Браслаўская стыгмата

Я пазнаў бы яго сярод тысячы чорных парасонаў, бо зрабiў метку — наматаў белы матузок на адну са сьпiцаў, а тут ён велiчна ўзвышаўся над жаночымi стракатымi мацерчатымi грыбамi, якiя й парасонамi назваць цяжка, не пакрыўдзiўшы гонар майго абаронцы ад дажджу. Пад парасонам iшоў, пакульгваючы, той, на каго я менш за ўсё нагаворваў, калi даваў характарыстыкi. Скураное дзяржальна сьцiскала рука з вытатуяваным якарам. Пэнсiянэр не сьпяшаўся, i хворая нага не замiнала ўцёкам, ён быў упэўнены ў сабе. І я разгубiўся.

Пасярод вулiцы адзiн чалавек падыходзiць да другога й пачынае вырываць з рук парасон? А калi злодзей скажа, што гэта ягоны парасон, а мяне ён i ведаць ня ведае? А мае тлумачэньнi пра белы матузок проста сьмеху вартыя.

Я крочыў па калюгах пад дажджом за кульгавым злодзеем, а ён спакойна, ва ўсялякiм разе, з выгляду, iшоў пад маiм парасонам. Ён спынiўся каля кавярнi «Сарма», склаў парасон i наважыўся пераступiць парог. І ў гэтае iмгненьне я кiнуўся да яго. Усё атрымалася само па сабе, я ня думаў, што й як зраблю. Выхапiў зь ягоных татуяваных рук свой парасон, а ў расчырванелы ад каньяку твар вельмi выразна, вылучаючы кожнае слова асобна й расстаўляючы дакладныя нацiскi, прагаварыў:

— Ты выпадкова ўзяў мой парасон!!!

Злодзей яўна не чакаў такога напорыстага нахабства з боку ахвяры, але праз iмгненьне ўся вулiца напоўнiлася ягонай лаянкаю. Вакол нас iмгненна сабраўся натоўп. Злодзей размахваў кавенькаю й крычаў, што нiбыта я ў яго адабраў парасон, што я — бандыт, руская сьвiньня, акупант, што такiх трэба гнаць з Латвii, што ў незалежнай Латыскай Рэспублiцы не было злодзеяўѕ

КАНФЛIКТ НАБЫВАЎ ВЕЛЬМI НЕБЯСЬПЕЧНЫ ДЛЯ МЯНЕ ХАРАКТАР, ДАСТАТКОВА МНЕ БЫЛО ЎБАЧЫЦЬ АГРЭСIЎНЫЯ, НАПОЎНЕНЫЯ ЗЛОСЬЦЮ ВОЧЫ МАЛАДОГА РУДАВУСАГА ЛАТЫША, КАБ ЗРАЗУМЕЦЬ, ШТО ВЫБРАЦЦА З ГЭТАЙ ВОСТРАЙ СЫТУАЦЫI БУДЗЕ ЦЯЖКА. І КАЛI МАЯ ЎПЭЎНЕНАСЬЦЬ У ТЫМ, ШТО Я З ГОНАРАМ ВЫЙДУ З КАНФЛIКТУ, ПАЧАЛА РАСТАВАЦЬ, ЯК КАВАЛАК МАСЛА НА ГАРАЧАЙ ПАНIВЕ, ЗГАДАЎСЯ ПАРАСОННЫ ЧАХОЛ. ЧОРНЫ, ШАЛЁСТКI, ЁН ЛЯЖАЎ У КIШЭНI. ПАД ВАРОЖЫМI ПОЗIРКАМI Я ВЫЦЯГНУЎ ЧАХОЛ I ЎЗЬНЯЎ ЯГО, НЕ РАЎНУЮЧЫ ЯК НЕЗАЛЕЖНIЦКI БЕЛ-ЧЫРВОНА-БЕЛЫ СЬЦЯГ БЕЛАРУСI.

Злодзей змоўк, разгубiўся, а я раскрыў вялiкi, але зручны й лёгкi, свой дарагi й любiмы парасон дый рушыў прэч.

