La Miksĉifona Knabino de Oz

Ĉapitro 8. La malsagha strigo kaj la saga azeno

Plu ili iris, kaj duona horo da senhalta marŝado kondukis ilin al domo iom pli bona ol la du kiujn ili jam pasis. Ĝi staris proksime al la vojo kaj super la pordo estis a fiŝo kiu legiĝis:“F-ino Malsaĝa

Strigo kaj S-ro Saĝa Azeno:

Publikaj Konsilistoj.”

Kiam Oĵo laŭtlegis la a fiŝon Ĉifoneroj diris ridante:“Nu, jen loko kie ni povos akiri tiom da konsilado kiom ni deziras, eble pli ol ni bezonas. Ni eniru.”

La knabo frapis sur la pordon.

“Envenu!”vokis profunda basa voĉo.

Do ili malfermis la pordon kaj eniris la domon, kie malgranda palbruna azeno, vestita per blua antaŭvesto kaj blua ĉapo, okupis sin per senpolvigado de la mebloj per blua tuko. Sur breto super la fenestro sidis tre granda blua strigo sur kies kapo estis blua sunkufo;per siaj grandaj rondaj okuloj ŝi palpebrumadis al la vizitantoj.

“Bonan matenon,”diris la azeno, per sia profunda voĉo, kiu sonis pli granda ol li mem. “Ĉu vi venis al ni por konsiloj?”

“Nu, ni venis ial,”respondis Ĉifoneroj, “kaj nun ĉar ni estas ĉi tie ni ricevu iom da konsilado. Ĝi estas senpaga, ĉu ne?”

“Certe,”diris la azeno. “Konsilo neniom kostas —krom se oni observas ĝin. Permesu ke mi diru, flanke, ke vi estas la plej stranga grupo de veturantoj kiuj ĝis nun venis al mia butiko. Taksante vin nur per la aspekto, mi opinias ke plej bone estus ke vi parolu kun la Malsaĝa Strigo tie.”

Ili turnis sin por rigardi la birdon, kiu skuetis siajn flugilojn kaj gapis ilin per siaj grandaj okuloj.

“Hut-ti-tut-ti-tut!”kriis la strigo.

“Vili-kum-bi

Saluton vi!

Enig-kum, elig-kum

Ti-ri-li-li!”

“Tio superas vian poezion, Ĉifonuloj,”diris Oĵo.

“Ĝi estas nur sensencaĵo!”deklaris la Vitra Kato.

“Sed ĝi estas bona konsilo por malsaĝuloj,”diris la azeno, admire. “Aŭskultu mian partneron, kaj vi ne povos erari.”

Diris la strigo per grumbla voĉo:

“Vivas Miksĉifon-knabin’, Kuŝas sur nenies sin’; Sencomanka, ĝojoama, Vere kiu volos ŝin?”

“Vera komplimento!Vera komlimento, ja vere!”kriis la azeno, turnante sin por rigardi Ĉifonerojn. “Vi certe estas mirinda, mia kara, kaj mi kredas ke vi fariĝus bonega pinglokuseneto. Se vi apartenus al mi, mi surportus fumizitajn okulvitrojn por rigardi vin.”

“Kial?”demandis la Miksĉifona Knabino.

“Ĉar vi estas tiel brila kaj bunta.”

“Mia beleco blindumas vin,”ŝi asertis. “Vi la Manĝtuloj ĉiuj fiere marŝadas kun via stulta bluo, dum mi —”

“Vi erare nomas min Manĝtulo,”interrompis la azeno, “ĉar mi naskiĝis en la Lando Mo kaj vizitis Ozon dum la tago kiam oni fermis ĝin kontraŭ la tuta cetero de la mondo.

Do ĉi tie mi devas resti, kaj mi agnoskas ke ĝi estas tre bela kaj loĝinda lando.”

“Hut-ti-tut-ti-tut!”kriis la strigo; “Sorĉilon Oĵo volas trovi, Marmoran Onĉjon Nonĉjon movi.

Tre longe serĉi ja utilas, Sorĉilojn trovi malfacilas.”

“Ĉu la strigo tamen vere estas malsaĝa?”demandis la knabo.

“Nepre,”respondis la azeno. “Rimarku kiel malelegantaj estas ŝiaj esprimoj. Sed mi admiras la strigon ĝuste ĉar ŝi estas klare malsaĝa. Laŭtradicie strigoj estas tre saĝaj, plejparte, tiel ke malsaĝa strigo estas malkutima, kaj eble vi scias ke ĉiu aŭ ĉio malkutima nepre interesas saĝulojn.”

La strigo denove skuetis siajn flugilojn, murmurante ĉi tiujn vortojn:

“Malfacilas esti vitra kato — Ĉar malmola estas ŝia fato; Diafana ĉiu ŝia ago, Kaj videbla klare per imago.”

“Ĉu vi rimarkis mian palruĝan cerbon?”demandis Fuŝulo, fiere. “Oni povas vidi ĝin funkcii.”

“Ne dum la tago,”diris la azeno. “Ŝi ne povas bone vidi dum la tago, povrulino. Sed ŝia konsilo estas bonega. Mi konsilas ke vi obeu ĝin.”

“La strigo ankoraŭ ne donis al ni konsilon,”la knabo deklaris.

“Ne?Do kiel vi nomas ĉiujn tiujn dolĉajn poemojn?”

“Nur malsaĝaĵoj,”respondis Oĵo. “Ĉifoneroj diras similaĵojn.”

