Страница 41 из 50
У аўтамабілі сядзелі чацвёра: малады чалавек за рулём, пажылы мужчына інтэлігентнага выгляду, хударлявы, з сівой невялікай барадой, на заднім сядзенні – жанчына прыблізна яго ж гадоў і дзяўчына гадоў васемнаццаці.
Мужчына павольна вылез з аўтамабіля, малады чалавек таксама. Пакуль маладзейшы адчыняў заднія дзверы, каб выйшлі жанчыны, мужчына падышоў да людзей і нечакана схіліў галаву ў паклоне.
– Дзень добры вам, землякі дарагія! Выбачайце свайго сына, што за гэтулькі гадоў наведваю вас. Не пазналі, Васіль Яўменавіч?
Дзед Васіль узняўся насустрач мужчыне, прыгледзеўся.
– Пятро? Пятро Міклуш? – усхвалявана перапытаў дзед.
– Я, Васіль… – усхліпнуў нечакана мужчына.
Яны паціснулі адзін другому рукі, потым моцна абняліся.
Сярод натоўпу загучалі прыглушаныя галасы:
– Гэта ж Міклушаў самы меншы… Бачыш, яго аплаквалі, а адзін ён і выжыў…
– Каторага ў Нямеччыну вывезлі?
– Ага, ён гэта. Дваццаць год таму прыязджаў, помнік на магіле сваім паставіў. А больш і не было…
– Дык жа ў Англіі жыве…
Дзед падвёў мужчыну да лаўкі, насустрач падняліся Зарэмба, Баброў і маці Жэнькі.
– Вось, сябар майго дзяцінства, Пятро Міклуш. На два гады за мяне маладзейшы. Хаты нашы амаль побач стаялі. Яго бацька і мая маці – стрыечныя былі… Я ад той аблавы схаваўся, праз тыдзень у атрадзе быў, а Пятро вось не змог схавацца – яго тады разам з іншымі падлеткамі загналі ў кузавы аўтамабіляў і павезлі… У Германію. 24 чалавекі тады вывезлі. 16 вярнулася.
– Нашых чацвярых з вёскі вызвалялі амерыканцы. А на заводзе тым многа рускіх працавала. Доўга ўгаворвалі не вяртацца. А потым прыйшоў адзін рускі афіцэр (ці то правакацыя была?) і сказаў, што ўсё роўна чакае нас яшчэ па 10 год лагераў – як здраднікаў, што на ворага працавалі, калі вернемся… І згадзілася многа не вяртацца, – успамінаў Пятро Міклуш.
– Ну, па 10 год ніхто не сядзеў, а па год-тры – такое было, – ціха ўставіў Іван Кузьміч. – То праўда…
– Вось мы чацвёра – я, Ігнат Антоненкаў, Сашка Чарняўскі і Вольга Корзун – і вырашылі трымацца разам, падаліся ў Англію, – працягваў Пятро Міклуш. – Думалі, перачакаем крыху, пакуль усё наладзіцца ды вернемся… Ігнат захварэў і памёр праз год, а потым Вольга сустрэлася з афіцэрам англійскім, пасябравалі яны. У таго афіцэра знаёмыя ў пасольстве недзе працавалі… так ліст на радзіму мы і перадалі. І нам праз тры месяцы адказ прыйшоў… І мне прысуд… – ён не ўтрымаўся, пацягнуўся ў кішэню за насоўкай, выцер вочы.
– Бацька Пятра, Сямён Міклуш, у партызанах быў. З намі, на тым балоце… Там і застаўся, на Савіным востраве, – стаў тлумачыць далей дзед Васіль. – А брат Пятра Іван – наш сувязны. Яго схапілі… Катавалі, потым расстралялі. І сям’ю расстралялі: маці і двух сясцёр Пятра. У адной магіле ўсе і пахаваны на могілках. Хату спалілі…
– Я і застаўся там… – стаў казаць далей Пятро Міклуш з вінаватасцю ў голасе. – Куды мне было вяртацца? І Вольга засталася. Яна, дарэчы, ужо памерла… Казала дзецям, што хоча памерці на радзіме, але не паспела прыехаць… Я вось адзін раз змог – 18 гадоў таму. І цяпер во супала так: ва ўнука – гэта дачкі сын – водпуск невялікі. А ў вас тут – вось такія справы…
– Якія справы? – здзівіўся старшыня Мікалай Рыгоравіч. – Адкуль у Англіі пра нашы вясковыя справы ведаюць?
– О, наш час – гэта не тыя страшныя гады, калі па паўгода ішло пісьмо… Мая дачка прыязджала са мной тады, яна выкладае ў школе. І да сэрца прыпалі ёй гэтыя мясціны. Вось нядаўна адшукала ў гэтым Інтэрнэце сайт пра ваш раён. Там у апошніх навінах і прачытала пра вашы планы – што збіраецеся вы знайсці магілу на тым балоце і зрабіць перазахаванне. Я не змог не прыехаць, каб пакланіцца бацькавай магіле. Я так спадзяюся, што мая надзея спраўдзіцца… Вы адшукайце, Васіль… – пранікнёна папрасіў Пятро Міклуш.
– Ну, гэта больш да нашага камандзіра звяртайся, – усміхнуўся дзед Васіль. – Як, Яўгенія, знойдзем?
Жэнька пачырванела густа-густа, да самай шыі. Яна разгубілася так, што не змагла знайсці і аднаго слова. За яе адказала маці:
– Знойдуць дзеці. Абавязкова знойдуць.
