Krowa Niebiańska

Też oczywiście nie mogła wiedzieć, że z jednym z owych świeżo przybyłych graczy krupier miał na pieńku. Nie znosił grubego, skąpego, agresywnego gbura i z mściwą satysfakcją uniemożliwiał mu wygraną. Z wirtuozerią prawdziwego rutyniarza ominął jego stawki i osiągnął zero, obstawione wyłącznie przez Elunię.

I znów Elunia nie zorientowała się w wysokości swojej wygranej. Cztery whisky z wodą i lodem nie upoiły jej wprawdzie, ale obdarzyły leciutkim oszołomieniem i znakomitą beztroską. Zamianą dyskoteki na kasyno była już zachwycona, Jolę wprost kochała. Postanowiła kupić jej prezent, perfumy na przykład, najdroższe, jakie znajdzie, albo może złoty znak zodiaku. Przygarnęła ku sobie żetony coraz bardziej urozmaicone, zaczęła już bowiem dostawać takie po tysiąc złotych, wypłacane przez krupiera z litości, widział bowiem wyraźnie, że dziewczyna nie wie, co robi, i miał nadzieję nieco ją przyhamować, podobała mu się, nie chciał, żeby wszystko przegrała, po czym zastanowiła się, co by teraz obstawić. Cały dół tablicy, wszystkie większe numery, zajęte zostały przez gbura i tego drugiego, nie wiedziała, że może im towarzyszyć, stawiać na to samo co i oni, myślała, że powi

Trzydziestu starych milionów nie postawiła tylko dlatego, że te droższe żetony były niewygodne, płaskie, prostokątne i w ogóle za duże. Domacała się okrągłych, chwyciła trzy.

Krupier musiał pilnować gbura, razem z nim także tego drugiego, grali grubiej niż Elunia i do niej już nie miał głowy. Chciał wyrzucić dziesiątkę, bezpieczną, nie obstawioną, ale wskoczyła mu piątka, znajdująca się tuż obok. Elunia doszła do stanu, w którym uznała to za rzecz naturalną.

– Pani ma źle w głowie – powiedział surowo znajomy z wyścigów tuż za jej plecami. – Nie jest pani przecież pijana…?

– Nie – odparła Elunia radośnie. – Jeszcze wypiję piątą whisky. A co…?

– Niech pani to schowa, do torebki, albo co. Bywa, że kradną.

– Co mam schować?

– Te keszowe. Rany boskie, bez uroku, no, no…

Zdezorientowana nieco Elunia gapiła się na kupę żetonów przed sobą.

– To znaczy, które?

Znajomy bez słowa odgarnął na bok wszystkie setki i tysiące.

– To. Schować, nie kusić losu i złodzieja. I niech się pani opamięta, przy pierwszej przegranej brać tyłek w troki i w krzaki. Widzę, że ja tu muszę pani pilnować.

Elunia była w ugodowym nastroju. Kulka poszła już w ruch. W pośpiechu obstawiła dwoma zwykłymi żetonami to, co miała najbliżej, trzynastkę, zdążyła się nawet zdziwić, że na tę trzynastkę dotychczas nie zwróciła uwagi, zgarnęła do torebki oddzielony stos i odwróciła się do kelnerki, opróżniającej popielniczki. Poprosiła o następną whisky.

– Może pan też? Chętnie panu postawię.

– Nie. dziękuję, ja jestem samochodem.

– Ja też. To znaczy byłam. Już postanowiłam wracać taksówką. Ja nie wiem, może te wszystkie urządzenia tutaj lubią whisky…

Trzynastka wyszła, znajomy z tyłu zamilkł i przestał krakać. Świadoma jego obecności za plecami, Elunia posłusznie chowała do torebki wszystkie grubsze żetony, które zaczęła już rozróżniać. Mętnie majaczyło się jej, że chyba wygrała tego dość dużo, tym bardziej zatem stosami, jakie zostały jej na stole, mogła swobodnie operować. Pijana rzeczywiście nie była, jej pamięć nie doznała żadnego szwanku, przypomniała sobie bez trudu, iż rozmaici tacy, niedowarzone głupki przeważnie, po wielkiej wygranej rozbestwiali się i tracili wszystko, i postanowiła przegrać tylko to, co ma przed sobą. Potem odejdzie i pomyśli, co dalej.

Towarzystwo przy stole zmieniło się, ktoś odszedł, ktoś dobił. Gbur trwał uparcie na swoim miejscu, przegrywając. Od czasu do czasu miał skromne zyski, które w najmniejszym stopniu nie rekompensowały strat, ale budziły nadzieję. Widać w nim było wściekłą zaciętość i grał coraz drożej.

