Serce na temblaku

– Widziałaś krasnoludki?

Robi mi się niedobrze. Nie powi

– Gdzie? – pytam niewi

– Tam były.

– Dużo?

– Dużo, nie liczyłam.

Jest gorzej, niż myślałam. Szosa pusta, jak okiem sięgnąć. Przed nami w oddali dwa samotne czerwone tylne światełka. Dlaczego właściwie chciałam z nią wyjechać?

– Jesteś głodna? – pytam pojednawczo.

– O, znowu!

– Co znowu? – staram się, żeby mój głos nie drżał.

– No, krasnoludki! – Ostapko jest zdenerwowana.

– Soczku? – wyciągam do niej rękę.

– Widziałaś? – pyta. – A teraz widziałaś???

– Oczywiście, że widziałam. – Wariatom nie należy się sprzeciwiać. Jak ja wrócę z tego Berlina? Chyba są jakieś pociągi? W portfelu mam tylko, poza dziesięcioma tysiącami, sześćset złotych.

– Fajne, nie? – głos Ostapki jest spokojny.

– Cudne! – zachwycam się.

– Lubisz? – Ostapko odwraca wzrok od szosy i patrzy na mnie z przyganą.

– Właściwie lubię.

– A ja ich nie znoszę.

O Boże, żeby tylko szczęśliwie dojechać.

– Masz papierosy? Muszę kupić, zatrzymamy się jeszcze.

W ogóle się nie sprzeciwiam. Trochę mi drżą nogi. Wolałabym jechać z Adamem. On nie widuje krasnoludków.

– Co tak milczysz?

– Ja?

Pociąg, koniecznie pociąg, byleby już być w Berlinie, reszta jakoś pójdzie.

– O, tu się zatrzymamy. – Ostapko staje, w długich światłach jej samochodu buda, jelenie, wazy gliniane i tysiące plastikowych krasnali.

– Krasnoludki! – Radość moja nie ma granic.

– Przecież mówiłam ci, stoją przy szosie wzdłuż całej drogi – Ostapko znowu patrzy na mnie z przyganą.

Dojeżdżamy do granicy. Po prawej kolejka tirów, po lewej osobowe. Ostapko staje pośrodku.

– Co ty robisz? – pytam dzielnie, bo już ku nam biegną jacyś mężczyźni.

– Nie wiem, gdzie mam się ustawić – mówi Ostapko.

– Jak to, nie wiesz?

– Nie wiem, czy mam samochód osobowy, czy ciężarowy.

Robi mi się słabo. Wiem, gdzie siedzę, w osobowym, dużym, eleganckim samochodzie marki Volvo. Ale nie wiem, gdzie siedzi Ostapko.

– To chyba jest ciężarowy – szepcze Ostapko.

Staram się nie stracić zimnej krwi.

– Dlaczego ten samochód osobowy może być ciężarowy?

– Bo ma kratę jak dla psa, nie rozumiesz? Boże ratuj!

– To nie twój samochód?

– A skąd! – Ostapko się denerwuje. Pierwsze słyszę, że nie jej.

– Nie ma kraty – mówię cichutko.

– Może ma w bagażniku?

– No, może – postanawiam być zgodna. Z nią nie wszystko jest w porządku.

– O, nie – Ostapko zdecydowanie skręca na lewo. – Nie staję w tej kolejce. Staję w osobowej.

No jasne. Niech staje, najwyżej nas zastrzelą, przecież w końcu mają broń. Postanawiam być spokojna, zupełnie spokojna. Przekraczamy granicę. Nikt nie strzela. Kupuję za wszystkie pieniądze marki. Może kupię Tosi buty i ten brzeszczot przynajmniej.

Wjeżdżamy do Niemiec. Rzucam okiem na duży napis. Ausfahrt. Bardzo przyjemna miejscowość, tylko że jej nie widać.

– Wszyscy śpią o tej porze w Niemczech? – pytam delikatnie, żeby nie zdenerwować jeszcze bardziej Ostapko.

– Dlaczego mają spać? – Widzę, że jest nieskora do rozmów, więc próbuję szybko zmienić temat. – Chcesz soczku?

Przed nami droga jak stół. I znowu napis Ausfahrt. Ale my jedziemy prosto. Mija następne pół godziny. Ausfahrt. Zaczynam się niepokoić.

– Dobrze znasz drogę do Berlina?

– Tak, a co?

Nic, oczywiście, że nic. Mija następne piętnaście minut i znowu napis Ausfahrt. Podejmuję desperacką decyzję.

– Zatrzymaj się!

– Po co?

– Zatrzymaj się!

Ostapko skręca na pobocze i zatrzymuje się.

– Co się stało?

– A to się stało, że już półtorej godziny jeździsz w kółko! Jak wjechałyśmy do Niemiec, to byłyśmy kilometr od Ausfahrtu, a teraz jesteśmy siedem kilometrów – nie wytrzymuję.

Ostapko patrzy na mnie z politowaniem, a potem włącza silnik.