– Добра. Вось… чакайце… – павярнуўся Міклуш да маладога чалавека, нешта хутка стаў казаць на англійскай мове. Той згодна заківаў, пайшоў да машыны, вярнуўся з невялікім, але досыць умяшчальным рукзаком, запоўненым нечым. Рукзак узяў у свае рукі Пятро Міклуш, працягнуў Жэньцы. – Бярыце, калі ласка! Тут нашы гасцінцы вам: кава, вяндліна, пячэнне, кансервы… вам усё спатрэбіцца… Бярыце, бярыце, не саромейцеся, мы ж ад чыстага сэрца…
Калі Жэнька ўзяла рукзак, Пятро Міклуш крануў за руку Зарэмбу:
– Выбачайце, вы тут, здаецца, усё ведаеце. Мне б знайсці мясцовую ўладу..
– А што яе шукаць, яна тут уся, – засмяяўся Мікалай Рыгоравіч. – Вось Іван Кузьміч, старшыня сельвыканкама, вось вам дэпутат сельскага савета Алена Адамаўна Лошчык, вось і я сам – старшыня мясцовага калгаса Мікалай Рыгоравіч Зарэмба. Дарэчы, дык гэта вы мне тэлефанавалі і пыталіся, калі нашы вандроўнікі адправяцца ў паход?
– Ой, як цудоўна! Так, гэта мы ў Мінску спыніліся ў гасцініцы… О, які цудоўны, які чысты і ўтульны Мінск! Але, мы адтуль і тэлефанавалі…У мяне столькі просьбаў… Першая – мне б знайсці месца на нейкі час, каб пажыць. Я веру, што адшукаецца магіла бацькі... Вы ж перазахаванне плануеце на 3 ліпеня?
– Ну, як усё добра складзецца, – зазначыў Іван Кузьміч.
– Складзецца, у вас усё добра складваецца, калі вы робіце на карысць іншых… Я б хацеў перадаць яшчэ пэўную суму на помнік, вы ж будзеце яго рабіць? Гэта – ад маёй сям’і. Дзеці паедуць дадому, у нас кароткія водпускі, а мы з жонкай – гэта мая Марыя – хацелі б пажыць тут месяц. Ёй таксама спадабалася тады…
– Ну, хто да нас са шчырай душой, да таго і мы з адкрытым сэрцам, – развёў рукі ў бакі Іван Кузьміч. – Усё можна зрабіць, а пакуль трэба вось атрад наш адправіць. Вунь і Антон…
Сапраўды, пад’ехаў трактар. Перад ім расступіліся, каб стаў як мага бліжэй да разабранага і складзенага ля хаты плыта. У прычэпе было двое мужчын.
– Жэня! – паклікала маці. – Не лезь, там і без цябе пакуль управяцца. Ты кім жадаеш стаць? Вось, рабі здымкі! Дарэчы, вось каб ты сустрэчу Пятра Міклуша з Васілём Яўменавічам сфатаграфавала!
– А я сфатаграфавала! – весела адазвалася Жэнька. – І на дыктафон твой запісала!
Маці ўсміхнулася. Дыктафон, яны вырашылі, патрэбен будзе. І можна не запісваць на паперу падзеі дня, а дыктаваць на касету. Ну, і на ўсякі выпадак. Вось такі, напрыклад.
З пагрузкай справіліся хутка. У прычэп, акрамя мужчын, саміх хлопцаў, дзесяцікласнікаў, яшчэ заскочыла некалькі хлопцаў-вяскоўцаў, сярод іх і аднакласнікі Віцькі і Віталя. Дамовіліся: яны дапамагаюць пераносіць часткі плыта на першы востраў, а за гэта потым ім дадуць паплаваць на плыце па Ведзьмінай тоні.
Крануліся. Сяргей з Нэлай сядзелі побач з Жэнькай. Яны, у адрозненне ад астатніх, глядзелі назад, а не ўперад. Жэнька фатаграфавала: ім махалі на развітанне. І асобна стаяла маці. Яна ганарылася імі – Жэнькай і Віцькам, сама Жэнька гэта асабліва востра адчула сёння.
І яшчэ адну асобную постаць выглядзела Жэнька. Яна таўханула ў бок Сяргея:
– Глядзі! Твая маці…
Сяргей убачыў маці – яна стаяла на сваім надворку, ля студні, закрываючы вочы ад сонца сваёй далонню і гледзячы на іх – на Сяргея і Нэлу. Сяргей нейкі момант вагаўся – памахаць маці, як гэта зрабіла Жэнька сваёй, ці не, потым абхапіў рукамі Нэлу:
– Глядзі, на нас маці глядзіць! Памахай ёй рукой!
Нэла стала махаць. Маці адтуль, ад дома, заўважыла сваіх дачку і сына на трактары, павольна рука яе ўзнялася, і яна стала лёгка памахваць ёй…
Наперадзе ішоў УАЗік Зарэмбы. Дзед Васіль сядзеў на сядзенні разам са старшынёй – паказваў дарогу. За імі павольна рухаўся трактар з прычэпам. За вёскай да іх далучыўся яшчэ адзін трактар – Аркадзь Калюжны.
Да першага вострава – Заікіна – трактары асцярожна падышлі досыць блізка. Калі ўзнікла рэальная пагроза “пасадзіць на вось” трактар, Антон Аўдзееў спыніўся.