Śmiertelna ekstaza

Chciała, żebyśmy o tym wiedziały.

– To jeszcze nic nie znaczy. Nic nie wskazuje na to, że Foxx mógł mieć w tym udział. Ani w terminarzu Fitzhugha, ani w rejestrze jego videokomu – w żadnych danych, które przeglądałam. Z drugiej strony, nie mamy żadnych dowodów na skło

Eye w zamyśleniu popijała Pepsi, przyglądając się tętniącemu życiem i hałasem miastu.

– Powi

Peabody przerzuciła jedzenie do drugiej ręki i zaprogramowała odpowiednie rozkazy w notatniku.

– Pytałam wcześniej o pani brak sympatii dla Fitzhugha. Zastanawiałam się tylko, czy trudniej się pracuje, gdy ma się negatywne uczucia do osoby, której dotyczy sprawa.

– Gliniarze nie mają osobistych uczuć. – Po chwili jednak westchnęła. – Gówno prawda. Po prostu – trzeba odłożyć uczucia na bok i pracować. Na tym to polega. Nawet jeżeli tak się złoży, że moim zdaniem taki facet jak Fitzhugh zasłużył sobie na to, żeby utonąć we własnej krwi, wcale nie znaczy to, że nie zrobię wszystkiego, co w mojej mocy, żeby się dowiedzieć, jak to się stało.

Peabody skinęła głową.

– Wielu i

– Nie jestem jednym z tych gliniarzy, ty też nie, Peabody. – Eye rzuciła okiem za siebie, skąd dobiegł trzask zgniatanych blach. Zderzyły się dwie taksówki, które natychmiast zaczęły dymić, ale wypadek w ogóle nie zatrzymał strumienia pojazdów i pieszych. Szyby rozprysły się w drobne kawałki, a z obu wozów wyskoczyli rozwścieczeni kierowcy.

Kończąc lunch, Eye przyglądała się, jak dwaj mężczyźni zaczęli się popychać i obrzucać stekiem wyzwisk. W każdym razie wyobrażała sobie, że są to wyzwiska, bowiem nie padło ani jedno słowo po angielsku. Spojrzała w górę, lecz nie zauważyła żadnego helikoptera drogówki. Z uśmiechem rezygnacji zwinęła w kulę kartonową tackę, zrolowała tubę po Pepsi i podała śmieci Peabody.

– Bądź tak dobra i wrzuć to do recyklera. Potem wróć i pomóż mi rozdzielić tych dwóch idiotów.

– Jeden z nich wyciągnął z samochodu kij baseballowy. Mam wezwać pomoc?

– Nie. – Eve zatarła ręce, podnosząc się z ławki. – Poradzę sobie.

Kiedy kilka godzin później Eye wychodziła z sądu, wciąż bolało ją ramię. Przypuszczała, że obaj taksówkarze zostali już wypuszczeni, w przeciwieństwie do dzieciobójczyni, w której procesie zeznawała, pomyślała z satysfakcją. Dziewczyna pozostanie w szczególnie chronionym więzieniu przez co najmniej pięćdziesiąt lat. Eve miała powody do zadowolenia.

Poruszyła obolałym ramieniem. Taksówkarz naprawdę nie chciał jej uderzyć, pomyślała. Chciał tylko rozwalić łeb swojemu przeciwnikowi, a ona nieostrożnie stanęła na linii ciosu. Mimo to nie było jej żal, że zatrzymano im obu prawa jazdy na trzy miesiące.

Wsiadła do samochodu, uważając na stłuczony bark i włączyła automatyczne sterowanie do centrali policji. Nad głową mignął jej tramwaj turystyczny ze sloganem o wadze sprawiedliwości.

Czasem sprawiedliwości udaje się zachować równowagę, pomyślała. Jednak nie na długo.

W tym momencie zadźwięczał jej samochodowy videokom.

– Dallas.

– Doktor Morris. – Lekarz sądowy miał przenikliwe żywe, zielone oczy, kwadratowy podbródek porośnięty gęstym zarostem i czarne włosy, gładko zaczesane do tylu. Eve lubiła go. Chociaż często irytowała ją jego powolność w działaniu, umiała docenić jego drobiazgowość i precyzję.

