Вяртанне з палону

Андрэ Маруа

ВЯРТАННЕ З ПАЛОНУ

Гэта - праўдзiвая гiсторыя. Падзея адбылася ў 1945 годзе ў французскiм сяле, якое мы назавём умоўна Шардэйль, сапраўдную ж назву пакiнем у сакрэце па прычынах зразумелых. Пачалося гэта яшчэ ў цягнiку, якi вёз з Германii палонных французаў. Iх было дванаццаць у купэ, разлiчаным на дзесяць. Страшэнна змораныя, яны сядзелi ў цеснаце, але ўсхваляваныя i шчаслiвыя, бо ведалi, што нарэшце, пасля пяцi гадоў разлукi, iзноў пабачаць сваю радзiму, свой дом, сваю сям'ю.

Усю дарогу перад вачамi амаль кожнага з iх стаяў адзiны вобраз, якi нiяк не выходзiў з галавы, - вобраз жонкi. Кожны думаў аб ёй з любоўю, з надзеяй, некаторыя з трывогай. Цi такая яна, як была? Цi захавала вернасць? Каго яна бачыла, што рабiла ў гэтыя цяжкiя гады чакання i адзiноты? Цi можна будзе жыць з ёю разам, як i раней? Тыя, хто меў дзяцей, былi спакайнейшыя. Iхнiм жонкам трэба было выхоўваць малых, i прысутнасць дзяцей, якiя з цiкавасцю сустрэнуць бацьку, уцешыць у першыя днi.

У кутку купэ сядзеў высокi худы чалавек. Яго бледны гарачы твар i блiскучыя вочы хутчэй нагадвалi iспанца, чым француза. Прозвiшча яго - Рэно Леймары, а родам ён быў з Шардэйля з паўднёва-заходняй правiнцыi Перыгор. Цягнiк iмчаўся ўночы. Глуха грукаталi колы, i толькi свiсток паравоза час ад часу парушаў iх аднастайны, iмклiвы рытм. Леймары размаўляў са сваiм суседам:

- Скажы мне, Сатурнiн, ты жанаты?

- А то як жа. Вядома, жанаты... Гады два да вайны, i хлопчыкаў двое... Завуць яе Марта. Хочаш, пакажу?

Сатурнiн, вясёлы нiзенькi чалавек са шрамамi на твары, выцягнуў з унутранай кiшэнi стары зашмальцаваны бумажнiк i з гордасцю паказаў яму парваную фотакартку.

- Ого, якая ў цябе красуня! - пахвалiў Леймары. - I табе не боязна вяртацца дадому?

- Боязна?.. Ды я ад радасцi скакаць гатоў. Чаму боязна?

- А таму, што яна прыгожая i адна, а навокал столькi ўсякiх розных...

- Глупства гародзiш! Для Марты iсную толькi я... Мы жылi разам так шчаслiва... I калi я табе пакажу яе лiсты за гэтыя пяць гадоў...

- Ат! Лiсты! Гэта нiчога не даказвае... Я таксама атрымлiваў добрыя лiсты... I ўсё ж мне боязна.

- Ты не ўпэўнены ў сваёй жонцы?

- Наадварот... Ва ўсякiм разе раней... Верыў ёй, можа, нават больш, чым хто iншы. Мы ўжо шэсць гадоў, як пажанiлiся, i хоць бы хмурыначка.

- Ну то чаго ж ты?

- Гэта залежыць ад характару, братка... Я з тых людзей, якiя не давяраюць шчасцю. Заўсёды я казаў сабе, што Элен мне не пара, што яна лепшая за мяне, i разумнейшая, i прыгажэйшая... Яна жанчына адукаваная i ўмее ўсё рабiць... За матэрыю возьмецца i такое плацце выштукуе - любата... Або хату абставiць, звычайную, сялянскую, - заходзiш, як у рай... Вось я i думаю, у часе вайны колькi ўсякiх бежанцаў у нас перабывала i сярод iх, мабыць, пападалiся хлопцы больш вiдныя, чым я. Дый чужаземцы, магчыма... саюзнiкi... Першая красуня на сяле, напэўна, трапiлася iм на вока.

- Ну i што з таго? Калi яна цябе любiць...

- Так то яно так, братка, але ты ўявi сабе, што значыць быць адной пяць гадоў... Шардэйль жа не яе радзiма, а мая. У яе там нi сваякоў, нi блiзкiх. Спакуса была вялiкая.

- Глупства гародзiш, яшчэ раз паўтараю! Ты нейкi кручаны... Дапусцiм, i было нешта такое... Дык што ж тады на сцяну лезцi, раз яна пра гэта забыла? Раз яна цябе сваiм мужам лiчыць? Каб мне, напрыклад, хто-небудзь нагаварыў пра Марту, я б яму адрэзаў так: "Маўчы i не плявузгай!.. Яна мая жонка, была вайна, яна была адна, а цяпер мiр i ўсё трэба пачынаць спачатку".

