Страница 1 из 3
Уладзiмiр Арлоў
Гамсахурдзiя - наш чалавек
На плоце наклеены нясьвежы нумар газэты "Правда". Друкаваны орган прыпыненай партыi абураецца, што мумiю правадыра хочуць вынесьцi з маўзалею й па-хрысьцiянску аддаць зямлi побач з магiлаю мацi. Аргуманты па-бальшавiцку грунтоўныя: вось памруць, маўляў, Мiхаiл Сяргеевiч з Раiсай Максiмаўнай, i заманецца некаму пахаваць iх на Стаўрапольшчыне, каля магiлы мацi былога генсека... Мiж тым, прэзыдэнт не вылазiць з тэлевiзара, прэзыдэнцiха ўчора паведамляла народу, што "передвижники внесли большой вклад в искусство", а прэзыдэнтава мацi днямi яшчэ сядзела на лавачцы пры сваёй сьцiплай стаўрапольскай хацiнцы, казала тэлегледачам, што Мiша быў актыўны камсамолец, i таксама памiраць нiбыта не зьбiралася.
А можа, "Правда" нешта ведае?..
Карацей, думай, што хочаш.
Побач з газэцiнаю матляецца аб'яўка: з 30-га маршрутная таксоўка ў аэрапорт хадзiць ня будзе ў сувязi з паломкаю. А сёньня толькi 25-га. Адкуль вядома, што акурат празь пяць дзён маршрутка паламаецца - загадка.
Але ўсё гэта драбяза.
Вось праблема, вартая iнтэлiгентнага мужчыны: дзе я знаходжуся?
Вакол кiпарысы, горы, жанчыны й гандлёвыя кропкi Абхаскай Савецкай Сацыялiстычнай Рэспублiкi, якая ўваходзiць у склад СССР. Але адначасова яна ўваходзiць i ў Рэспублiку Грузiю, якая ў СССР не ўваходзiць.
Ёсьць толькi адзiн спосаб дабраць тут нейкага сэнсу. Яго завуць Бора Гальперашвiлi. Гэты абхаскi жыд, здаецца, нiколi ня быў нi акцябронкам, нi пiянэрам, не вучыўся нi ў школе, нi ў ВНУ, а ад нараджэньня, паблiскваючы заплылымi тлушчам разумнымi вочкамi, стаяў за стойкаю аднаго з прыморскiх пiцундзкiх бараў зь непрэтэнцыёзнаю назваю "Бар".
З Борам мы пазнаёмiлiся яшчэ на досьвiтку перабудовы, калi аднойчы так заўзята падтрымлiвалi дэмакратычныя працэсы, што потым давялося падтрымлiваць нас. Тады, памятаецца, пляшка цынандалi каштавала ў "Бары" два рублi, а гарачы сакаўны хачапуры - сорак капеек.
Час не спрыяе чульлiвасьцi, i мы з Борам сустракаемся па-мужчынску стрымана. Памiж намi адбываецца першы дыялёг.
- Господин Боря, - кажу я, - изможденный организм жаждет бутылочку цинандали и один хачапури.
- А что, дорогой, - пытаецца "господин Боря", - Белоруссия тоже отделилась?
- А как же, - адказваю я, падазрона пазiраючы на загадзя адкаркаваную пляшку без налепкi, а потым на Бору.
Спакойна вытрымаўшы мой позiрк, Бора цiкавiцца:
- А какая у вас будет валюта?
- Драньки и майсюки, - не змаргнуўшы, адказваю я.
- Интересные названия, - з павагаю кажа Бора.
- Причем, в одном драньке будет 99 майсюков, - помсьлiва дадаю я.
Бора настолькi ўражаны складанасьцю нашай грашовай сiстэмы, што хавае адкаркаваную пляшку без апазнавальных знакаў i адкаркоўвае новую, з налепкай.
- А почему 99, а не 100?
- Потому, что один уже есть.
Гэта мая дробная помста за таямнiцу Абхаскай ССР. Няхай ведае, што й мы ня ў рэшаце яешню смажым.
З пляшкаю залацiстага цынандалi за восем рублёў, з хачапуры амаль бяз сыру й бяз масла, затое за траячку, i зь фiлiжанкаю з адбiтым вушкам (шклянкi ў Абх.ССР цi ў незалежнай РГ ужо скончылiся) я йду да мора й выбiраю сабе абгладжанае хвалямi й выкiнутае ўрэшце на бераг бервяно.