– Skończył pan raport o Fitzhughu?

– Mam pewien problem.

– Nie chcę słyszeć o problemach. Chcę mieć ten raport. Może go pan przekazać na mój videokom w biurze? Właśnie tam jadę.

– Nie, poruczniku, jedzie pani do mnie. Muszę pani coś pokazać.

– Nie mani czasu, żeby jechać teraz do prosektorium.

– To proszę się pospieszyć – rzekł tylko i wyłączył się.

Eye zgrzytnęła zębami. Naukowcy potrafią naprawdę wkurzyć, pomyślała, zawracając wóz.

Z zewnątrz prosektorium miejskie na Manhattanie nie wyróżniało się niczym szczególnym spośród przypominających ule budynków, które je otaczały. Zgodnie z zamysłem projektantów, wtopiło się w tło. Przecież wyskakując z pracy na lunch do delikatesów na rogu nikt nie chciał myśleć o śmierci, która niejednemu mogłaby popsuć apetyt. Obraz zapakowanych w worki ciał oznaczonych plastykowymi etykietkami i spoczywających w chłodzonych komorach raczej odrzucał większość ludzi od sałatki z makaronem.

Eye przypomniała sobie, kiedy po raz pierwszy otworzyła czarne, stalowe drzwi z tylu budynku i znalazła się w środku jako zupełnie zielony kadet policyjny, w grupie kilkunastu i

Nad jednym z laboratoriów, w których dokonywano sekcji, zbudowano galerię, skąd studenci, kadeci policyjni oraz dzie

Większość z nich nigdy już nie przyszła z powtórną wizytą; wielu trzeba było wynosić.

Eye wyszła wtedy o własnych siłach i od tamtego czasu była tu wielokrotnie, ale nigdy nie cieszyła się na myśl o odwiedzinach w prosektorium.

Tym razem nie skierowała się do sali z galerią, lecz do Laboratorium C, gdzie Morris prowadził większość swoich prac. Minęła wyłożony białymi i zielonymi płytkami korytarz, gdzie owionął ją zapach śmierci. Bez względu na to, czego używano do stłumienia tej woni, posępny odór przenikał przez szpary w drzwiach i nie pozwalał zapomnieć o ludzkiej śmiertelności.

Medycynie udało się wykorzenić groźne epidemie, wiele chorób i różnych dolegliwości, dzięki czemu przeciętna wieku wydłużyła się do stu pięćdziesięciu lat. Postęp technik kosmetycznych dawał pewność, że przez te półtora wieku człowiek pozostanie atrakcyjny do końca swoich dni.

Można było umierać bez zmarszczek, bez starczych plam, bez dokuczliwych bólów i z całymi kośćmi. Mimo to jednak wcześniej czy później każdy musiał umrzeć.

Większości z tych, którzy tu trafiali, przytrafiało się to wcześniej. Zatrzymała się przed drzwiami Laboratorium C. uniosła odznakę do oka kamery strzegącej wejścia, podała do mikrofonu swoje nazwisko i numer identyfikacyjny. Po analizie linii papilarnych została wpuszczona do środka.

Pokój był dość przygnębiający: mały, bez okien, zawalony sprzętem i komputerami, wydającymi bez przerwy wysokie dźwięki. Na stole stała taca z narzędziami chirurgicznymi, których widok mógł przejąć dreszczem zgrozy kogoś bardziej wrażliwego. Były tam piły, lasery, skalpele o połyskujących ostrzach, dreny.

Pośrodku pokoju znajdował się stół zaopatrzony w ry

Morris siedział na taborecie na kółkach przed monitorem, z twarzą niemal przyciśniętą do ekranu. Miał na sobie biały fartuch spływający do samej ziemi. Była to jedna z jego słabości – lubił, gdy jego fartuch łopotał jak peleryna rozbójnika, kiedy szedł korytarzem. Jego zaczesane do tyłu włosy były związane w kucyk.

Eye wiedziała, że musiało zdarzyć się coś niezwykłego, jeśli skontaktował się z nią osobiście, zamiast polecić to któremuś ze swoich techników.

– Doktorze Morris?