Высакосны год [Хоку і танка]

Ёсць яна, ёсць (!) — прастора маральнай устойлівасці, у якой жывуць малюнкі разважлівых эмоцый і нараджаюцца адпаведныя гэтым малюнкам словы, і ў выніку з’яўляюцца запісы, пазбаўленыя непатрэбнага зместу. Менавіта з прасторы маральнай устойлівасці прыйшло да нас нацыянальнае хараство, і прыйшлі тыя творцы, для якіх непарушны закон: спачатку неабходна стаць чалавекам, а потым ужо паэтам, пісьменнікам... Палоннік гэтае прасторы, Уладзімір Сіўчыкаў напісаў кнігу “Высакосны год”, якой характэрна вабнасць дакладных занатовак, а таксама ўвага да сціплага, простага і чалавекалюбнага. Кніга дастаткова тужлівая па інтанацыі, але ў тузе, як аднойчы заўважыў яе аўтар, жыве „нязведаная слодыч...” (Л. Дранько-Майсюк, Шляхетны стыль, фрагмэнт)

Сіўчыкаў Уладзімір

Шляхетны стыль

Вясна

Лета

Восень

Зіма

Пра аўтара

Сіўчыкаў Уладзімір

Высакосны год

Хоку і танка

Шляхетны стыль

Мілая, згадай:

Веяла цёплай вясной,

І вішні цвілі.

Калыхнуў я галіну, —

Белы цвет асыпаў нас.

Максім Багдановіч

Ёсць яна, ёсць (!) — прастора маральнай устойлівасці, у якой жывуць малюнкі разважлівых эмоцый і нараджаюцца адпаведныя гэтым малюнкам словы, і ў выніку з’яўляюцца запісы, пазбаўленыя непатрэбнага зместу.

Менавіта з прасторы маральнай устойлівасці прыйшло да нас нацыянальнае хараство, і прыйшлі тыя творцы, для якіх непарушны закон: спачатку неабходна стаць чалавекам, а потым ужо паэтам, пісьменнікам...

Палоннік гэтае прасторы, Уладзімір Сіўчыкаў напісаў кнігу “Высакосны год”, якой характэрна вабнасць дакладных занатовак, а таксама ўвага да сціплага, простага і чалавекалюбнага.

Кніга дастаткова тужлівая па інтанацыі, але ў тузе, як аднойчы заўважыў яе аўтар, жыве “нязведаная слодыч...”

І разам з тым душэўны склад “Высакоснага года” святочна-бачлівы.

Паэт успрымае будзённае жыццё, як свята, якое дадзена дзеля асалоды, працы і мастацкага асэнсавання.

Адсюль і разуменне: творчасць павінна быць менавіта святочна-бачлівай (г.зн. — дапытлівай).

Уладзімір Сіўчыкаў ведае, што творчасці шкодзіць шматслоўе і ўпэўнены, што ў спасціжэнні жаданага дастаткова некалькі радкоў.

Ён па-майстэрску выкарыстоўвае сціслую вершаваную форму і, цудоўна адчуваючы гукавую пластыку трох- і пяцірадкоўяў, пакідае ў чытацкай памяці яскравыя знакі запамінальнае красы:

Пралескі сумна

палетак аглядаюць

ля руін Крэва.

Новая кніжка Уладзіміра Сіўчыкава — своеасаблівы каляндарны сшытак, слоўны памінальнік, лірычна-прыватны дыярыуш, маляўнічы дзённік:

Пярэсты мятлік

і восенню хоча жыць

— п’е паспешліва

з хрызантэмы расінкі

марознаю раніцай.

Уладзімір Сіўчыкаў умее выштукоўваць узоры стылявой абачлівасці і кампазіцыйнай дыпламатычнасці.

Складнасць мыслення — выяўная рыса гэтай кніжкі.

Яна створана мастаком, якому ўласцівы шляхетны стыль паводзін, самавіты выгляд, паважнасць у гаворцы і маўчанні, этычныя адносіны да людзей, вера ў нацыянальнае хараство, шанаванне фамільнай прыгажосці, захапленне ўніверсальнасцю беларускай прасодыі, выбудоўванне свайго жыцця паводле сумленных правілаў...

Вясна

* * *

На крыжавінах

срэбных тэлеантэнаў

сумуюць гракі.

* * *

Стрэліў вугольчык

на бляху каля грубкі.

Стома сыходзіць…

* * *

У хвалях Плісы

цеплаэлектрацэнтраль

рабацініцца...

* * *

Дочкі заўзята

гуляюць у класікі.

Прасохлы асфальт.

* * *

Пралескі сумна

палетак аглядаюць

ля руін Крэва.

* * *

Прачыненая

грубка – ссівелы попел.

Рукапіс згарэў.

* * *

Сустрэў суседа

з паўнюткімі вёдрамі

пры Нехаёўцы.

* * *

Кроплі з-пад крана

марна ў бяссонні лічу...

Схібіў, зноў пачаў…

* * *

Звіняць жаўрукі…

Ляжу на ўскрайку поля.

Прыемна вельмі.

* * *

Бярозавы гай.

Смак гаркавых лісточкаў.

Важкі хрушч гудзе.

* * *

Нат і хвіліны

спакою не зазнала

маці ў самоце.

* * *

Шматгалосы гуд

базарнай Камароўкі.

Лопат галубоў.

* * *

Разгарнуў дзённік...

Дзень адышоў у нябыт,

бы кропля ў пясок.

* * *

Чытаю Басё,

Такубоку – скла-да-юц-

ца танка й хоку.