Страница 56 из 142
Барин дома пуще еще стал гордиться и не отходит от царя, приступает, чтобы сделал свадьбу. Царь просватал; назначили день, когда быть свадьбе. Барин — где поднялся́! Рукой не достанешь! Никто близко не подходи! А царевна говорит отцу: «Батюшка! Вели собрать всех солдат; я хочу смотреть их». Тотчас солдат собрали. Марфа-царевна и пошла, всех обошла и доходит до Ивана-царевича, взглянула на щеку и видит рубец, как она ножичком его резнула; берет она Ивана-царевича за руку и ведет к отцу: «Вот, батюшка, кто меня избавил от змиев; я не знала — кто он, а теперь узнала по рубцу на щеке. Барин-от сидел с солдатами на лесу!» Тут же солдат тех спросили: сидели ли они на лесу? Они сказали: «Правда, ваше царско величество! Барин был еле жив, не годен!» Того разу его разжаловали и послали в ссылку; а Иван-царевич обвенчался на Марфе-царевне, стал жить да быть и хлеб жевать.
Масенжны дзядок[503]
№126[504]
Быў сабе гаспадар і меў трох сыноў: двох разумных, а трэці дурань. Да таго гаспадара упадзілося[505] нешто ў пшаніцу і што дзень — по моргу[506] з’едало. Паслаў той гаспадар на першую ноч старшага сына вартаваць[507]; ён пашоў, сідзеў, сідзеў, а пад самы дзень заснуў і рана, як устаў, то пшаніцу знашоў нецэлую. На другую ноч пашоў серэдні, і ён таксама заснуў пад дзень — і нешто з’ело пшаніцу. На трэцюю ноч пашоў дурань; ён, як толькі прышоў, так з вечара і лёг спаць, а пад дзень устаў і сядзіць — аж прылятае пташка. Ён падкраўся і злавіў тую пташку і ўсадзіў ў мех, і сам лёг спаць.
На другі дзень рано прыходзяць браты старшые глядзець пшаніцы — аж пшаніца цэлая, а дурань спіць. Яны пабудзілі дурня і сталі пытаць: «Чаму сягоння цэлая пшаніца?» Ён расказаў братам усе, як было, і паказаў пташку, каторая сідзела ў меху. Яны адабралі ад дурня тую пташку і паняслі бацьку на паказ. Прышоўшы да бацька, яны сказалі, што дурань спіць і што яны злавілі пташку, каторая сядзела на пшаніцы і ела. Бацька, разглядзеўшы тую пташку, панес её да круля. Круль узяў пташку, заплаціў за яё мужыку і казаў замкнуць да склепу[508], а ключ аддаў жонцы.
Сядзела тая пташка, сядзела ў склепе, аж падбег пад дзвері маленкі кралевіч. Дак тая пташка зачыная прасіць у кралевіча чалавечаскім голасам, каб ён яё выпусціў. «Як же я магу выпусціць, калі ключ ад склепу ў маей маткі на шыі?» — сказаў кралевіч. «Вазьмі падлащыся[509] да маткі, адкрадзі ключ і мяне выпусці», — сказала пташка. Той кралевіч так і зрабіў: прышоў да маткі, зачаў песціцца[510], адкраў ключ і выпусціў тую пташку; а тая пташка — то быў масенжны дзядок, і ён, выходзячы з склепу, сказаў кралевічу: «Як чаго табе будзе трэба, то толькі выйдзі на двор і скажы: масенжны дзедку, памажы́ мне! — то я за́раз прыстаўлюся, і чаго толькі будзе трэба, то ўсё зраблю».
