Страница 65 из 79
Mapy planetarne rozsunęły się bezszelestnie, ustępując miejsca czarnym, ponurym tablicom, na których kolorowe światełka gwiazd były połączone niebieskimi nićmi przypuszczalnych marszrut, zaplanowanych z góry na całe stulecia. W zachowaniu się przewodniczącego zaszła wyraźna zmiana. Zniknął beznamiętny chłód, szarawe policzki nabrały rumieńca, złagodniał stalowy błysk oczu. Na trybunie znów się ukazał Grom Orm.
— Każda kolejna wyprawa kosmiczna to nasza wielka nadzieja, nowy szczebel w drabinie wiodącej ku wyżynom. Z drugiej strony jest to wysiłek milionów, który musi dać jakiś poważny efekt naukowy i gospodarczy. W przeciwnym razie nasz ruch naprzód i dalszy podbój przyrody mógłby ulec zahamowaniu. Mając to na względzie powi
Grom Orm włączył półkulisty ekran. Sala znikła. Przed oczyma widzów przepływały zapisy mechanizmów pamięciowych.
— Mamy tu odebrany niedawno komunikat sprawozdawczy planety CR519 z wyprawy do systemu gwiazdy Achernar.
Położenie gwiazd robiło dziwne wrażenie i nawet najbardziej doświadczone oko nie było w stanie rozpoznać znanych i od dawna zbadanych ciał. Były to plamy mdławo świecącego gazu, ciemne obłoki i wreszcie duże, zastygłe planety odbijające potwornie jaskrawe światło gwiazdy.
Achernar, posiadający średnicę zaledwie dwa i pół razy większą niż Słońce, świecił z mocą dwustu osiemdziesięciu słońc. Należy on do nieopisanie jaskrawych gwiazd niebieskich klasy widmowej „B5”. Statek kosmiczny dokonawszy zapisu oddalił się. Podróż trwała prawdopodobnie dziesiątki lat. Na ekranie ukazała się i
Usiana wzgórkami dolina ciągnęła się aż do morza, które wyglądało z daleka jak lśniący arkusz zielonej blachy. Niebieskie drzewa kłębiły się gęstym listowiem, polany rozkwitały pasmami nieznanych krzewów i traw o purpurowej barwie, a w głębi ametystowego nieba spływał potężny strumień złocistozielonych promieni. Ludzie Ziemi zastygli w podziwie. Mven Mas grzebał w zakamarkach swej pamięci, żeby określić ściśle układ i położenie zielonego słońca.
„Achernar — to Alfa Eridana, wysoko, na południowym niebie, obok Tukana. Odległość — dwadzieścia jeden parseków. Powrót statku kosmicznego z tą samą załogą niemożliwy” — szybko pędziły myślowe sformułowania.
Ekran zgasł. Wygląd zamkniętej sali, w której się odbywały narady mieszkańców Ziemi, wydał się wszystkim obcy i dziwny.
— Ta gwiazda zielona — zabrzmiał znów głos przewodniczącego — obfituje w cyrkon w liniach widmowych, jest niewiele większa niż nasze Słońce. — Grom Orm szybko wyliczał dane liczbowe cyrkonowego słońca. — W jej systemie mamy dwie planety-bliźniaki obracające się naprzeciwko siebie. Przestrzeń dzieląca je od gwiazdy odpowiada energii, jaką Ziemia otrzymuje od Słońca. Grubość atmosfery, jej skład, ilość wody, bardzo przypominają warunki ziemskie. Wyprawa z planety CR519 stwierdziła również, że na planetach-bliźniakach brak jest wyższych form życia. Wyższe myślące formy życia przekształcają przyrodę, co można zaobserwować nawet przy powierzchownej obserwacji z góry, z przelatującego statku kosmicznego. Należy przypuszczać, że albo się nie mogły rozwinąć, albo też jeszcze się nie rozwinęły. Jest to wyjątkowo pomyślny dla nas zbieg okoliczności. Gdyby tam ujawniono wyższe formy życia, świat zielonej gwiazdy pozostałby dla nas zamknięty. Już w osiemdziesiątym drugim roku epoki Pierścienia, a zatem więcej niż trzy wieki temu, planeta nasza podjęła narady na temat zaludnienia planet o wyższych formach życia, choćby nie osiągnęły jeszcze poziomu naszej cywilizacji. Już wtedy zdawano sobie sprawę, że wdzieranie się na te planety wiedzie nieuchro