Elunia nie miała już gdzie chować żetonów, nie starczało jej torebki. Nie przegrała jeszcze ani razu, rozzuchwaliła się bezgranicznie, pamięć i teoretyczne doświadczenie z lektur podpowiadały jej, że to już ostatnie podrygi, musi wreszcie zacząć przegrywać, ale dotychczasowy zysk i piąta whisky pchały do brawury. Stawiała już po kilka żetonów, cztery, pięć, posuwała się nawet do sześciu i wciąż coś trafiała. Zważywszy jednak, iż uparty gbur grał maksymalnymi stawkami, obok niego zaś szalał jakiś fartowny Chińczyk, nie zwracano na nią przesadnej uwagi i nie na nią krupier się czaił.

Kiedy wreszcie zdołała przegrać wszystkie stawki, coś w niej sklęsło. Pamiętna ostrzeżenia znajomego: „Przy pierwszej przegranej tyłek w troki i w krzaki”, zdecydowała się zakończyć zabawę i odejść od stołu. O wysokości swoich zysków nie miała najmniejszego pojęcia.

I dopiero przy kasie wyszło na jaw jej prywatne zwycięstwo. Wygrała przy tej ruletce dwieście osiemdziesiąt milionów starych złotych, razem z automatem zbliżyła się do pół miliarda i z trudem zmieściła to wszystko w torebce.

Przy okienku, kiedy odbierała pieniądze, pojawił się nagle ów piękny facet od automatu.

– Bez względu na to, kiedy pani będzie wychodziła, ja panią odwiozę – powiedział stanowczo. – Wszyscy mnie tu znają, pani pozwoli, że się przedstawię, Stefan Barnicz. Nie pojedzie pani sama z tą forsą, strzeżonego i tak dalej.

W obliczu ostatnich hazardowych osiągnięć mężczyzna jako taki wyleciał Eluni z głowy. Nie była przesadnie chciwa ani skąpa, przeciwnie, skąpstwo Pawełka radykalnie obrzydziło jej tę cechę, niemniej walące się na nią zgoła Niagarą bogactwo uczyniło stosowne wrażenie. Trochę się nim przejęła, oczyma duszy zdążyła ujrzeć możliwości, jakie sobą stwarzało. Podróż po Europie, futro, wykończenie mieszkania, może początek własnej willi… Swobodę finansową z pewnością, luz i beztroskę. Wprawiło ją w promie

Wciąż jeszcze była dostatecznie trzeźwa, żeby popatrzeć na zegarek.

– Wpół do dwunastej? – zdziwiła się. – Myślałam, że jest później. Zamierzam wyjść o pierwszej i nie mam nic przeciwko opiece. Ktoś mi powinien odebrać kluczyki, gdybym się uparła jechać samochodem.

– Odbiorę, przyrzekam sole

Przy szóstej whisky i automacie pięciozłotowym Elunia poczuła się wreszcie zmęczona emocjami. Zachciało jej się spać. Do świadomości wygranej zdążyła się już przyzwyczaić, teraz powolutku na pierwszy plan zaczynał wychodzić facet. Nie dość, że był piękny, to jeszcze zachował się jak mężczyzna, robił wrażenie dżentelmena, grał spokojnie, zatem nie był skąpy. Już samo to wystarczało, żeby go aprobować. Odwiezie ją do domu, bardzo dobrze, niech diabli biorą samochód, nic mu się nie stanie, jeśli postoi tu do jutra, jutro zaś Elunia ma tu przyjść znowu, zapomniała wprawdzie dlaczego, ale konieczności była pewna. Przyjdzie nieskalanie trzeźwa, ta cała whisky to eksces, zrobiła sobie wieczór bez ograniczeń…

Wieziona ku domowi srebrnym mercedesem, przestawiona już całkowicie z hazardu na uczucia, które dostarczały nie mniejszych emocji, Elunia zastanawiała się, co z tego powi

Stefan Barnicz rozstrzygnął kwestię bez jej udziału. Podwiózł ją pod dom, Elunia na szczęście nie zapomniała, gdzie mieszka, wjechał razem z nią windą na górę, zaczekał, aż trafiła kluczem w zamek i otworzyła drzwi, po czym skłonił się elegancko i poszedł precz, nie zostawiając nawet odrobiny czasu na jakiekolwiek propozycje i zaproszenia. Mocno zaskoczona Elunia z jednej strony ucieszyła się, że ma z głowy, z drugiej zaś poczuła jakby rozczarowanie i odrobinę żalu. Nie spodobała mu się jednak, odwiózł ją ze zwyczajnej litości…