Lilith

–Spokojnie – zaśmiała się Edyta. – Naprawdę mi to nie przeszkadza.

–Och… – Lidka odpowiedziała jej niewyraźnym uśmiechem. – Bo wiesz, właściwie nikogo tu nie znam i nie chciałabym już na początku się pogrążać. Jestem pewna, że jak tylko urodzę, będę znów normalna. – Wykrzywiła się ironicznie.

Edyta obserwowała nową znajomą znad karty. Lidka wydawała się żywiołową, spontaniczną kobietą. Zdecydowanie dawała się lubić. Propozycja

20

wspólnego posiłku, z którą tak nagle wystąpiła, zaskoczyła ją samą, ale od pierwszego spojrzenia polubiła tę sympatyczną blondynkę. Lidka sama miała w sobie coś z dziecka.

–Skąd te malowidła? – Lidia wskazała na ściany, gdy złożyły zamówienie. – I rzeźba na rynku? Wyglądają identycznie. To coś oznacza? – dopytywała się z zaciekawieniem.

–Nie wiesz? – Na twarzy jej rozmówczyni pojawiło się zaskoczenie. – Lipniów to raj dla wszelkiego autoramentu czarownic.

–Co? – Zszokowana Lidka aż się zakrztusiła. Edyta zerwała się i uderzyła ją kilkakrotnie między łopatki.

–Już lepiej? – pytała zatroskana. Widząc, że tamta odzyskuje normalne kolory, wróciła na miejsce, udając, że nie widzi ciekawskich spojrzeń.

–Tak, dzięki, ale czarownice? W dwudziestym pierwszym wieku?!

–No cóż… – Właścicielka księgarni wzruszyła ramionami. – Uważamy, że to właśnie tu, w Lipniowie odbył się ostatni, naprawdę ostatni – zaakcentowała – w Polsce proces czarownic. Naprawdę o tym nie wiedziałaś?

–Nie miałam pojęcia – przyznała się Lidka. – Tyle miałam na głowie, że nie szukałam żadnych informacji o waszym miasteczku. Zdaje się, że nie odrobiłam zadania domowego – zażartowała. – Myślałam, że utknę na jakimś zadupiu, i nawet nie pomyślałam, że to miejsce może mieć jakąś ciekawą historię…

–Lipniów naprawdę na tym zarabia – zapewniła ją Edyta. – Miasto nie jest duże, ale w tym tkwi jego atrakcyjność. Są turyści, więc miejscowy interes kwitnie. Moja księgarnia, a właściwie antykwariat, lepiej tutaj prosperuje, niż miałby szansę w wielkim mieście. Ludzi fascynują takie historie. Lipniów mógłby się szybciej rozrastać, ale wtedy straciłby swój klimat.

–Dziwne… – Lidka w zamyśleniu przeżuwała kawałek kurczaka. – Piotr mi nie wspominał o tej historii. Powinien wiedzieć takie rzeczy.

–Dlaczego? – Edyta starała się nie okazywać zainteresowania, jakie wzbudziła w niej uwaga nowej znajomej. Z informacji, jakie udało jej się zdobyć na temat Sianeckich, nie wynikało, by mieli coś wspólnego z Lipniowem. Podobno mąż Lidki odziedziczył dwór poniekąd przypadkiem. Nikt tutaj nie podejrzewał, że staruszek miał jakąś rodzinę.

–Jest architektem – odpowiedziała jej nowa znajoma takim tonem, jakby miało to wszystko wyjaśniać.

–Przecież nie projektował tego miasta – zauważyła Edyta, zastanawiając się, jak pociągnąć tamtą za język bez wyjawiania zbyt wielu informacji.

21

–Może był zbyt zajęty samym domem – zastanawiała się na głos Lidka. Ta ironiczna uwaga chyba jej umknęła. – Wymień nazwę gmachu czy budowli – ciągnęła, dźgając powietrze widelcem – a nawet jakichś ruin w najdalszym zakątku świata, a Piotr z pewnością będzie wiedział, kto to zaprojektował, zbudował, poprawił i dlaczego. Jeśli jakieś miejsce ma swoją historię, to on ją z pewnością zna. Więc nie rozumiem, czemu mi nie wspomniał, że Lipniów ma taką historię… Musiał wiedzieć…

–Nie jestem właściwą osobą do udzielania wyjaśnień w tej kwestii. – Edyta zauważyła, że tamta patrzy na nią, jakby oczekiwała odpowiedzi.

–Nie, no jasne, że nie. – Lidka zreflektowała się szybko. – Tak się tylko zastanawiam i myślę sobie, że to musi być ponura historia, skoro o niczym mi nie mówił. Za bardzo się o mnie martwi…

–Fakt. Jest ponura – przyznała właścicielka księgarni. – Chociaż to słowo nie do końca oddaje…

–Bo wiesz co? – Lidka pochyliła się w stronę nowej znajomej. – To by wszystko wyjaśniało. Jestem takim tchórzem, że po obejrzeniu kryminału zapalam wszystkie światła, kiedy idę w nocy do łazienki. Nie chciałam tu przyjechać, a gdyby mi powiedział prawdę, musiałby mnie najpierw uśpić, żeby zapakować do samochodu – wyznała. – Ale skoro już jestem w Lipniowie, to może mi opowiesz, co i jak? I tak w końcu się dowiem.

–No cóż, dlaczego nie? – Edyta z trudem ukryła uśmiech. Przez moment zachowywała się tak, jakby chodziło o jakiś spisek. – Oficjalnie ostatni proces czarownic w Polsce odbył się pod koniec osiemnastego wieku – zaczęła mówić. – Torturowano wówczas i spalono na stosie kilkanaście kobiet.

–Torturowano? – spytała ze zgrozą Lidka.

–Na pewno chcesz tego słuchać? – Edyta popatrzyła z troską na jej pobladłą twarz.

–Tak, tak. Mdli mnie od tego zapachu kadzidła. – Wskazała na zapaloną lampę.

–To akurat możemy załatwić. – Jej towarzyszka wstała i przestawiła lampę na i