Страница 4 из 5
За Амерыкай быў Парыж, потым Берлiн, Варшава... З кожнай замежнай камандзiроўкi Пятро, як правiла, прывозiў сувенiры. I так удала iх выбiраў, купляў, што ўсе, хто бываў з iм, здзiўлялiся. У спадарожнiкаў заўсёды грошай не хапала, а ў яго яны заставалiся, iншы раз мяняў на свае, каб не мець на мяжы нiякiх непрыемнасцей. Калi што-небудзь падабалася яму, хацелася купiць, заўсёды выйсце знаходзiлася - то, даведаўшыся, адкуль пакупнiк, збаўлялi цану, то знаходзiўся ганарар за працу, якую ў гэтай краiне выдалi цi збiралiся выдаваць. Сам сабе аж не верыў, як шанцуе яму нават у замежных камандзiроўках. Не паспееш падумаць, як тую цi iншую рэч знайсцi i купiць, а яна, як кажуць, ужо ў чамадане, дамоў едзе. Дарэчы, з пакупкамi прыкладна тое самае i дома, на радзiме, было. Як толькi нешта трэба, дык яно i з'яўлялася. То сам выпадкова купiць, то жонка дадому цi дачка, Наташка, прынясе. Таму ў кватэры Пятра Пятровiча ўсё было даведзена да ладу, падагнана па апошнiм, як кажуць, пiску моды. Па апошнiм пiску моды апраналiся i Наташка, i ён сам, i жонка, Лiна. Нават Язэп, зяць, i то з таго дня, як пачаў жыць у iх, апранаўся, бы дэндзi... Само сабой, вядома, была ў Пятра Пятровiча машына, свая, уласная, i службовая, была непадалёку ад горада драўляная двухпавярховая дача... Пры дачы былi гарод i сад, дзе чаго толькi нi расло! Справа ў тым, што Наташка выношвала ў галаве цэлую тэорыю, як чалавецтва з часам загубiць само сябе, забруджваючы, атручваючы паступова наваколле - паветра, ваду, яду... Таму на дачы iншых угнаенняў, акрамя арганiкi, не прымянялi. Каб дагледзець па-належнаму сад i гарод, давялося наняць жанчыну з суседняй з дачай вёскi i садоўнiка. Ды i сам Пятро, яго жонка Лiна, Наташка, а потым i Язэп не цуралiся зямлi - таксама i з рыдлёўкай, i з капанiцай, i з граблямi завiхалiся. Была яшчэ адна слабасць у Пятра Пятровiча - з кожнай паездкi ён прывозiў нешта для сванго гарода цi саду - то дрэва, якое не расло ў Беларусi, то раслiну нейкую, кветку. I рэдка што не прыжывалася ў яго. Таму не толькi чужым людзям, але i самiм, самому было цiкава пахадзiць па гародзе i садзе, паглядзець, як што i дзе расце. Ды i пакаштаваць на смак гароднiну, садавiну, пачаставаць гасцей тым, чаго тыя яшчэ не бачылi, не елi... А гасцей у Пятра Пятровiча бывала нямала. I сваiх, мiнскiх, калег па сумеснай працы i проста знаёмых, ды i тых, што прыязджалi з усяго, можна сказаць, свету. Сам Пятро Пятровiч ездзiў, i да яго таксама ездзiлi... I рэдка хто, пабываўшы ў Пятра Пятровiча, пакiдаў яго дачу цi дом, каб не здзiвiцца, не пахвалiць гаспадара i гаспадыню за гасцiннасць, дабрыню. Бо што-што, а прыняць, пачаставаць гасцей Пятро Пятровiч умеў i любiў. Стол у яго сервiраваўся, як у самых шыкоўных рэстаранах. Былi там i iкорка, чорная i чырвоная, i сяўружка, асятрынка, i бялужын бок, i засмажанае проста ў вясковай печы парася, i... Ды лепш не пералiчаць! I напоi былi i свае, i заморскiя, прычым заўсёды самых лепшых гатункаў i ў дастатковай колькасцi. Зноў жа праблемы, якiя iснуюць у многiх - што-небудзь адмысловае купiць, дастаць, - у Пятра Пятровiча не iснавала. Куплялася, даставалася ўсё неяк само сабой, лёгка, быццам нават выпадкова. I якраз тое, што трэба было ў тых цi iншых абставiнах, умовах...