Ва ўсёй дэтэктыўнай гiсторыi мяне, шчыра кажучы, абурае толькi адна акалiчнасьць. Няўжо людзi не адчуваюць, ня бачаць, не разумеюць таго, што ў мяне нельга красьцi рэчы? Калi ты зьбiраешся ўзяць чужое, трэба ведаць свае магчымасьцi, разумець: якая справа атрымаецца, а якая — не. Вось я, напрыклад, ня стаў выносiць з музэю карцiну мастака эпохi Адраджэньня Джарджонэ «Сон Вэнэры».

Юрмала. Лiпень 1991 году

Ёсьць кнігі, прачытаныя ў маленстве

У кожнае кнiгарнi свой непаўторны дух, свае адмысловыя правiлы, свае таямнiцы, ня кажучы пра гандлярак, касiраў, вiтрыны, залi, столь i падлогу. Па менскiх кнiгарнях я вандрую больш за дваццаць пяць гадоў i не магу наталiць цiкаўнасьцi да розных выданьняў, да кнiжак, альбомаў, часопiсаў i каталёгаў. Пэўна, я — бiблiяман. І часовыя перапынкi ў маiх паходах па букiнiстах — здараецца, месяцамi не наведваюся ў кнiгарнi i не купляю i нават не чытаю нiчога — толькi запэўнiваюць у невылечнасьцi, хай сабе i ня самай жахлiвай, але ж манii. Нават карцiны i малюнкi я не люблю так, як кнiжкi, а здаецца, павiнна было быць наадварот, бо колькi сябе памятаю — маляваў з радасьцю, а пiсаць не любiў. Усе пiсьмовыя заданьнi ў школе выконваў празь сiлу, а ў пачатковых клясах плакаў над сшыткамi, бо рука, замест рысак, кружочкаў, лiтараў, выводзiла дрыжачыя крэмзалi. І зь дзiвам глядзеў я на бацькаў збор аўтаручак, пёраў, бутэлечак з атрамантам. Бацька — пiсьменьнiк. У яго буйны добры почырк, ён гадзiнамi пiша за сталом, ён можа пiсаць паўсюль: у лесе, у полi, каля рэчкi, у дзедавай вясковай хаце з глiняным токам замест падлогi. Пiсаць як бацька я так i не навучыўся. Малюю лiтары, а не пiшу. А ўласна малюнкi мяне раздражняюць, нават свае, зробленыя толькi што. Якая абмежаванасьць — гадзiну маляваць тое, пра што можна напiсаць за хвiлiну. Але гэта — рацыянальная выснова, а рука ўсё ж малюе. Душа ня любiць загадаў, асаблiва прагматычных, яе стыхiя — жывапiс i музыка. І, можа, таму я кiнуў заняткi мастацтвам i займаюся лiтаратураю. Пэўна, таму вандрую па менскiх кнiгарнях, букiнiстах i не магу абмiнуць нiводнага кiёска, дзе за шклом сьвецяцца кнiгi. Калi i як пачалося? Цяжка вызначыць, бо мама — бiблiятэкарка, а бацька — лiтаратар. Выходзiць, што яшчэ да нараджэньня я быў сярод кнiжак. На першых дзiцячых фотакартках маё крэсла зь дзiркаю пад гаршчок стаiць каля этажэркi з бацькавай бiблiятэкаю. І на крэньчыках можна разабраць прозьвiшчы беларускiх клясыкаў: Чорны, Чарот, Багдановiч, Купала. Сярод iх — стракаты двухтомнiк Пятра Глебкi, адзнака часу, 60 ты год. Тады й пачалiся кнiжныя вандроўкi. Бацька заходзiў у кнiгарнi i выбiраў, разглядаў, гартаў розныя томiкi, а я назiраў за iм, капрызiўся. У дзяцiнстве быў румзаю, мог заплакаць на ўсю кнiгарню, як зрабiў у Маскоўскiм букiнiсьце, што i цяпер стаiць на горцы, за цёмным помнiкам друкару Івану Фёдараву. Бацька так доўга ня мог наважыцца заплацiць за першае выданьне рамана Івана Бунiна «Вёска», што я сапрэў у зiмовым палiтончыку i зарумзаў. Бацька ўсё ж прыдбаў свайго ўлюбёнага Бунiна, i мы выйшлi на вясновае паветра i накiравалiся ў «Дзiцячы сьвет», дзе набылi мне значок — герб гораду Масква. А ў 68 годзе мама зрабiла мне агаламшальны падарунак, зь яе зарплатаю ў 120 рублёў, быў куплены сапраўдны фалiянт, альбом «Пётр Канчалоўскi», з паўаголеным смуглявым падлогацёрам на супэрвокладцы. Альбом каштаваў ажно 8 рублёў. А прадавала яго старэнькая гандлярка. Яе стол з кнiгамi стаяў чамусьцi ў гастраноме. Фалiянт яна абгарнула ў танюткi цэляфан, у якi звычайна загортваюць гвазьдзiкi i цюльпаны. Стол стаяў насупраць мяснога аддзела, i чаму мама замест мяса набыла альбом Канчалоўскага? І цяпер — загадка. Вось якi падарунак я атрымаў на сваё дзесяцiгодзьдзе. Выдатны, дарэчы, бо i цяпер люблю расейскi кубiзм — Лянтулава, Машкова, Ларывонава i ўвесь «Бубновы валет», i Пятра Канчалоўскага з клясычным нацюрмортам «Сухiя фарбы». А бацька любiць Івана Бунiна i Вiнцэнта Ван Гога. Адна з бацькавых аўтабiяграфiяў так i пачынаецца: «Каб я меў шчыры талент Ван Гога, я б намаляваў сваю вёскуѕ» Да альбома расейскага кубiста ў нашай сям’i была толькi адна кнiга па мастацтву: Ван Гог «Лiсты». А трапiла яна да нас вось як.

