Skalpel

Rozdział 2

Jane Rizzoli przyniosła do domu pizzę kupioną w narożnym barze i wygrzebała z dna lodówki przedpotopową główkę sałaty.

Obierała zewnętrzne, brązowe liście tak długo, aż udało jej się dotrzeć do w miarę nadającej się do zjedzenia części. Sałata była blada i nieapetyczna, więc jadła ją nie dla przyjemności, lecz z rozsądku. Nie miała czasu na przyjemności; jadła, żeby mieć energię niezbędną podczas nadchodzącego wieczoru, którego bynajmniej nie wyglądała z niecierpliwością.

Patrząc na jaskrawe plamy pomidorowego sosu na talerzu, po kilku kęsach przestała jeść.

Nie pozbędziesz się koszmarów, pomyślała. Zdaje ci się, że jesteś odporna, że jesteś dość silna, dość wyizolowana, żeby z nimi żyć. Wiesz, jak grać swoją rolę, jak blefować, ale nie wyrzucisz z pamięci tamtych twarzy. Oczy zamordowanych będą ciągle na ciebie patrzyły.

Czy Gail Veager też już nie żyje?

Spojrzała na swoje ręce, na blizny na obu dłoniach, przypominające rany po ukrzyżowaniu. Bolały ją, kiedy robiło się zimno i wilgotno, przypominając, co przed rokiem zrobił z nią Warren Hoyt w dniu, w którym przewiercił jej dłonie swoimi skalpelami. W dniu, co do którego była pewna, że będzie ostatnim w jej życiu.

Blizny znów ją bolały, ale tym razem nie z powodu pogody. To był efekt tego, co zobaczyła w Newton. Złożona koszula nocna. Krwawy wachlarz na ścianie. Godziny spędzone w domu, którego atmosfera była przesiąknięta horrorem i w którym wyczuwała niedawną obecność Warrena Hoyta.

To oczywiście było niemożliwe.

Hoyt siedział w więzieniu, tam gdzie siedzieć powinien. Mimo to wspomnienie domu w Newton mroziło ją, ponieważ z podobną potwornością miała już do czynienia. Kusiło ją, żeby zadzwonić do Thomasa Moorea, z którym prowadziła śledztwo w sprawie Hoyta. Znał wszystkie szczegóły w tym samym stopniu co ona i rozumiał atmosferę strachu, jakiego Hoyt zdołał im wszystkim napędzić.

Ale odkąd Moore się ożenił, ich ścieżki się rozeszły.

Powodem, dla którego stali się sobie obcy, było jego nowe, małżeńskie szczęście. Ludzie szczęśliwi stają się samowystarczalni, oddychają i

Parę dni temu dostała kartkę z Londynu, gdzie oboje z Catherine byli na wakacjach. Kilka słów skreślonych naprędce na pamiątkowej pocztówce z muzeum Scotland Yardu, zawiadamiających ją, że spędzają przyjemnie urlop i że wszystko u nich w porządku. Kartka tchnęła beztroskim optymizmem. Myśląc o tym, Rizzoli uznała, że nie powi

Siedziała, słuchając odgłosów ruchu ulicznego. Wydawały się podkreślać całkowity bezruch w jej mieszkaniu. Patrzyła na surowo umeblowany salon, na gołe ściany, gdzie do tej pory nie powiesiła żadnego obrazka. Jedyną ozdobą, jeśli można było za taką ją uznać, była mapa miasta, przypięta do ściany nad stołem, na którym jadła.

Rok temu na mapie pełno było kolorowych pluskiewek, oznaczających miejsca, gdzie Chirurg dokonał morderstw. Tak bardzo pragnęła schwytać go, udowodnić kolegom, że im dorównuje, że dosłownie żyła i oddychała śledztwem. Ślady stóp mordercy miała przed oczami nawet w trakcie jedzenia w domu kolacji.

Pluskiewek Chirurga już nie było, ale mapa została, czekając na nowe miejsca zbrodni i i

Mój teren myśliwski, pomyślała. Mój cały świat.

Rizzoli zajechała przed rezydencję Veagerów dziesięć minut po dziewiątej wieczorem. Wewnątrz było jeszcze ciemno. Przybyła jako pierwsza, a ponieważ nie miała klucza, czekała w samochodzie, opuściwszy szyby, żeby mieć dopływ świeżego powietrza.

Dom stał w cichym zaułku.

W oknach sąsiednich budynków nie paliło się światło, co było korzystne ze względu na mniejszą ilość rozproszonego światła, które utrudniałoby im poszukiwania. Okna domu Veagerów spoglądały na nią jak wytrzeszczone oczy trupa. Cienie dookoła układały się w miriady kształtów, lecz żadne z nich nie wydawały się przyjazne. Poczuła się spokojniejsza, dopiero gdy wyjęła pistolet, odbezpieczyła go i położyła sobie na kolanach.

We wstecznym lusterku błysnęły reflektory samochodu. Odwróciwszy się, zobaczyła z ulgą vana ekipy kryminalistycznej. Zatrzymał się za nią. Schowała pistolet z powrotem do torebki.

Młody, barczysty mężczyzna wysiadł z furgonetki i podszedł do jej samochodu. Kiedy się pochylił, żeby zajrzeć przez okno, dostrzegła błysk złotego kółka w jego uchu.

– Cześć, Jane – powiedział.

– Cześć, Mick.

Dzięki, że przybyłeś.