– Ausfahrt to zjazd, a nie miejscowość. Wiem, Mój Ojcze, gdybyś był na moim miejscu, to byś się nauczył niemieckiego…

We wtorek jeździmy po Berlinie i szukamy jakiejś firmy. Ostapko wreszcie znajduje na mapie drogę, widzę z daleka Anioła Pokoju, dworzec Zoo, potem jedziemy dwie godziny w stronę jakichś magazynów. Potem szukamy dwie godziny miejsca do parkowania.

– Masz pieniądze? – upewnia się Ostapko.

Pewnie, że mam. Pod pretekstem schowania dokumentów wzięłam od Adama pokrowiec na dokumenty, który nosi się na szyi. A tymczasem mam tam prawie pięć tysięcy marek.

Schodzimy w dół jakimiś metalowymi schodami. Na samym dole mała pakamera. W niej siedzi Franz – człowiek, z którym Ostapko robi interesy. Daje mu moje pieniądze, czuję przez moment niepokój, ale za chwilę do moich pięciu Ostapko dokłada swoje pięć tysięcy marek. Coś szwargoczą, Franz ściska mi rękę na do widzenia, Ostapko mruga do mnie.

– No to załatwione.

Nie wiem, co jest załatwione, nie wiem, jaki jest związek między magazynami a moimi pieniędzmi, ale Ostapko mnie uspokaja.

– Nie bój się, przecież widziałaś, jak zmieniło się moje życie. Powiedział, że za trzy tygodnie prześle pierwsze pieniądze, może to już będzie koło czterech tysięcy. Ciesz się, że masz mnie. On po prostu je dobrze inwestuje. Tylko niewielu osobom o tym mówię.

Zostaje mi trzysta marek. Będzie na buty i brzeszczot, i wszystko. Właściwie nie mogę teraz zacząć się martwić. Wszystko będzie dobrze.

Podjeżdżamy pod dom Marzeny w nocy. Paul Robeson Strasse jest kompletnie zapchana samochodami. O wpół do dwunastej w nocy Ostapko desperacko wjeżdża na chodnik.

– Nie mogłaś tego zrobić wcześniej? – pytam nieśmiało.

– Nie mogłam, bo ściągają samochody źle zaparkowane.

Nie pytam o nic więcej. Nie wiem, dlaczego ściągali dwie godziny temu, a teraz już można na chodniku. Nie moja sprawa. Jutro wyjeżdżamy. Zrobimy tylko zakupy w centrum, i do domu. Dzwoniłam dzisiaj, ale nikt nie odpowiada. Nie wiem, gdzie się podziewa Tosia ani dlaczego Adama o tej porze nie ma w domu.

Rano Ostapko wynosi z mieszkania Marzeny niezliczone ilości paczek. Musimy trzy razy zjeżdżać windą.

– Co to?

– Prosiła, żeby zawieźć rodzicom, takie tam… – mówi Ostapko.

Wychodzimy z domu Marzeny obładowane nieludzko prosto na Polizei. Za Polizei stoi bardzo ładny samochód z dźwigiem. Abschleppdiemt. Do wywozu źle zaparkowanych samochodów. Na nic rozmowa – nie moja, rzecz jasna, bo ja po niemiecku ani, ani. Bagaże nie mieszczą się w bagażniku. Upychamy torby na tylnym siedzeniu. Jest jedenasta, kiedy kończymy pakowanie. Nareszcie, możemy ruszać. Trzaskam tylnymi drzwiami. Siadam z przodu. Nareszcie! Do ojczyzny miłej!

Ostapko nasłuchuje. Coś cicho szumi.

– Co to?

– Nie wiem. Coś chyba nacisnęłyśmy.

Zamieramy. Cichutki zgrzyt uporczywie dolatuje gdzieś z tyłu do naszych uszu. Ostapko zapala, ale nawet przez cichy szum silnika słychać brzęczenie. Wyłącza silnik i po kolei naciska wszystkie guziczki.

– Psiakrew, w ogóle nie znam tego samochodu.

Ja go nie znam tym bardziej. Wysiadam, otwieram tylne drzwi. Nachylam się nad siedzeniem. Ewidentnie stąd ten szum.

– Może włączyłam podgrzewanie siedzeń? – Ostapko nie może się nadziwić. – Bo chyba silnik jest z przodu.

Sprawdzamy, silnik jest z przodu. Ale z tyłu coś brzęczy.

– Nie możemy tak jechać. Nie wiem, co to jest.

– Jezu – zaczynam się denerwować. – Zrób coś! – Boję się wsiąść do samochodu. Może wybuchniemy? Co jest w tych paczkach?

Ostapko przechodzi do tyłu. Wyjmujemy wszystkie pracowicie zapakowane torby. Pali się małe czerwone światełko z tyłu przy popielniczce. Napis 16 V.

– Co to jest? – pytam ostrożnie.

– Nie mam pojęcia.

Nasłuchujemy. Światełko się pali, ale już nic nie drży. Pakujemy z powrotem torby. Jest dwunasta. Zaczyna szumieć.