Страница 45 из 79
Dar Wiatr stał zdumiony przed zgasłym ekranem.
8. Czerwone fale
Po obszernym balkonie obserwatorium swobodnie buszował wiatr, który przynosił z Afryki zapachy kwitnących roślin i budził w duszy trwożne pragnienia. Mven Mas nie mógł jakoś doprowadzić się do porządku i osiągnąć tego stopnia jasności umysłu, jaki był potrzebny w przeddzień wielkiego doświadczenia. Ren Boz zakomunikował z Tybetu, że przebudowa stoiska Kora Julia została ukończona. Czterej obserwatorzy z Satelity 57 zgodzili się zaryzykować życie, aby pomóc w doświadczeniu, jakiego jeszcze na planecie nie podejmowano.
Ale eksperymentu dokonano bez pozwolenia Rady, bez uprzedniego szczegółowego omówienia wszystkich możliwości, a to nadawało całej sprawie posmak tchórzliwej skrytości, tak bardzo obcej ludziom współczesnym.
Wprawdzie wielki cel do pewnego stopnia usprawiedliwiał takie postępowanie, ale… jednocześnie wymagał, żeby serce było zupełnie czyste. Znów powtarzał się dawny konflikt — cel i środki doń prowadzące. Doświadczenia tysięcy pokoleń uczą, że należy umieć ściśle wytyczyć granicę przejściową, jak to czyni w kwestiach matematycznych rachunek repagularny. Jak dojść do takiego rachunku w sferze intuicji i moralności?
Afrykańczykowi nie dawała spokoju historia Beta Lona. Trzydzieści dwa lata temu jeden z najwybitniejszych matematyków Ziemi, Bet Lon, stwierdził, że niektóre oznaki przemieszczenia wzajemnie na siebie oddziaływających potężnych pól energetycznych można tłumaczyć istnieniem równoległych wymiarów. Uczony przeprowadził szereg ciekawych doświadczeń ze znikaniem przedmiotów. Akademia Granic Wiedzy odnalazła błąd w jego rozważaniach i wyjaśniła to zjawisko inaczej. Bet Lon był to potężny umysł, ale cierpiał na swoisty niedorozwój zasad etycznych i zanik hamulców moralnych. Nieugięty w swoim egoizmie postanowił kontynuować doświadczenia. Zwerbował młodych, odważnych ochotników, którzy byli zdecydowani na każdy czyn, byle tylko służyć nauce. W trakcie doświadczeń ludzie ci znikali bez śladu jak przedmioty i ani jeden z nich nie dał o sobie znaku życia „z drugiej strony” i
Pojutrze zacznie się kolejna transmisja na obwodzie Pierścienia, czeka go osiem wolnych dni, będzie więc mógł przeprowadzić doświadczenie.
Mven Mas uniósł głowę do góry. Gwiazdy wydały mu się szczególnie jaskrawe i bliskie. Wiele z nich znał wedle ich dawnych imion jak starych, dobrych przyjaciół. Czyż zresztą nie były rzetelnymi przyjaciółmi człowieka, drogowskazami na jego szlakach?
