны - навобмацак, на пахi i на смак, - чым адлiжная графiка заключных снежаньскiх дзён за адзiным вакном майго пакоя.
Цяпер амаль кожны дзень - нiбыта яны, днi, змовiлiся мiж сабою - прыносiў чарговае сведчанне, якому свету я прыналежу мацней i мацней.
Я згадваў ужо рэчавыя доказы падарожжаў, што пачалi з'яўляцца пасля альпiйскага гатэля. Iх калекцыю адкрывала светла-лiловая кветка, часцiнка сухога букета з бяссмертнiкаў i макавых галовак, якi стаяў на столiку ў нумары, чыю палову займаў той самы неабсяжны ложак, што паднялi з далiны шрубалётам.
А ўчора ўраннi я апынуўся дома з гадзiннiкам, на якi паглядаю, пiшучы гэтыя радкi. На iм няма нiводнае лiчбы: тры стрэлкi рухаюцца непасрэдна над вантробамi механiзма, а той непрыкрыта анатамуе матэрыю часу, прымушаючы ўладальнiка вызначаць гадзiны i хвiлiны пераважна iнтуiтыўна. Я не стаў бы iсцi ў заклад, што кожная з трох стрэлак заўсёды мае аднолькавую хуткасць. Вiдаць, я болей упэўнены ў адваротным.
Такi падарунак Яна зрабiла мне ў турэцкiх кварталах Заходняга Берлiна, куды ўвечары турыстам рэкамендуюць не завiтваць. Мы рызыкнулi, i нiчога надзвычайнага з намi не прычынiлася, хоць я i палiчыў за лепшае спынiць таксi i адарвацца ад кампанii маладых туркаў, што дружна выйшла следам за намi з пiцэрыi, пагатоў, Яна была тым разам з серабрыстай "марсiянскай" фрызурай. Асаблiва мне не спадабаўся той высокi, са шнарам на левай шчацэ, бо кожны ягоны позiрк як быццам зрываў з Яе частку адзення. У таксоўцы я ўздыхнуў з палёгкаю, а Яна, здаецца, з не меншай палёгкаю, зацягнулася цыгарэтай.
Калi не памыляюся, я пiсаў пра новы гадзiннiк. Дапускаю, што тут больш дарэчным будзе вызначэнне "компас", i з абсалютнай дакладнасцю магу сцвярджаць, што мне даспадобы назiраць за каляровымi жывымi шасцярэнькамi трыма сiнiмi, дзвюма чырвонымi i некалькiмi залацiстымi - назiраць i здагадвацца, якая зараз гадзiна i паводле якога часу.
Сёння на вулiцы, каля паштамта, я спаткаў былога аднакурснiка, i ён падаўся стварэннем значна менш рэальным за таго рослага турка.
Тэлефон у кватэры звонiць неверагодна рэдка (звычайна блытаюць нумар), але калi пра мяне знячэўку ўспамiнаюць у нейкай рэдакцыi, я здзiўляюся глыбей, чым калi б патэлефанавалi з той пiўнушкi, дзе футбольны заўзятар разрадзiў абойму ў тэлеэкран над стойкаю.
Днямi я зноў знайшоў лiсток з дзiцячым малюнкам i каструбаватымi лiтарамi, i мне зрабiлася шкада iх аўтара. Потым падумалася, што ён таксама меў магчымасць падарожнiчаць з Ёю, i наведала невядомае раней пачуццё, якое не магло быць нiчым iншым, апрача рэўнасцi. Розум казаў, што нельга раўнаваць да мiнулага, да таго, што адбывалася да "нашай эры", але я зманю, сказаўшы, быццам не мучыўся i не трапляў пад уплыў думак, што гаспадар маёй кватэры быў не першы i не ягоная рука пакiнула лiсток з малюнкам. Напэўна, iх было шмат тых, хто здаваў i наймаў цiхую аднапакаёўку i вандраваў з Ёю...
Як вы бачыце, атрутнае насенне рэўнасцi давала ўсходы...
Яна павiнна быць толькi маёй.
Я не буду пакiдаць такiх, як мой папярэднiк, распiсак у бездапаможнасцi i з сумнеўным падтэкстам хаваць iх памiж старонак "Жыцця iдыёта".
Каб не быў лiтаратарам, я б з задавальненнем вызвалiў сябе ад пiсання тэксту, якi вы чытаеце. Але мая прафесiя - слова, i мой намер цвёрды захаваць ёй вернасць да самага канца.
Будзе несумленна прамаўчаць яшчэ пра адно, даволi, на першы погляд, дзiўнае здарэнне. Сёння, пасля той выпадковай сустрэчы паблiзу паштамта, мне заманулася праехацца на лiфце. Жаданне ступiць у кабiну, нацiснуць на кнопку i пачуць, як за плячыма са шматзначным гудам сыходзяцца палавiнкi дзвярэй, апанавала настолькi, што праз пяць хвiлiнаў я ўжо заходзiў у пад'езд найблiжэйшага дома, якi мусiў мець лiфт.