“Malsaĝaĵoj!Kompreneble!Certe!La Malsaĝa Strigo devas esti malsaĝa, alie ŝi ne estus la Malsaĝa Strigo. Vi ja vere multe komplimentas mian partneron,”asertis la azeno, kunfrotante siajn antaŭajn piedojn kvazaŭ tre plaĉite.

“La a fiŝo diras ke vi estas saĝa,”komentis Ĉifoneroj al la azeno. “Bonvolu pruvi tion.”

“Kun granda plezuro,”respondis la besto. “Provu min, mia kara Ĉifoneroj, kaj mi pruvos mian saĝecon tujtuje.”

“Kiel oni plej bone iras al la Smeralda Urbo?”demandis Oĵo.

“Per marŝado,”diris la azeno.

“Mi scias tion;sed kiun vojon mi sekvu?”estis la sekva demando de la knabo.

“La vojon el flavaj brikoj, kompreneble. Ĝi kondukas rekte al la Smeralda Urbo.”

“Kaj kiel ni trovos la vojon el flavaj brikoj?”

“Plu laŭiru la padon kiun vi ĝis nun laŭiris. Vi atingos la flavajn brikojn baldaŭ, kaj vi rekonos ilin kiam vi vidos ilin ĉar ili estas la sola flavaĵo en la blua lando.”

“Dankon,”diris la knabo. “Fine vi donis al mi informon.”

“Ĉu tio estas via tuta saĝeco?”demandis Ĉifoneroj.

“Ne,”respondis la azeno. “Mi scias multon alian, sed ĝi ne interesus vin. Do mi donos al vi lastan konsilon: moviĝu, ĉar ju pli vi faros tion des pli baldaŭ vi atingos la Smeraldan Urbon.”

“Hut-ti-tut-ti-tut-ti-tu!”kriaĉis la strigo; “Rapidu ho!Foriru do!

Vi kien iros, vi ne scias.

Manĝtula knab, Fuŝul’, Ĉifon’, Marŝos vi al mav’aŭ bon’.

Danĝeroj estas en la fon’; Pri l’celo mankas via kon’— Kien iri vi ne scias, Nek mi scias, tamen iru!”

“Ŝajnas kvazaŭ ŝi proponas ion,”diris la Miksĉifona Knabino.

“Do ni akceptu kaj foriru,”respondis Oĵo.

Ili adiaŭis la Saĝan Azenon kaj la Malsaĝan Strigon kaj tuj rekomencis sian veturon.

Ĉapitro 9. Ili renkontas la vuzon

“Ŝajne estas efektive tre malmultaj domoj ĉi tie,” komentis Oĵo, kiam ili jam marŝis tute silente dum longa periodo.

“Ne gravas,”diris Ĉifoneroj;“ni ne serĉas domojn, ni serĉas la vojon el flavaj brikoj. Ja estos strange, trovi ion flavan en ĉi tiu morne blua lando.”

“Estas malpli bonaj koloroj ol flavo en ĉi tiu lando,”asertis la Vitra

Kato, per spita tono.

“Ho;ĉu vi parolas pri la palruĝaj ŝtoneroj kiujn vi nomas cerbo, kaj viajn ruĝan koron kaj verdajn okulojn?”demandis la Miksĉifona Knabino.

“Ne;mi parolis pri vi, se vi nepre volas scii,” muĝetis la kato.

“Vi ĵaluzas!”ridis Ĉifoneroj. “Vi interŝanĝus viajn lipharojn por bela bunta koloro kia mia, se vi povus.”

“Neniel!”kolere respondis la kato. “Mi havas la plej klaran koloron en la mondo, kaj mi ne dungas kosmetikiston.”

“Tion mi facile vidas,”diris Ĉifoneroj.

“Mi petas, ne kverelu,”petegis Oĵo. “Nia veturo estas grava, kaj kverelado senesperigas min. Por esti brava necesas esti bonhumora, do mi esperas ke vi estos laŭeble plej bonhumoraj.”

Kiam ili jam marŝis iom longdistance subite ili frontis altan barilon kiu neebligis plu iri rekte antaŭen. Ĝi iris rekte trans la vojon kaj ĉirkaŭis malgrandan aron da altaj arboj, dense kunplantitaj. Kiam la grupo de aventurantoj rigardis tra la tabuloj de la barilo ili opiniis ke ĉi tiu arbaro aspektas pli morna kaj malakceptema ol ĉiuj antaŭe viditaj.

Ili baldaŭ trovis ke la pado kiun ili laŭiris nun kurbiĝas kaj ĉirkaŭiras la arbareton, sed kio haltigis Oĵon kaj instigis lin profunde pensi estis averto literumita sur la barilo kiu legiĝis:

“EVITU LA VUZON!”

“Tio signifas,”li diris, “ke estas Vuzo ali flanke de tiu barilo, kaj la Vuzo devas esti danĝera besto ĉar alie oni ne dirus ke oni evitu ĝin.”

“Do ni ne eniru,”respondis Ĉifoneroj. “Tiu pado estas ekster la barilo, kaj Sinjoro Vuzo konservu sian arbareton por si, tio ne ĝenos nin.”

“Sed unu el niaj celoj estas trovi Vuzon,”Oĵo eksplikis.

“La Magiisto volas ke mi akiru tri harojn el la fino de la vosto de Vuzo.”

“Ni plu iru kaj trovu alian Vuzon,”proponis la kato. “Ĉi tiu estas malbela kaj danĝera, alie oni ne enkaĝigus ĝin.