Мацi i тата дамовiлiся зрабiць бацькавай маме, бабе Бронi, падарунак — сандалi. Тата ўзяў 5 рублёў на самыя просьценькiя сандалi, у якiх хадзiлi тады ледзь ня ўсе дзецi дый вясковыя кабеты. Замест падарунку бацька прынёс лiсты Ван Гога з каляровымi рэпрадукцыямi. Бацька перажываў, казаў, што сам не разумее, як так магло здарыцца. А я быў настолькi ўражаны карцiнамi, што дагэтуль толькi пералiк вангогаўскiх палотнаў выклiкае захапленьне. Крэсла Ван Гога. Рэстаран «Сiрэна». Едакi бульбы — самая беларуская карцiна ва ўсiм сьвеце. Ткач — у бабы Бронi былi амаль такiя ж кросны. Тата Тангi. 14 лiпеня ў Парыжы. Зграя варон па-над хлебным полем — калi перачытваю адну зь лепшых бацькавых навэл «Кароль Нябожа», згадваецца гэтае драматычнае палатно. Краявiд у Авэры пасьля дажджу — рыхтык мястэчка Койданава. Вясновы сад. Куст — пад такiмi вось кустамi бэзу грабуць пясок беларускiя куры. Нацюрморт з цыбуляю — яго спрабаваў скапiяваць. Вельмi ўжо спадабаўся ружовы томiк з надпiсам DE LA SANTE. Але з капiяваньня выйшлi адны непрыемнасьцi. Ня ведаю як, толькi кнiжка Ван Гога ўпэцкалася ў тлусты бурачковы краплак. Плямiна была на форзацы. Бацька ўбачыў, сварыўся. Казаць яму, што ня я зрабiў, — марная справа. Цяпер кнiга ў мяне. Часам перачытваю, гартаю, згадваюѕ А краплакавую плямiну я палюбiў. Яна ў самым цэнтры форзаца, на згiне, там, дзе пад паперу падклейваюць марлю, за 27 гадоў фактура марлi праступiла праз форзацную паперу i плямiна набыла выгляд жывапiсу. Вядома, што не вангогаўскага. Лесьвiца ў Авэры. Чырвоны вiнаграднiк у Арлi. Партрэт старэйшага наглядчыка лякарнi ў Сан-Рэмi. Дарога з кiпарысамiѕ І так да канца, а потым спачатку.