Страница 65 из 77
Francesca ledwo powstrzymała śmiech. Znała przyczynę eksplozji i kusiło ją, by oznajmić to olbrzymce prosto w twarz. Ale zamiast tego powiedziała:
– Nie dziwi mnie to. Eksperymentowanie z wysokim ciśnieniem i wysokimi temperaturami wiąże się z ryzykiem.
– Nieważne. Główne laboratorium, które mam tutaj, pracowało nad i
– Znów marnuje pani czas.
– Bynajmniej. Jeszcze nie jest za późno na wykorzystanie pani wiedzy w pracy dla mnie.
– W dziwny sposób werbuje pani pracowników. Po pierwszym porwaniu spędziłam dziesięć lat w puszczy. A teraz uśpiła mnie pani i porwała drugi raz. Dlaczego miałabym cokolwiek dla pani zrobić?
– Wesprę pani badania niespotykanymi subwencjami.
– Chętnie sfinansowałoby je wiele fundacji. Ale nawet gdybym była skło
– Wiem o anasazium. Wybuch w laboratorium w Meksyku zniszczył mój zapas tego materiału.
– To źle – odparła Francesca. – Bez niego proces jest niemożliwy. Jeśli więc z łaski swojej wypuści mnie pani…
– Z pewnością ucieszy panią wieść, że mam wystarczająco dużo anasazium, by dopracować metodę. Na wieść o pani powrocie zdobyłam znaczną ilość tego rarytasu. Dodam, że w samą porę. Bo NUMA wysłała z tym samym zadaniem część swojej ekipy do zadań specjalnych. Nareszcie mogę więc sfinalizować plan przejęcia kontroli nad słodką wodą na świecie. Tylko pani jest w stanie docenić jego genialną prostotę.
Francesca udała, że zadowolona z komplementu z wahaniem akceptuje jej propozycję.
– No cóż, udział w tak ambitnym przedsięwzięciu jest bardzo kuszący dla mnie, jako hydrologa – odparła.
– Świat wkracza właśnie w największy okres susz w swojej historii. Doświadczenia przeszłości wskazują, że może on potrwać nawet sto lat. Susze już dały się we znaki w Afryce, Chinach i na Bliskim Wschodzie. Pragnienie zaczyna dręczyć także Europę. A ja zamierzam przyśpieszyć ów proces wysychania świata.
– Proszę wybaczyć mój sceptycyzm, ale przecież to absurd.
– Doprawdy? – spytała z uśmiechem Brunhilda. – Sprawa dotyczy również Stanów. Wielkie miasta Środkowego Zachodu – Los Angeles, Phoenix, Las Vegas – mają wodę z rzeki Kolorado, a ja ją kontroluję. Są uzależnione od niepewnej sieci tam, zbiorników i kanałów. Każde zakłócenie dostaw wody grozi im katastrofą.
– Chyba nie wysadzi pani zapory? – spytała zatrwożona Francesca.
– O tak prymitywnych metodach nie ma mowy. Miasta, w których regularne dostawy wody osiągnęły punkt krytyczny, uzależniają się coraz bardziej od dostawców prywatnych. Podstawione firmy Gokstad wszędzie wykupują systemy wodne. Żeby spowodować niedobór wody, wystarczy zakręcić kran. A będziemy ją sprzedawać jedynie tym, których na nią stać – wielkim miastom i nowoczesnym centrom przemysłowym.
– A co z tymi, których nie będzie stać?
– Na Zachodzie jest takie stare porzekadło: “Do pieniędzy nawet woda popłynie w górę”. Bogaci zawsze zapewniali ją sobie tanio kosztem reszty. W moim planie nie ma dłużej miejsca na tanią wodę. A przeprowadzimy go w skali świata, w Europie i Azji, w Ameryce Południowej i Afryce. Będzie to kapitalizm w najczystszej postaci. Cenę ustali rynek.
– Ale woda nie jest towarem jak półtusze wieprzowe.
– Za długo żyła pani w dżungli. Globalizacja to po prostu rozwój monopoli – w łączności, rolnictwie, przemyśle spożywczym, energetycznym. Dlaczego więc nie wodnym? W myśl nowych umów międzynarodowych państwa przestały być właścicielami swoich zasobów wodnych. Nabywa je ten, kto daje więcej, a najwięcej daje Gokstad.
– W krajach, które nie będą w stanie jej kupić, pojawi się głód i chaos.
– Chaos będzie nam sprzyjał. Otworzy Gokstad drogę do politycznego zdominowania osłabionych rządów. Zapanuje wodny darwinizm. Przetrwają najsilniejsi. – Lodowate niebieskie oczy Brunhildy zdawały się wwiercać w czaszkę Franceski. – Proszę nie myśleć, że to zemsta za afronty, których doznałam z powodu mego wzrostu. Jestem biznesmenką, która dobrze wie, że do prowadzenia interesów potrzebny jest odpowiedni polityczny klimat. Wymagało to dużych inwestycji. Wydałam miliony dolarów na zbudowanie floty tankowców, które będą przewozić wodę z miejsc, gdzie jest, holując ją w wielkich oceanicznych pojemnikach. Całe lata czekałam na tę chwilę. Nie ośmielałam się przystąpić do akcji z obawy przed pani metodą odsalania. Zniszczyłaby ona mój monopol w ciągu tygodni. Teraz, gdy mam panią i anasazium, czas przypuścić atak. Za kilka dni w zachodniej połowie Stanów zabraknie wody.
– Niemożliwe!
– Czyżby? Zobaczymy. Po odcięciu dostaw wody z rzeki Kolorado reszta pójdzie jak z płatka. Moja firma kontroluje większość zasobów słodkiej wody w i
– Zna pani konsekwencje – powiedziała spokojnie Francesca. – To oznacza zamienienie większości świata w pustynię. Skutki będą straszne.
– Dla niektórych, lecz nie dla właścicieli światowych zasobów wody. Ludzie zapłacą każdą cenę, jakiej zażądamy.
– Owszem, nie mając i
– Przeciwnie. Gokstad ogłosi, że dzięki zbudowanej przeze mnie flocie tankowców jesteśmy gotowi do transportu wody z Alaski, Kolumbii Brytyjskiej i Wielkich Jezior w i
– Już i tak jest pani bogata ponad najśmielsze marzenia. Po co pani więcej bogactw?
– W sumie świat na tym skorzysta. Zapobiegnę w ten sposób wojnom o wodę.
– Pax Gokstadiana, narzucony siłą?
– Siła nie będzie konieczna. Nagrodzę tych, którzy mi się podporządkują, a ukażę opornych.
– Skazując ich na śmierć z pragnienia.
– Jeśli zajdzie potrzeba. Pewnie zastanawia się pani, jak się ma do tego pani metoda odsalania.
– Domyślam się, że nie pozwoli pani, aby zepsuła pani szaleńczy plan.
– Przeciwnie, odgrywa w nim bardzo ważną rolę. Nie zamierzam utrzymywać moich tankowców w morzu w nieskończoność. Są one jedynie tymczasowym rozwiązaniem, które przestanie być potrzebne, gdy świat zbuduje infrastrukturę umożliwiającą dopływ wody z czapy lodowej bieguna. Ogromne połacie gruntów rolnych obrócone w pustynię znów ożyją dzięki nawodnieniu na olbrzymią skalę.
– Nikogo nie będzie na to stać.
– Tym łatwiej będzie kupić całe kraje na przymusowej wyprzedaży. A na koniec zbuduję odsalarnie wody według pomysłu Franceski Cabral, w pełni zawiadując ich produkcją.
– Sprzedaną temu, kto da więcej.
– Oczywiście. A oto moja nowa propozycja. Umieszczę panią w laboratorium, dając do dyspozycji wszystko, co potrzeba.
– A jeżeli odmówię?
– Wtedy przekażę pani przyjaciółkę z NUMA braciom Kradzikom. Nie umrze szybko i nie czeka jej przed śmiercią nic dobrego.
– W niczym nie zawiniła. Nie ma nic wspólnego z tą sprawą.
– Ale jest gwoździem, który należy wbić w razie konieczności.
Francesca nie odpowiedziała.
– Skąd wiem, że mogę pani ufać? – spytała po chwili.
– Mnie nie można ufać, doktor Cabral. Powi
Franceska czuła odrazę do tej kobiety, i do pomysłów zrodzonych w mrocznych zakamarkach jej błyskotliwego umysłu. Brunhilda była megalomanką, tak jak i