На другі дзень круль паспрашаў гасцей, каб паглядзелі такой дзіўнай пташкі. Паз’ежджаліся госці глядзець пташкі і па абедзе пашлі да склепу; прыходяць туда, адамкнулі склеп; аж пташкі няма! Кароль за́раз да жонкі, бо ў яё былі ключы. Жонка бажылася, прысягалася, што не выпущала пташки, але ёй не верылі і прысудзілі яё страціць[511]. Плакала яна, плакала, а после прыпамінае, што коло яё песціўся сын і пэўно[512] ён адкраў ключы; яна гэта сказала мужу і ўсем гасцям. Госці адны казалі, каб сына павесіць, другіе казалі — каб утапіць, а адзін із гасцей кажэ, што пашыць яму свіны кажушок і пусціць ў свет. Усе на гэта згадзіліся[513]. Матка вельмі плакала, а после, бачучы, што плач не паможэ, казала прынясці той свіны кажушок і панашіва́ла ў яго грошей прынаймней тысяч сто бумажкамі і золотом, і выправадзіла яго.
Ён узяў кіёк[514] дый пашоў. Ідзе ён, плачэ, што яму начаць? Аж прыходзіць яму на мысль масенжны дзядок; ён взашоў на гору і сказаў: «Масенжны дзедку! Памажы мне». Дак зараз той дзядок прышоў да яго і запытаўся: чаго яму трэба? Ён расказаў ўсе, як было, і прасіў, каб яму памог. Дзядок, падумаўшы, сказаў: «Ідзі ты за моро[515] да караля і прасі яго, каб прыняў цябе за кухціка[516]; як ён цябе прыме, то зараз будзе вайна, і ты папрасіся ў кухара, каб цябе пазволіў пайці[517] паглядзець той вайны, і як ён цябе пазволіць, то выйдзі за варота і пакліч мяне».
Той кралевіч паслухаў дзедка і пашоў; прыходзіць ён за моро — аж стаіць палац[518], і на дваре пахаджая круль. Кралевіч ў свіным кажушку падышоў да караля і стаў прасіцца каб прыняў яго да сябе за кухціка. Кароль згадзіўся і казаў ісці да кухні. Служыў ён у караля год, другі, аж на трэцём гаду́ зрабілася вайна. Круль пазбіраў войско, сам вабраўся і паехаў на вайну. Кухцік, даведаўшыся, што кароль паехаў, зачаў прасіцца ў кухара, каб яму пазволіў паглядзець вайны; кухар не хацеў пазволіць, але кралевіч даў кухару пяць рублеў, і ён яму пазволіў. Кралевіч вышаў за браму[519] і зачаў клікаць масенжного дзедка.
Дзядок зараз прыставіўся, даў яму каня, вабраў ў ахвіцэрскае адзене, даў меч, даў сярэбранае яблыко і сказаў: «Ты на вайне гэтым мечом паб’еш усё непрыяцельскае войско; круль цябе будзе прасіць да свайго палацу, але ты не йдзі; а гэтое яблыко, як вернешся да палацу, то будзеш качаць, і будзе ў цябе прасіць кралеўна гэтаго яблычка, то ты тагды аддай ёй, калі яна пазволіць пераначаваць цябе ў кралеўны пакоі ў парозе». Кралевіч так і зрабіў: паехаў на вайну, пабіў ўсё войско; кароль прасіў, каб ён заехаў да палацу, але ён не згадзіўся.
После, прыехаўшы дадому, переадзеўся ў свой свіны кажушок, прышоў да кухні; там, памыўшы начынё[520], зачаў качаць срэбнае яблычко — аж уходзіць кралеўна і як убачыла тое яблычко, так і зачала прасіць у яго, каб ён прадаў. «Я нічого болей не хачу, толькі — каб кралеўна пазволіла ў сваём пакоі ў парозе пераначаваць». — «Добра!» — сказала кралеўна і ўзяла яблычко. Як прышла ноч, кралевіч пашоў да кралеўны пакою, пераначаваў ў парозе і вернуўся да кухні.
