Страница 7 из 91
- Ты думаеш, няшчасны, што рымскi пракуратар адпусцiць чалавека, якi гаварыў тое, што гаварыў ты? О багi, багi! Ты думаеш, што я гатовы заняць тваё месца? Я не твой аднадумец! I слухай мяне: калi з гэтае хвiлiны ты прамовiш хаця б адно слова, загаворыш з кiм-небудзь, - сцеражыся! Паўтараю табе: сцеражыся!
- Iгемон...
- Маўчаць! - закрычаў Пiлат i шалёнымi вачыма правёў ластаўку, якая заляцела на балкон. - Сюды! - крыкнуў Пiлат.
I калi сакратар i канвой вярнулiся на свае месцы, Пiлат аб'явiў, што зацвярджае смяротны прысуд, якi вынесены на сходзе Малога Сiнедрыёна злачынцу Iешуа Га-Ноцры, i сакратар запiсаў сказанае Пiлатам.
Праз хвiлiну перад пракуратарам стаяў Марк Крысабой. Яму пракуратар загадаў здаць злачынца начальнiку сакрэтнае службы i перадаць яму загад пракуратара, каб Iешуа Га-Ноцры трымалi асобна, а таксама пра тое, што камандзе сакрэтнае службы пад страхам цяжкае кары было забаронена размаўляць з Iешуа i адказваць на любыя яго пытаннi.
Па знаку Марка вакол Iешуа замкнуўся канвой i вывеў яго з балкона.
Затым перад пракуратарам з'явiўся стройны, светлабароды прыгажун з iльвiнымi мордамi на грудзях, з арлiным пер'ем на грэбенi шлема, з залатымi бляшкамi на партупеi мяча, у зашнураваным да каленяў абутку на трайной падэшве, у накiнутым на левае плячо барвовым плашчы. Гэта быў камандуючы легiёнам легат. У яго пракуратар спытаўся, дзе зараз знаходзiцца себасцiйская кагорта. Легат паведамiў, што себасцiйцы трымаюць ачапленне на плошчы перад гiпадромам, дзе будзе аб'яўлены народу прысуд злачынцам.
Тады пракуратар загадаў, каб легат выдзелiў з рымскае кагорты дзве кентурыi. Адна з iх, пад камандай Крысабоя, павiнна будзе канваiраваць злачынцаў, вазы з рыштункам для пакарання i катаў да Лысае Гары, а потым увойдзе ў верхняе ачапленне. Другая павiнна быць зараз жа адпраўлена на Лысую Гару i пачаць ачапляць яе неадкладна. Дзеля аховы гары пракуратар папрасiў легата адправiць дадатковы кавалерыйскi полк - сiрыйскую алу.
Калi легат пайшоў з балкона, пракуратар загадаў сакратару запрасiць прэзiдэнта Сiнедрыёна, двух яго сябраў i начальнiка храмавай варты Ершалаiма ў палац, але дадаў, што просiць усё гэта зрабiць так, каб да нарады з усiмi гэтымi людзьмi ён змог пагаварыць з прэзiдэнтам сам-насам.
Загады пракуратара былi выкананы хутка i дакладна, i сонца, якое з незвычайнай лютасцю пякло ў гэтыя днi Ершалаiм, не паспела яшчэ наблiзiцца да сама верхняй кропкi свайго стаяння, калi на верхняй тэрасе ў садзе ля двух белых мармуровых iльвоў, якiя вартавалi лесвiцу, сустрэлiся пракуратар i выконваючы абавязкi прэзiдэнта Сiнедрыёна першасвятар юдэйскi Ёсiф Каiфа.
У садзе было цiха. Але калi выйшлi з-пад каланады на залiтую сонцам верхнюю садовую пляцоўку з пальмамi на страшэнных слановых нагах, пляцоўку, з якое перад пракуратарам разгарнуўся ўвесь ненавiсны яму Ершалаiм з вiсячымi мастамi, крэпасцямi i з сама галоўным: з глыбаю мармуру ў залатым драконаўскiм лускавiннi замест даху, якi не паддаецца нiякаму апiсанню, - храмам Ершалаiмскiм, - вострым слыхам улавiў пракуратар далёка ўнiзе, там, дзе каменная сцяна адгароджвала нiжнiя тэрасы дварцовага саду ад гарадское плошчы, глухое вурчанне, над якiм узмывалi слабенькiя, тонкiя не то стогны, не то крыкi.
Пракуратар зразумеў, што на плошчы ўжо сабраўся незлiчоны натоўп усхваляваных апошнiмi падзеямi жыхароў Ершалаiма, што натоўп гэты з нецярпеннем чакае вынясення прысуду i што ў натоўпе крычаць нястомныя разносчыкi вады.
Пракуратар пачаў з таго, што запрасiў першасвятара на балкон, каб схавацца ад бязлiтаснай спякоты, але Каiфа ветлiва папрасiў прабачэння i сказаў, што зрабiць гэта не можа. Пiлат накiнуў башлык на галаву, якая пачынала лысець, i пачаў размову. Размаўлялi па-грэцку.
Пiлат сказаў, што ён разабраў справу Iешуа Га-Ноцры i зацвердзiў смяротны прысуд.