Пятру Пятровiчу, ды i ўсёй яго сям'i, зайздросцiлi. "Пад шчаслiвай зоркай ён няйнакш нарадзiўся", - казалi некаторыя. Былi i такiя, што розныя пiсьмы, ананiмкi на яго пiсалi, патрабавалi стварыць камiсiю, разабрацца, хто наогул ён такi, гэты Пятро Пятровiч. Камiсii стваралiся, правяралi ўсё, што можна праверыць. Аднак... Знайсцi такое, каб у нечым можна было западозрыць цi абвiнавацiць Пятра Пятровiча, нiхто нiчога не мог. Наадварот, чалавек жыў сумленна, паводле сваiх заробкаў, нiдзе нiчога не парушаў. Хоць да ўзнагароды чарговай яго прадстаўляй...
I прадстаўлялi. Праўда, не правяральшчыкi, а ўжо iншыя, хто таксама бываў у Пятра Пятровiча, ведаў яго. I слава Пятра Пятровiча расла ўсё больш i больш. Яго партрэты мiльгалi ў газетах i часопiсах з розных выпадкаў - то ён прэмii атрымлiваў, то яму прысвойвалiся чарговыя ганаровыя званнi, то друкавалiся яго iнтэрв'ю, артыкулы...
З выгляду Пятро Пятровiч таксама мала мяняўся - быў па-спартыўнаму падцягнуты, рухавы - зусiм малады. Рэдка хто мог не памылiцца, сказаць, колькi яму год. Звычайна давалi яму на дзесяць - пятнаццаць гадоў менш, чым было на самай справе. Пятро Пятровiч нiколi нi на што не хварэў. Нават калi бывалi эпiдэмii грыпу, то яны яго абмiналi, абыходзiлi. Здаралася, хварэў увесь iнстытут, уся акадэмiя, горад увесь, а Пятро Пятровiч - хоць бы што.
- Як гэта вам так удаецца? - пыталi ў яго.
- А я... Часначок кожны дзень на ноч ем, жую... - прызнаваўся ён.
Спрабавалi есцi, жаваць на ноч "часначок" iншыя. Аднак... Усё адно хварэлi.
- Значыцца, часначок у вас не той, - жартаваў, смяяўся Пятро Пятровiч, калi гаварылi яму, што парада яго не памагае, усё адно не абмiнае, хапае грып.
Жыццярадасны, вясёлы, па натуры аптымiст, Пятро Пятровiч любiў пасмяяцца, пажартаваць. Ды i чаму б не! Справы яго iшлi выдатна, усё, што яму хацелася, ён меў, нi ў чым не адчуваў патрэбы. Лад i парадак на працы, лад i парадак у сям'i. Адкрыццi, што зрабiў ён у матэматыцы, надалi яго iменi вядомасць i папулярнасць. Iх, гэтыя адкрыццi, заўважылi, ацанiлi. Што яшчэ трэба, чаго хацець? Ёсць здароўе, ёсць дзе жыць, ёсць хлеб i да хлеба. Жывi ды радуйся.
I Пятро Пятровiч жыў, радаваўся...
Неяк уночы Пятро Пятровiч прахапiўся ад страшнага, адчайдушнага крыку. Крычаў Славiк. I крычаў так, што аж валасы ўсталi дыбка ў Пятра Пятровiча.
Як ляжаў у пасцелi - у пiжаме, босы, - так i кiнуўся, пабег у пакой да Славiка.
Там, у пакоi, былi ўжо Наташка, Язэп, Лiна. Не запальваючы святла, усе стаялi ля дзiцячай пасцелi, чулi, як крычаў Славiк, i, разгубiўшыся, не ведалi, што рабiць.
- То ён у сне, мабыць, крычыць, - сказаў Пятро Пятровiч. - Збудзiце яго!
Наташка схiлiлася над Славiкам, пачала яго тузаць, нешта ласкавае шаптаць, гаварыць - будзiць.