- Гэта не ў маёй натуры, - рашуча сказаў Леймары. - Калi я, вярнуўшыся, даведаюся, што яна мне хоць кропельку...

- Ну i што ты ёй зробiш? Заб'еш яе? У цябе ж, можа, яшчэ ёсць трошкi мазгоў у галаве?

- Не, я ёй нiчога не зраблю. Нават лiхога слова ад мяне не пачуе. Я проста знiкну. Знайду сабе якую-небудзь мясцiну i буду жыць пад чужым прозвiшчам. Пакiну ёй грошы, хату, маёмасць... Мне нiчога не трэба, у мяне ёсць прафесiя... Не прападу, наладжу жыццё... Можа, гэта i неразумна, але я такi: усё або нiчога.

Засвiстаў паравоз, заскрыгаталi стрэлкi, цягнiк наблiжаўся да станцыi. Двое падарожных спынiлi размову.

* * *

Мэр Шардэйля быў сельскiм настаўнiкам. Яго паважалi за душэўнасць i бацькоўскi клопат. Ранiцай, як толькi прыйшло паведамленне з мiнiстэрства, што дваццатага жнiўня ў маршрутным эшалоне Поўдзень - Захад разам з iншымi вяртаецца i Рэно Леймары, ён вырашыў неадкладна сам схадзiць да яго жонкi з гэтай радаснай весткай. Яна якраз працавала ў садзе. Цудоўны быў садок, у сяле самы лепшы, з кустамi духмяных чырвоных руж паабапал брамкi.

- Я добра ведаю, мадам Леймары, што вы не з тых жанчын, якiх трэба папярэджваць аб вяртаннi мужа, каб абаранiць ад небяспечнага сюрпрызу... Не, i, з вашага дазволу, скажу вам шчыра, што вашы паводзiны, ваша стрыманасць прыводзяць у захапленне ўсё тутэйшае насельнiцтва... Нават пляткаркi, якiм чужая жанчына, як парушына ў воку, i тыя не могуць прычапiцца да вас.

- Прычапiцца заўсёды можна, пане мэр, - адказала яна з усмешкай.

- Ваша праўда, мадам, ваша праўда... Але вы iм усiм наступiлi на язык... Не, я проста хацеў зрабiць вам прыемнасць... Служыць народу для мяне найвялiкшая асалода... Я ад душы падзяляю вашу радасць i думаю, вы падрыхтуеце ўсё для ўрачыстай сустрэчы... Вядома, кожнаму цяпер цяжка, прадуктаў не хапае, але, спадзяюся, для такога выпадку...

- Слушна, вельмi слушна гаворыце, пане мэр. Я пастараюся, каб Рэно быў задаволены... Вы кажаце, дваццатага жнiўня? У колькi гадзiн, вы думаеце, ён будзе тут?

- Мiнiстэрства паведамляе: "Эшалон адправяць з Парыжа ў дваццаць тры гадзiны". Такiя цягнiкi ходзяць павольна... Ехаць ён павiнен да станцыi Тывiе i адтуль чатыры кiламетры пехатой. Тут ён будзе не раней як каля поўдня.

- О, пане мэр, за гэты час я паспею прыгатаваць яму найлепшае снеданне... Даруйце, што не запрашаю вас... Ведаю, вы не пакрыўдзiцеся... Вельмi вам удзячна, пане мэр, за ваш ласкавы i добразычлiвы вiзiт.

- Усё насельнiцтва Шардэйля вас паважае, мадам Леймары... Вы не тутэйшая, гэта праўда, але вы для нас, як родная дачка.

* * *

Дваццатага жнiўня Элен Леймары паднялася чуць свет, гадзiне а шостай. Усю ноч яна не магла заснуць. Яшчэ ўчора яна прыбрала хату, вымыла шыбы, нацерла да бляску падлогу, палiнялыя стужкi на аконных фiранках замянiла свежымi. Потым схадзiла да Марцыяла, мясцовага цырульнiка, зрабiла завiўку i легла спаць з сеткай на галаве, каб не сапсаваць прычоскi. Яна ўважна перагледзела ўсю сваю бялiзну i з любоўю выбрала шаўковую сарочку, якую нi разу не насiла за гэтыя пяць гадоў адзiноты. А якое ж надзець ёй плацце? Больш за ўсё яму калiсьцi падабалася плацце ў блакiтныя i белыя палоскi. Яна памерала яго i са смуткам заўважыла, што яно нязграбна вiсiць на яе схуднелым ад недаядання целе. Не, яна надзене чорнае плацце, якое павузiла сама, ажывiўшы каляровым каўнерыкам i поясам.