Грот афаліны

Ужо адтуль, з Храма, убачыў: над мысам па скляпенні загулялі сполахі святла. Мабыць, Судзір ужо шнарыў там, высвечваў кожную выемку логава. Вось пук святла вырваўся з-за грэбеня, дастаў столь у храме… Вунь і галава Судзіра над грэбенем. Святло ліхтара апала на ваду, расплывісты жоўты круг заслізгаў па паверхні, намацваючы то аднаго дэльфіна, то другога… Янг пагрузіўся з галавою, але Бобі з-пад рукі не выпускаў. І, мабыць, яго руку Судзір заўважыў, бо як узнырнуў Янг, пачуў Судзіраў ускрык: —…ты дзе, галубчык!

І рэзкае святло знікла, Судзір ужо свяціў недзе сабе пад ногі, спускаючыся да вады.

У гэты час блізка да малыша падплыла Дора, і Янг хуценька перакінуў руку на яе. Больш было ў яе сілы, чым у Бобі, і Янг скіраваў яе да пляжа: «Хутчэй! Хутчэй!» Дора паплыла так, што вада забурліла ўслед.

Янг паспешліва, ранячы калені, ускарабкаўся на пляж. Аббег цела электрыка і спатыкнуўся аб скрынку тэлефона. Адкінуў вечка, схапіў трубку… Крыкнуў задыхана, з перахопамі дыхання:

— Судзір забіў трох вашых! Ганяецца за мною! — і бразнуў трубку назад.

«Судзір забіў трох вашых! Ганяецца за мною!» — спалоханы хлапчукоўскі голас уварваўся ў вагончык і сваёй нечаканасцю як не паралізаваў усіх. Афіцэр першы схапіўся за мікрафон:

— Алё! Алё-ё! — але з узмацняльніка больш нічога не пачулася.

— Ён трубку паклаў, не галёкайце, — адвярнуўся ад сцяны Майкл. — Хто там яшчэ можа быць?!

— Гэта брат мой!.. Янг!.. Жывы-ы! Другія суткі яго шукаю! — ад хвалявання Радж нават не чуў, што выкрыкваў.

— Але там яго не можа быць! — усклікнуў аператар.

— Мо-ожа! У мяне акваланг на катэры… Я паплыву ў пячору. А вы адключыце заслону! — ён ірвануўся да дзвярэй.

— Стойце, Радж! Чулі — трох забіў? Яму нічога не значыць і вас прыкончыць. Ён жа ў выгадным становішчы, знянацку можа… Другое трэба прыдумаць!

— Тады ў мяне ідэя… — спыніўся Радж. — Слухайце.

Судзір быў ужо каля плыта. Выставіў з вады руку, каб ухапіцца за край дошкі. І тады Янг з усяе сілы таўхануў гэты рухомы памост на Судзіра, і плыт падмяў яго пад сябе. А сам скокнуў у ваду, не паспеў і колькі разоў узмахнуць рукамі, як Дора апынулася побач. Янг удзячна ўчапіўся за яе: «Хутчэй!» Дэльфінка і на гэты раз паплыла з усёй моцы. Вось і парог на мысе блізка, яго логава. Азірнуўся: Судзір вылазіў на плыт… Ага, тады і яму можна вылезці, перадыхнуць. Пусціў Дорын плаўнік.

— Ты!.. Эй! Ты чуеш? Я ведаю — ты Янг! Я дарую табе жыццё! Але ведай, што забіць магу ў любую мінуту! Лагер цяпер у маіх руках, і ты ў маіх! Я гаспадар становішча! Я захаваю табе жыццё, буду карміць і паіць ад пуза, калі ты будзеш мне памагаць, працаваць з дэльфінамі.

— А скулу ў бок не хочаце?!

І тут зазумерыў тэлефон. Судзір павагаўся, ісці да яго ці не, і ступіў на бераг.

— Тут «дабл ю і ві»! Вы перайгралі, Судзір! Шэф будзе вамі не задаволены!

Паўза…

— Я не перайграў. Я толькі выйграў! Лагер у маіх руках.

— Лагер у нашых руках. І вы ў нашых! Не трэба быць такім прагным, шэф гэтага не любіць. Ваш круг дзейнасці — дэльфінарый, а вы ўсунулі нос куды не трэба, сарвалі планы шэфа.

— Я хацеў паднесці шэфу падарунак… Я хацеў яму падарыць цудоўную схованку і залаты прыіск. Шэф зразумее мяне… Я патрабую аўдыенцыі з шэфам!

— Многа хочаце, мала атрымаеце! Ніхто не мае права бачыць шэфа, як і твар бога. Сядзець будзеце ў пячоры датуль, пакуль з вас не зробіцца святая мумія. Жыць будзеце столькі, колькі вам захочацца, але ў пячоры! Усё, сувязь скончана.

— Алё! Алё! Стойце!.. Я ўсё растлумачу! Алё-ё-о…

— Гаварыце. Вы маеце права, як і кожны перад смерцю, на апошняе слова.

— Адключыце гэтую вар'яцкую заслону! Выпусціце мяне адсюль!

— Вас зразумелі. Але самі вырашыць не зможам. Звяжамся па радыё з шэфам… Чакайце званка!

Гарбаносы асцярожна паставіў мікрафон, зірнуў на Раджа, нібы спытаў: «Ну — як? Праўдзіва?» І Радж падняў угору вялікі палец.

