З сон-травою...

Я ведаю для гэтага толькі адзін шлях. Нясі мяне далей, пералёт-трава. Нясі мяне далёка-далёка. Нясі ў мінулае, якога я не памятаю. Нясі ў мінулае, якога я не бачыла. Не гляджуся ў цябе болей, жывое люстэрка, дарунак спадарожніка часу. Шапаціць пералёт-трава. Цяжка ў цёмным часе.

...Цяжка. Але я не згубілася. Я прыйшла да цябе праз гады і стагоддзі. Іскрылася, нібы чароўнае люстэрка, яснавокае возера. Вілася ля яго нябачная простаму воку празрыста-блакітная стужка. Чакала, пакуль нехта пацягне за яе і зматае ўсё чыста возера ў невялікі мяккі клубочак.

Ужо ўсе пра мяне забыліся, а ты стаміўся мяне чакаць. Але я не пакінула верыць у легенду. І ўчула, што казалі. Казалі, быццам некалі быў на месцы возера прыгожы і вялікі горад, у якім мудра княжыў і добры, і слаўны. Квітнеў горад, радаваўся люд. Пакуль аднойчы не паплылі чорнымі хмарамі да горада незлічоныя чужынскія раці. І змаладушнічаў тады слаўны, не рашыўся біцца з ворагам. Паклікаў чарадзеяў ды вешчуноў, папрасіў у іх ратунку. Мовілі тыя абазнаныя: «Ёсць чарадзейства вялікае, княжа. Яно і стане тваім ратаваннем. Тваім і твайго горада, тваіх людзей. Ператворым мы горад у возера, а ўсіх чыста людзей — у лілеі. Пабачыць вораг не горад з людзьмі, а возера з лілеямі. Змушаны будзе вярнуцца ні з чым.» І ўзрадаваўся князь такому цуду, бо не верыў у моц гартаваных мячоў сваёй дружыны, не спадзяваўся на абаронцаў горада.

«Што ж ты нарабіў, Белаполь!» — хочацца закрычаць праз час, але сцінаецца ў часе мой голас. Сцінаецца ў часе маё сэрца.

— А чаго ж ты чакала, прыгожая, мілая. Смеласці ды рашучасці? — гаворыць мне жывое люстэрка голасам спадарожніка часу. — Не быў ён аніколі палахліўцам, але так баяўся. Так баяўся не дачакацца цябе. Ці памятаеш вашую сустрэчу? Ці памятаеш, што ён табе абяцаў?

Гляджу на возера, усё у самотных лілеях. Я не ведала тады твайго імя, Белаполь, але ўжо даўно зразумела, што гэта быў ты. Цягнуцца лелеі да сонца, нібы жывыя, нібы сапраўдныя людзі. Раз на стагоддзе даецца выкупленне. Калі знойдзецца нехта, які пацягне за блакітную стужку ды зматае ўсё возера ў клубочак, тады вернецца горад, ператворацца лілеі зноў у людзей. Я прыйшла ў шчасную хвіліну, Белаполь. Пацягну за гэтую блакітную стужку.

Пацягну за яе лёгкую, мяккую, хоць так балюча яна рэжа рукі. Мне не хочацца думаць, што гэта з-за маёй віны сталася возера, сталіся лілеі. Я не думаю, што гэта з-за мяне. Ды жывое люстэрка дадае жалю. Тваёй воляй, спадарожнік часу:

— А з-за каго ж яшчэ, мілая? Здзівіўся вораг, пабачыўшы возера з лілеямі, пакінуў наш край. Але не вярнуліся людзі, не вярнуўся горад. Глядзі сама, ты спазнілася на стагоддзі.

Магутнае ўчыненае чарадзейства. Вернуцца ўсе, радасныя ды жывыя. Матаецца блакітная стужка. Паказаліся ўжо з вады высокія званіцы. Я ніколі не ўспамінала пра цябе, Белаполь. Я не думала пра тваё абяцанне. Знікае возера, адмяняюцца чары, адкрываецца новы свет. І ты, князь Белаполь, выходзіш сустрэць мяне. Выходзіш сустрэць першым.

— Прабач мне, што ішла занадта доўга. Але цяпер адмоўлю ўчыненае чараўніцтва, ратую твой горад і тваіх людзей.

— Я рады бачыць цябе, як рады зноў бачыць сонца. Я столькі часу глядзеў на свет з азёрнага скрозьдоння. Ды мушу засмуціць цябе ў гэтае радаснае імгненне. Не так сабе ператварыўся горад у возера. Вялікі цуд вядзе за сабою вялікую страту. Абяцалі мне чарадзеі ды вешчуны ратаваць мой горад, але толькі тады, калі пакіну я сваё каханне — свой лёс.

І чаму ж мне мроіцца ў тваіх словах, князь Белаполь, стракаценне белай сарокі. Абяцала вярнуцца, абяцала мяне дагнаць. Ці не ад яе, яе адной, я столькі ўцякала праз час.

— Пакінуў я сваё каханне да цябе — свой лёс. Толькі не хачу без яго жыць на белым свеце. Вяртацца мне назад, у празрыстую тонь, дзе быць не жывым і не мёртвым. Бачыць белы свет, але быць пазбаўленым яго. Пра­бач мяне. Скажы, што я для цябе быў хоць нечым, скажы, што будзеш мяне памятаць.