Niezbyt jaskrawa gwiazdeczka skłaniająca się ku północnemu horyzontowi — to Gwiazda Polarna, czyli Gamma Cefeusza. Rozpostarty u góry, w Drodze Mlecznej, Łabędź, jeden z najciekawszych gwiazdozbiorów nieba północnego, już wyciąga ku południowi swoją długą szyję. Płonie w nim piękna gwiazda podwójna, nazwana przez starożytnych Arabów Albireo. Naprawdę są tam trzy gwiazdy: Albireo I — podwójna i Albireo II — ogromna, daleka gwiazda błękitna z dużym systemem planetarnym. Jest od nas prawie tak samo odległa jak ogromne słońce w ogonie Łabędzia, Deneb, biała gwiazda o sile świetlnej tysiąca ośmiuset naszych słońc. W poprzedniej transmisji nasz wierny przyjaciel gwiazdy 61 Łabędzia złowił komunikat z Albireo II. Było to ostrzeżenie, otrzymane po czterystu latach od chwili nadania, ale mimo to bardzo interesujące. Sławny badacz kosmosu z Albireo II, którego imię w ziemskim języku brzmiałoby Ylihh oz Ddiz, zginął w okolicy gwiazdozbioru Liry wskutek spotkania z gwiazdą Ookr. Uczeni ziemscy zaliczali tę gwiazdę do klasy E, nazwanej tak dla uczczenia największego fizyka starożytności, Einsteina, który przewidział istnienie takich gwiazd, choć później poddawano to w wątpliwość, a nawet ustalono granicę masy gwiazd, znaną pod mianem granicy Chandrasekhara. Ale ten starożytny astrofizyk opierał się głównie na elementarnej mechanice ciążenia i na termodynamice ogólnej, nie biorąc najzupełniej pod uwagę skomplikowanej struktury elektromagnetycznej gwiazd olbrzymich i ponadolbrzymich. Właśnie siły elektromagnetyczne warunkowały istnienie gwiazd „E”, które swoimi rozmiarami dorównywały czerwonym gigantom klasy „M”, takim jak Antares czy Betelgeuse, ale ich gęstość nie była wielka i równała się mniej więcej gęstości Słońca. Olbrzymia siła ciążenia takiej gwiazdy zatrzymywała promieniowanie nie pozwalając, by światło opuszczało gwiazdę i rozchodziło się w przestrzeń. Nieskończenie długo istniały w przestrzeni te utajone masy, których ogrom przechodził wszelkie wyobrażenie, i skrycie chłonęły w swój ocean inercji wszystko, czego dotknęły nieubłagane macki ich ciążenia. W mitologii religijnej starożytnych Indii jest mowa o okresach bezczy
Zupełnie ciemne gwiazdy „E” poznawano w przestrzeni jedynie po ich sile ciążenia — zagłada statku kosmicznego przelatującego w pobliżu takiego potwora była nieunikniona. Niewidzialne gwiazdy podczerwone klasy widmowej „T” stanowiły także niebezpieczeństwo dla statków, tak jak ciemne obłoki grubych cząstek lub całkowicie wystygłe ciała klasy „TT”.
Mven Mas pomyślał, że stworzenie Wielkiego Pierścienia łączącego światy zaludnione przez istoty rozumne, było wielką rewolucją dla Ziemi i dla każdej planety zamieszkanej. Jest to przede wszystkim zwycięstwo nad czasem, krótkością życia, która nam nie pozwalała, tak jak i i
Tak samo ma się sprawa z centrum Galaktyki — w jej osiowym obłoku gwiezdnym istnieje kolosalna strefa życia na milionach systemów planetarnych, które nie znają nocnej ciemności, ponieważ są oświetlane promieniowaniem centrum galaktycznego. Otrzymano stamtąd niezrozumiałe komunikaty — obrazy dziwnych struktur, niewyrażalnych za pomocą naszych pojęć. Akademia Granic Wiedzy w ciągu ośmiuset lat stara się je daremnie rozszyfrować. A może z bliższych systemów planetarnych, od członków Pierścienia, nadchodzą komunikaty o ich wewnętrznym życiu, toczącym się na każdej z planet, o nauce, technice, wytworach sztuki, gdy dalekie, pradawne światy Galaktyki ukazują zewnętrzne, kosmiczne przejawy swego życia i nauki? Komunikują o przebudowie systemów planetarnych według własnych zamierzeń, o „wymiataniu” z przestrzeni międzygwiezdnej meteorytów oraz nie nadających się dla życia zimnych planet zewnętrznych, o spychaniu ich na centralne ciało promieniujące, o przedłużaniu jego emanacji lub celowym podwyższaniu temperatury własnych słońc. A może to jeszcze nie wszystko? Może przebudowuje się i sąsiednie systemy planetarne w celu wytworzenia możliwie najlepszych warunków życia dla gigantycznych cywilizacji?