Графитовая фея

- Будзьце чалавекам, Н╕мфа ╤гара╒на, вярн╕це мне ранейшае абл╕чча!

- Марына, отстриги пазногц╕, фарба валасы...

Н╕мфа ╤гара╒на не паспела дагаварыць, як у пакой ╒ляцела тры чалавек╕. Яны павал╕л╕ся на падлогу ╕ працягнул╕ Марыне до╒г╕ экран, як╕ несл╕.

- Гэта экран для наз╕рання за чалавецтвам! - прамов╕╒ сярэдн╕ з трох чалавек па ╕мен╕ Алег, як╕ вё╒ у школе ╒рок к╕бернетык╕.

- Вось, усё, аказваецца, можна зраб╕ць! А чаму панарамны экран? - спытала вел╕чна Марына.

- Гэты экран распрацаваны для наз╕рання за цэлым╕ рэг╕ёнам╕. Вам прынясуць плоскую карту свету, на ёй будуць размешчаны ручк╕ для перамяшчэння па карце, а адлюструе экран рэча╕снасць, - адказа╒ малады чалавек з удаванай подобострастностью.

У пакой ╒несл╕ карту з ручкам╕ пераключэння ╕ ╒сталявал╕ экран.

- Гэта ╒сё добра, - працягнула Марына, - але як я буду валодаць душам╕ людзей?

- Марына, а панаваць над душам╕ людзей абавязкова? - ях╕дна спытала Н╕мфа ╤гара╒на, стоячы ╒ старонцы ад перасо╒вання╒ людзей з тэхн╕кай наз╕рання. - Паглядз╕ш на экран, ╕ досыць.

- Што значыць дастаткова?! - прорычала Марына.

- А тое ╕ значыць, што Бог у адз╕ночку працуе, а ╒ цябе цемра падначаленых выконваюць капрызе, - працягвала наста╒ляць яе Н╕мфа ╤гара╒на.

- Марына, я, як старэйшы сябар, хачу слова сказаць, - сказа╒ прыгажун Алег.

- Алег, Вы мне слова на тыдзень вымолвите або на месяц? - усм╕хнулася Марына самаздаволена.

- Ёсць спосаб сачыць за душам╕ людзей. Вас гэта хвалюе? Душа - душ, друшляк, - нервова прамов╕╒ Алег, заг╕наючы пальцы на руцэ.

- Карацей, Алег! Справа гавары! - падвыс╕ла Марына голас.

- Карацей няма куды! Трэба ╒зяць аптычнае валакно, зраб╕ць з яго букет. З аднаго боку ты будзеш глядзець праз павел╕чальнае шкло на выхады валокна╒, а погляд твой пракрадзецца ╒ душы мноства людзей. За дзень ты цалкам прозондируешь цэлы рэг╕ён, а слых сярод насельн╕цтва разыдзецца, што В╕ртуальная баг╕ня усё бачыць.

- Слухайце, а Вы мне падабаецеся! Прызначаю Вас сва╕м першым апосталам.

- За╒сёды рады служыць багам, але ╒ вольны ад працы час, якога ╒ мяне няма, таму апосталам быць не магу.

- Протараторил! Так зраб╕це душ для душы з аптычных валокна╒ ╕ прицепите яго да экрана! - ускл╕кнула Марына радасна ╕ расцягнулася ╒ крэсле ва ╒се бак╕.

Алег паглядзе╒ на Марыну, восседающую ╒ крэсле, яго вочы х╕тра бл╕снул╕, ╕ ён сказа╒:

- Ваша Вял╕касць, баг╕ня Вы наша! Ёсць адна дал╕катная просьба: трэба прыбраць ус╕х дэтэктыва╒ з ус╕х кн╕г.

- Што ╒ ╕х застанецца? Хто будзе весц╕ барацьбу за справядл╕васць? Хто будзе берагчы рэпутацыю закона?

- Я прашу прыбраць дэтэктыва╒ з кн╕г, а не з жыцця!

- А як мы будзем выпра╒ляць кн╕г╕, як╕я пайшл╕ ╒ ╕ншы свет п╕сьменн╕ка╒? Дзе мы а╒тара╒ возьмем, кал╕ ╕х няма на свеце? - спытала Марына.

- Трэба ╒сталяваць закон, па якому ╒се геро╕ кн╕г пав╕нны быць жывыя да канца кн╕г╕.

- Гэта немагчыма! Хто Вас да мяне прапусц╕╒?

- Сам прайшо╒, - сказа╒ Алег ╕ выйша╒ праз сценку.

- ╤ чаго ён уцёк? - звярнулася Марына да Н╕мфе Игоревне. - Мог бы ╕ яшчэ пагаварыць са мной. У яго ц╕кавая прапанова тычыцца ╕ душ. Дайце мне кн╕гу са стала, Вы асаб╕ста яе чытал╕? У ёй усе геро╕ жывыя? Чаму на кн╕зе намаляваны бурштын? Ён што, за душы людзей адказвае або за ╕х пс╕халаг╕чны настрой?

- Марына, у кн╕зе г╕не люб╕мы чалавек гало╒най гера╕н╕.

