Рэчыва

Следчым вельм╕ хацелася прычап╕ць да справы Сашк╕ Ялев╕ча яшчэ ╕ забойства Аркашы, але не атрымалася. Тут не было н╕як╕х зачэпак. Нарэшце ╝ Аркашы на гарышчы знайшл╕ толавыя шашк╕ (ён з ╕м╕ на рыбалку хадз╕╝), ╕ гэта вырашыла ход следства. 'Няшчасны выпадак ╝ вын╕ку неасцярожнага абыходжання з выбуховым╕ рэчывам╕' - так╕ бы╝ вердыкт. На гэтым справу ╕ закрыл╕. Маха╝чане, зрэшты, мел╕ ╝ласнае меркаванне на гэты конт. 'Гэта была чупакабра!'

Таксама мяне турбавала, як вырашыцца пытанне з Лёнем. Я баялася, што Марта будзе прэтэндаваць на ╝сына╝ленне - усё-тк╕ сваяк╕. Яна не прэтэндавала. Лёс дз╕цяц╕ яе не хвалява╝. Свайго ня╝далага брата яна яшчэ спрабавала ╝ратаваць. Разам з Мар'янкай яна заяв╕лася да мяне дадому, але я не пусц╕ла ╕х на парог. Гутарыл╕ ╝ пад'ездзе. Вын╕к вы ведаеце - я паслала ╕х куды далей. Пасля гэтага абедзве 'вядзьмарк╕' бясследна зн╕кл╕. Меркавана, з'ехал╕ за мяжу. ╤х аграсядз╕ба згарэла дашчэнту пры нявысветленых абстав╕нах. Супрацо╝н╕к╕ м╕л╕цы╕ агледзел╕ папял╕шча ╕ не выяв╕л╕ н╕чога падазронага. Н╕ чалавечых парэштка╝, н╕ рэчыва, н╕ жывых мерцвяко╝. У адрозненне ад брата, Марта ╝мела замятаць сляды.

Кал╕ Сашка трап╕╝ пад следства, Лёню хацел╕ аддаць ╝ ╕нтэрнат, але я дамаглася, каб ён заста╝ся са мной. Цяпер я афармляю ╝сына╝ленне, важдаюся з паперкам╕ ╕ хаджу па ╕нстанцыях. Алеся шчасл╕вая. Яна кажа, што цяпер яны з Лёнем будуць, як брат ╕ сястра. Як Кай ╕ Герда, я бы сказала... На рабоце мяне назвал╕ вар'яткай. Бо тольк╕ вар'ятка можа добраахвотна навес╕ць сабе на шыю чужое дз╕ця. Ладна бы з нармальнай сям'╕, гэта яшчэ можна зразумець. Але што вырасце з дз╕цяц╕, чый бацька пс╕хапат, п'ян╕ца ╕ крым╕нальн╕к? Дурная спадчыннасць - гэта табе не жартачк╕. Так гаварыл╕ мае каляжанк╕. ╤ тольк╕ Верка - якая адна гадуе двух хлопчыка╝ ╕ на чыёй старонцы "У Кантакце" ╝ раздзеле пра сямейнае станов╕шча нязменна значыцца "Усё складана" - тольк╕ Верка мяне падтрымала. Яна сказала, што я паступ╕ла добра ╕ прав╕льна. Баба Надзя таксама ╝хвал╕ла мой учынак.

- Малайчына, дзевачка, - сказала яна коратка. - Раб╕ тое, што пав╕нна раб╕ць. Талакою справ╕мся!

╤, засвяц╕╝шыся ╝смешкай, яна ╝зняла руку ╕ тройчы мяне перахрысц╕ла. Можна сказаць, дала бласла╝ленне. Дзякуй, бабуля. Ведаю, што справ╕мся. Цяжкасц╕ мяне не палохаюць. Гэта раней я баялася ╝сяго на свеце - скразняко╝, хваробатворных м╕кроба╝, м╕жнародных тэрарыста╝, глабальнага пацяплення. Баялася невылечна захварэць, страц╕ць работу, стаць ахвярай махляро╝. Я ╝сё жыццё мучыла сябе надуманым╕ страхам╕, пакуль не сутыкнулася з жахам сапра╝дным. Цяпер я не баюся н╕чога. Пра╝да, час ад часу мяне пачынаюць даймаць трывожныя думк╕ - пра тую самую дурную спадчыннасць, а таксама пра старыя праклёны, вядзьмарак ды г╕пербарэйск╕х "баго╝". Гэтыя страх╕ я ганю прэч. Спадчыннасць не прысуд, а ╝ праклёны я не веру. Што тычыцца вядзьмарак ╕ ╝сялякай нежыц╕... Н╕чога, мы ╕ з ╕м╕ разбяромся, няхай тольк╕ паспрабуюць сюды сунуцца. Талакой управ╕мся.