Церэз гадоў два ізноў зрабілася вайна; кароль таксама пазбіраў войска і паехаў. Кухцік выпрасіўся ў кухара на вайну, взашоў за браму, крыкнуў на дзедка, і ён зараз прыставіўся; даў кралевічу каня, вабраў ў ахвіцэрскае адзене, даў залатое яблыко і казаў аддаць яго кралеўне, тагды, калі яна пазволіць пераначаваць каля́ свайго ложка[521]. Кралевіч таксама пабіў непрыяцельскае войско; круль прасіў яго да палацу, але ён не згадзіўся і вернуўся дадому. Памыўшы начынё, зачаў качаць і забаўляцца с сваім яблыкам — аж ізноў вайшла кралеўна і зачала прасіць, каб ён прадаў яблычко. Ён адказаў, што жаднай[522] платы не хоча, толькі хоча — каб пазволіла яму пераначаваць пры сваём ложку. Кралеўна пазволіла і ўзяла яблычко. Кралевич сабраўся, пашоў ў кралеўны пакой, пераначаваў каля́ кралеўны ложка і назаўтра пашоў да кухні і прыняўся да сваёй работы.
378
Дзедка (дзядок) — по белорусским поверьям, есть хранитель кладов и представляется с огненными глазами и огненною бородою. Эпитет: масенжны (польск. mosięzny — желто-медный), вероятно, указывает на хранение этим дзедком медных кладов.
977
Записано в Новогрудском уезде Гродненской губ. учителем М. А. Дмитриевым. AT 502 + 532 (Незнайка). Традиционная для восточнославянских сказок контаминация сюжетных типов, встречающаяся и в сказках некоторых неславянских народов СССР, например, башкир (Башк. творч., II, № 4, 5). Из первого сюжета в данном его варианте выпал ряд традиционных эпизодов (подмена царевича его дядькой; выполнение царевичем трудных задач царя с помощью освобожденного им пленника; козни дядьки и спасение от них царевича). Варианты сюжета о Незнайке учтены в AT в основном в европейском, но также и в американском (записи на французском и испанском, последние от пуэрториканцев, языках), азиатском (турецком, индийском) фольклорном материале. Русских вариантов — 67 (в том числе тексты № 295, 296; один из лубочных вариантов Афанасьев перепечатал в Примечаниях — текст № 571), украинских — 23, белорусских — 9. Близкие восточнославянским тексты есть в башкирских, татарских, казахских, адыгейских и др. сборниках сказок народов СССР. Отдельные мотивы сюжета сходны с рыцарскими средневековыми романами. Многократно издавались лубочные переделки русских народных сказок о Незнайке, оказавшие влияние на фольклорную традицию. Самые ранние из таких лубочных переделок были напечатаны еще в XVIII ст.: Повествователь.., с. 49—83; Сказка о тридесятилетнем сидне, Иване крестьянском сыне. СПб., 1788. Исследования: Пропп. Ист. ск., с. 120—121; Новиков, с. 79—104. В варианте сборника Афанасьева, отсутствуют характерные для восточнославянских сказок: 1) завязка: мать (мачеха) пытается извести сына (пасынка), опасаясь разоблачения своей неверности мужу; 2) конфликт Незнайки со старшими царскими зятьями. Менее значительную роль, чем в других вариантах, играет здесь чудесный конь, поскольку в активной роли чудесного помощника героя выступает масенжный дзядок. Если королевич перед поступлением на службу к чужеземному королю облачается в свиной кожушок, то в целом ряде других восточнославянских вариантов он облачается в шкуру быка, овцы, козы, но чаще всего сказочный Незнайка скрывает свои золотые волосы, напялив на голову бычий пузырь.
379
Повадилось.
380
Морг — мера земли, меньше десятины.
381
Караулить, стеречь.
382
Погреб, тюрьма.
383
Подольстись.
384
Ласкаться; (piescić — нежить, баловать, пестовать).
385
Казнить.
386
Наверное (Ред.).
387
Согласились.
388
Палку.
389
Море.
390
Поваренка.
391
Пойти.
392
Дворец.
393
Ворота.
394
Посуду.
395
Постели, ложа.
396
Никакой.