– Ładnie tutaj.

– Poczekaj, aż zobaczysz dom.

Błysnęły reflektory następnego samochodu.

To był Korsak.

– Gang w komplecie – stwierdziła.

– Zabierzmy się do pracy.

Korsak nie znał Micka.

Kiedy Rizzoli przedstawiała ich sobie, zauważyła, że Korsak, patrząc na ucho technika, zawahał się, zanim podał mu rękę.

Odgadywała jego myśli.

Kółko w uchu.

Napakowany.

Z pewnością gej.

Mick zaczął wyjmować swój sprzęt.

– Przywiozłem nowy minicrimescope czterysta – oznajmił.

– Lampa łukowa o mocy czterystu watów, trzykrotnie jaśniejsza niż trzystopięćdziesięciowatowy stary GE. Najsilniejsze źródło światła, jakim do tej pory dysponowaliśmy. Jaśniejszy nawet od pięćdziesięciowatowego xenona. – Możesz wziąć ode mnie kamerę?

Nim Korsak zdążył odpowiedzieć, Mick wpakował mu do rąk torbę, po czym odwrócił się do vana, sięgając po następny sprzęt.

Osłupiały Korsak stał z kamerą w ręce, patrząc z niedowierzaniem na plecy technika. Dopiero po dłuższej chwili ruszył w stronę domu.

Nim Rizzoli i Mick przynieśli przed drzwi wejściowe sprzęt, w skład którego wchodził crimescope, przewód zasilający i okulary ochro

Mick zatrzymał się za progiem, podobnie jak przed południem Rizzoli, patrząc z podziwem na strzelistą klatkę schodową.

– U szczytu są witrażowe okna – powiedziała Rizzoli.

– Powinieneś to zobaczyć, kiedy prześwieca przez nie słońce.

Usłyszeli zirytowany głos Korsaka, dobiegający z salonu.

– Zdaje się, że przyjechaliśmy tu do pracy.

Mick rzucił Rizzoli porozumiewawcze spojrzenie, mające oznaczać: Co za dupek.

W odpowiedzi wzruszyła ramionami.

Poszli korytarzem tam, skąd dobiegło ich wołanie Korsaka.

– To ten pokój – powiedział Korsak.

Miał na sobie i

– Musimy zbadać tę część podłogi. W sztucznym świetle ślady krwi wyglądały nie mniej wstrząsająco.

W czasie gdy Mick przygotowywał swój sprzęt, włączając do gniazdka kabel zasilający i ustawiając kamerę na statywie, Rizzoli patrzyła jak zahipnotyzowana na ścianę. Żadne odnowienie nie zmieni faktu, że była niemym świadkiem przemocy. Biochemiczny ślad pozostanie na niej na zawsze, niczym niewidzialna pieczęć.

Tego wieczoru przyjechali nie po to, żeby szukać śladów krwi. Szukali czegoś znacznie trudniejszego do odkrycia. Potrzebne im było do tego specjalne źródło światła, wystarczająco silne, żeby odsłonić to, czego nie dało się zobaczyć nieuzbrojonym okiem.

Rizzoli wiedziała, że światło jest energią rozchodzącą się w postaci fal elektromagnetycznych. Światło widzialne, to, które rejestrujemy gołym okiem, mieści się w paśmie od czterystu do siedmiuset nanometrów. Światła o falach krótszych, zwanych pasmem ultrafioletu, oko ludzkie nie widzi. Jednakże niektóre substancje organiczne, między i

– Jestem prawie gotowy – powiedział Mick.

– Musimy zaciemnić pokój, na ile tylko możliwe.

Spojrzał na Korsaka.

– Zacznijmy od wygaszenia świateł w holu, dobrze, detektywie?

– Chwileczkę, gdzie są okulary ochro

– To ultrafioletowe światło rozpieprzy mi oczy.

– Nie przy długości fali, której używam.

– W każdym razie chcę okulary.

– Proszę bardzo, w torbie jest kilka par. Starczy dla wszystkich.

Rizzoli zażegnała sytuację.

– Ja pójdę zgasić światło.

– Wyszła z pokoju i powyłączała wszystkie lampy.

Kiedy wróciła, Korsaka i Micka w dalszym ciągu dzieliła cała długość pokoju, jak gdyby podejrzewali się wzajemnie o zaraźliwą chorobę.

– Od którego miejsca zaczniemy? – spytał Mick.

– Zacznijmy od miejsca, gdzie znaleziono ofiarę – powiedziała Rizzoli – a potem stopniowo coraz dalej.

– Zbadamy cały pokój.

Mick rozejrzał się dookoła.

– Tam leży beżowy dywan, który w ultrafioletowym świetle będzie prawdopodobnie fluoryzował.

– Tamta biała kanapa również.

– Ostrzegam, że na ich tle trudno będzie coś dostrzec.

Spojrzał na Korsaka, który zdążył już nałożyć gogle i wyglądał teraz jak przegrany facet w średnim wieku, noszący ciemne okulary, żeby się wydawać twardzielem.

– Wyłącz światła w pokoju – dodał.

– Sprawdzimy, czy będzie wystarczająco ciemno.

Korsak nacisnął kontakt i pokój pogrążył się w ciemności.

Przez wielkie okna bez zasłon widać było gwiazdy, ale nie świecił księżyc, a gęste drzewa w ogrodzie nie dopuszczały światła z sąsiednich domów.

– Nieźle – orzekł Mick.