Я не хачу пра цябе памятаць, Белаполь, не хачу памятаць цяпер, калі ўведала праўду. Не застанецца імя твайго ў легендах. Ты не жаданы, ты не варты.

І тады, калі глядзіш у вочы, калі чакаеш адказу, парушае маё маўчанне белая сарока:

— Не зможа прабачыць, не зможа, не зможа.

Як вада ў возеры, цямнее твой позірк. Цяжэе ў маіх руках сіні клубочак. Такі маленькі, яшчэ не зматаны. Балюча ўпіваецца яго сіняя стужка.

— Скажы мне, што будзеш мяне памятаць.

— Я не хачу пра цябе памятаць, Белаполь. Мы не светлыя, мы не шчаслівыя, мы не вечныя.

Радасна пырхнула белая сарока. Вырваўся клубочак з рук. Знікаюць у азёрнай вадзе званіцы, як і раней было. Трымняць ды рассыпаюцца лісцікі пералёт-травы. Не панясеш ты мяне болей далёка-далёка. Не панясеш мяне лёгка-лёгка. Не знікнуць мне з гэтага часу, не патрапіць у іншы. А ты вяртаешся да возера, князь Белаполь. Азіраешся на мяне. І бачу я, бачу ў тваім абліччы спадарожніка часу.

Князь Белаполь. Спадарожнік часу. Пачакай, не ідзі туды, не ідзі...

А ты ідзеш ды кажаш:

— Раз на стагоддзе дадзена выкупленне. Раз на стагоддзе той, хто добры ды шчыры, зможа ўзяць у рукі стужку, зможа зматаць клубочак. Вярнуць горад, вызваліць людзей.

Ты так спадзяваўся, што я гэта зраблю. Ты вяртаўся ў часе, каб змяніцца і змяніць. Дзеля свайго горада, дзеля сваіх людзей ты зноў і зноў вяртаўся ў часе. І чаму я адразу не зразумела гэта. А ты так хацеў, каб я ўспомніла. Успомніла ўсё.

— Я так хацеў, каб ты ўспомніла. Мы б былі разам, не забяры я тваю памяць. Ды не змог бы я іначай вяртацца. Не змог бы ісці праз час.

Гэты лес завецца сінім не ад таго, што ясна-срэбны ў водблісках зор. Ты сказала мне і гэта, сон-трава. Ведала я аднаго чарадзея, які адліў самае дзівоснае люстэрка на свеце. Зможаш стаць веднай ды шчаслівай, зможаш выйсці з зачараванага сіняга лесу. Тваімі чарамі, спадарожнік часу. Я не верыла табе, сон-трава, а ты прасіла мяне ратаваць ад пракляцця. Вечнага пракляцця. Вечнага палону.

— Вечна пракляты найлепшы абраннік. Але і ў іншым часе мы сустрэліся. Суджана зноў быць разам. А ты паклікала белую сароку. Ты абяцала ёй сваю душу!

І шэпча мне сон-трава, што не зможа бяда працяці наканаванага, не завалодаць злой птушцы душою. Адкуль ты ведаеш гэта? «Проста ведаю, як сіні лес — чары. Жыцці паўтараюцца. Але ты лепшая за мяне, лепшая.» Ведала ты мае думкі, магла ўгадаць спадзяванні. Я — гэта ты. Зачараванае кола лёсу.

— Зачараванае кола нашага лёсу. Нам суджана сустракацца, нам суджана пачынаць нанова. Я аніколі не адпушчу цябе з вечнасці. І гэтым разам падарыў табе незвычайнае люстэрка, каб дазнацца твае пачуцці, каб ведаць, што ты далей учыніш.

Што мне ўчыніць, як не заплакаць з жалю. Сустракацца нам суджана ў розных часах, ды толькі ні ў адным часе разам не застацца. Стаўся горад возерам з лілеямі. Вялікае чараўніцтва. Вялікая адплата. Мне так балюча ад яе. Мне балюча, чуеш, жывое чароўнае люстэрка.

— Застанецца чакаць жывое чароўнае возера сваёй хвіліны. Праміне вечнасць, але не згубіцца ў ёй легенда. Я, ведны спадарожнік часу, у тым клянуся.

Беражы люстэрка маё. Беражы, не разбі. Адліў яго з лепшых чараў тваёй зямлі. Маю сваю ўласную волю. Калі разаб’еш мяне, то назаўжды пазбавішся прадказанага лёсу. Я не разаб’ю цябе, чароўнае, жывое. Не магу я разбіць тваю мару. Не магу я разбіць тваю славу.

Падае люстэрка з маіх рук. Падае ды разбіваецца на маленькія друзачкі. І тады кажу яму, жывому, зноў кажу, што аніколі не адмоўлюся ад свайго лёсу. Не прысніць мне яго, калі ў разбітых люстрынках бачу неабсяжную азёрную просінь. І, здаецца, плыве ад глыбокіх азёрных вачэй такі знаёмы, такі мілы пераліўны звон.

Пераліўны звон. Як сон. Звон.

...Я бачыў, што не было зямлі. Я бачыў, што не было і неба. Толькі вада. Не сіне-крынічная, не празрыста-азёрная, не якая іншая, на якую мне хапіла часу нагледзецца за трыццаць год майго жыцця. Гэтых вод не было, як і нічога з таго, што я памятаў, што я любіў. Не было і мяне. Я не быў яшчэ... і я... ужо не быў. Далёка ж ты мяне занесла, злая пералёт-трава. Не знайсці мне зваротнай дарогі.