Такiм чынам, да смяротнага пакарання, якое павiнна адбыцца сёння, асуджаны тры разбойнiкi: Дзiсмас, Гестас, Вар-раван i, акрамя гэтага, Iешуа Га-Ноцры. Першыя двое, якiя ўздумалi падбухторваць народ да бунту супраць кесара, узяты з боем рымскаю ўладаю, але лiчацца за пракуратарам, i таму размовы пра iх быць не можа. Апошнiя ж, Вар-раван i Га-Ноцры, схоплены мясцоваю ўладаю i асуджаны Сiнедрыёнам.
Адпаведна з законам, аднаго з гэтых двух злачынцаў трэба будзе вызвалiць у гонар надыходзячага сёння вялiкага свята Пасхi.
Дык вось, пракуратар жадае ведаць, каго з двух злачынцаў збiраецца вызвалiць Сiнедрыён: Вар-равана цi Га-Ноцры? Каiфа схiлiў галаву i тым самым даў знак, што пытанне зразумеў i адказаў:
- Сiнедрыён просiць адпусцiць Вар-равана.
Пракуратар добра ведаў, што гэтак яму адкажа першасвятар, але задача яго была ў тым, каб паказаць, што адказ гэты выклiкае ў яго вялiкае здзiўленне.
Пiлат i зрабiў гэта з вялiкiм майстэрствам. Бровы на пагардлiвым твары паднялiся, пракуратар здзiўлена паглядзеў проста ў вочы першасвятару.
- Прызнаюся, гэты адказ мяне здзiвiў, - мякка загаварыў пракуратар, баюся, цi няма тут недаразумення.
Пiлат растлумачыў. Рымская ўлада не спрабуе замахвацца на правы духоўнай мясцовай улады, першасвятару гэта добра вядома, але тут яўная памылка. I ў выпраўленнi гэтае памылкi рымская ўлада зацiкаўлена.
На самай справе: злачынствы Вар-равана i Га-Ноцры зусiм непараўнальныя з-за цяжару зробленага. Калi другi яўна ненармальны чалавек, уся вiна якога ў несусветных выдумках, якiя бянтэжаць народ у Ершалаiме i ў iншых мясцовасцях, то злачынствы першага намнога цяжэйшыя. Мала таго што ён заклiкаў да паўстання, дык ён яшчэ забiў вартаўнiка, калi яго паспрабавалi затрымаць. Вар-раван намнога небяспечнейшы, чым Га-Ноцры.
У вынiку ўсяго сказанага пракуратар просiць першасвятара перагледзець рашэнне i пакiнуць на волi таго з двух асуджаных, хто менш шкодны, а такiм, без сумнення, з'яўляецца Га-Ноцры. Ну?
Каiфа проста ў вочы паглядзеў Пiлату i сказаў цiхiм, але цвёрдым голасам, што Сiнедрыён уважлiва азнаёмiўся са справай i другi раз паведамляе, што збiраецца вызвалiць Вар-равана.
- Як? Нават пасля майго хадайнiцтва? Хадайнiцтва таго, вуснамi якога гаворыць рымская ўлада? Першасвятар, паўтары трэцi раз!
- I трэцi раз мы паведамляем, што вызваляем Вар-равана, - цiха сказаў Каiфа.
Усё было скончана, гаварыць больш не было пра што. Га-Ноцры адыходзiў назаўсёды, i страшны, люты пракуратараў боль няма каму вылечыць; ад яго няма сродку, акрамя смерцi. Але не гэтая думка ўразiла зараз Пiлата. Усё тая ж незразумелая туга, што прыходзiла на балконе, працяла ўсю яго iстоту. Ён паспрабаваў вытлумачыць яе, i тлумачэнне было дзiўнае: здалося, што ён пра нешта не дагаварыў з асуджаным, а можа, нечага не даслухаў да канца.
Пiлат адагнаў гэтую думку, i яна адляцела ў адно iмгненне, як i прыляцела. Яна паляцела, а туга засталася невытлумачанай, бо не магла ж быць тлумачэннем кароткая, як маланка, другая думка: "Несмяротнасць... прыйшло бяссмерце..." Чыё бяссмерце прыйшло? Гэтага не зразумеў пракуратар, але думка пра гэтае загадкавае бяссмерце прымусiла яго пахаладзець на санцапёку.
- Добра, - сказаў Пiлат, - няхай будзе па-вашаму. Тут ён азiрнуўся, акiнуў позiркам бачны яму свет i здзiвiўся перамене, якая адбылася. Знiк цяжкi ад руж куст, знiклi кiпарысы, якiя акружалi верхнюю тэрасу, i гранатавае дрэва, i белая статуя ў зелянiне ды i сама зелянiна. Паплыла замест гэтага ўсяго нейкая барвовая гушча, у ёй загайдалiся водарасцi i паплылi кудысьцi, а разам з iмi i сам Пiлат. Цяпер яго нёс, душыў i палiў сама страшны гнеў, гнеў ад бяссiлля.
- Цесна мне, - прамовiў Пiлат, - цесна мне.
Ён халоднаю вiльготнаю рукою рвануў спражку з каўняра плашча, i тая ўпала на пясок.
- Сёння душна, аднекуль iдзе навальнiца, - адазваўся Каiфа, ён не зводзiў вачэй з пачырванелага пракуратаравага твару i прадбачыў усе пакуты, якiя ў яго яшчэ наперадзе. "Вой, якi страшны месяц нiсан у гэтым годзе!"
- Не, - сказаў Пiлат, - гэта не таму, што душна, а цесна мне з табой, Каiфа, - Пiлат прыплюшчыў вочы, усмiхнуўся i дадаў: - Беражы сябе, першасвятар.