- Вось гэта няправ╕льна! Кал╕ ён люб╕мы чалавек, значыць, ён мужчына. А мужчыны - гэта Адам, а яны патрэбныя для стварэння роду. А ёсць магчымасць ажыв╕ць каханага чалавека сумнай гера╕н╕?

- У яго тра╒ма, - гартаючы кн╕гу, прамов╕ла Н╕мфа ╤гара╒на. - Як мужчына ён цэлы, а як мысляр - заг╕ну╒.

- Але кал╕ мозг памёр, то чалавек л╕чыцца памерлым. Вы мне пра душу скажыце, дзе яго душа? У кн╕зе нап╕сана, дзе яго душа? Мы выкл╕чам па факсе яго душу ╕ аднов╕м яго, як героя серыяла.

- Тады ён будзе жывы мярцвяк! - ускл╕кнула Н╕мфа ╤гара╒на з круглым╕ ад здз╕╒лення вачам╕.

- Цяпер не пра гэта. Мы можам у гэтай кн╕зе абысц╕ся без дэтэктыва╒? - зац╕ка╒лена спытала Марына.

- А што мы пав╕нны зраб╕ць? Ажыв╕ць ус╕х героя╒ ╕ прыбраць ╒с╕х дэтэктыва╒? А кал╕ там прысутн╕чае крадзеж сапф╕ра╒, то дэтэкты╒ будзе неабходны.

- Мы ╒войдзем у кн╕гу, як граф╕тавыя ачышчальн╕к╕ душ героя╒.

На такую прапанову жанчына тольк╕ пах╕тала галавой.

Бог паглядзе╒ з нябёса╒ на Граф╕тавых фею ╕ бласлав╕╒ яе на добрую справу:

- Марына, ты будзеш Граф╕тавай баг╕няй.

Але ёй здалося, што частка яе новых с╕л пайшла яе маладому чалавеку ц╕ яго двайн╕ку.

Наталия Патрацкая

Графитовая фея

Марина добре знаеше си неуемный характер и безброй желания. И сега тя седеше на черно компютъра на масата и бредила странна идея, как да стане Виртуална фея. Защо й е било необходимо - тя не знаеше, но много искаше да стане единствената и всесильной.

Власт над хората в нея никога не е имало, но тя е бяло-черна визитка с ярки букви, върху която стояха името си и телефон с факс, който изпращали видими текстове и снимки. Тя накара да се замисля, как тя да се превърне Виртуална фея с произход от паровоза.

Тя почесала согнутым с пръст брадичката, като в челюстях беше мозъкът, и замислено погледна в голубоватое небето, по което се носеха бели облаци. Нищо ново на хоризонта не беше, както исках я на живо да седи на бял облак и изтърва рита в лакови сапожках.

Каква глупост идва в главата! Марина почесала зад ухото, защото ухото към мозъка по-близо, отколкото брадичката. После ръка опъната на челото и на носа, в която мозъци никога не е било. А тя се нуждае от мозък, за да излезе с идея: как да стане Графитовой богиня! Толкова е просто! В този момент тя просто физически да почувствам, че я взеха за шкирку и поднесли към тавана на помещението.

Във въздуха избухнаха думи:

- Аз съм Бог, а ти си никой!

Марина се събудила на пода. В помещението е имало никой, дори и на сметката на никого. Прозорци и врати бяха затворени. Тя стана тъжно. Тя си спомни поговорката: много искаш, малко ще получиш. Момиче потерла ушибленное тялото.

Тя искаше да я орган не ме заболя от падащи от тавана до пода. И тялото престава да боли. Тя въздъхна, надигна от пода, бавно достигна до стола, но за да седна на него не стана. Тя огледа: на трона и слуги, за наскоро-зъбките не е имало. На компютъра проклюнулась скрийнсейвър.

В бяха чука на вратата и вика името й. Някой се опита да набута ключ в ключалка, но вратата беше здраво затворена от чуждо нашествие. Фея на име Марина хранила царственное мълчание. Мъчително зачесались пръстите на ръцете, тя се обърна към тях: на нея пръстите на краката, ноктите са израснали и загнулись сладък спиралькой.

Зачесалась главата и по раменете започнахме прости кичура коса. Тя нагнулась на краката: от босоножек стърчаха тъмни къдрици нокти. Облекло трещала по шевовете, гърдите растат в очите.

Марина погледна надолу към себе си в огледалото: очите са тъмни, дрехи лохмотьями виси на загорелом тялото.

- А! А! А-А-А! - извиках Марина истошным глас.

С тази страна на вратата на хората от викане взбесились, заедно надавили на дървена врата и я свали. В стаята ввалились служители и спортисти са фитнес зала. При вида на феите те паднаха на пода пред нея на колене, сякаш някой осакатен краката им.

- О, Боже! - извика Марина.

- Момиче, ти искаше да бъде фея? Така независимо дали я! А аз заминавам на почивка. Аз не съм роб в продължение на векове да работи без почивка! Уморен. Мъча се, богиня! - чу отгоре гласа на Бога.

Хората, легнала на пода, се страхуваме от страха и на колене започнаха да се измъкваме от стаята. Очите им badgered блуждали по фигурата на Марина.

- Къде е все выползаете? - попита Марина страшно глас. - Вие ще бъдете мои апостоли!