Córeczka Tatusia

Była niewi

Gdy tak siedziałam przy oknie w godzinach przedświtu, w moim umyśle skrystalizowało się podświadome poczucie, że ona bała się jego, a ja lękałam o nią. Wyraźnie widziałam Andreę tamtego wieczoru, jak zapinała łańcuszek na szyi, przełykając łzy. Nie chciała się spotykać z Robem, ale znalazła się w sytuacji bez wyjścia. Dodałam więc do listy jeszcze jedno „gdyby”. Gdyby tylko Andrea poszła do rodziców i opowiedziała im o wszystkim.

W tym momencie zamieniłyśmy się rolami i ja stałam się jej starszą siostrą. Wróciłam do łóżka i spałam niespokojnie aż do siódmej. Usiadłam przed telewizorem, gdy kamery pokazywały, jak Rob Westerfield wychodzi z więzienia Sing Sing i odjeżdża limuzyną, która czekała na niego przed bramą. Obecny na miejscu reporter wiadomości, podkreślił, iż skazany zawsze powtarzał, że nie jest wi

W południe znów byłam przed odbiornikiem, by popatrzeć, jak Rob Westerfield ukazuje się światu.

Wywiad odbywał się w bibliotece domu Westerfieldów w Oldham. Sofa, na której siedział Rob, znajdowała się przed ścianą oprawionych w skórę książek, mających, jak sądzę, nasuwać skojarzenia z jego żądnym wiedzy umysłem.

Miał na sobie brązową kaszmirową marynarkę, rozpiętą pod szyją sportową koszulę, ciemne spodnie i mokasyny. Zawsze był przystojny, a w wieku dojrzałym stał się jeszcze bardziej interesujący. Miał patrycjuszowskie rysy swego ojca i nauczył się ukrywać protekcjonalne szyderstwo, które zdradzały wszystkie wczesne fotografie. W jego ciemnych włosach pojawiły się lekkie ślady siwizny. Ręce splótł przed sobą i pochylił się lekko do przodu w swobodnej, lecz pełnej uwagi pozie.

– Dobra scenografia – powiedziałam na głos. – Brakuje mu tylko psa u stóp.

Na widok Westerfielda poczułam, jak żółć wzbiera mi w gardle. Wywiad przeprowadzała Cori

– Właśnie zwolniony po dwudziestu dwóch latach w więzieniu… zawsze upierał się przy swojej niewi

Do rzeczy, pomyślałam.

– Rob, to banalne pytanie, ale jakie to uczucie być wolnym człowiekiem?

Jego uśmiech był ciepły. Ciemne oczy pod kształtnymi brwiami wydawały się niemal rozbawione.

– Niewiarygodne, wspaniałe. Jestem za duży, aby płakać, ale tak właśnie się czuję. Po prostu chodzę po domu i to jest cudowne, że mogę robić takie normalne rzeczy, jak iść do kuchni i nalać sobie drugą filiżankę kawy.

– A zatem zostaniesz tu przez jakiś czas?

– Absolutnie nie. Mój ojciec umeblował dla mnie piękne mieszkanie w pobliżu tego domu, a ja chcę popracować z naszymi prawnikami, aby jak najszybciej doprowadzić do wznowienia procesu. – Teraz patrzył z przekonaniem prosto w kamerę. – Cori

– Czy nie kusiło cię, aby to zrobić?

– Ani przez chwilę – oświadczył stanowczo. – Zawsze mówiłem, że jestem niewi

Nie mogłeś się przyznać, bo miałeś zbyt wiele do stracenia, pomyślałam. Twoja babka by cię wydziedziczyła.

– Tego wieczoru, gdy Andrea Cavanaugh została zamordowana, poszedłeś do kina.

– Tak. I byłem tam aż do końca filmu, do dziewiątej trzydzieści. Przez ponad dwie godziny mój samochód stał zaparkowany na stacji obsługi. Z centrum miasta do domu mojej babci jest zaledwie dwanaście minut jazdy. Paulie Stroebel miał dostęp do samochodu i wszędzie chodził za Andreą. Nawet jej siostra przyznała to w sądzie.

– Kasjerka w kinie pamięta, jak kupowałeś bilet.

– To prawda. A ja mam przedarty bilet jako dowód.

– Nikt cię nie widział, jak wychodziłeś po filmie z kina?

– Nikt jednak nie pamięta, że mnie widział – uściślił. – To różnica.

Przez chwilę widziałam błysk gniewu pod przyjaznym uśmiechem i wyprostowałam się na krześle.

Reszta wywiadu wyglądała jednak tak, jakby przeprowadzano go z dopiero co uwolnionym zakładnikiem.

– Poza oczyszczeniem swojego imienia, co zamierzasz robić?

– Pojechać do Nowego Jorku. Jadać w restauracjach, które prawdopodobnie nie istniały dwadzieścia dwa lata temu. Podróżować. Znaleźć pracę. – Znowu ciepły uśmiech. – Spotkać kogoś wyjątkowego. Wziąć ślub. Mieć dzieci.

Wziąć ślub. Mieć dzieci. Wszystkie rzeczy, których Andrea już nigdy nie zrobi.

– Co zamierzasz zjeść dziś na obiad i kto będzie z tobą?

– Tylko nas czworo – moja matka, mój ojciec i moja babcia. Chcemy znów poczuć się rodziną. Poprosiłem o dosyć prosty obiad: zupa z krewetek, żeberka, pieczone ziemniaki, brokuły i sałata.

A co z szarlotką? – pomyślałam.

– I szarlotka – dokończył.

– I szampan, jak przypuszczam.

– Z pewnością.

– Wygląda na to, że masz bardzo sprecyzowane plany na przyszłość. Życzymy ci szczęścia i mamy nadzieję, że podczas drugiego procesu zdołasz dowieść swojej niewi

I to jest dzie

Robson Westerfield, skazany za zamordowanie piętnastoletniej Andrei Cavanaugh, został właśnie zwolniony z więzienia i nie może się doczekać pieczonych żeberek i szarlotki. Beatyfikacja tego zabójcy już się zaczęła i odbędzie się kosztem jego niewi