Шторм быў учора. Сёньня зялёныя хвалi ласкава лiжуць бераг. Раз-пораз пенлiвы язык мора дастае да самага бервяна. Тады каменьчыкi ўспыхваюць i пералiваюцца рознымi колерамi, ды хутка зноў робяцца шаравата-аднатоннымi, i толькi рэдкi зь iх не губляе свае барвы.
Зьверху грэе сонца, зьсярэдзiны - цынандалi, зьнiзу - утульнае цёплае бервяно. Магчыма, яго кiнулi ў хвалi турэцкiя працоўныя, каб дапамагчы працоўным незалежнае РГ (цi Абх. ССР) пераадолець энэргетычны крызыс, якi змушае на ўсiм гэтым абшары (незалежна ад уваходжаньня цi неўваходжаньня ў СССР) з 12-цi да 17-цi вырубаць электрычнасьць.
Але выпiць першую фiлiжанку за турэцкiх працоўных я не магу. Бо ў такiм разе мне нiколi не даруе беларускi паэт, прозьвiшча якога я беспардонна выкарыстаў у размове з Борам Гальперашвiлi.
Першыя глыткi я п'ю за Лёню Дранько-Майсюка. Цяпер мяне грэе ня толькi сонца, бервяно й цынандалi, але i ўспамiн пра Лёню. Гэта ён, Лёня, напiсаў мне на сваёй апошняй кнiжцы аўтограф:
Валодзя, дружа, жарты - жартамi,
Ды трэба й гэткага чакаць,
Што будзем хутка з парыжанкамi
Па-беларуску размаўляць.
Я ня супраць. Праўда, парыжанак мне хочацца замянiць на фiлiжанкi. Тады атрымаецца больш сьцiпла й блiжэй да жыцьця...
Палiтыка на гэтай блаславёнай зямлi прысутнiчае сёньня ва ўсiм, нават у цынандалi.
Калi я п'ю за здароўе турэцкiх працоўных, iмя Леанiда Васiлевiча Дранько-Майсюка ў маёй сьвядомасьцi ўжо цалкам выцесьненае iншым - Зьвiяд Канстанцiнавiч Гамсахурдзiя.
Калiсьцi ён змагаўся за правы чалавека, яго садзiлi, ён нiбыта каяўся, выходзiў на волю, зьбiраў дэманстрацыю й вёў яе да Мцхецкага храму. Насустрач Зьвiяду Канстанцiнавiчу выяжджаў Эдуард Амвросiевiч Шэварднадзэ, якi, сеўшы ў крэсла першага сакратара грузiнскага ЦК, перасаджаў, кажуць, 30 тысяч гэтак званых спэкулянтаў i ценевiкоў, за правы якiх, называючы iх прадпрыймальнiкамi, ваюе цяпер у "Движении демократических реформ".
А тады верны ленiнец, брэжневец i андропавец Шэварднадзэ, раскрылiўшы рукi, iшоў насустрач дэманстрантам.
- Чаго ты хочаш, сынок? - пытаўся ён у Гамсахурдзii, спрабуючы абняць яго.
- Нiякi я табе не сынок, - хмурна абзываўся сын клясыка грузiнскае лiтаратуры дысыдэнт Зьвiяд. - У мяне адна мацi - Грузiя, i ты яе прадаў.
Гамсахурдзiю зноў садзiлi, i ўсё паўтаралася. Пра гэта распавядаў мне гадоў дзесяць таму знаёмы грузiнскi мастак - памiж злоснай антысавецкаю показкай пра тое, як Брэжнева вадзiлi па Эрмiтажы (Вось, Леанiд Iльлiч, Гоя, а вось "Дзяўчынка на шары" Пiкаса. - А гэта што за малпа? - А гэта, Леанiд Iльлiч, люстэрка. - А-а, Таркоўскi...), i блюзьнерскай показкай пра тое, як Гiвi намаляваў мадону, аднак "слишком балшой малчык палучился".
Першая пляшка цынандалi, як i часiны застою, калi яна каштавала ня больш за два рублi, ужо сталася гiсторыяй.
У Боры бяруць марозiва салдацiкi Савецкай армii. Лыжачкi ў Абх.ССР (цi ў незалежнай РГ) ужо скончылiся, i Бора падае марозiва зь вiдэльцамi. Воддаль спыняецца машына з трыма грузiнскiмi гвардзейцамi, i памiж мною й Борам адбываецца другi дыялёг.