Sahara

– Zrobiliśmy tylko połowę – rzekł. – Teraz trzeba sprawdzić, gdzie to świństwo wpływa do Nigru. Na razie Malijczycy nam nie przeszkadzają. Proponuję płynąć spokojnie dalej; może znajdziemy to miejsce, zanim się nami bliżej zainteresują.

Miejsce przy sterze zajął teraz Giordino. Pitt wyciągnął się wygodnie na macie, rozłożonej na podłodze kokpitu, i natychmiast zasnął; organizm domagał się odpoczynku.Gdy się zbudził, pomarańczowa kula słońca znikała już za horyzontem. Mimo to temperatura powietrza była o dziesięć stopni wyższa. Na krawędzi ekranu radaru wciąż majaczyła malijska kanonierka, zniknęły jednak myśliwce; prawdopodobnie odleciały do bazy, by uzupełnić paliwo. Strasznie są pewni siebie, pomyślał. W przeciwnym razie zastąpiliby jedne samoloty i

– To cię powi

– Jak długo spałem?

– Miałeś dwugodzi

– Minęliśmy już Gao?

– Tak, jesteśmy już pięćdziesiąt kilometrów dalej. Straciłeś wspaniały widok: wielki jacht, istny pałac na wodzie. Cała grupa przepięknych dziewczyn w bikini przesyłała mi z pokładu gorące pocałunki.

– Ale mi tu kit wciskasz…

– Słowo skauta – Giordino podniósł w górę trzy palce. – To był najbardziej niezwykły pływający dom, jaki kiedykolwiek widziałem.

– Rudi nadal notuje wysokie stężenie tej toksyny?

– Tak. Twierdzi, że teraz jest już z każdym kilometrem większe.

– Czyli jesteśmy blisko?

– Rudi mówi, że nawet bardzo blisko.

Jakiś szczególny błysk pojawił się nagle w oczach Pitta. Giordino znał ten błysk; pojawiał się zawsze, ilekroć coś nowego przychodziło mu do głowy. Przenosił się wtedy myślą w całkiem i

– Co znowu wymyśliłeś? – spytał wreszcie zniecierpliwiony Giordino.

– Zastanawiam się – Pitt wrócił na ziemię – jakby tu wykiwać tego kacyka. Nie mam chęci zostawiać mu Calliope, aby miał gdzie urządzać sobie pijackie orgie.

– No i jak masz zamiar poskromić apetyt generała Kazima?

– Jego apetytów pewnie nie poskromię. Ale będzie musiał obejść się smakiem. – Pitt uśmiechnął się demonicznie.

Niemal dokładnie w chwili, kiedy ostatni skrawek czerwonej tarczy słońca znikał za horyzontem, spod pokładu rozległ się głos Gu

– Nie ma już tego skażenia! Właśnie przed chwilą się skończyło.

Zaczęli z wielką uwagą przypatrywać się obu brzegom. Rzeka na tym odcinku biegła niemal prosto na zachód. Ani na południowym, ani na północnym brzegu nie było widać żadnych zabudowań. Wydawało się, że pusta przestrzeń sięga we wszystkie strony, aż po linię horyzontu.

– Tu jest kompletnie pusto – zawołał Giordino przez otwarty luk w pokładzie. Po chwili pokazał się w nim Gu

– Naprawdę nic tam nie widać?

– Nic, tylko piasek, piasek i piasek.

– W północnym brzegu jest lekkie zagłębienie – rzekł Pitt, wskazując szeroki, płytki wąwóz. – Jakby płynęła tędy kiedyś woda.

– Nie za naszego życia – stwierdził Gu

Giordino przyglądał się uważnie wąwozowi.

– Rudi ma chyba rację – powiedział. – Tędy z pewnością od dawna nie płynie żadna woda; ani czysta, ani skażona.

– Cofnijmy się i przepłyńmy ten odcinek jeszcze raz – zażądał Gu

Calliope zaczęła posuwać się do tyłu i do przodu, jak kosiarka po trawniku. Przeczesali w ten sposób najpierw prawą stronę nurtu, potem środek, wreszcie płycizny przy lewym, południowym brzegu. Z radaru wynikało, że płynąca za nimi kanonierka zatrzymała się; zapewne jej kapitan nie mógł pojąć celu dziwnych manewrów Calliope.

Wreszcie Gu

– Nie mam już wątpliwości: największe stężenie toksyny jest przy ujściu tego martwego koryta na północnym brzegu!

Wpatrywali się z niedowierzaniem w wyschnięte, kamieniste dno dawnego dopływu Nigru. Płytkie koryto biegło zakolami na północ i ginęło pośród niskich diun na horyzoncie.

Milczeli przez chwilę. Pitt wyłączył silniki i pozwolił jachtowi swobodnie dryfować.

– Nie ma toksyn powyżej tego miejsca? – spytał.

– Praktycznie żadnych – powtórzył Gu

– Może to jakiś naturalny składnik tutejszej gleby? – zaryzykował Giordino.

– Wykluczone. Taki zajzajer nie może być dziełem natury – odparł Gu

– A co sądzisz o podziemnym kanale, odprowadzającym ścieki chemiczne z jakichś zakładów za tymi wydmami? – nie rezygnował Giordino.

– Nie wiem. Trzeba by to zbadać. Ale to już chyba nie nasza rola. Czas zwijać kramik.