— Курым мінут дзесяць і звонім, — сказаў афіцэр. Але ніхто не курыў. Марудна цяклі мінуты.

— У мяне яшчэ ёсць ідэя. На кожную рыбіну — свой кручок, — сказаў Радж. — Вам жа трэба ён жывы?

— Толькі жывы!.. Адзіная нітачка, можна сказаць…

Судзір нервова пахаджваў па пляжы. Янг не ўсё зразумеў з рэплік, якія ён кідаў па тэлефоне, але галоўнае ўлавіў. Судзір — член трыяды… Судзір капаў яму іншым, а трапіў у другую, што выкапалі яму.

Урэшце пачуўся зумер тэлефона. Судзір пашлэпаў, каб падняць трубку.

— Шэф дазволіў вас выпусціць. На зборы вам пяць мінут. Заслона будзе адключана на адну-дзве мінуты. Дарэчы, хто там яшчэ, чый голас мы чулі?

— Хлапчук адзін. Яго брат Радж Сінх працуе ў дэльфінарыі.

— Радж Сінх, якога вы павінны былі забіць і якога пакінулі жывым? Шэф ужо тады быў у гневе на вас. Ці не занадта многа вы яго злуяце?

— Клянуся: я любы загад выканаю. Магу і цяпер Раджа забіць, і брата яго адпраўлю рыбам!

— Хлапчук няхай пасядзіць там. Ён яшчэ спатрэбіцца. А пра Раджа дагаворымся, як вылезеце. Чакаем вас у лагеры!

«Хоча забіць мяне?!» — Янг зноў падаўся да вады, свіснуў Бобі. Не, проста за так ён не паддасца. Ды ў яго ж дэльфіны ёсць, верныя сябры.

— Будзь тут, Бобі. Не адплывай… — прашаптаў яму, седзячы ўжо на самым краёчку, нагамі ў вадзе. Сачыў за Судзірам. Ніякага холаду цяпер Янг не адчуваў.

Судзір не да выхаду рыхтаваўся, а паспешліва поўзаў па кучы вынесенай пароды, мітусліва разграбаў яе. Штосьці хапаў у рукі, прыглядваўся, нібы нюхаў. Здавалася, зараз пачне хапаць ротам пясок і глытаць, жэрці, давіцца ім. Урэшце Судзір устаў, пайшоў да вады. Ссунуў маску на вочы і нос, рашуча ўзяў загубнік.

Успомніў пра ліхтар, пачапіў і яго на грудзі. Сеў на беражок пляжа, здзекліва памахаў рукою ў бок Янга — маўляў, да хуткай сустрэчы, і ссунуўся ў ваду.

«Дык што ж цяпер будзе? Я так і загіну тут?»

«Калі трыяда захапіла лагер, мне не жыць. І Радж загіне, Судзір некаму абяцаў прыбраць яго, паддобрыцца да шэфа».

Зноў роспач завалодала Янгам. Бяссілле, поўнае бяссілле… Нават на плач не хапала духу.

Не скора ён зрэагаваў на зумер тэлефона. Каму яны звоняць? Нікога ж тут не засталося, усе мёртвыя. Памылкова?

А тэлефон не змаўкаў.

Янг рынуўся грудзямі на ваду, намацаў спіну Бобі, павярнуў за рострум туды, да пляжа. Сам не гроб — хай вязе. Ледзь ставала сілы, каб трымацца за плаўнік.

Абмінуў нежывога электрыка паўз самую ваду — раптам забаяўся трупа.

Трымаў трубку дзвюма рукамі…

І пачуў голас Раджа — такі родны, такі мілы!

— Янг, брацік мой… Ты мяне слухаеш? Гэта я — пазнаеш? Ты не плач, скажы мне, што ты жывы-здаровы. Ты мяне чуеш?

— Чую… — ледзь вымучыў.— Я не магу гаварыць… Я не веру, што гэта ты… А як жа трыяда, бандыты?

— Самы большы бандыт плыве да нас, пойдзем сустракаць. Слухай, мой даражэнькі, аквалангі там ёсць?

— Ёсць.

— Ты ж умееш імі карыстацца. Адзявай адзін — і ў ваду. Сам выплывеш?

— Выплыву.

— Зараз зноў адключым заслону. Ды не рыдай ты гэтак, а то яшчэ захлынешся пад вадою! Бяры сябе ў рукі, ты ж мужчына! Чуеш?

— Чую. А як жа дэльфіны?

Адказу не пачуў. У трубцы запіпікалі кароткія гудкі.

Раджу афіцэр забараніў пакуль што высоўвацца з вагончыка. Убачыць Судзір і можа сапсавацца ўся справа.

…Судзір выйшаў з вады паволі. Яшчэ стоячы на мокрым пяску, зняў акваланг і ліхтар, здзёр ласты і маску. Умудрыўся ўзяць усё ў адну руку. А пакуль знімаў амуніцыю, паглядваў у бок Амары, які сядзеў на скрынках. Здаецца, хлопец не выклікаў у яго падазрэння, мог і ў трыядзе такі быць. Радж і афіцэр, прыціскаючыся да сцяны, цікавалі з акенца вагона ў той бок. І не так бачылі Судзіра, як тое, што рулявы выйшаў з рубкі і, схіліўшыся над бортам, запознена закрываў нейкім лахманом на борце надпіс «Police». Судзір і па баках паглядзеў, і на катэр азірнуўся — здаецца, нічога падазронага не заўважыў. Паволі пабрыў па пяску ўгору.