Напярэймы жаданьням

душу пякуць салёным варам...

Заўсёды ўецца дым кашлаты

з бліскучых тульскіх самавараў...

Гатуйце зёлкі у гарнушку,

замоўце пацерамі, словам...

Каб быў твой сын крылатай птушкай,

прымчаў-бы лекаў адмысловых...

Дастанеш... Мама, раю шчыра:

каб больш ня стукаліся ў дзьверы,

скажы асоцкаму Няміру

пра сэнс лістоў і Тамашкрыба...

3

Радасьць якая, мой любы сыне:

вестка як зь неба звалілася. Бачыш,

Бог сьцеражэ і нідзе не пакіне,

і мама ад шчасьця хоць раз паплача...

Ведала: ты не маленькі і дужы,

але ці доўга шэльме жыцьцё ўкрасьці?

Я-ж і дагэтуль хаваю кужаль,

хочацца ’шчэ на кашулю напрасьці.

Думала: ён-жа паўсьвету выжнаў,

пекла тайгі перажыў і выжыў.

Як ня прыедзе, дык слова нізам

зь ветрам прыкоціцца і з-пад Парыжу...

Нялёгкія цяпер у нас часы,

з чаго пачаць, ня ведаю сама я.

Хачу пісаць і не магу, мой сын,

бы нехта за язык мяне трымае.

А неспакой расьце ўсё і расьце,

і за вакном скрыпіць і плача ліпа.

І мне здаецца, любы, што ля сьцен

вушамі шпіка цень прыліпла.

Асадка часта падае із рук,

ня літары, а нейкія крывулі.

Напэўна, родны, я ўжо і памру,

не галава — разьбіты трухлы вулей.

Паўднёвая Амэрыка, кастрычнік 1955

Да пары, да часу...

Пад Менскам,

на могільніку,

дзе буры

скалечылі

помнікі даўнасьці і крыжы,

схіліўся,

як старац,

на жораст буры

абломак каменны

із словам

«...жыць...».

Каму

прыціскаў

гэты камень грудзі,

ніхто не адкажа:

ні я,

ні мы...

Спалоханыя

разбурэньнем

людзі

чыталі,

укленчыўшы,

надпіс нямы...

...Тутэйшы

ці блізкі...

чужынец адкуль мо’?

А можа й далёкі

ды родны такі

з-пад Каракасу,

Токіё

ці із-пад Ульму

крывёю

урэзаўся ў нашы вякі...

А можа...

Было-ж і такое...

О,то-та-ж...

Даўніну,

памяць думак жывых крані!

Чарнаскуры,

із роду жывых гатэнтотаў,

мог імчацца

ў пагоню

на белым кані...

І вось я,

перакроены

часам і векам,

тым,

што ціснуць

у пух камяні,

гавару:

заслугоўвае імя чалавека

той,

жыцьцё што любіў,

як сын

любіць маці

ў жыцьці

й па сьмерці,

разумеючы

вартасьць жыцьця і крыві.

І ніхто не пасьмее

ні сьпляміць,

ні сьцерці

імя добрага.

Скажуць — жыві!

І прысыпаны

жорастам

стоптаны насып,

абломак

каменны

із словам «...жыць...»

разгадаюць;

з парой,

з часам,

імя вырубцуюць

на крыжы...

1955

З цыклю

ГЛУХІЯ ШЧАСЬЦЯ КРОКІ

1. Кавалачак неба

Да плямкі шкляной — вакна —

кавалачак сіні неба

прыліп і гаворыць: «На,

вазьмі, калі вельмі трэба»...

Ня веру сабе. Маўчу.

Ня чуў ад людзей ніколі,