Pitt spojrzał za rufę i zobaczył wreszcie śledzącą ich kanonierkę, do której zbliżyli się w dryfie. Był to staroświecki wprawdzie, ale mocno uzbrojony ścigacz rzeczny.

– Nie powi

– Ładne mi widoki! – parsknął Giordino. – Dolina Śmierci to w porównaniu z tym rajski ogród.

Pitt włączył ponownie silniki. Calliope ruszyła ostro do przodu. W ciągu niespełna dwóch minut malijski ścigacz został daleko z tyłu.

Teraz dopiero, pomyślał Pitt, zacznie się zabawa.

18

Generał Kazim siedział w skórzanym fotelu przy długim konferencyjnym stole w towarzystwie dwóch ministrów malijskiego rządu i wysokiego rangą oficera. Pokryte jedwabną materią ściany i gruby dywan na podłodze nadawały pomieszczeniu wygląd eleganckiego, nowoczesnego biura.Było to jednak wnętrze samolotu, co można było poznać po łukowatym suficie i stłumionym dźwięku silników odrzutowych. Elegancki aerobus Industrie A300 był tylko jednym z wielu prezentów, które generał otrzymał od Massarde'a za zgodę na rozległą działalność francuskiego przemysłowca w Republice Mali. Yves Massarde nie musiał tracić czasu na wchodzenie w nudne szczegóły malijskiego prawa. Na cokolwiek miał ochotę, otrzymywał to od Kazima. Warunek był tylko jeden: zagraniczne konto generała miało rosnąć, a on sam miał być otoczony kosztownymi przedmiotami luksusu.Supernowoczesny aerobus, będący prywatnym środkiem transportu Kazima i jego przyjaciół, wyposażono w wojskowy, elektroniczny system wczesnego ostrzegania.

Miało to bronić generała przed zarzutami o prywatę, wysuwanymi co pewien czas przez słabą, lecz jednak widoczną opozycję w rządzie prezydenta Tahira.Kazim słuchał w milczeniu szczegółowego sprawozdania pułkownika Sghira Cheika z walki, jaką stoczyły ścigacze i helikopter marynarki benińskiej. Obejrzał także dwie fotografie superjachtu, wpływającego z morza w deltę Nigru.

– Na pierwszym zdjęciu – objaśniał Cheik – jacht jest pod francuską banderą. Ale odkąd wpłynął na nasze terytorium, flaga została zmieniona na piracką.

– Co za pomysł? – zdziwił się Kazim.

– Nie mam pojęcia – wyznał Cheik. – Ambasador Francji przysięgał, że jest to łódź nie zarejestrowana, nieznana władzom francuskim. Co do pirackiej flagi, nie wiem, o co tu chodzi.

– Skąd pochodzi ten jacht?

– Nasz wywiad nie był w stanie ustalić, w jakim kraju został wykonany. Jego linia i model nie są znane ani w stoczniach Europy, ani Ameryki.

– Może to jacht japoński czy chiński – podsunął Messaoud Djerma, minister spraw zagranicznych Mali.

Cheik szarpnął nerwowo krótko przystrzyżoną brodę, po czym poprawił na nosie ciemne okulary.

– Nasi agenci pytali również w stoczniach Japonii, Hong Kongu i Taiwanu, specjalizujących się w budowie bardzo szybkich jachtów. Tam też nikt o tej łodzi nie słyszał.

– Może coś wiadomo o samej wyprawie lub o załodze? – dopytywał się Kazim.

– Zupełnie nic – Cheik rozłożył ręce. – Tak jakby Allach spuścił ich z nieba.

– Niewi

– Proszę wybaczyć, panie generale – rzekł nerwowo Cheik. Jego krótkowzroczne źrenice unikały lodowatego spojrzenia Kazima. – Gdyby pozwolił mi pan wysłać agenta na nabrzeże w Niamey…

– Wystarczająco dużo kosztowało nas przekupienie urzędników portowych na Nigrze, żeby nie zawracali głowy statkom, zatrzymującym się w celu nabrania paliwa. Widok jakichś podejrzanych agentów mógłby wywołać tylko niepotrzebne incydenty.

– A jak reagują na wezwania radiowe? Cheik zasępił się znowu.

– Niestety, nasze ostrzeżenia pozostają bez odpowiedzi. Zupełnie, jakby w ogóle nie mieli radia.

– Na Allacha, czego ci ludzie tu szukają? – denerwował się Seyni Gashi, szef Rady Wojskowej. Bardziej przypominał wielbłąda niż żołnierza. – Jakie mają zadanie?

– Wygląda na to, że ludzie z mojego wywiadu nie są w stanie rozwikłać tej zagadki – rzekł mocno już zirytowany Kazim.

– Teraz, kiedy są na naszym terytorium – rzekł minister Djerma – możemy ich po prostu zatrzymać i zarekwirować jacht.

– Próbował już tego admirał Matabu i leży na dnie rzeki.

– Łódź ma wyrzutnię rakietową – zwrócił uwagę Cheik. – Tak przynajmniej można sądzić po rezultatach walki.

– My też mamy odpowiednią siłę ognia – powiedział Djerba. – Możemy jej użyć…

– Po co? – przerwał Kazitn. – Przecież złapaliśmy ich w pułapkę. Nie mają odwrotu. Na pewno zdają sobie sprawę, że każda próba ucieczki spotka się z reakcją naszych myśliwców i artylerii przeciwlotniczej na lądzie. Teraz możemy spokojnie czekać. A jak skończy się im paliwo, nie będą mieli i