Страница 18 из 57
Siedziałem tak, aż w końcu i te myśli wypaliły się i odeszły, ustępując wspomnieniom jeszcze dawniejszym -czasom zaciskania zębów, czasom, gdy bezrobotny chłopak z małego miasteczka, nie należący do żadnego układu, nikogo nie znający, pod nikogo nie podczepiony, słowem – nie mający w tej nowej, wolnej Polsce żadnych, najmniejszych szans, mógł tylko zagryzać wargi i powtarzać sobie: „Czekajcie, skurwysyny, ja wam jeszcze pokażę”. I czekać. Cierpliwie czekać, aż Bóg skinie przyzwalająco głową i powie: „No dobra, pokaż”.
I czekałem. Wierzyłem. Czekałem całe życie, pnąc się mozolnie tam, gdzie i
Siedziałem pośrodku długiego, jasno oświetlonego holu, obserwowany czujnie przez wiercące się pod sufitem kamery. Odczekałem, aż nieznajomy uwolni mi ręce, a potem poderwałem się gwałtownie i odwróciłem.
Za mną stał kartoflowaty, poczciwy Stiopa Burgajłow. Stał i kiwał głową, sam nie wiem, z politowaniem czy radością, że pojawił się na czas.
– No – powiedział, tchnąć zapachem koniaku. – Masz ty szczęście, sałaga. Spodobałeś się jemu. Chce cię zobaczyć.
Ruszył przodem, prowadząc mnie do windy i nic już więcej nie mówiąc ani nie spoglądając w moją stronę. Dopiero gdy winda zatrzymała się na piętrze, mruknął cicho: „Tylko nie bądź ty durny, żołnierzu”. A potem drzwi kabiny rozsunęły się i weszliśmy do wielkiego salonu Don Lucia urządzonego jak biblioteka wiktoriańskiego admirała, z mnóstwem mahoniowych szaf, pachnących starością, papierem i indyjskimi korzeniami, z politurowanym sekretarzykiem i z wielkim staroświeckim globusem. Szedłem tuż za Stiopa i tak samo jak on, zrobiwszy kilka kroków, przyklęknąłem i przycisnąłem czoło do parkietu.
Wydawało mi się, że trwa to całe godziny, zanim siedzący w stylowym fotelu Arab pozwolił nam się podnieść. Bez słowa wskazał palcem Stiopę i nie znoszącym sprzeciwu ruchem dłoni kazał mu się wynieść.
Jego twarz omalże mogłaby być twarzą Europejczyka, bardzo tylko opalonego i o wyjątkowo ciemnym zaroście. Nos, nieco dłuższy niż zazwyczaj u muslimów, i wargi cienkie z samej natury, a teraz jeszcze dodatkowo zacięte w gniewnym grymasie, zdawały się świadczyć, że pochodził z mieszanej rodziny. Był ubrany w białą dżelabiję, a na głowie miał tradycyjny arabski zawój i o jego randze świadczyły tylko dwie rzeczy: złote pierścienie, zdobiące spoczywające na poręczy palce, oraz czarno odziany człowiek stojący nieruchomo niczym drewniana rzeźba za plecami swego pana.
Wpatrywał się we mnie przenikliwym wzrokiem, bez szczególnej niechęci, raczej z ciekawością.
– Wstawaj, nadżes – rzucił wreszcie. Może nie było to zbyt uprzejmie, ale i tak stanowiło więcej, niż można się było spodziewać, nawet znając arabskich dostojników tylko z ocenzurowanych dzie
Stałem przed nim. Przed Mustafą Abu-Dalim, o którym mówiono, że w sprawach Europy Sal-ed-Din robi wszystko, co mu zaproponuje. Przed wrogiem. Przed władcą. Przed nadzieją.
Wbrew pozorom, nie miałem wcześniej zbyt rozległych kontaktów z muslimami. Znałem, oczywiście, wielu rzezimieszków, niektórych przywódców hezbislamów, niektórych bejów. Z paroma miałem zawarte pobratymstwo. Z i
Abu-Dali stał jednak nieskończenie wyżej od wszystkich bejów i hezbislamów. Algierczyk, syn zaprzysięgłego socjalisty, pułkownika związanego z tamtejszą juntą, od dziecka kształcony na wielkiego męża stanu, spędził młodość w najlepszych francuskich szkołach i wyższych uczelniach. Ukończył z wyróżnieniem ekonomię i administrację w College de France, zaliczył kilkuletnie stypendium w Stanach Zjednoczonych, otarł się o Daleki Wschód. Tylko pod jednym względem sprawił swojemu ojcu zawód – z tych studenckich peregrynacji powrócił jako żarliwy muzułmanin i zamiast wspierać czerwoną, „europejską'' władzę, zasilił fundamentalistów, rychło dochodząc wśród nich do wielkiego znaczenia i zdobywając liczne zasługi w świętym dziele zjednoczenia islamu. Ze swoich źródeł wiedziałem, że uchodził wśród muslimów za polityka ugodowego. Pewnie dlatego właśnie on został przywódcą delegacji na wiedeński Kongres Pojednania.
– Mów, tylko szczerze. I zwięźle. Nie mam czasu na długie rozmowy. Po co ci uran?
– Pieniądze – odparłem. – Potrzebuję pieniędzy. Powstrzymał ruchem dłoni swego goryla, gdy ten zrobił krok w moim kierunku.
– Radziłbym, żebyś więcej nie podnosił na mnie wzroku, dopóki na to nie pozwolę. Ja znam wasze zwyczaje, Hassan nie. No więc, pieniądze. Powiedzmy. Po cóż Ci tyle pieniędzy, nadżes? Kontrolujecie prawie cały przemyt z Azji do Europy. Dzięki wysokim akcyzom we Wspólnocie zarabiacie na alkoholu i papierosach. O narkotykach już nie wspomnę. Handlujecie też z wiernymi, dostarczacie im wódki i kobiet… nie próbuj się wymawiać, wiemy
O tym dobrze i pozwalamy. Na wiele wam pozwalamy. Zastanawiam się, czy nie na zbyt wiele. Ale ty, widzę, jesteś zachła
– Potrzebuję pieniędzy – powiedziałem, wpatrzony w klepki parkietu – żeby uniezależnić się od Brukseli.
Zapadła cisza. Długa cisza. Nie widziałem Abu-Dalego, słyszałem tylko kroki i trzask drzwi.
– Uniezależnić? – odezwał się Arab.
Uniosłem głowę. Był sam. Czarno odziany ochroniarz zniknął.
– Tak. Chcę oderwać Ukrainę od Europy. Ogłosić to, co i tak jest prawdą: że tam rządzę ja.
Zaśmiał się.
– Nowe państwo? Państwo brygadiera Skrebeca? -spoważniał i zawisł spojrzeniem na mojej twarzy. – Na coś podobnego mógłby wpaść tylko wariat… No dobrze, powiedzmy, że Skrebec ogłosił się władcą na Ukrainie. I kto tego władcę uzna?
– Wy. – Odczekałem chwilę, aż do Abu-Dalego dotrze ta propozycja. – Nie jestem głupcem. Jeżeli Sal-ed-Din przyjmie mój hołd, to nikt w Europie nie odważy się powiedzieć, że Skrebec nie jest władcą równie legalnym, jak prezydenci we Wspólnocie. A jeśli przyjmie to do wiadomości Europa, przyjmą i Amerykanie. Zresztą, władza nie wymaga uznania. Władzę po prostu się ma. Ja ją mam. Mam wojsko. Mam banki. Mam swoją policję i swoją administrację…