Славiк прачнуўся, расплюшчыў вочкi. I... здзiвiўся, убачыўшы ля сваёй пасцелi мацi, бацьку, бабу, дзеда...
- Што з табою, Славiк? - лашчылася шчакою да яго шчакi мацi, Наташка.
Славiк цяжка дыхаў, калацiўся ад страху, нiяк не мог апамятацца.
- У цябе балiць што-небудзь?
- Не, - круцiў галавою Славiк.
- Прыснiлася што?
- Чорцiк... - прашаптаў Славiк. - Ён сябе Карчоўнiкам назваў... Сказаў, што па дзядулеву душу прыйшоў...
Слухаючы Славiка, нiхто не звярнуў асаблiвай увагi на дзеда - Пятра Пятровiча. А той раптам як стаяў, так i асунуўся, рухнуў на падлогу.
- Вады, дайце вады! - закрычала на ўсю кватэру Лiна.
Язэп з усiх ног кiнуўся на кухню, прынёс шклянку вады. Але Пятро Пятровiч не раскрываў зубоў, шклянка бiлася аб iх, трымцела.
- "Хуткую дапамогу", доктара паклiчце! - камандавала Лiна.
Язэп пабег да тэлефона, выклiкаў "хуткую дапамогу".
"Хуткая дапамога" прыехала надзiва хутка. Можа, здагадалiся, ведалi, хто выклiкае. Цэлая брыгада людзей у белых халатах мо з гадзiну важдалася ля Пятра Пятровiча - слухалi бiццё сэрца, мералi цiск, лiчылi пульс, спрабавалi гаварыць з хворым. Аднак ён не падаваў асаблiвых надзей. Хiба што дыхаў, скрыпеў зубамi ды хроп...
Узвалiўшы Пятра Пятровiча на насiлкi, дактары вынеслi яго з кватэры, пагрузiлi ў машыну, павезлi ў бальнiцу. З iмi, не хочучы пакiдаць мужа аднаго, паехала i Лiна...
Змаганне за жыццё Пятра Пятровiча вялося некалькi сутак. Ён то расплюшчваў вочы, быццам прыходзячы ў свядомасць, то зноў пагружаўся ў цемру. Iншы раз махаў рукамi, варушыў губамi, спрабаваў нешта вымавiць, сказаць. Неяк ён нават прашаптаў: "Няхай лепш немец мяне заб'е... А душу... Не прадам, не аддам!.."
Лiна, якая не адыходзiла ад хворага нi на хвiлiну, заплакала.
- Ён трызнiць... Трэба ж, каб так падзейнiчаў на яго Славiкаў сон...
Але не, не сон падзейнiчаў на Пятра Пятровiча. Падзейнiчалi тыя словы, што сказаў Славiк пра чорта, Карчоўнiка. Успомнiў, у адзiн мiг успомнiў, быццам маланка апалiла Пятра Пятровiча, калi пачуў, што саснiлася, прыблюзнiлася Славiку, - як наяве ўбачыў тыя, залiтыя вадою, выгары, дзе некалi, адстаўшы ад вяскоўцаў i мацi, хаваўся ад карнiкаў, немца, што iшоў, наблiжаўся, старадрэвiну i таго чорта - Карчоўнiка, што вылез з-пад вываратня, пачаў прасiць прадаць душу... Толькi цяпер, гэты раз, чорт ужо не ўгаворваў яго прадаць душу, а патрабаваў аддаць. Калi ж ён, Пятро Пятровiч, пачаў супрацiўляцца, не згаджацца, Карчоўнiк, смеючыся, быццам радуючыся, што нарэшце дачакаўся свайго, накiнуўся на яго, пачаў зубамi, лапамi раздзiраць грудзi, iмкнучыся дастаць сэрца. Ён, Пятро Пятровiч, абараняўся як мог - бiў чорта рукамi, спрабаваў схапiць за горла, задушыць. Але чорт быў вёрткi, выкручваўся. I зноў, зноў, счакаўшы некаторы час, накiдваўся, нападаў. I гiгiкаў, смяяўся, кпiў: